„Socjoterapia”- Artykuły Katarzyny Sawickiej

„SOCJOTERAPIA”- ARTYKUŁY KATARZYNY SAWICKIEJ Z „REMEDIUM” NR 1, 3, 5, 2004.


1. Socjoterapia:
Zaliczana jest do procesów psychokorekcyjnych, leczniczych, ukierunkowanych na eliminowanie lub na zmniejszanie zaburzeń, zwykle zaburzeń zachowania u dzieci i młodzieży. Jest formą pomocy skierowaną do dzieci, młodzieży w okresie dorastania, borykającą się z problemami osobistymi i trudnościami życiowymi. Istotną rolę odgrywa tu wzmocnienie osobowości młodych ludzi poprzez realizację celów rozwojowych i edukacyjnych. Docieranie do przeszłych doświadczeń i uświadamiania ich sobie oraz powiązanie z aktualnie występującymi wzorami zachowań schodzi na dalszy plan.
Socjoterapia jest procesem ukierunkowanym na leczenie występujących u dzieci zaburzeń, zwłaszcza zachowania, nadpobudliwości i zahamowania, niektórych zaburzeń emocjonalnych (tj. psychoterapii z tą różnicą, że kieruje się ją głównie do dzieci z psychozą, depresją itp.).
2. Zadaniem socjoterapii jest:
Wspomaganie dzieci, w rozwoju i pojmowaniu rzeczywistości.
3. Cele edukacyjne w prowadzeniu grupy socjoterapeutycznej to:
 uczenie się rozpoznawania emocji i wyrażania emocji
 poznawanie mechanizmów uzależnień
 zapoznanie się z chorobami społecznymi np. AIDS
4. Cele rozwojowe:
Korespondują z wiekiem uczestników (np. u dzieci w wieku wczesnoszkolnym dominuje potrzeba: zabawy, zdobywania wiedzy o świecie, twórczości; dorośli potrzebują towarzystwa rówieśników, wspólnej aktywności). Projektowanie zajęć socjoterapeutycznych uwzględnia rozwijanie indywidualnych zamiłowań i zainteresowań, zaspokajanie podstawowych dla danego wieku potrzeb, podejmowanie zagadnień ważnych dla określonej grupy wiekowej.
5. Cele terapeutyczne:
 dostarczą uczestnikom doświadczeń korekcyjnych, przeciwstawnych do treści doświadczeń urazowych oraz doświadczeń kompensujących doświadczenia deprywacyjne, również hamujące rozwój emocjonalny i społeczny
 będą sprzyjać odreagowaniu napięć emocjonalnych
 posłużą aktywnemu uczniu się nowych umiejętności psychologicznych
6. Długotrwałe niezaspokojone potrzeby dziecka w rodzinie:
 urazy psychiczne
 zaburzenia emocjonalne
 zaburzenia w zachowaniu
 urazowe sądy poznawcze
 trzeba zdiagnozować dziecko
7. Płaszczyzna dotycząca relacji samym z sobą:
 ja-ja (jestem głupi, nic nie umiem)
 ja-inni (nikt mnie nie lubi, nikt mnie nie rozumie)
 ja-zadanie (do niczego się nie nadaję, nie umiem tego zrobić)
 ja-świat (życie jest bezsensu, świat jest brutalny)
8. Cechy zaburzonego zachowania:
 nieadekwatność
 sztywność zachowania (nie zmienia się)
 towarzyszą silne emocjonalne przeżycia
 zachowania są szkodliwe dla dziecka i otoczenia
9. Specyfika grupy socjoterapeutycznej:
 bezpieczeństwo fizyczne i psychiczne uczestników
 grupa zamknięta
 zaufanie
 każda osoba ma prawo zostać wysłuchana
 to, co się dzieje tutaj, pozostaje między nami
 spotykamy się regularnie, nie spóźniamy się
 w toku zajęć wypracowujemy normy dotyczące komunikowania się, zwracamy do siebie bezpośrednio- komunikat „ja”, nie oceniamy itp.