Wenus

Wenus to druga po Merkurym wewnętrzna planeta Układu Słonecznego. Gdyby wziąć pod uwagę wielkość, masę i średnią gęstość Wenus, to przypomina ona parametry Ziemi. Na tym jednak podobieństwa się kończą.
Na Wenus, podobnie jak na naszej planecie, istnieje atmosfera lecz jest ona zupełnie odmienna od naszej. Składa się głównie z dwutlenku węgla (96%) i azotu (3%). Pozostała część to dwutlenek siarki, tlenek węgla, tlen, para wodna i amoniak. Powstające w atmosferze chmury powodują, że jest ona nieprzezroczysta i zasłania całkowicie planetę. Gruba warstwa chmur zawierających wielkie ilości kwasu siarkowego składa się z dwóch warstw.

Pierwsza z nich, bliższa planecie jest ciągła i gęsta. Zaczyna się na wysokości około 50 kilometrów i ma 10 kilometrów grubości. Druga warstwa chmur rozpościera się aż do wysokości 70 kilometrów i jest dużo rzadsza od warstwy niższej. Poza tym obraca się wokół planety. Wykonuje jedno pełne okrążenie w ciągu czterech ziemskich dni. Ponad chmurami do wysokości około 80 kilometrów, a także od wysokości 20 kilometrów do warstwy chmur występują mgły i aerozole. Wiatry w górnych warstwach atmosfery są ponad dziesięciokrotnie szybsze niż prędkość obrotu samej Wenus i osiągają w porywach 360 km/godz.

Mając na uwadze grubość i gęstość atmosfery Wenus, nasuwa się wniosek, że do powierzchni planety nie powinno docierać światło słoneczne. Prawda jednak jest taka, że promieniowanie Słońca dociera do powierzchni Wenus, ponieważ chmury zawierają krople odbijające promienie Słońca także w kierunku powierzchni globu. Pomimo tego, że do planety dociera tylko około 2% światła padającego na atmosferę, Wenus jest oświetlona podobnie jak Ziemia w pochmurny dzień.

Promieniowanie docierające do planety zostaje w 80% wypromieniowane w postaci podczerwonej. Ponieważ z kolei promieniowanie podczerwone jest pochłaniane przez dwutlenek węgla, który w dużych ilościach znajduje się w atmosferze, powoduje to, powstawanie zaawansowanego efektu cieplarnianego. Zewnętrzne warstwy atmosfery Wenus mają temperaturę nie przekraczającą 20C. 35 kilometrów nad powierzchnią planety temperatura wzrasta już do około 130C, a przy samej powierzchni przekracza 420C. Dodając do tego ogromne ciśnienie atmosferyczne 90-ciokrotnie wyższe od ziemskiego, przekonujemy się że na Wenus panują naprawdę piekielne warunki, uniemożliwiające rozwój form żywych.
Budową wewnętrzną Wenus nie różni się zasadniczo od innych planet typu ziemskiego.

Wenus jest najjaśniejszym po Słońcu i Księżycu obiektem na niebie, ponieważ jej atmosfera silnie odbija światło słoneczne. Najlepiej widoczna z Ziemi jest nad ranem lub wieczorem tuż przed zachodzie Słońca. Przy sprzyjających warunkach atmosferycznych można ją zobaczyć nawet w
pełni dnia. Dawniej często była nazywana Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną, właśnie z powodu swojego silnego blasku o tych porach dnia.