Charakterystyka Aureli Jedwabińskiej "Opium w rosole".

Aurelia Jedwabińska chodziła do zerówki. Dziewczynka miała tylko sześć lat. Aurelia była jedynym dzieckiem państwa Jedwabińskich.

Genia, niska szczerbata brunetka o ciemnych oczach, które przypominały czarne wiśnie. Wyglądała na wychudzoną, ponieważ podczas każdego śniadania tak naprawdę nie jadła. Najczęściej całe jedzenie chowała do kieszeni. Zabawna dziewczynka o plackowatych rumieńcach w kolorze malin, była ubrana za zwyczaj w lakierowane buciki, czerwony płaszczyk i berecik, a jej chude nóżki przypominały zapałki.

Genowefa była samodzielną, odważną i śmiałą osobą, o czym świadczą jej wędrówki po ludziach, którzy na początku byli jej nieznani. Ciekawska i szczera wypytywała o wszystko, a kiedy coś usłyszała powtarzała w nieoczekiwanych momentach. Działo tak się na przykład wtedy, gdy usłyszała miłosne wyznania Sławka do Idy. Od tamtej pory obojga z osobna peszyła przed całą ich rodziną. Nasza młoda bohaterka lubiła zwracać na siebie uwagę. Zagadywała i rozśmieszyła każdego. Doskonałym przykładem jest głaskanie łysiny dyrygenta, co rozbawiło całą sale teatralną. Aurelia u nieznanych ludzi poznała, co to prawdziwa rodzina, przyjaźń, miłość, pozytywne emocje, wspólne rozwiązywanie problemów, radość, ciepło, przytulne mieszkanie itp. Nie można było tego powiedzieć o mieszkaniu samej Aurelki.

Myślę, że Aurelia Jedwabińska jako córka otworzyła szeroko oczy swojej mamie. Bardzo to pomogło Ewie uporać się z jej problemami wychowawczymi. W tym, co robiła dziewczynka można znaleźć pozytywne cechy jak i negatywne. Uważam, że bardzo to wzmocniło więzi córki i matki. Jednak z drugiej strony Genia była narażona na wielkie niebezpieczeństwo błąkając się sama po ulicy. Malutka Aurelka odnalazła nowych przyjaciół, których Ewa zaakceptowała mimo dzielącej ich klasy społecznej. Kolejne szczęśliwe zakończenie. Moim zdaniem Aurelia Jedwabińska jest godną uwagi bohaterką literacką.