Mój obraz powołania kapłańskiego

Powołanie do kapłaństwa — jak przypomina nam Ojciec Święty - jest jednocześnie darem i tajemnicą. Jest ono najpierw darem. Nikt z ludzi nie może przypisywać sobie prawa do bycia kapłanem. Kapłaństwo nie jest jednym z praw obywatelskich, które z natury przysługują człowiekowi. Jest ono niezwykłym darem Bożej miłości. Jest Bożym pomysłem. Jest wyrazem troski Boga o człowieka. Jest owocem Bożej łaski. Kapłaństwo jest jednocześnie tajemnicą. Jest tajemnicą spotkania dwóch wolności: wolności Boga, który powołuje oraz wolności człowieka, który odpowiada na to powołanie. Często sam powołany nie jest w stanie do końca wytłumaczyć nawet samemu sobie, jak to się stało, ze odkrył on i zrealizował powołanie do kapłaństwa.
Ks. Dr Marek Drzewiecki

Kapłan jest zwykłym człowiekiem, a mimo to stoi wyżej na drabinie duchowej od innych ludzi. Jako ziemski pomocnik Boga musi być czysty w sensie duchowym, a zarazem ludzkim. Kapłan musi wierzyć w to, co robi, musi ufać Bogu w pełni, w Nim pokładać nadzieje, dla Niego żyć. A jako człowiek nie może mieć nałogów, nie może popełniać któregokolwiek z 7 grzechów głównych, nie może popełniać grzechów na tle seksualnym, o czym ostatnio często słyszymy.

Księdza powinna cechować cierpliwość. Wiara nie jest czymś prostym, ją po prostu trzeba czuć sercem i zrozumieć na tyle, na ile da się ją zrozumieć. Wiem, że uczenie nie jest proste, ale jeśli w interesujący sposób przedstawi się problem, młodzież sama będzie chciała go zrozumieć i rozwiązać. Ksiądz nie może uchylać się przed obowiązkami i powinien zawsze znaleźć odrobinę czasu, żeby komuś pomóc, coś mu wytłumaczyć, wyjaśnić, pomóc podjąć właściwą decyzję.

Istnieje przysłowie: „Lekarz leczy ciało, a kapłan duszę”. Oznacza to, że kapłan powinien pokazać nam właściwą drogę do nieba własnym przykładem, wybaczając nam grzechy i miłując tak, jak kazał Chrystus kochać bliźnich.