Fotometeory

Fotometeor jest to zjawisko świetlne powstające wskutek odbicia, załamania, ugięcia lub interferencji światła słonecznego lub księżycowego.
Poniżej podane są definicje najczęściej obserwowanych fotometeorow.

 (1) Zjawisko halo
Grupa zjawisk optycznych w postaci pierścieni (kręgów), łuków, słupów lub plam świetlnych, powstających wskutek załamania lub odbicia światła przez kryształki lodu unoszące się w powietrzu (chmury pietra wysokiego, mgła lodowa itp.).
Do zjawisk halo należą

 (a) Mały pierścień halo - jest to krąg świetlny, barwny, biały lub w przeważającej części biały, o promieniu 22 o, w którego w środku znajduje się tarcza Słońca lub Księżyca. Krąg ten ma zwykle słabo widoczne zabarwienie czerwone od wewnątrz i w rzadkich przypadkach fioletowe zabarwienie na zewnątrz. Część nieba wewnątrz kręgu jest wyraźnie ciemniejsza niż na zewnątrz. Jest to najczęściej obserwowane zjawisko halo.

 (b) Duży pierścień halo - jest to krąg świetlny o promieniu 46 o; jest on zawsze mniej jasny i o wiele rzadziej obserwowany niż mały pierścień halo.

 (c ) Słup świetlny - jest to ciągła lub przerywana biała, pionowa smuga światła, przechodząca przez Słonce lub Księżyc i obserwowane powyżej i poniżej tych ciał niebieskich.

 (d) Luk styczny górny i luk styczny dolny - są czasami widoczne na zewnątrz małego lub dużego pierścienia halo; luki te są styczne do pierścieni halo odpowiednio w punktach najwyższym i najniższym. Często są one bardzo krótkie i mogą nawet redukować się do plam świetlnych.

 (e) Luk okołozenitalny górny i dolny - luk okolozenitalny górny jest lukiem małego koła poziomego (o dużej krzywiźnie) znajdującego się blisko zenitu; ma on żywe barwy z czerwona na zewnątrz i fioletowa od wewnątrz. Luk okolozenitalny dolny jest lukiem koła poziomego, o dużym promieniu, znajdującego się w pobliżu horyzontu.

 (f) Poziomy krąg przysłoneczny - jest to biały, poziomy krąg znajdujący się na tej samej wysokości kątowej co Słońce. W pewnych punktach kręgu przysłonecznego mogą pojawić się plamy świetlne (słońce pozorne). Plamy te znajdują się najczęściej nieco na zewnątrz małego pierścienia halo (słońce poboczne, posiadające często lśniące barwy), niekiedy w odległości azymutalnej 120 o od Słońca (przeciwsłonca poboczne) i bardzo rzadko naprzeciw Słońca (przeciwslonce).

 (g) Słonce dolne (pozorne) - ukazuje się pionowo poniżej Słońca w postaci białej błyszczącej plamy, podobnej do obrazu Słońca, odbitego od spokojnej powierzchni wody.

 (2) Wieniec
Wieniec jest to jedna lub kilka (rzadko więcej niż trzy) serii barw pierścieni o stosunkowo małym promieniu, otaczających Słońce lub Księżyc.
W każdej serii pierścień wewnętrzny jest fioletowy lub niebieski, a pierścień zewnętrzny - czerwony; miedzy nimi mogą występować inne barwy. Najbardziej wewnętrzna seria, mająca promień na ogół nie większy niż 5 stopni i nosząca nazwę aureoli, wykazuje zwykle wyraźny pierścień zewnętrzny o czerwonawej lub kasztanowej barwie.

 (3) Iryzacja
Układy barw przeważnie zielonych i różowych, często o odcieniach pastelowych, obserwowane na chmurach, niekiedy pomieszane, niekiedy zaś w postaci smug prawie równoległych do brzegów chmur. Barwy iryzacji są często błyszczące i przypominają barwy masy perłowej.

 (4) Gloria
Jedna lub kilka serii barwnych pierścieni, widzianych przez obserwatora na około swego cienia występującego na mgle lub chmurze złożonej głównie z małych kropelek wody lub w bardzo rzadkich przypadkach na rosie.

 (5) Tęcza
Układ koncentrycznych łuków o barwach od fioletowej do czerwonej, wywołanych przez światło Słońca lub Księżyca, padające na zespół kropel wody w atmosferze (krople deszczu, mżawki lub mgły).
W tęczy głównej barwa fioletowa występuje po wewnętrznej stronie (promień 40 o), a barwa czerwona po zewnętrznej stronie (promień 42 o); w tęczy wtórnej, o znacznie mniejszej jasności od tęczy głównej, czerwona barwa jest od wewnątrz (promień 50 o), a fioletowa na zewnątrz (promień 54 o).
Biała tęcza jest tęczę główna występującą w postaci białego luku na mgle lub zamgleniu; zwykle jest on obramowany na zewnątrz barwa czerwona a od wewnątrz barwa niebieska.

W kropelkach mgły tęczowy cień postaci.
Idzie za mną wzdłuż grani widmo Brockenu.
(Maciej Pinkwart: ,,Widmo')
Brockenu widmo optyczne zjawisko atmosferyczne występujące najczęściej w górach. Nazwa pochodzi od szczytu alpejskiego - Brocken, gdzie zjawisko to zaobserwowano i opisano po raz pierwszy.
Cień osoby stojącej na szczycie, oświetlonej skośnym światłem zachodzącego (lub wschodzącego) Słońca, padając na chmury lub mgłę, wywołuje złudzenie nadnaturalnej wielkości postaci.
Brocken (1142 m npm), najwyższy szczyt w górach Harzu. Zbudowany z granitów, wznosi się ponad zalesioną powierzchnią zrównania. Na szczycie wieża obserwacyjna o wysokości 52 m. Poniżej szczytu - torfowisko Brockenfeld. Kolejka górska z miasteczka Wernigerode. Z Brocken związanych jest wiele germańskich legend ludowych - m.in. sabat czarownic w noc Walpurgii.

Widmo Brockenu, zjawisko Brockenu, zjawisko świetlne (fotometeor) rzadko występujące w atmosferze ziemskiej. Powstaje w górach, przy niskim położeniu Słońca nad horyzontem, gdy cień turysty stojącego na szczycie pojawia się na chmurach warstwowych zalegających w dolinach (tzw. morze chmur, morze mgieł). Cień często otoczony jest barwną aureolą (wieńcem). Nazwa zjawiska pochodzi od wzniesienia Brocken w górach Harz (Niemcy), gdzie zaobserwowano je po raz pierwszy.