Molonog butnego szlachciury do króla

„BUTNY SZLACHCIURA”

Kiedy już wszyscy wielcy posłowie swe sprawy pozałatwiali
Na prawdziwej naradzie w królewskiej sali się zebrali.
Na zewnątrz cicho i ciepło, ani jednej chmurki na niebie,
A w pałacowej komnacie każdy drze się na siebie.
Wtem wszystkie głosy ucichły – wszedł ze swymi sługami król
I zajęli największy i najokazalszy stół.
Władca już swe przemówienie zacząć chce
Gdy nagle z hukiem na oścież drzwi otwarły się.
Stanął w nich człowiek słusznej postawy,
Który u większości osób wzbudziłby pewne obawy.
Zatrzymał się chwilkę w progu i rozejrzał dookoła,
Zmarszczył czoło jakby zastanawiając się czy wszystkiemu podoła,
Po czym krokiem ciężkim acz szybkim i żwawym ruszył,
A nikt z zebranych na sali nawet się nie poruszył.
Mężczyzna podszedł do stołu króla, jego rycerzy przegonił,
A samemu królowi nawet się nie pokłonił.
I mówi: „Dlaczego Ty, a nie ja królem zostałeś?!
Przecież nawet się bardzo nie starałeś!
Równym jesteśmy sobie pochodzeniu,
Kiedyś przy jednym stole siedzieliśmy przy jedzeniu!”
Kiedy to mówi ręce załamuje
I na swoim mieczu je zatrzymuje.
Kąciki ust i bujny wąs delikatnie mu drżą,
A słowa znów padają jak grom:
„Urody ci nie brak, a to nie idzie z inteligencją w parze!
Ciężko wam teraz, ludzie, będzie! Zobaczycie co czas pokaże!
Nie trzeba być uczonym by wiedzieć przecie
Jakie wartości są ważne na świecie.
Potęga, siła, władza, bogactwo – to się liczy,
Aby wrogowi przygrzać po potylicy!
Kto to w ogóle widział z uczonymi się zadawać?!
Oni ci powinni honory składać!
Głupi ci ludzie, co Ciebie wybrali,
Oni chyba rozumy postradali?!
To ja powinienem na tym tronie siedzieć, królem zostać,
Bo to ja potrafię każdemu zadaniu sprostać!
Jam jest najpiękniejszy i najmądrzejszy,
Najbogatszy i najpotężniejszy!”
To powiedziawszy złapał się pod boki
I opuścił salę stawiając ogromne kroki.
Tacy to są zarozumiali, puści sarmaci – za najlepszych się uważają,
A nigdy nie widzą jak bardzo przesadzają.
Pod wpływem egoizmu i zazdrości działają,
Te cechy niestety u wielu ludzi się pojawiają.
One umysły zaćmiewają,
Piękne i wspaniałe cechy ludzie zabijają.