Jak zachwyca, jeśli nie zachwyca?-odwieczny dylemat ucznia w zmaganiach z lekturą szkolną-refleksja.

W czasach, w których żyję istnieje opinia, że moje pokolenie bardzo rzadko sięga po książkę. Jest w tym dużo prawdy, gdyż większa część nastolatków w ogóle nie czyta książek. Przez to uwidacznia się tzw. „wtórny analfabetyzm”. Ludzie potrafią czytać lecz nie potrafią utworzyć bardziej skomplikowanych zdań. Jest to efekt uboczny szybko rozwijającej się techniki i jej szerokiej dostępności.

Młodzież często czyta z przymusu. Lektury szkolne uważamy za nudne i czytamy je szybko, omijając opisy i odliczając ile jeszcze do końca, by czas zaoszczędzony na książce przelać na gry komputerowe. Możemy to uznać za plagę naszego wieku. Kiedyś tego nie było, ponieważ mało kto miał komputer. Do tego dochodzą jeszcze różnego rodzaju opracowania i streszczenia, które można nabyć w każdej księgarni lub znaleźć w Internecie. Są w nich wypisane wszystkie najważniejsze momenty czytanego dzieła.

Bardziej od lektur wolimy po prostu czytanie książek. Zwłaszcza takich, o których nie rozmawia się na lekcjach. Zdarza się, że przeczytam książkę, która później jest omawiana w szkole i mimo, że wcześniej mi się podobała, po lekcji wzbudza u mnie niechęć. Myślę, że tak się dzieje, gdyż szkolna, i w ogóle – naukowa analiza utworu literackiego zasadniczo odbiega od przemyśleń przeciętnego czytelnika.

Nie zachwyca nas przede wszystkim poezja, szczególnie romantyczna. Jest dla nas nudna i pisana staroświeckim językiem, którego nie rozumiemy. Bez pomocy nie potrafimy poprawnie odczytać tego, co chciał nam przekazać autor. Właśnie przez przerabianie nielubianych przez nas tytułów narasta odraza do książek. Moim zdaniem powinniśmy przerabiać więcej tytułów, które nam się podobają i które zrozumiemy sami.

Podsumowując uważam, że w szkole powinniśmy omawiać więcej książek, które nam się podobają, lecz oczywiście musimy także znać klasyki naszej polskiej kultury.