Rasy koni.

Tennesse Walking Horse
Ponad sto lat temu, w Tennessee, powstała niepowtarzalna rasa - Tennessee Walking Horse.
Pierwotni osadnicy tego regionu, przybyli z Wirginii, Caroliny i innych bliskich regionów, sprowadzili ze sobą 5 różnych ras: konie wszechstronne (wierzchowe), morgany, Gorącokrwiste, Kanadyjskie i Narrangansett Pacers. Poprzez skrzyżowanie cech tych koni, które pochodziły z najlepszych hodowli, powstał koń Tennessee Walkers, który posiada cechy odróżniające go od innych ras.
Ich najbardziej charakterystyczna cechą jest ich szybki i równy kłus - jednak nie jest to zwykły kłus, ani żaden inny chód, który możemy zobaczyć u innych koni. Jest to chód dziedziczny, którego nie można nauczyć wykonywać konia, który nie posiadł go wraz z narodzinami. Jest to czterotaktowy sposób chodzenia, niesamowicie płynny (porównywany do szybowania nad ziemią). W czasie jego wykonywania konie regularnie i rytmicznie poruszają głową, strzygąc przy tym uszami, które swoim ruchem akompaniują ruchom nóg. Niektóre konie są znane z tego, że podczas biegu trzaskają zębami w takt kłusa. Jest to jednak męczący chód, zarówno dla jeźdźca jak i dla konia.
Tennessee Walking Horse są znane także ze swoich dwóch innych chodów - "flat-foot walk" (z ang.), który jest wolny i pewny, oraz kenter, subtelny galop, podczas którego można odczuć charakterystyczne kołysanie. Jest on sprężysty, rytmiczny i pełen gracji. Wszystkie te trzy chody są dla jeźdźca wygodne i łatwe do wykonania, (jeżeli jazdę na koniu można nazwać wykonywaniem chodów. Ta rasa koni była wykorzystywana do lekkich prac na farmie, oraz do jazdy wierzchem. Stała się bardzo popularna na Południowych plantacjach, gdzie nazywano je Plantation Walkers. Właściciele tych ziem potrzebowali koni z wygodnym chodem, aby mogły przenosić ich przez wiele mil w celu skontrolowania swoich pól. Używali je także doktorzy podróżujący od miasta do miasta, większość życia spędzając na grzbiecie konia oraz pastorzy, również odwiedzający różne miasta i kościoły.

Pierwszym ogierem, który został wybrany na głównego ogiera rozpłodowego był zarejestrowany w 1935 roku koń Allan. Przodkowie tego karego konia były mieszanką Morganów i rasy Hambleton, która znajduje się w spisie ras standardowych dla Ameryki. Uważano, że nie byłoby lepszego konia do krycia, niż właśnie Allan. Dał najlepszą część siebie, aby rasa Tennessee mogła odpowiednio się rozwinąć. W Tennessee woda przepływa przez wapienne skały, a sól jest bogata w minerały, więc wyrastająca trawa jest pełna składników odżywczych. Nadała ona tym koniom odporność na wszelkie choroby.
Typowy koń Tennessee jest czuły, inteligentny i łagodny. Występuje we wszystkich kombinacjach kolorów, w tym: gniady, kary, kasztanowy, dereszowaty, palomino, siwy i całkowicie biały. Maja długie szyje, stosunkowo krótki tułów, dobrze zbudowany zad, oraz szczupłe, ale mocne nogi.


Missouri Fox Trotter
Rasa Missouri Fox Trotter rozwijała się w dosyć surowych warunkach na terenie Ozark Moutains, pasma gór należących do Apallachów, rozciągającego się na południowy zachód od stanu Arkansas. Niewątpliwie zaczęła swój rozwój dzięki tamtejszym osadnikom, którzy potrzebowali koni o płynnym ruchu, a także wytrzymałych, aby mogły przebywać długie, górskie wędrówki. Około 19 wieku pionierzy, czyli pierwsi europejczycy, którzy osiedlali się w Ameryce (tutaj mowa zwłaszcza o podróżnikach przybyłych z Kentucky, Tennessee i Virginii), podróżowali wzdłuż rzeki Mississippi, aby osiedlić się w Apallachach. Przywozili ze sobą większą część cennego dobytku, w tym swoje najlepsze rasy koni. Hodowla ich wierzchowców oparta była głównie na rasach Arabskich, Morganach i koniach pochodzących z kolonii z dalekiego południa. Oczywiście nieuniknione, a w większości przypadków nawet porządane było krzyżowanie się tych ras z końmi miejscowymi. Tak, więc w późniejszym czasie owe "perły" europejczyków zaczęły nabywać nowych, wspaniałych cech pochodzących od Amerykańskich koni wierzchowych oraz Tennessee Walking. Wkrótce dla wszystkich stało się jasne, że rasa, która przez długi czas powstawała i rozwijała się, zdolna do wykonania pewnego charakterystycznego kroku jest bardzo użyteczna w trudnych warunkach, na terenach zalesionych wzniesień i skał. Zaczęto selektywną hodowlę koni zdolnych do wykonania chodu, który byłby wygodny dla jeźdźca i wierzchowca i mógłby pomóc im znosić trudy wędrówki. Do Ameryki sprowadzono rasy charakteryzujące się takim chodem. Rasa "bazowa", powstała ze skrzyżowania Amerykańskich koni wierzchowych ze stanu Kentucky, Tennessee Walking horse z Tennessee oraz tych sprowadzonych z innych krajów. Cechą wyróżniającą tą rasę od innych jest charakterystyczny kłus nazywany "fox trot". Fot Trot jest w zasadzie chodem bardzo podobnym do zwykłego kłusa - koń ustawia nogi w ten sam sposób, jednak kłusują tylko te tylnie. Jest to chód bardzo wygodny do wysiedzenia dla jeźdźca, w związku z tym Fox Trotter jest rasą odpowiednią do długich wędrówek. Średnia prędkość chodu tych koni wynosi od 6 do ok. 11 km na godzinę. Dawniej konie te były bardzo lubiane przez lekarzy, szeryfów i innych mieszkańców Ameryki, którzy potrzebowali koni do przemieszczania się z miejsca na miejsce w dość szybkim tempie. W dzisiejszych czasach rasa jest kupowana do gospodarstw pod wierzch, wystawiana na pokazach oraz wykorzystywana w rajdach długodystansowych oraz jeździe terenowej. Najbardziej znanym ogierem rozpłodowym jest Old Fox. Ze względu na swoją wytrzymałość i płynne ruchy Missouri Fox Trotter stał się bardzo popularnym koniem "długodystansowym". W tej chwili zarejestrowanych jest około 52,000 koni tej rasy w USA, Kanadzie, Austrii i Niemczech.

Aztek
Aztek jest narodową rasą Meksyku i jest pierwszą rasą, którą zaczęto hodować w tym kraju. Wcześniej większość koni w Meksyku stanowiły konie hiszpańskie. Andaluzy były tam bardzo lubiane i to właśnie one stały się z czasem fundamentem dla nowej rasy – dla Azteków. Kiedy hiszpańscy konkwistadorzy sprowadzili swoje konie do Meksyku podczas podróży na tereny Azteków, zamiast zabrać je ze sobą w powrotną drogę, wypuścili na wolność. Coraz więcej hiszpańskich koni przybywało do Meksyku od momentu, gdy Hiszpanie zaczęli osiedlać się w południowej części Stanów Zjednoczonych. Konie hiszpańskiej krwi ze swoimi zdolnościami ruchowymi i zachwycającymi kształtami były prawdziwą dumą dla osadników Południa.
Skrzyżowanie rasy American Quarter Horse z koniem Andaluzyjskim (ów hiszpański koń sprowadzany przez osadników – konkwistadorów) było doskonałym posunięciem. W taki sposób powstała rasa Azteków, którą zaczęto hodować w 1972 roku. Wcześniej próbowano krzyżować rasę hiszpańską (Andaluzyjską) z lokalną rasą Criollo. Meksykanie jednak postawili swojej wymarzonej rasie bardzo wysokie wymagania i taka krzyż
ówka nie dała im wystarczającej satysfakcji. Koń, którego pragnęli musiał być czuły na pomoce, dawać sobie radę wśród bydła i umieć pracować z innymi końmi. Meksykanie marzyli o rasie posiadającej cechy rasy Andaluzyjskiej, która mogłaby stać się ich narodową rasą.
Potrzebowali konia z dobrym ruchem i dużymi możliwościami, reprezentatywnego, szybkiego, inteligentnego i odpowiedniego do pracy z ludźmi.
Ważna była też chęć konia i jego „serce” do pracy. Meksykanie osiągnęli swój cel krzyżując Andaluzy z wytrzymałą i inteligentną amerykańską rasą Quarter Horse, której krew posiada zresztą domieszkę krwi ras hiszpańskich.
Pierwszym Aztekiem był ogier o imieniu Casarejo. Urodził się w 1972 roku w Meksyku (w Centro de Reproduccion Caballar Domeck At Texcoco). Jego ojcem był hiszpański ogier Ocultado, a matką Americana, rasy Quarter Horse. Od tego momentu hodowla Azteków jest ściśle kontrolowana, a konie dokładnie selekcjonowane, aby odpowiadały ustalonym standardom.
Aztek jest bardzo atrakcyjnym koniem gorącokrwistym, występującym we wszystkich maściach. Najbardziej charakterystyczne z nich to palomino (kolor ciemno-beżowy z jasną, kremową lub białą grzywą lub ogonem) oraz kasztanowa. Ich głowa jest szczupła, elegancka o arystokratycznym wyglądzie z prostym lub lekko wypukłym profilem, żywymi, inteligentnymi oczami i małymi, „ostrymi” uszami. Szyja jest dobrze zbudowana, umięśniona i wygięta w łuk. Grzbiet jest dość krótki i prosty, zad jest ładnie zaokrąglony. Nogi są długie, dobrze umięśnione, kopyta twarde i w bardzo dobrych proporcjach w stosunku do reszty ciała konia. Wysokość Azteka waha się między 14 do 16 dłoni. Rasa ta jest wykorzystywana do wyższej szkoły jazdy – ujeżdżenia, czy np. polo. Hodowcy tej rasy uważają, że nie ma żadnej dyscypliny, w której Aztek mógłby mieć jakiekolwiek trudności.


Peruvian Paso
Pierwsze konie tej rasy zostały sprowadzone do Peru przez Hiszpańskich Conquistadors i stały się pomocne w walce o Impreruim Inkaskie w 1532 roku. Później, lepsze z nich zostały wyselekcjonowane ze stajni królewskich, które były zakładane na Jamajce. Po zwycięskim zdobyciu Peru hiszpanie, którzy zamieszkiwali Amerykę Środkową zaczęli przybywać do Peru, zwabieni opowieściami o Inkaskich skarbach. Wielu hiszpańskich osadników osiedlilo się na tych nowych terytoriach i stworzyło duże posiadłości ziemskie. Ci zamożni ludzie zaczęli dostarczać dla siebie najlepsze, dostępne w Hiszpanii konie. Najbardziej popularną i imponującą rasą z Hiszpanii w tamtych czasach była rasa Andaluzyjska, więc to właśnie ona stała się podstawą do powstania dzisiejszej rasy Peruvian Paso.

Bogaci właściciele ziemscy często używali koni, aby móc nazdorować swoje posiadłości. Dlatego wysoko cenili konie, które oferowały płynną i komfortową jazdę. 400 lat selektywnej hodowli, plus wpływ warunków środowiska zmienił styl jazdy i usposobienie rasy Peruvian Paso. Była ona udoskonalana przez wiele lat a nagrodą za trudy w hodowli były wspaniałe efekty, jakie przyniosła - harmonijny ruch, płynna jazda i łagodne usposobienie. W późniejszym czasie nie udoskonalano tej rasy, więc w tej chwili rasa Peruvian Paso pozostala taka, jaka była przed wieloma latami.

Pierwszego konia tej rasy przywieziono do Kanady w 1868 roku. Był to czarny ogier Alumbaro i należał do W. Hazelaar'a z Lumsden i J.P.Schlottera z Reginy (Saskachewan). W tej chwili z Kanadzie zarejestrowanych jest 700 osobników Peruvian Paso.

Paso Fino
Gdy skrzyżowano trzy rasy koni - Barb, Andaluzyjski i Spanish Jennet nie wiedziano jeszcze, że skutkiem tego będzie powstanie najwspanialszego konia świata. Ta niezrównana rasa została nazwana "America's 500 year old new breed".
Koń Paso Fino był nieznany w stanach Zjednoczonych aż do późnych lat 40, ale już wcześniej był hodowany w Ameryce Łacińskiej. Podczas swojej drugiej podróży do Nowego Świata, Krzysztof Kolumb przywiózł do Santo Domingo pierwsze konie tej rasy. Późniejsze podróże zwiększyły ich liczbę także w Meksyku i Ameryce Południowej.
Konie te były używane przez Conquistadors - Hiszpanów, którzy najechali na Amerykę Łacińską. Zostały nazwane Los Cabailos de Paso Fino - konie ze wspaniałym chodem. Dzięki swojej elegancji, wdziękowi i dumnym wyglądzie, szybko stały się końmi zaprzęganymi do wspaniałych dorożek, które zawsze były własnością bardzo bogatych ludzi.
Paso Fino mają bardzo specyficzny sposób poruszania się - jest całkowicie naturalny, spokojny, rytmiczny, zdecydowany, wszelkie zmiany kierunku są odpowiednio zbalansowane i zsynchronizowane z całym cialem. Dzięki temu jazda na Paso Fino jest niezwykle komfortowa i "miękka" dla jeźdźca. Ich znany, boczny, cztero-taktowy chód odróznia je od innych koni, wykorzystywanych w świecie jeździectwa. Nawet kłus, który zazwyczaj jest mało przyjemny zarówno dla konia jak i dla jeźdźca, u tej rasy jest wygodny i dostarcza wiele przyjemności z jazdy.
U Paso Fino wyróżnia się trzy chody, o różnej szybkości. Classic Fino charakteryzuje się szybkimi, krótkimi krokami i wolnym ruchem do przodu. Jest to klasyczny chod, wykonywany na całkowicie zbalansowanym i zebranym koniu. Kolejnym chodem jest Paso Corto, o średniej szybkości. Wykonywany jest na koniu umiarkowanie zebranym, z lekkim naciskiem na wędzidło. Jest to bardzo przyjemny i wygodny typ chodu, dzięki któremu koń i jeździec mogą poróżować godzinami. Paso Largo jest rozszerzoną wersją Paso Corto. Jest to szybki chód, który nadal zapewnia bezpieczny i odpowiednio zbalansowany dosiad jeźdźca.
Każdy z tych chodów jest naturalny dla Faso Fino - te konie rodzą się z takimi umiejętnościami. Do ich wykonania nie jest niezbędny intensywny trening, który zazwyczaj jest nieodzownym elementem szkolenia zwykłego konia ujeżdżeniowego. W każdym z nich, koń potrafi działać nogami niezależnie od reszty tulowia. Dlatego jeździec nie odczuwa niemiłych wrażeń, które są nieodłącznym elementem kłusa czy biegu u innych koni.

Wysokość koni tej rasy waha sie między "13 to 15.2 hands" :)) Skala kolorów to: kasztanowy, gniady, kary, siwy, dereszowaty, palomino oraz pinto. Paso Fino sa dodatkowo łagodne, inteligentne, a w czasie jazdy - niesamowicie zwrotne.

Wzorem konia pokazowego jest uroda, godna pary królewskiej, a także posiadanie aury prezencji, która jest nieodzownym elementem każdego z pokazów. Paso Fino spełnia wszystkie te warunki. Jest także bardzo wszechstronny - potrafi rywalizować, a jednocześnie nie jest pod tym względem niezmienny - jego predyspozycje do konia "rodzinnego" są równe tym, które pozwalają mu być doskonałym pokazowym rumakiem.
Po tak obszernym opisie rasy nie można stwierdzić, że jest koń wspanialszy od Paso Fino.

Haflinger

Uniwersalny koń o wyjątkowo szerokiej użytkowości. Z powodzeniem zaspokaja potrzeby każdego właściciela. Ma swobodny ruch we wszystkich chodach i spokojny charakter. Ma wyraźny typ- model i wszystkie cechy stabilnie czystej rasy o ustalonej maści kasztanowatej (od jasnej do czekoladowej), z bardzo rozjaśnioną (białą) grzywą i ogonem. Jest to rasa górskich koni, sformowana w ostatniej ćwierci XIX w. w południowym Tyrolu, a następnie rozprzestrzeniona na stokach Alp w sąsiadujących krajach, zwłaszcza w Salzburgu i Górnej Bawarii, a także w około 40 innych krajach.Konie te są bardzo mocne, zdrowe, wytrzymale i niewybredne. W każdych warunkach są bardzo praktyczne, zarówno pod siodło jak i do zaprzęgu.
Nad wyraz wszechstronne użytkowanie tych koni, kierunkuje ich hodowle w różnych krajach, zależnie od głównego celu użytkowania, dla którego są tam hodowane. Zaczynając od konia jucznego w wysokich górach, poprzez wszystkie formy konia zaprzęgowego. Szeroko użytkowany jest we wszystkich czterech działach sportu jeździeckiego, szczególnie dla dzieci i młodzieży, a w zaprzęgach konnych z sukcesem konkuruje sportowo z innymi końmi w otwartychkonkursach. Świetnie się sprawuje w jeździe westernowej.
Szeroko użytkowany jest dla celów rekreacyjnych, także rehabilitacji leczniczej. Uczestniczy w ogromnej liczbie imprez i festynów o charakterze ludowo-regionalnym. Nie obce są mu rajdy długodystansowe, gdzie plasuje się w czołówce. Jest stałym uczestnikiem licznych wystaw i pokazów, gdzie niezmiennie budzi ogromne zainteresowanie.
Dobry ruch, uroda: szlachetna głowa, wyraźne, ciemne oko i typowa, charakterystyczna maść. Niezbyt duży wzrost - mama może poćwiczyć na nim ujeżdzanie, dziecko skoki, a tata może zaprzęgnąć do bryczki i wszyscy mogą jechać na spacer. Do tego zdrowie i bardzo dobre wykorzystanie pasz.
Wszystkie te cechy sprawiają, że Haflingery są obecnie hodowane w ponad 40 krajach na wszystkich kontynentach, a lokalne stacje hodowlane zrzeszone są w Światowym Związku Hodowców Haflingerów.


Point Horse

Pokrój: Mocny o atletycznej budowie koń westernowy. Glowa mała klinowata, łopatki dobre, kłąb mały. Kłoda głęboka, muskularny zad. Maść srokata typu Tobiano, Tovero lub Overo różniące się rozmieszczeniem białych plam. Delikatne, ale mocne kończyny, niekiedy o stromych pęcinach oraz małych kopytach.
Wysokość: 145 - 160 cm
Historia: Konie Paint Horse są wyodrębniona srokatą odmianą koni Quarter Horse. Srokate konie pochodzenia iberyjskiego znalazły się w Nowym Świecie wraz z konkwistadorami, a ich geny, za pośrednictwem mustangów, odziedziczyło wiele ras amerykańskich koni. W roku 1962 powołano Paint Horse Association. Konie te są szybkie, zwrotne i mają duże „wyczucie bydła ".

Appaloosa

Pokrój: Koń o mocnej budowie. Mała sucha szeroka głowa z małymi uszami oraz masywną dobrze zbudowaną, średniej długości szyją. Kłąb słabo zarysowany. Łopatki ustawione ukośnie. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Zad ścięty, muskularny. Kończyny suche, prawidłowe, o wyrazistych stawach. Często występują strome pęciny, pręgowane kopyta a także żabi pysk i rybie oko. Maść tarantowata we wszystkich wariantach.
Wysokość: 145 - 165 cm
Historia: Appaloosa pochodzą od kolorowo umaszczonych koni szczepu Indian Nez Perc. Szczep ten jako jedyny prowadził systematyczna hodowlę koni głównie maści tarantowatej. Planowa hodowla tych koni datuje się od roku 1938. Jest to obecnie najbardziej lubiana rasa w Ameryce. Siedzibą Appaloosa Horse Club jest Moscow w Idaho, gdzie znajduje się centrum informacyjne.


Pinto

Pokrój: Bardzo zróżnicowane konie pod względem eksterieru. Hodowla ukierunkowana jest na konie srokate o wysokości w kłębie większej niż 118 cm. Nazwa Pinto obejmuje wiele typów koni, od kuców do koni gorącokrwistych o różnym pokroju. Podobnie jak u Paint Horse rozróżnia się trzy wzorce umaszczenia: Tobiano, Tovero lub Overo, także pod względem innych cech oba te typy są do siebie podobne. Są to zazwyczaj mocne, wytrwałe i niezawodne zwierzęta. Charakteryzują się dobrym ruchem wszechstronnymi predyspozycjami użytkowymi.
Wysokość: 118 - 170 cm
Historia: Pochodzą od koni hiszpańskich konkwistadorów. W 1956 powstało Pinto Horse Association for America. Hodowla obejmuje pięć typów koni: kuce wierzchowe, saddle - konie wierzchowe, stock - konie westernowe, pleasure - konie pokazowe oraz hunter mocne konie wierzchowe.

Palomino

Pokrój: Charakterystyczną cechą Palomino, rasy z grupy koni westernowych jest ich umaszczenie i ono decyduje o wpisie do ksiąg stadnych. Głowa zbliżona wyglądem do koni arabskich o prostym profilu, dobre łopatki, grzbiet mocny. Kończyny zazwyczaj delikatne, kopyta często jasne, bez szczotek pęcinowych. Umaszczenie wyłącznie izabelowate. Palomino jest koniem wszechstronnie użytkowymi średniej miary
Wysokość: nie niższa 148 cm
Historia: Palomino pochodzi od koni iberyjskich. Konie izabelowate występowały dość często wśród ras północno i środkowoamerykańskich. Używa się ich jako koni pokazowych, ale także do codziennej pracy i wyścigów. W 1932 roku została założona księga stadna. Ciemne odmiany są zabronione, może być do 15 % włosów w grzywie i ogonie.

Colorado Ranger

Pokrój: Koń ten łączy dobre cechy konia westernowego oraz jego hiszpańsko - orientalnych przodków. Głowa delikatna, mały pysk, duże oczy i długi kark. Szyja dobrze osadzona i umięśniona. Zad krótki i mocno ścięty. Kończyny prawidłowe o zbyt krótkich pęcinach. Kopyta mocne, bez szczotek. Chody płaskie, wytrwałe i pewne. Koń zwrotny o dobrym przyspieszeniu. Umaszczenie tarantowate.
Wysokość: 150 cm
Historia: Wraz z rozwojem hodowli bydła rosło zainteresowanie końmi szlachetniejszymi. Rasa Colorado Ranger, najrzadsza, ale i najbardziej wartościowa przedstawicielka hodowli tabunowej powstała w roku 1870. Liczba członków tej rasy ograniczyła się do 50.