Szczegółowa charakterystyka Zenka Wójcika.

Głównym i tytułowym bohaterem powieści Ireny Jurgielewiczowej pt.: "Ten obcy" jest szesnastoletni chłopak Zenek Wójcik. Podczas dzieciństwa spotkała go tragedia - stracił matkę i został skazany na wychowywanie przez ojca alkoholika, który nie potrafił dać nawet synowi ciepła i miłości, której każde dziecko bardzo potrzebuje. Musi uciec z domu, by nie zmarnować życia i znaleźć wujka, który jako jedyny mu pozostał, i który może stworzyć mu dom.

Gdy w zaciszu wyspy bohaterowie książki znaleźli Zenka wyglądał on strasznie: "Siedział pod krzakiem w drelichowej kurtce i wymiętych spodniach. Pod dawno niestrzyżonymi, rozczochranymi włosami rysowała się blada, wynędzniała twarz i zapadnięte policzki pokryte szarą skórą. Na pierwszy rzut oka wygląd chłopca świadczył o tym, że dawno nie był on w domu i nie panowała nad nim ręka rodzica".

Chociaż nie wyglądał najlepiej Ula zauważyła, że jest wysoki, szczupły, ma ładne, ciemne włosy i gęste, szerokie brwi. Natomiast Julkowi imponowała jego odwaga, którą uwydatnił w momencie, gdy uratował małe dziecko pędzące na wozie i o czym świadczyło rzucenie się na Wiktora w obronie bezbronnego psa.

Główną cechą jego usposobienia jest nad wiek powaga, przy czym zarazem jest bardzo skryty i zamknięty w sobie. Nie jest wcale porywczy, ale wręcz bardzo opanowany. Złe traktowanie przez ojca stało się powodem utraty zaufania, zwłaszcza do dorosłych i lęk przed milicją upodabnia go do płochliwego Dunaja.

Zenek ma bardzo ciekawy charakter. Jego duże zalety ujawniły się w wędrówce z domu - zaradność, samodzielność i przede wszystkim silny upór, pokonuje piętrzące się trudności i wytrwale dąży do osiągnięcia celu, czyli do odnalezienia wujka. Naraża życie, ratując dziecko ogrodniczki przed śmiercią pod kołami wozu. Jest wrażliwy na krzywdę innych i kocha zwierzęta, co okazał, gdy kierowało nim współczucie i wrażliwość, kiedy bez wahania stanął w obronie Dunaja przed znęcającym się nad nim złym Wiktorem.

Jest on wytrzymały na ból. U doktora Zalewskiego przy nacinaniu nogi i zakładaniu opatrunku nie pisnął ani słowem. Dopuszczając się kradzieży kierował nim głód, brak pieniędzy, duma i wstyd przed poniżeniem się do żebrania. Zenek zmienia się pod wpływem delikatnej, pełnej taktu i pomocy ze strony Uli oraz dzięki postępowaniu jej ojca i przyjaźni z dziećmi. Następuje w nim duża zmiana, gdy przyjaciele przywrócili mu zaufanie do ludzi. Zenek zrozumiał i naprawił swoje błędy, stał się uczciwym człowiekiem i oddał Uli pieniądze.

Podziwiam Zenka za jego upór i wytrwałość w dążeniu do celu, przez piętrzące się problemy i przeszkody, a jednocześnie współczuję mu, że nie miał możliwości na normalne życie w pełnej, kochającej rodzinie, która dostarczyłaby mu prawdziwego ciepła oraz miłości.