Parki narodowe formą ochrony środowiska naturalnego w oparciu o wybrany Park Narodowy polski.

System prawnej ochrony przyrody opiera się w Polsce na postanowieniach Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r. Wprowadziła ona zasadę zrównoważonego rozwoju jako podstawową zasadę ustrojową RP. Jej uszczegółowienie nastąpiło w zasadniczej dla systemu prawnego ochrony środowiska ustawie z dnia 31 stycznia 1980 r. O ochronie i kształtowaniu środowiska.Wśród podstawowych kierunków ochrony środowiska określonych w tej ustawie znajduje się „ochrona świata roślinnego i zwierzęcego” oraz „ochrona walorów krajobrazowych oraz wypoczynkowych środowiska”. W zakresie zasad ochrony, cennych ze względu na szczególne wartości naukowe lub społeczne obszarów o wyjątkowych naturalnych wartościach przyrodniczych oraz wartości krajobrazowych środowiska o szczególnych wartościach ze względu na potrzeby społeczne.W rozumieniu tej ustawy: Ochrona przyrody to działania mające na celu zachowanie przed zniszczeniem lub uszkodzeniami wszelkich elementów przyrody - dziko występujących gatunków zwierząt i roślin, utworów przyrody nieożywionej, jak jaskinie czy głazy narzutowe, a także ich zespołów o wybitnych walorach przyrodniczych i krajobrazowych, chronionych w postaci rezerwatów, parków narodowych oraz parków krajobrazowych i obszarów chronionego krajobrazu, utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów,zachowanie różnorodności gatunkowej, zachowanie dziedzictwa geologicznego, zapewnienie ciągłości istnienia gatunków i ekosystemów, kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody, przywracanie do właściwego stanu zasobów i elementów przyrody. Ochrona przyrody stanowi część polityki ekologicznej państwa.
Park narodowy obejmuje obszar chroniony, wyróżniający się szczególnymi wartościami naukowymi, przyrodniczymi, społecznymi, kulturowymi i wychowawczymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega całość przyrody oraz swoiste cechy krajobrazu.Pierwszy park narodowy na terenie Polski został stworzony w okresie międzywojennym. Obecnie w Polsce istnieją 23 parki narodowe, które zajmują ok. 1,0 % powierzchni geograficznej kraju. Większość typów krajobrazów oraz ekosystemów, które można spotkać w Polsce, znajdziemy w parkach narodowych.Parki pełnią ważną rolę w edukacji ekologicznej społeczeństwa. Wiele z nich posiada specjalnie przygotowane szlaki i centra dydaktyczne oraz muzea przyrodnicze.Parki są dostępne dla turystów i miłośników przyrody. Wszystkie parki posiadają dobrze rozwiniętą infrastrukturę turystyczną składającą się ze szlaków turystycznych, wiat, punktów widokowych, kampingów, schronisk oraz innych urządzeń.
Jedym z ciekawszych jest Woliński Park Narodowy który został utworzony w 1960 roku, jest położony u ujścia Odry w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodnio-pomorskim,obejmuje północno-zachodnią część wyspy Wolin.Reprezentuje przyrodę zachodniej części strefy nadmorskiej, szczególne walory Parku to: najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe, unikalna - wyspiarska delta Świny, przybrzeżny pas wód Bałtyku, charakteryzuje się typowym krajobrazem polodowcowym, z kilkoma płytkimi jeziorami morenowymi, m.in.: Gardno, Domysławskie, Czajcze, Warnowo, Turkusowe.
Ciekawym rysem morfologicznym wolińskich wzgórz morenowych jest olbrzymia ilość zagłębień, przeważnie typu wytopiskowego, nieraz o znacznych rozmiarach – maksymalnie do 1000m długości, 300 m szerokości i 30 m głębokości. Przypuszczalnie mogły to być w fazie inicjalnej wały lodowo-morenowe, które na skutek wytopienia brył martwego lodu dały początek licznym wytopiskom, urozmaicając rzeźbę. Procesom wytopiskowym oraz erozyjnym przypisuje się jedynie przeobrażającą rolę w kształtowaniu powierzchni moreny wolińskiej.Na obszarze WPN ciekawy jest rownież krajobraz delty Świny z kilkudziesięcioma bagnistymi wysepkami, które rozdzielone są licznymi kanałami cieśniny Świny. Na tym terenie proces jego formowania jest również stale aktywny – corocznie zmienia się konfiguracja dna, powstają nowe płycizny, wysepki. Innym typem krajobrazu jest pojezierze z polodowcowymi jeziorami, ozami i kemami (okolice Warnowa). Niewielką część Parku zajmuje rozległy obszar sandru (Wapnica-Karnocice). Dodatkowym urozmaiceniem krajobrazu polodowcowego są głazy narzutowe. Najciekawsze z nich to „Mieszko I”, „Wydrzy Głaz” i „Lech, Czech i Rus”.
Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich, z tej liczby około 600 żyje na terenie Parku. Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla rokitnika zwyczajnego. Płytkie piaszczyste dno Morza Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i krasnorosty, wśród których najliczniejszymi są morszczyn i zielenica. Tereny lądowe pokryte są dominującymi tutaj lasami bukowymi, bukowo-dębowymi i sosnowymi.
Fauna wyspy jest bardzo zróżnicowana i bogato reprezentowana przez gatunki rzadkie. Przez Wolin przebiega główny szlak przelotu ptaków wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad 230 gatunków ptaków, w tym lęgowych: orła bielika (7 par), wodniczki, biegusa zmiennego, muchołówki małej. Park spełnia doniosłą rolę w ochronie ptaków wodno-błotnych, które tutaj znajdują spokój oraz bazę pokarmową, szczególnie w okresie wiosennych i jesiennych wędrówek. Na wodach parku zimuje lub odpoczywa w czasie migracji wiele tysięcy ptaków.Lasy parku to siedliska dla licznie występujących dzików oraz saren i jeleni, a z drapieżników lisów, borsuków i kunW 1976 roku restytuowano w formie półwolnościowej żubra nizinnego rasy białowieskiej. Zagroda pokazowa ( 6 szt.) żubrów pełni ważną funkcję turystyczną w okresie letnim..