Epilog do Niemców

Rok 1953, pokój profesora Sonnenbrucha. Nagle rozlega się pukanie do drzwi wejściowych. Po chwili do pokoju wchodzi lokaj, prowadząc gościa, po czym oddala się.

Profesor Sonnenbruch
Dzień dobry. Kim pan jest i co pana do mnie sprowadza ?

Gość
Dzień dobry. A więc znowu mnie nie poznajesz profesorze. To ja, pana dawny przyjaciel Joachim Peters.

Profesor Sonnenbruch
Wybacz mi, za to że cię nie poznałem, ale i za to co się zdarzyło 10 lat temu. Dzięki temu że wtedy porozmawialiśmy, wszystko się zmieniło.

Joachim
Zaciekawiony
A co takiego się zmieniło?

Profesor Sonnenbruch
Dosłownie wszystko. Nawet nie wiesz ile mi dała do myślenia nasza rozmowa. Dzięki niej właściwie uświadomiłem sobie, że będąc zamkniętym w świecie nauki i rodziny jestem tak samo zły jak Hitler i faszyści. Postanowiłem przerwać badania naukowe ponieważ dowiedziałem się do czego je wykorzystują. Miałeś rację Joachimie, przyczyniły się tylko do złego!

Joachim
Nawet nie wiesz jak się cieszę, że to słyszę. Wiele razy zastanawiałem się jakie są twoje poglądy na to co było podczas wojny i nareszcie się dowiedziałem. Zawsze wierzyłem że jest jeszcze w tobie ten profesor którego znałem za młodych czasów, kiedy to ja byłem twoim uczniem…

Profesor Sonnenbruch
Ale powiedz mi proszę co się działo z tobą.

Joachim
Kiedy wyszedłem z twojego domu, postanowiłem nadal walczyć z hitleryzmem. Pojechałem do Polski, żeby przyłączyć się do partyzantów. Niejednokrotnie byłem bliski śmierci, lecz zawsze udawało mi się przeżyć. Po wojnie osiadłem się w Polsce, gdyż przywiązałem się do niej. Lecz zatęskniłem teraz do mej ojczyzny, do rodaków. Dlatego przyjechałem tu, mieszkam w hotelu musze tylko znaleźć jakąś pracę.

Profesor Sonnenbruch
Ależ proszę cię zamieszkaj w moim domu, mam wiele wolnych pokoi. Chciałbym ci jakoś wynagrodzić to, że nie pomogłem ci kiedy byłeś w potrzebie.

Joachim
Wzruszonym głosem
Dziękuje ci bardzo, chętnie zamieszkam tutaj. Zaś największym wynagrodzeniem jest dla mnie to, że widzę teraz dawnego ciebie.
Po policzku spłynęła mu łza…