Układ hamulcowy

1. BADANIE WSTĘPNE UKŁADU HAMULCOWEGO


Wstępna ocena układu hamulcowego ma na celu określenie stopnia zużycia elementów układu oraz przyczyn stwierdzonych objawów jego niesprawno¬ści.
W zakres stacjonarnego badania układu hamulcowego wchodzą:
— ocena jałowego i czynnego skoku pedału hamulca,
— ocena szczelności układu,
— ocena stopnia zużycia hamulca bębnowego lub tarczowego,
— sprawdzenie działania urządzenia wspomagającego hamulce,
— ocena przydatności płynu hamulcowego.
Omówiony poniżej sposób postępowania dotyczy hydraulicznego ukła¬du hamulcowego, jako najszerzej rozpowszechnionego w samochodach osobowych i dostawczych.



Rys. 1. Regulacja jałowego skoku pedału hamulca
1 — tłok pompy hamulcowej,
2 — przeciwnakrętka, 3 — śruba
ograniczająca skok pedału,
4 — pedał hamulca, 5 — popychacz




Pomiar jałowego i czynnego skoku pedału hamulca

Między tłokiem pompy hamulcowej ( rys. 1) a popychaczem (5) powinien być stały luz (ok. l mm). Brak tego luzu powodowałby w układzie, mimo zwolnienia pedału hamulca (4), pozostawienie nadmiernego ciśnienia niepozwalającego na zupełne cofnięcie tłoczków lub szczęk. Przełożenie w ukła¬dzie dźwigniowym sprawia, że wartości luzu w pompie hamulcowej od¬powiada kilkakrotnie większy skok pedału hamulca, nazywany Jałowym". Działanie układu hamulcowego powinno rozpocząć się dopiero po wykona¬niu skoku jałowego. Dalszy ruch pedału, tzw. „skok czynny", powoduje dosunięcie tłoczków do tarcz (lub szczęk do bębnów), a następnie uzyskanie odpowiedniej siły hamowania. Najczęściej skok czynny pedału ocenia się mierząc odległość rezerwową jego stopki od podłogi.
Potrzebne przyrządy i narzędzia
— linijka lub miernik przemieszczenia pedału,
— klucz do regulacji.
Wykonanie pomiaru
— Przyłożyć linijkę do stopy pedału hamulca (rys. 2).
— Powoli nacisnąć pedał hamulca (najlepiej ręką) do momentu pierwszego wyczuwalnego
oporu.






Rys. 2. Pomiar ruchu jałowego (a) i skoku czynnego (b) pedału hamulca za pomocą linijki




— Odczytać na linijce wartość skoku jałowego pedału i w razie potrzeby wyregulować.

Uwaga. Jeżeli układ hamulcowy ma urządzenie wspomagające, pomiar ja¬łowego skoku pedału należy przeprowadzić wówczas, gdy silnik jest unierucho¬miony. Podczas pracy silnika skok jałowy pedału zwiększa się samoczynnie.

— Nacisnąć pedał hamulca nogą do oporu (z siłą ok. 500 N) i odczytać na linijce odległość stopy pedału od podłogi kabiny.
— Powtórzyć pomiar po kilkakrotnym szybkim naciśnięciu pedału i przy¬trzymaniu go z możliwie dużą siłą (ok. 700 N) przez ok. l minutę.

Ocena wyników

Zmierzoną wartość skoku jałowego pedału hamulca porównać z dany¬mi podanymi w instrukcji (por. tabl. 1). Zbyt mały skok pedału w porównaniu z wymaganym powoduje przyspieszone zużycie okładzin ciernych oraz wzrost zużycia paliwa. Zbyt duży skok powoduje zmniejsze¬nie skuteczności hamowania i świadczy o zwiększonych luzach w mecha¬nizmie sterowania pedału lub o nieszczelności w układzie hamulcowym. W obu przypadkach należy, po sprawdzeniu, czy stan osi pedału nie budzi zastrzeżeń (brak wyczuwalnych luzów), wyregulować skok jałowy pedału. W mechanizmie pokazanym na rysunku 1 służy do tego śruba (3), a w me¬chanizmie pokazanym na rysunku 2 — włącznik świateł hamowania, który obraca się po poluzowaniu przeciwnakrętek. W niektórych samocho¬dach wyposażonych w mechanizmy hamulcowe z samoregulacją szczęk hamulcowych (np. PF 126P) skoku jałowego pedału się nie reguluje.
Skok czynny pedału hamulca powinien mieć taką wartość, aby rezer¬wowa odległość między stopą pedału a podłogą kabiny nie była mniejsza niż 20% pełnego, możliwego skoku pedału. Zmniejszenie się tej odległości poniżej 20% nie gwarantuje skuteczności działania układu hamulcowego. Zbyt duży skok czynny pedału świadczy o nadmiernych luzach między nakładkami ciernymi a bębnem hamulcowym (lub tarczą hamulcową), spowodowanych na przykład ich znacznym zużyciem. Zbyt mały skok może być spowodowany zapieczeniem się tłoczków w cylindrach hamulcowych, uszkodzeniem sprężyny ściągającej lub za małym luzem między elementami ciernymi a bębnem hamulcowym (tarczą).
Skok czynny nie powinien się zmieniać podczas próby kilkakrotnego naciskania pedału. Jeżeli staje się coraz mniejszy, oznacza to zapowietrzenie układu hamulcowego. Jeżeli wzrasta, może to wskazywać na niesprawność zaworu zwrotnego pompy hamulcowej. Z kolei w ostatniej próbie (przy¬trzymanie maksymalnie wciśniętego pedału) skok czynny nie powinien się zwiększać. Jego stopniowy wzrost wskazywałby na istnienie nieszczelności w układzie hamulcowym.
Ocenę szczelności układu hamulcowego należy przeprowadzić niezależ¬nie od wyniku tej próby.

Skok jałowy pedału hamulca
Tablica 1


Marka i typ samochodu
Skok jałowy pedału hamulca [mm]

Dacia 1300/1310P
5

FSO 125P 0...3
FSO Polonez
0...3

Lada
3...5

Lada Samara
3...5

FIAT 126P
3...5

Skoda 105/120 3...5

Wartburg 353, 1.3 10...20
ZAZ Tavria 3...7













Ocena szczelności układu hamulcowego na podstawie wytwarzanego ciśnienia

Najprostszym sposobem oceny szczelności układu hamulcowego jest stała obserwacja poziomu płynu hamulcowego w zbiorniku. Czynność ta, opisana w rozdziale 1.1, należy do zakresu stałej obsługi samochodu.
Wzrokowe sprawdzanie poziomu płynu hamulcowego oraz wyszukiwa¬nie śladów przecieków nie gwarantuje skutecznej kontroli stanu układu hamulcowego, ponieważ w ten sposób nie jest możliwe wykrycie małych nieszczelności, szczególnie zlokalizowanych w niewidocznych miejscach. Dlatego dokładna ocena jego szczelności jest możliwa dopiero za pomocą specjalnych przyrządów. Konieczność przeprowadzenia tego badania narzu¬cają względy bezpieczeństwa ruchu drogowego, które wymagają, aby układ hamulcowy był całkowicie szczelny.
Potrzebne przyrządy i narzędzia
— przyrząd do wywierania nacisku na pedał hamulca,
— dwa manometry (o zakresach pomiarowych 0...1 MPa i 0...10 MPa) ze złączkami,
— klucz do odkręcania odpowietrznika układu hamulcowego.

Wykonanie pomiaru
— Między stopą pedału hamulca a siedzeniem kierowcy umieścić przyrząd rozpierający (rys. 3).
— Manometr niskociśnieniowy o zakresie pomiarowym 0...1 MPa umieś¬cić w miejsce dowolnego odpowietrznika w kole. Po zamontowaniu manometru odpowietrzyć układ.
— Za pomocą przyrządu rozpierającego wywrzeć taki nacisk na pedał hamulca, aby w układzie hamulcowym powstało ciśnienie 0,2...0,5 MPa. Utrzymać stały nacisk na pedał przez ok. 5 min.
— Zmienić manometr na wysokociśnieniowy o zakresie pomiarowym 0...10 MPa i powtórzyć pomiar ustawiając tak przyrząd rozpiera¬jący, aby w układzie hamulcowym powstało ciśnienie 5...10 MPa.











Rys. 3 Przyrząd do wywierania nacisku na pedał hamulca.

Nie zwalniać przyrządu przez ok. 10 minut. W przypadku dwuobwodowego układu hamulcowego pomiar ten należy wykonać kolejno dla obu obwodów.

Uwaga. W samochodach wyposażonych w urządzenie wspomagające po¬miary przeprowadza się raz z uruchomionym silnikiem, a drugi raz po jego unieruchomieniu i kilkakrotnym naciśnięciu pedału hamulca w celu usunięcia podciśnienia z serwomechanizmu.
— Po zakończeniu pomiarów i usunięciu manometrów odpowietrzyć układ.






Ocena wyników

Wartość niskiego ciśnienia, ustawiona podczas pierwszego pomiaru, nie może zmienić się przez 5 minut. Spadek ciśnienia jest dowodem istnienia nieszczelności w układzie.
Natomiast wysokie ciśnienie, wytworzone podczas drugiego pomiaru, nie może opadać szybciej niż 1% na minutę.
Może się zdarzyć, że podczas pierwszego pomiaru zostanie stwierdzony spadek niskiego ciśnienia, natomiast w drugim wysokie ciśnienie będzie utrzymywało się na wymaganym poziomie. Przyczyną takich objawów jest uszkodzenie pierścienia uszczelniającego tłoczek. Wysokie ciśnienie powo¬duje takie ściśnięcie uszczelki, że pomimo uszkodzenia staje się ona szczelna.
Uwaga. Powyższe badanie można również wykonać za pomocą samego przyrządu do wywierania nacisku na pedał (poprzez ocenę zmian wartości siły nacisku na pedał), jeżeli jest on wyposażony w manometr do pomiaru siły nacisku. Dokładność pomiarów jest jednak mniejsza.

Ocena stopnia zużycia hamulca bębnowego

Kontrolę stanu bębna hamulcowego, okładzin ciernych oraz regulację luzu szczęk należy przeprowadzać w okresach podanych w instrukcji obsługi samochodu (z reguły co 10 000 km), a przede wszystkim natychmiast po stwierdzeniu zmniejszenia się skuteczności hamowania.

Potrzebne przyrządy i narzędzia
— linijka lub suwmiarka,
— klucze do demontażu koła i bębna hamulcowego,
— ściągacz do bębna hamulcowego (w razie potrzeby),
— podnośnik samochodowy.
Wykonanie pomiaru
— Zabezpieczyć samochód przed przetoczeniem się, na przykład pod¬kładając kliny pod koła.
— Podnieść jedną stronę samochodu, zabezpieczyć podstawką i zdjąć koło, a następnie bęben hamulcowy. W przypadku nadmiernych oporów podczas zdejmowania bębna należy go kilkakrotnie uderzyć młotkiem przez drewniany klocek w krawędź od strony wewnętrznej. W nie¬których konstrukcjach do zdjęcia bębna konieczne jest zastosowanie specjalnego ściągacza.

Uwaga. W pojazdach wyposażonych we wzierniki do oceny grubości okładzin ciernych demontaż koła i bębna hamulcowego nie jest konieczny.

— Zmierzyć grubość okładzin ciernych obu szczęk (rys. 4) oraz sprawdzić stan bieżni bębna hamulcowego.
— Badanie wykonać kolejno dla wszystkich bębnów.

Ocena wyników

Jeżeli grubość okładziny ciernej, zmierzona w miejscu najbardziej zu¬żytym, wynosi 1,5 mm lub mniej, należy okładziny lub całe szczęki ha¬mulcowe w danym kole wymienić na nowe. Zaleca się wymianę po obu stronach osi w celu uniknięcia nierównomiernego działania hamulców.















Rys. 4. Sprawdzanie grubości okładzin ciernych szczęk hamulcowych



Wymiana elementów trących jest również konieczna, jeżeli okładzina cierna została zanieczyszczona smarem lub olejem.
Powierzchnia robocza bębna hamulcowego nie może być nadmiernie zowalizowana oraz nosić śladów głębokich rys. Naprawa bębna przez przetoczenie jego bieżni nie może spowodować powiększenia znamionowej średnicy bębna więcej niż o 1...2mm. Przekroczenie tej granicy stworzy niebezpieczeństwo sprężystego odkształcenia się bębna podczas hamowania, co skutecznie zmniejsza siłę hamowania.

Ocena stopnia zużycia hamulca tarczowego

Pomimo zalet hamulców tarczowych cechuje je szybsze niż w hamulcach bębnowych zużywanie się elementów trących oraz większa wrażliwość na zanieczyszczenia.
Kontrola stanu technicznego hamulców tarczowych obejmuje następu¬jące czynności:
— pomiar zużycia klocków hamulcowych;
— ocenę stanu i grubości tarczy hamulcowej;
— pomiar bicia tarczy hamulcowej;
— ocenę stanu zacisku hamulcowego i łatwości ruchu tłoczka cylinderka.
Potrzebne przyrządy i narzędzia
— suwmiarka,
— czujnik zegarowy z uchwytem, na przykład magnetycznym,
— narzędzia do demontażu koła jezdnego i wyjęcia klocków hamulcowych,
— podnośnik samochodowy.
Wykonanie pomiaru
— Zabezpieczyć samochód przed przetoczeniem.
— Podnieść jedną stronę samochodu, zabezpieczyć podstawką i zdjąć koło, a następnie oczyścić z błota i kurzu zacisk hamulca.
— Wyjąć klocki hamulcowe z zacisku i zmierzyć grubość materiału ciernego (rys. 5).
— Ocenić stan tarczy hamulcowej i zmierzyć jej grubość (rys. 6) w czte¬rech punktach na obwodzie, w pewnej odległości od zewnętrznej krawędzi tarczy (w miejscu działania klocków hamulcowych) w tym celu zaleca się przyklejenie do szczęk suwmiarki odpowiednich ostrzy pomia¬rowych lub przyłożenie dwóch podkładek, ewentualnie monet.

Uwaga. Przed wsunięciem szczęk suwmiarki do zacisku hamulca należy cofnąć cylinderki, zwracając uwagę, aby płyn hamulcowy nie wycieki ze zbiornika. W razie potrzeby należy strzykawką usunąć odpowiednią ilość płynu.

— Pomiar bicia tarczy hamulcowej należy rozpocząć od sprawdzenia i ewentualnego wyregulowania luzu łożyska piasty. Następnie należy zamocować czujnik zegarowy do zacisku hamul¬cowego lub łatwo dostępnego elementu zawieszenia (rys. 7). Sworzeń pomiarowy czujnika powinien być oddalony od krawędzi zewnętrznej tarczy hamulcowej na odległość ok. 10 mm. Kontrolę bicia osiowego przeprowadza się wykonując ręcznie przynajmniej jeden pełny obrót tarczy hamulcowej i obserwując największe oraz najmniejsze wychylenie wskazówki na tarczy czujnika.
— Po włożeniu nowych lub używanych klocków hamulcowych sprawdzić łatwość przesuwania się tłoczków. W tym celu, korzystając z pomocy drugiej osoby, nacisnąć na pedał hamulca z nieznaczną siłą (najlepiej uczynić to ręką). Działanie na pedał powinno spowodować dosunięcie klocków hamulcowych do tarczy. Po puszczeniu pedału i obróceniu piastą koła klocki powinny cofnąć się odhamowując tarczę. Jeżeli tak się nie stanie, będzie to świadczyło o zanieczyszczeniu gniazd w zacisku hamulca.



Rys. 5. Pomiar grubości klocka hamulcowego Rys. 6. Pomiar grubości tarczy hamulcowej za grubość materiału ciernego = grubość klocka pomocą mikrometru lub suwmiarki i dwiema
— grubość płytki przyłożonymi monetami



Rys. 7. Pomiar bicia tarczy hamulcowej
l — drążek kierowniczy, 2 — uchwyt mocowania czujnika, 3 — tarcza hamulcowa,
4 — czujnik zegarowy

Ocena wyników

Klocki hamulcowe nie nadają się do dalszego użytkowania, jeżeli grubość materiału ciernego wynosi mniej niż 1,5 mm. Należy je wymienić parami, jednocześnie po obu stronach osi.
Jeżeli klocki hamulcowe nie osiągnęły jeszcze granicznego zużycia, to z pomierzonej grubości materiału ciernego można wyciągnąć wniosek co do możliwości dalszego ich użytkowania. Na przykład, jeśli kontrola była przeprowadzona po 20 000 km przebiegu i wykazała 50% zużycie klocków (przy wyjściowej grubości wkładki ciernej 10 mm), to z ich wymianą należy się liczyć po przejechaniu dalszych 10...12 tyś. km, oczy¬wiście przy zachowaniu dotychczasowego stylu jazdy.
Dopuszczalne bicie tarczy hamulcowej może wynosić maksymalnie 0,20 mm, chociaż niektórzy producenci samochodów ograniczają tę war¬tość do 0,15 mm (FSO, Skoda, WAZ). W przypadku stwierdzenia, że bicie tarczy przekracza tę wartość i nie jest to spowodowane poluzowaniem się śrub mocujących tarczę do piasty koła, należy tarczę przeszlifować lub wymienić na nową. Wymiana tarczy jest również konieczna po stwierdzeniu zmiany jej kształtu na stożkowaty (rys. 8b). Głębokie rowki na powierzchni tarczy (rys. 8a) dają się usunąć poprzez szlifowanie. W wyniku obróbki mechanicznej grubość tarczy nie może zmniejszyć się o więcej niż 0,5... l mm w porównaniu z nową tarczą, tzn. 0,25...0,5 mm na stronę.

Rys. 8 Przykłady zużycia tarczy hamulcowej

a – tarcza wymagająca przeszlifowania powierzchni,
b – tarcza do wymiany ze względu na stożkowość
przekroju
c – tarcza do wymiany ze względu na zbyt głębokie rowki
na powierzchni










Sprawdzanie działania urządzenia wspomagającego hamulce

Podciśnieniowe urządzenie wspomagające, tzw. serwo, służy do wzmac¬niania siły nacisku wywieranego przez kierowcę na pedał hamulca w celu zwiększenia skuteczności hamowania (rys. 9).
Pojawienie się objawów nieprawidłowej pracy układu hamulcowego, które mogą wskazywać na niesprawność urządzenia wspomagającego, stwarza konieczność sprawdzenia jego działania. Poniżej podano prosty, nie wymagający dodatkowych przyrządów, sposób kontroli.

Wykonanie badania

— Przy unieruchomionym silniku nacisnąć kilkakrotnie na pedał hamulca, w celu usunięcia z serwa resztek podciśnienia.
— Przytrzymać wciśnięty niewielką siłą pedał hamulca i uruchomić silnik.
— Zaobserwować ewentualny ruch pedału.




Rys. 9. Schemat działania układu hamulcowego z podciśnieniowym urządzeniem wspomagającym
l — pedał hamulca, 2 — trzpień sterujący, 3 — sprężyna, 4 — tłok pompy hamulcowej, 5 — hamulec tylny, 6 — hamulec przedni, 7 — pompa hamulcowa, 8 — popychacz, 9 — przewód doprowadzający podciśnienie, 10 — kolektor ssący silnika, 11 — komora podciśnienia, 12 — tłok, 13 — przepona, 14 — zawór

Ocena wyników
Zamknięcie zaworu (14, rys. 9) spowoduje natychmiastowe powsta¬nie różnicy podciśnień między komorami. Przepona (13) przemieści się w kierunku komory 11, powodując odczuwalne opadanie pedału przy nie zmienionej sile nacisku stopy. Jeżeli to nie nastąpi, to jest uszkodzony przewód podciśnieniowy, przepona lub zawór.




2. SPRAWDZANIE SKUTECZNOŚCI DZIAŁANIA HAMULCÓW PODCZAS PRÓBY
DROGOWEJ


Pomiar drogi hamowania

Jest to najprostszy sposób sprawdzania skuteczności działania hamulców. Długość drogi hamowania stanowi jedno z kryteriów oceny stanu technicz¬nego układu hamulcowego.
Badanie skuteczności hamulców poprzez pomiar drogi hamowania powinno się odbywać z zachowaniem następujących warunków:
— wybrany odcinek drogi nie może spowodować zagrożenia bezpieczeń¬stwa dla innych użytkowników;
— droga powinna przebiegać poziomo, jej nawierzchnia musi być równa, twarda i sucha;
— ciśnienie w ogumieniu samochodu powinno być zgodne z zaleceniami producenta;
— rzeźba bieżnika powinna odpowiadać wymaganiom przepisów ustawy „Prawo o ruchu drogowym" (m.in. głębokość bieżnika nie może być mniejsza niż l mm);
— pojazd powinien być równomiernie obciążony ładunkiem o masie równej jego ładowności; dopuszcza się badania samochodu z samym kierowcą;
— przed dokonaniem pomiaru należy ustalić dokładność wskazań pręd¬kościomierza przy prędkości 30 km/h.

Wykonanie pomiaru

— Na początku wybranego odcinka drogi narysować kredą na nawierzch¬ni linię prostopadłą do osi jezdni, która wyznaczy początek drogi hamowania.
— W odległości 9 m narysować drugą linię prostopadłą do osi jezdni. Odległość ta odpowiada długości największej, dopuszczonej polskimi przepisami, drogi hamowania samochodu osobowego.
— Samochodem obciążonym, np. tylko kierowcą, dojechać do pierwszej linii z prędkością 30 km/h i rozpocząć hamowanie w chwili, gdy przednie koła pojazdu miną linię (sprzęgło może pozostać włączone). Podczas hamowania należy wywierać taki nacisk na pedał, aby koła pojazdu nie znalazły się w poślizgu. Samochód powinien zachować nadany przez kierowcę kierunek ruchu.
— Po zatrzymaniu się samochodu sprawdzić położenie przednich kół względem drugiej narysowanej linii.

Ocena wyników

Hamulce można uznać za sprawne, jeśli samochód zatrzyma się przed¬nimi kołami przed drugą linią lub na niej. W przypadku sprawdzaniaskuteczności działania hamulca awaryjnego (pomocniczego) drugą li¬nię należy narysować w odległości 18 m od linii wyznaczającej począ¬tek drogi hamowania. Pomiar wykonać w sposób opisany wyżej, przy czym siła wywierana na dźwignię hamulca ręcznego nie powinna prze¬kraczać 400 N.
Wyniki badania należy traktować jako orientacyjne z uwagi na moż¬liwość występowania wielu błędów w pomiarze (m.in. błąd wskazań pręd¬kościomierza, opóźnienie reakcji podczas uruchamiania pedału hamulca, różna siła nacisku na pedał).







Pomiar opóźnienia hamowania

Metoda sprawdzania skuteczności działania hamulców poprzez określenie wielkości opóźnienia hamowanego pojazdu wymaga zastosowania specjal¬nego przyrządu pomiarowego.
Najprostsze przyrządy działają na zasadzie wahadła, którego wychylenie od pionu pod wpływem siły bezwładności jest miarą opóźnienia, jakie towarzyszy pojazdowi podczas hamowania. Wartość osiąganego opóźnienia wykorzystuje się jako drugie kryterium do oceny skuteczności działania hamulców.
Podczas badania muszą być zachowane takie same warunki, jak podczas pomiaru długości drogi hamowania.

Potrzebne przyrządy i narzędzia

— opóźnieniomierz, np. VZM 100 firmy MAHA (rys. 10).

Wykonanie pomiaru
— Ustawić przyrząd VZM 100 w dogodnym miejscu, np. na podłodze przed fotelem pasażera.
— Założyć czujnik nacisku na pedał hamulca.



Rys. 10 Przenośny opóźnieniomierz do sprawdzania skuteczności hamulców (a) i zarejestrowane przebiegi siły nacisku na pedał oraz opóźnienia hamowania (b)


Ocena wyników

Przyrząd VZM 100 zmierzy i zarejestruje przebiegi nacisku na pedał i opóźnienia hamowania, podając przy tym wartość maksymalną i średnią opóźnienia oraz wartość maksymalną i średnią siły nacisku na pedał hamulca. Zarejestrowane wartości opóźnienia należy porównać z wartoś¬ciami określonymi w przepisach.
Uzyskana podczas pomiaru wartość opóźnienia hamowania dla samo¬chodu osobowego nie może być mniejsza niż 5,2 m/s2. Wartość mniejsza świadczy o niedostatecznej skuteczności hamowania. Minimalna wartość opóźnienia osiąganego podczas badania hamulca awaryjnego wynosi 2,6 m/s2 (dla samochodów rejestrowanych po raz pierwszy od 1.01.1994 r.).
Wyniki badań metodą pomiaru drogi hamowania i metodą pomiaru opóźnienia hamowania są ze sobą porównywalne. Zależność tę przedstawia diagram na rysunku 11, wykreślony dla różnych prędkości początku hamowania. Maksymalną wartość opóźnienia oblicza się dzieląc średnie opóźnienie przez współczynnik zadziałania hamulców hydraulicznych, wy¬noszący 0,75.


• Rozpędzić samochód do prędko¬ści 30...50 km/h i po ustawieniu się wskazówki opóźnieniomierza na zero rozpocząć intensywne hamowanie ze stałym naciskiem nogi na pedał.
• Podczas hamowania odczytać wskazanie opóźnieniomierza. Nie wymaga się utrzymywania intensywnego hamowania aż do zatrzymania pojazdu.










Rys. 11. Diagram do określania średniego opóźnienia na podstawie drogi hamowania osiąganej przy różnych prędkościach początkowych






























3. SPRAWDZANIE SKUTECZNOŚCI DZIAŁANIA HAMULCÓW PRZEZ POMIAR SIŁY
HAMOWANIA

Przepisy ustawy „Prawo o ruchu drogowym" dopuszczają możliwość badania skuteczności hamulców pojazdów przez pomiar siły hamowania na urządzeniu płytowym (najazdowym) lub rolkowym. Ten drugi rodzaj urządzenia znalazł powszechne zastosowanie w stacjach obsługi samo¬chodów oraz w stacjach kontroli pojazdów, które wykonują okresowe badania techniczne dopuszczające samochody do ruchu. Powszechność używania urządzeń rolkowych wynika z zalet tej metody badania: obiek¬tywnego pomiaru siły hamowania, niezależności od warunków atmosferycz¬nych, krótkiego czasu pomiaru, możliwości zmierzenia niektórych para¬metrów układu hamulcowego, np. nierównomierności działania hamulców, pomiaru siły nacisku na pedał hamulca. Niezależnie od typu i nazwy producenta urządzeń rolkowych do pomiaru sił hamowania, ich budowa i ogólne zasady działania są podobne. Głównym elementem urządzenia są dwie pary rolek napędowych, na które najeżdża samochód, kolejno przednimi i tylnymi kołami. Każda z par rolek napędza niezależnie od siebie jedno koło samochodu. Jedna z rolek (3, rys.12) jest napędzana silnikiem elektrycznym (5).

Rys. 12. Schemat działania urządzenia rolkowego do pomiaru sił hamowania z hydraulicznym układem pomiarowym
I — rolka pomocnicza, 2 — rolka sygnalizująca blokowanie badanego koła, 3 — rolka napędowa, 4 — łańcuch, 5 — silnik elektryczny z reduktorem, 6 — siłomierz hydrauliczny, 7 — lampka sygnalizująca blokowanie, 8 — wskaźnik manometryczny, 9 — wskaźnik siły nacisku na pedał hamulca, 10 — czujnik przyrządu do pomiaru siły nacisku na pedał hamulca,
II — badane koło

W niektórych rozwiązaniach rolka ta przekazuje napęd na drugą poprzez łańcuch (7, rys. 13). Silnik elektryczny jest zawieszony wahliwie na łożyskach i wyposażony w ramię reakcyjne, działające na hydrauliczny siłomierz (6). W nowszych konstrukcjach urządzeń zamiast hydraulicznego cylindra stosuje się zespół sprężyn o znanej charakterystyce oraz prze¬twornik indukcyjny do pomiaru strzałki ugięcia tych sprężyn, np. w urzą¬dzeniu BHE-5, albo czujnik tensometryczny, np. w urządzeniach brekon 1/13 firmy Hofmann, IW-2 Electronic firmy MAHA. Po naciśnięciu pedału hamulca powstaje w miejscu styku opony z rolką siła hamowania, która wywołuje odpowiednio proporcjonalny moment reakcji na ramieniu silnika elektrycznego. Siła oddziaływania ramienia powoduje powstanie ciśnienia w układzie pomiarowym lub ugięcie sprężyn, względnie odkształcenia tensometru (rys. 13). W przypadku układu hydraulicznego wzrost ciś¬nienia jest odczytywany bezpośrednio na manometrze wyskalowanym w jednostkach siły hamowania. W innych układach pomiarowych nastę¬puje przetworzenie odkształcenia mechanicznego na sygnał elektryczny, który — po wzmocnieniu i obróbce — jest przekazywany do urządzenia rejestrującego.
Urządzenia rolkowe są często wyposażone w tzw. trzecią rolkę (2, rys. 12), która napędzana od koła samochodu ma za zadanie sygna¬lizowanie na kolumnie sterowniczej momentu wystąpienia poślizgu koła. Pojawia się on po zablokowaniu koła hamulcem i uniemożliwia wykonanie prawidłowego pomiaru. W związku z tym trzecia rolka powoduje również automatyczne wyłączenie silnika elektrycznego. Sterowanie całym urządze¬niem może odbywać się z miejsca kierowcy, przewodowe lub bezprzewodo¬wo — za pomocą nadajnika promieniowania podczerwonego. Odczyt sił hamowania odbywa się, w zależności od typu urządzenia, na wskaźni¬kach analogowych lub cyfrowych. Zaletą tych ostatnich jest łatwiejsze odczytywanie wartości granicznych sił hamowania, natomiast wadą trud¬ność w obserwowaniu fazy narastania sił oraz ich zmienności. Często na kolumnie sterowniczej umieszcza się dodatkowy wskaźnik procentowej różnicy sił hamowania między lewym i prawym kołem. Urządzenia rolkowe są dodatkowo wyposażone w przyrząd do pomiaru nacisku na pedał hamulca działający w oparciu o układ hydrauliczny (rys. 12) lub elek¬tryczny (rys. 13).


Rys. 13. Schemat urządzenia rolkowego do pomiaru sił hamowania z i pomiarowym
l — wskaźnik, 2 — wzmacniacz serwomechanizmu, 3 — zasilacz zginana z czujnikiem tensometrycznym, 5 — ramię reakcyjne, 6 — 7 — łańcuch, 8 — rolki napędowe, 9 — zderzaki

W konstrukcji urządzenia rolkowego szczególnie ważny jest rodzaj materiału pokrywającego rolki. Warunki pomiaru wymagają bowiem za¬chowania dużego współczynnika tarcia między rolkami a oponami bada¬nego pojazdu. Zakłada się, że powinien on wynosić przy suchych rolkach co najmniej 0,5. Materiał rolek powinien zapewniać oszczędne zużycie opon i w jednakowym stopniu odpowiadać każdemu profilowi bieżnika. Są różne rodzaje okładzin rolek, które w mniejszym lub większym stopniu spełniają te wymagania. Stosowane są rolki stalowe z nacięciami lub z przyspawanymi prętami (charakteryzujące się dużą trwałością), rolki pokryte siatką metalową, rolki betonowe (odznaczające się wysokim współ¬czynnikiem tarcia, również w stanie mokrym), rolki pokryte tworzywem sztucznym, często z domieszką korundu (powodują mniejsze niszczenie opon).

Rys. 14 Schemat urządzenia płytowego do sprawdzania hamulców w warunkach dynamicznych
1 – czujnik tensometryczny, 2- kulki ułożyskowania, 3 – płyta najazdowa
Dzięki firmie HEKA coraz szersze zastosowanie znajduje urządzenie płytowe do dynamicznego badania skuteczności działania hamulców. Badanie następuje w czasie najechania z prędkością 5... 10 km/h na dwie lub cztery ruchome płyty urządzenia i wyhamowania na nich (rys. 14).
Na skutek działania sił bezwładności samochodu oraz przyczepności między oponami i powierzchnią płyt następuje przemieszczenie płyt na kulkach. Wartość przemieszczenia jest proporcjonalna do siły hamowania. Przemieszczenie płyt mierzy się za pomocą czujników tensometrycznych, a programowalny mikroprocesor przeprowadza obróbkę danych. Już przy pierwszym zatrzymaniu są badane oś przednia i tylna jednocześnie (urzą¬dzenie w wersji czteropłytowej). Drugie takie hamowanie służy do badania hamulca awaryjnego. Całe badanie wraz z wydrukiem mierzonych wartości trwa l minutę. Zasada pomiaru na urządzeniu płytowym odpowiada rzeczy¬wistemu przebiegowi hamowania pojazdu na drodze, ponieważ rozkład masy jest dynamiczny. Inną zaletą urządzenia jest możliwość sprawdzenia działania korektora sił hamowania, niezależnie od jego typu.



Rys 15. Urządzenie płytowe firmy HEKA w wersji dwupłytowej a dodatkową płytą do pomiaru zbieżności
1 – drukarka, 2 – płyty najazdowe, 3 – wyświetlacz wyników, 4 - płyta do pomiaru zbieżności

Potrzebne przyrządy i narzędzia
— urządzenie rolkowe do pomiaru sił hamowania, np. BHR-5 lub BHE-5,
— przyrząd do pomiaru nacisku na pedał hamulca, jeżeli nie jest w wyposa¬żeniu urządzenia rolkowego.
Zalecenie stosowania tego przyrządu podczas badania wynika, z odpowied¬nich przepisów uzupełniających do ustawy „Prawo o ruchu drogowym" i jest podyktowane koniecznością stworzenia w miarę obiektywnych warun¬ków pomiaru oraz porównywalności wyników.

Wykonanie pomiaru
— Samochód wprowadzić przednimi kołami na rolki napędowe urządzenia w ten sposób, aby oś podłużna pojazdu pokrywała się z osią symetrii urządzenia (opony nie mogą stykać się z ramą urządzenia). Jeżeli samochód zostanie ustawiony ukośnie, to podczas pomiaru koła będą przesuwały się wzdłuż rolek.










Rys. 16. Przyrząd do pomiaru siły nacisku na pedał hamulca firmy Bosch. Przyrząd kontaktuje się bezprzewodowo z kolumną sterowniczą, na której jest wyświetlana siła nacisku na pedał w trakcie badania hamulców




Uwaga. Ciśnienie w ogumieniu musi być zgodne z wartościami zaleconymi przez producenta pojazdu, ponieważ decyduje w dużym stopniu o poprawności uzyskanych wyników.

— Na pedał hamulca nałożyć czujnik przyrządu do pomiaru siły nacisku na pedał.
— Włączyć napęd rolek i zaobserwować wskazania mierników na kolumnie sterowniczej. Jeżeli jest to wartość różna od zera, będzie to świadczyło o istnieniu oporów tarcia w kołach przednich lub układzie napędowym (dotyczy pojazdu z przednim napędem). Jako opory nadmierne traktuje się wartość przekraczającą 2...3% obciążenia kół dla osi nie napędzanej lub 5% dla osi napędzanej.

Uwaga. Jeżeli układ hamulcowy jest wyposażony w podciśnieniowe urządzenie wspomagające, należy unieruchomić silnik samochodu.

— Rozpocząć powolne wywieranie nacisku na pedeł hamulca i obserwować wskazania mierników.
— Przerwać pomiar w momencie wywarcia na pedał nacisku 500 N lub zasygnalizowania przez urządzenie wystąpienia poślizgu kół na rolkach, jeśli zablokowanie kół wywołała mniejsza siła nacisku na pedał. Zapamiętać wartości sił hamowania otrzymane dla obu kół przedniej osi.
W przypadku zablokowania koła należy odczytać maksymalną siłę hamowania osiągniętą przed wystąpieniem poślizgu. Zmierzone siły hamowania porównać z wymaganymi wartościami. Pomiar powtórzyć, jeżeli za pierwszym razem nie osiągnie się wymaganych wskazań.

Uwaga. W samochodach charakteryzujących się niedociążeniem osi przedniej, ze względu na nierównomierny rozkład obciążeń (PF 126P) może okazać się niemożliwe osiągnięcie wymaganych wartości sił hamowania wskutek zbyt wczesnego wystąpienia poślizgu kół przednich. Aby temu zaradzić zaleca się dodatkowe obciążenie pojazdu (w przypadku PF 126P wystarczy umieszczenie w bagażniku dodatkowych obciążników). Innym sposobem jest odpowiednie zmniejszenie siły nacisku na pedeł hamulca. Otrzymaną wartość siły hamo¬wania można uznać za wystarczającą wówczas, gdy jest mniejsza od wymaga¬nej w takiej proporcji, w jakiej nastąpiło zmniejszenie siły nacisku na pedał. Aby uniknąć trudności z właściwą interpretacją wyniku badania, zaleca się obciążenie samochodu ładunkiem o masie równej jego ładowności.
— Wyłączyć napęd rolek i przejechać samochodem tak, aby koła tylnej osi ustawiły się na rolkach. — Włączyć napęd rolek. Mierniki wskażą wartość zerową lub oporów tarcia (patrz uwaga wyżej).
— Rozpocząć powolne wywieranie nacisku na pedał hamulca i obserwować wskazania mierników. Dalsze postępowanie jest takie, jak opisano podczas sprawdzania osi przedniej.

Uwaga. W przypadku pojazdu wyposażonego w korektor sił hamowania sterowany wielkością obciążenia osi może okazać się, że prawidłowy pomiar jest niemożliwy do wykonania z powodu ograniczenia ciśnienia płynu w hamul¬cach kół tylnych. W takiej sytuacji należy zwiększyć obciążenie tylnej osi, np. naciskając pionowo na tylny zderzak, co spowoduje odblokowanie działa¬nia korektora.

— Wykonać pomiar siły hamowania hamulca awaryjnego (tzw. ręcznego). Na dźwignię hamulca należy działać z siłą nie większą niż 400 N. Jeżeli nie ma możliwości sprawdzenia siły nacisku, należy dźwignię hamulca zaciągnąć maksymalnie, lecz bez dopuszczenia do zablokowania kół. Odczytać wartość maksymalną dla obu kół i porównać z wymaganymi wartościami.

Uwaga. Często się zdarza, że po zaciągnięciu dźwigni hamulca awaryjnego samochód zostaje wypchnięty z rolek, co uniemożliwia sprawdzenie sił hamowania. W takiej sytuacji pomiar należy wykonywać oddzielnie dla każdego koła, wyłączając na czas badania napęd rolek drugiego koła.

Wykonanie pomiaru dla samochodu wyposażonego w układ ABS

Samochody wyposażone w układ zapobiegający blokowaniu kół podczas hamowania (tzw. ABS) sprawdza się w taki sam sposób, jak opisano wyżej. W razie potrzeby układ można wyłączyć.

Wykonanie pomiaru dla samochodu z napędem 4x4

Podczas sprawdzania na urządzeniu rolkowym samochodów z napędem na cztery koła, które są wyposażone w międzyosiowy mechanizm różnicowy z samoczynnym blokowaniem za pomocą sprzęgła mokrego z olejem silikonowym, należy bezwzględnie stosować się do zaleceń producentów dotyczących warunków pomiaru. Wynika to z istnienia efektu stałego współdziałania przedniej i tylnej osi. Podczas napędzania rolkami urządze¬nia kół jednej osi, przy zatrzymanej drugiej osi, dochodzi do silnego nagrzania oleju silikonowego w sprzęgle. W miarę wzrostu temperatury traci on stopniowo swoją lepkość, aż do całkowitego zesztywnienia. Powo¬duje to przeniesienie siły napędowej rolek na drugą, nie badaną oś i w efekcie „wyrzucenie" samochodu z rolek. Ten sposób pomiaru grozi również uszkodzeniem sprzęgła.
Dlatego też producenci na ogół zabraniają sprawdzania takich samocho¬dów na jednoosiowych urządzeniach rolkowych lub wydają w tym wzglę¬dzie specjalne zalecenia. Na przykład hamulce samochodów BMW model 325 ix wolno sprawdzać tylko na takich rolkach, których prędkość
200 obwodowa nie przekracza 7,5 km/h, a czas pomiaru nie może przekroczyć 20 s dla każdej osi i hamulca awaryjnego. Jeżeli pełen pomiar sil hamowania nie zostanie wykonany w ciągu 60 s, można go kontynuować dopiero po 30-minutowej przerwie, potrzebnej na wystarczające schłodzenie oleju silikonowego.
Producenci samochodów Ford, np. modele Sierra 4x4, Scorpio 4x4, zezwalają na sprawdzanie hamulców na jednoosiowym urządzeniu pod warunkiem, że prędkość obwodowa rolek nie przekracza 5 km/h, a czas pomiaru nie będzie dłuższy niż 10 s.
W przypadku samochodów VW, np. Golf syncro, Jetta syncro, pro¬ducent zaleca stosowanie specjalnej metody pomiaru. Polega ona na tym, że najpierw sprawdza się siły hamowania kół tylnej osi, podobnie jak w jednoosiowym układzie napędowym. Następnie samochód, po obróceniu o 180, ustawia się na rolkach kołami przedniej osi, które w ten sposób będą napędzane w kierunku jazdy do tyłu. Podczas napędzania rolek nie wolno włączać wstecznego biegu. W samochodach VW-Transporter syncro sprawdzenie skuteczności hamulców może odbywać się dopiero po odłączeniu wału napędowego.

Ocena wyników

Z pomiaru sił hamowania na urządzeniu rolkowym można określić na¬stępujące wielkości:
— siłę hamowania każdego koła,
— siłę hamowania hamulca awaryjnego,
— różnicę sił hamowania kół jednej osi,
— nierównomierność sił hamowania.
Otrzymane wyniki pomiaru i obliczeń należy porównać z wartościami granicznymi, które określa się dla danego samochodu na podstawie przepi¬sów uzupełniających do ustawy „Prawo o ruchu drogowym".
W myśl tych przepisów badany układ hamulcowy można uznać za sprawny wówczas, gdy:
— stosunek procentowy sił hamujących do nacisku kół hamowanych nie jest mniejszy niż 25% (dla samochodów osobowych i zespołów złożo¬nych z samochodu osobowego i przyczepy lekkiej). Siły hamowania można więc uznać za wystarczające, jeżeli został spełniony następujący warunek:



gdzie:
d.m.c. (dopuszczalna masa całkowita) = masa własna pojazdu + masa kierującego +dopuszczalna ładowność.
W literaturze fachowej powyższa proporcja nosi często nazwę „wskaź¬nika skuteczności hamowania" lub „intensywności hamowania". Skorzy¬stanie z przedstawionego obok nomogramu (rys. 17) pozwala uniknąć czasochłonnych obliczeń.


Rys 17. Nomogram do obliczania skuteczności hamowania


W przypadku hamulca awaryjnego wymagane jest spełnienie następują¬cego warunku:


W tablicy 2 podano minimalne dopuszczalne sumy sił hamowania odniesione do dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu. Siła hamowania koła po jednej stronie pojazdu nie różni się od siły
hamowania koła po drugiej stronie pojazdu tej samej osi o więcej niż 30%, przyjmując za 100% siłę większą (dotyczy tylko hamulca roboczego).
Różnica sił hamowania dla kół jednej osi musi więc spełniać następującą

Jeżeli urządzenie rolkowe nie jest wyposażone we wskaźnik lub drukarkę bezpośrednio pokazujące wartość różnicy sił hamowania, można dla uniknięcia obliczeń posłużyć się odpowiednim nomogramem (rys. 18). Wartość 30% jest wielkością graniczną określoną przepisami. Jednak ze względu na bezpieczeństwo jazdy zaleca się, aby ten parametr nie przekraczał 15% w przypadku hamulców tarczowych lub 20% w przy¬padku hamulców bębnowych (typu Simplex).


Tablica 2

Wymagane całkowite siły hamowania oraz dane do kontroli ustawienia świateł

Marka i typ pojazdu
Minimalna dopusz¬czalna suma sił hamowania na kołach
Nominalne ustawienie świateł1'
Ogumienie




Typ rozmiar
Ciśnienie nominalne


hamulec roboczy [kN]
hamulec awaryjny [kN]
światła mijania [cm/10 m]
światła drogowe [cm/10 m]

przód [MPa]
tył [MPa]

Audi 80 1.6
7,7
3,4


175/70R14S
0,19
0,19

Audi 80 D '89
8,1
3,6


175/70R14S
0,19
0,19

BMW 3181(83-87)
7,7
3,4
104)

195/60R14
0,18
0,20

Citroen AX 10/11
5,7
2,5


135/70R13S
0,20
0,20

Citroen BX 14
7,1
3,1


145R14
0,19
0,20

Citroen ZX 1.4
7,7
3,4


165/70R13
0,22
0,22

Daewoo Tico 3S11
5,3
1,7
20
-

0,19
0,19

FIAT 126P
4,8
2,1
7
-
135-12
0,14
0,20

FIAT 126 BIS
5,1
2,3
15
-
135/70SR13
0,17
0,25

FIAT Cinąuecento 0.7
5,7
2,5
13
—
135/70SR13 145/70R13
0,22
0,22

FIAT Cinąuecento 0.9
5,9
2,6
13
-
145/70R13
0,22
0,22

FIAT Tipo
7,8
3,5


165/70R13S 165/65R14S
0,20
0,20

FIAT Tempra 1.9D
8,7
3,8
10

175/65R14 185/60R14
0,22
0,24

FIAT Tempra 1.6i
8,9
3,9
10

165/70R13 165/65R14
0,20
0,20

FIAT Punto 55S3D
6,7
3,0


155/70R13 165/65R13
0,20
0,19

FIAT Punto 75ELX3D
6,9
3,0


165/65R14
0,20
0,19

FIAT Uno 45/Sting
6,3
2,8


135R13S
0,19
0,19

FIAT Uno 60/Diesel
6,3
2,8


155/70R13S
0,19
0,19

Ford Escord 1.3
7,3
3,2
10-122'
—
155R13S
175/70R13S
0,17
0,20

Ford Escord 1.6i
7,4
3,3
10-122'
—
175/65R14H 185/60R14H
0,18
0,18

Ford Escord 1.4i '91
8,0
3,5
10-122)

155R13 175/70R13
0,20
0,18

Ford Fiesta 1.0
6,4
2,8
10-122)
-
135R13S
155/70R13S
0,17
0,18

Ford Fiesta 1.1/1.4
6,5
2,9
10-122)
—
145R13S 155/70R13S
0,19
0,18

Ford Fiesta 1.8D CL
7,0
3,1
10-122'

145SR13
0,18
0,18

Ford Sierra Diesel
8,6
3,8


165R13H
0,20
0,20

FSO 125P 1500
7,4
3,2
12
5
165R13S
0,17
0,19

FSO Polonez 1500
8,0
3,6
16
10
175R13S
0,18
0,19

FSO Polonez 1.5/1.6
8,0
3,6
133)
3
185/70R13S
0,17
0,20

FSO Polonez 1.9D
8,1
3,6
13
-
175R13S
0,18
0,19

FSO Polonez 1.4i
8,0
3,6
13
-
185/70R13S
0,17
0,20

Honda Civic 1.3 (-87)
6,1
2,7


155SR13
0,18
0,18

Hyundai Pony 1.5
7,5
3,3


155SR13
0,19
0,19

Lada 1500 (2103)
7,5
3,3
20
10
165R13S
0,17
0,20

Lada (2105, 2107)
7,3
3,2
15
-
165R13S
0,16
0,16

Lada Samara
7,0
3,1
13
-
165/70R13S
0,19
0,20

Nissan Micra 1.0
6,7
3,3


155/70R13S
0,22
0,19

Nissan Sunny
7,3
3,2
10
-
155R13S
0,18
0,18

Opel Astra 1.4, 1.6
7,4
3,3
104)
-
175/70R13T
0,19
0,16

Opel Astra 1.7D, 1.7DT
8,2
3,4
104)
-
175/70R14T
0,21
0,19

Opel Corsa
6,3
2,8
10

135R13S 145R13S
0,17
0,17

Opel Kadett E 1.3
7,0
3,1
125)
—
155R13S 175/70R13S
0,18
0,16

Opel Kadett E 1.6
7,3
3,2
12"
—
175/70R13T 185/60R14H
0,20
0,19

Opel Kadett ED 1.6/1.7D
7,5
3,3
12"
-
165R13S
0,19
0,17

Opel Omega 1.8/2.0
9,1
4,0
12 5)
-
185/70R14
0,22
0,22

Opel Yectra 1.4
8,0
3,5
105)
-
175/70R14T
0,19
0,17

Peugeot 205
6,3
2,8


165/70R13
0,18
0,21

Peugeot 205 Diesel
6,8
3,0


155/70R13S
0,17
0,19

Peugeot 309 1.3
6,9
3,0


145R13S 165/70R13S
0,19
0,21

Peugeot 405 1.6/1.9
8,0
3,5
10
—
165/70R14T 185/65R14H
0,21
0,21

Renault 5 1.4
6,2
2,7


165/65R13S
0,20
0,22

Renault Clio 1.1/1.2
6,6
3,0
105)
-
155/70R13S
0,21
0,24

Renault 19
7,1
3,1
105)
-
165/70R13T
0,18
0,20

Skoda Favorit
6,7
3,0
12
-
165/70R13
0,19
0,18

Suzuki Maruti 800
5,1
2,2
1/5H

145/70R12
0,19
0,19

Trabant 1.1
5,6
2,5
16
-
145R13S
0,15
0,15

Volvo 240 2.0
9,2
4,1


175SR14
0,19
0,21

VW Golf 1.3/Diesel
7,0
3,1
12
-
155R13S
0,17
0,17

VW Golf m 1.4
7,6
3,4
122)4)

175/70R13T
0,18
0,18

VW Passat CLD '88
9,0
4,0


165/70R14S
0,22
0,42

Wartburg 1.3
6,9
3,1
12
-
165/80R13S
0,16
0,15

ZAZ Tavria
5,8
2,5
10
-
155/70R13
0,20
0,22

Żuk, Nysa
13,0
5,7
16
-
6,50-16
0,20
0,30


1)Dane bez obciążenia pojazdu.
2) Pełny zbiornik paliwa.
3) Od roku 1991.
4)Z jedną osobą na przednim siedzeniu.
5)Z dwiema osobami na przednich siedzeniach.



Rys. 18. Normogram do obliczania procentowej różnicy siły hamowania lewego i prawego koła jednej osi.
— Wahania wskazań siły hamowania w ciągu kilku obrotów koła, spowo¬dowane owalizacją bębna hamulcowego lub biciem tarczy hamulcowej, nie przekraczają 20% średniej wartości siły. Wartość tę określa się na podstawie maksymalnych i minimalnych sił hamowania odczytywanych podczas utrzymywania stałego nacisku na pedał hamulca w czasie obra¬cania się koła. Różnica tych sił odniesiona do ich średniej wartości jest miarą nierównomierności siły hamowania, obliczoną według wzoru:

Przekroczenie granicy 20% może grozić podczas jazdy przedwczesnym zablokowaniem się hamowanego koła.
Z praktyki przyjmuje się, że hamulec roboczy jest sprawny, jeżeli można doprowadzić na rolkach do zerwania przyczepności (zablokowania) jednego z kół każdej osi, a różnica sił hamowania w całym zakresie pomiaru nie przekracza 10%. Jeżeli różnica mieści się w granicach 11...30%, to hamulec może stworzyć niebezpieczeństwo wypadku na śliskiej nawierzchni i wyma¬ga przeglądu. Natomiast można uznać za sprawny hamulec awaryjny, jeżeli nastąpi przynajmniej częściowe wyniesienie samochodu z rolek, co spowo¬duje wyłączenie napędu, a różnica sił nie przekracza 30%.
4. SPRAWDZANIE HAMULCA NAJAZDOWEGO

Przyczepa o dopuszczalnej masie całkowitej większej niż połowa masy własnej samochodu ciągnącego musi być wyposażona w hamulec roboczy typu bezwładnościowego, nazywany również najazdowym. Jego działanie polega na wykorzystaniu siły powstającej między samochodem a przyczepą pod wpływem „najeżdżania" przyczepy na hamujący pojazd. Im większe jest opóźnienie hamowania samochodu, tym większą siłą napiera na niego przyczepa. Siłę tę wykorzystuje się do mechanicznego uruchomienia jej hamulców.
Działanie hamulca najazdowego sprawdza się na stanowisku rolkowym przy użyciu specjalnego urządzenia, które wywiera kontrolowany nacisk przez siłownik na mechanizm hamulca przyczepy.

Potrzebne przyrządy i narzędzia
— stanowisko rolkowe do badania hamulców,
— urządzenie do wywierania kontrolowanego nacisku, np. WN-400 firmy Arcon ISC, CPV 2000 firmy Cartec (rys. 19).

Wykonanie pomiaru
— Umocować między hak holowniczy samochodu ciągnącego a przyczepę urządzenie do wywierania kontrolowanego nacisku.
— Wprowadzić badaną przyczepę na rolki hamulcowe.



Rys. 19. Urządzenie do wywierania kontrolowanego nacisku na mechanizm hamulca przyczepy CPV 2000 firmy Cartec

— Uruchomić urządzeniem hamulec najazdowy. W urządzeniu WN-400 należy w tym celu doprowadzić do siłownika sprężone powietrze. Wywierana siłą nacisku stanowi równowartość 10% dopuszczalnej masy całkowitej badanej przyczepy.
— Dokonać odczytu na stanowisku rolkowym wartości sił hamujących obu kół przyczepy.

Ocena wyników

Wskaźnik skuteczności hamowania, czyli stosunek sił hamowania obu kół przyczepy do jej dopuszczalnej masy całkowitej, nie może być mniejszy niż 40%, niezależnie od dnia pierwszej rejestracji.


5. OCENA PRZYDATNOŚCI PŁYNU HAMULCOWEGO

Podczas eksploatacji samochodu płyn hamulcowy ulega bardzo niekorzyst¬nemu, stałemu procesowi absorbowania wilgoci z atmosfery. Ta infiltracja wody do płynu hamulcowego odbywa się głównie przez zbiornik wyrów¬nawczy i w mniejszym stopniu przez ścianki przewodów elastycznych oraz cylinderki hamulcowe. Zawartość wody w płynie hamulcowym jest głów¬nym kryterium oceny jego przydatności, ponieważ woda obniża temperaturę wrzenia płynu. Stwierdzono, że 3-procentowa zawartość wody w płynie, który w stanie świeżym wykazuje temperaturę wrzenia 290C, powoduje jej obniżenie do 150C. Tak niska temperatura wrzenia grozi podczas intensywnego hamowania powstawaniem w układzie hamulcowym korków parowych, które opóźniają narastanie ciśnienia i powodują zmniej¬szenie siły hamowania. Tworzenie się korków parowych można rozpoznać po „miękkim" pedale hamulca lub jego nagłym opadaniu podczas intensyw¬nych hamowań. Stężenie wody w układzie hamulcowym nie jest równomier¬ne. Stwierdzono, że już po rocznej eksploatacji płyn pobrany w pięciu miejscach układu miał różną zawartość wody. Jeżeli w pompie hamulcowej było jej około 1,5%, to w cylinderku koła przedniego lewego 2%, przed¬niego prawego 2,5%, tylnego prawego 3% oraz tylnego lewego 3,4%. Dlatego też, jeżeli pomiar w zbiorniku wyrównawczym na pompie hamul¬cowej wykaże zawartość wody większą niż 1%, to zaleca się wymianę płynu hamulcowego, ponieważ płyn występujący w cylinderkach hamulcowych będzie miał zbyt niską temperaturę wrzenia.
Do oceny przydatności płynu hamulcowego służą specjalne przyrządy, które trzema diodami podają ogólny stan płynu lub wskazują procentową zawartość wody względnie wskazują temperaturę wrzenia płynu.

Potrzebne przyrządy i narzędzia

— przyrząd kontrolny płynu hamulcowego, np. BFT-92 firmy SYNTEC INSTRUMENT, BFT 2000 firmy MAHA (rys. 20), DPH-101 firmy WTM lub Yapour Lock Indicator firmy Castrol.

Wykonanie pomiaru i ocena wyników

— Zanurzyć sondę pomiarową przyrządu w zbiorniku wyrównawczym z płynem hamulcowym. W tym miejscu układu zawartość wody w płynie jest najmniejsza, jednak z uwagi na łatwy dostęp do płynu pomiar wykonuje się w zbiorniku wyrównawczym, a następnie odpowiednio interpretuje wynik pomiaru.
— Odczytać na wskaźniku temperaturę wrzenia płynu lub procentową zawartość wody (zależnie od wersji przyrządu).
— Jeżeli przyrząd wskaże temperaturę wrzenia poniżej 175C lub więcej niż 1% wody, należy płyn hamulcowy wymienić na nowy. Jeżeli natomiast zaświeci się dioda najniższego przedziału (O...l%), zaleca się powtórzenie pomiaru z użyciem płynu hamulcowego pobranego przez odpowietrznik jednego z tylnych kół, ponieważ w tym miejscu zawartość wody jest największa w układzie i może przekraczać 1%. Gdy zawartość wody w płynie hamulcowym wzrasta do 3%, tem¬peratura wrzenia płynu obniża się o około 80...90C zależnie od jakości płynu. Minimalna temperatura płynu, w której mogą się jeszcze tworzyć korki parowe, wynosi według norm 140 C dla płynów klasy DOT 3, 155C dla płynów klasy DOT 4 i 180C dla płynów klasy DOT 5 (rys. 21).

Rys.21. Zależność temperatury wrzenia płynu hamulcowego Rys 20. Tester DPH – 101 do oceny przydatności płynów od zawartości wody. hamulcowych.
6. SPRAWDZANIE UKŁADU ABS

Samochody wyposażone w układ ABS zapobiegający poślizgowi kół pod¬czas hamowania mają na tablicy rozdzielczej żółtą lampkę kontrolną. Zaświecenie się jej podczas jazdy sygnalizuje kierowcy, że nie może liczyć na działanie układu ABS i w przypadku gwałtownego hamowania może dojść do zablokowania kół.
Lampka kontrolna ABS może sygnalizować nie tylko sam fakt wyłącze¬nia się układu, lecz także rodzaj usterki stwierdzony przez elektroniczny zespól sterujący odpowiednio zakodowaną sekwencją błyśnięć. Dotyczy to jednak tylko układów z samodiagnostyką. Pierwsze rozwiązania elektro¬nicznych sterowników nie miały funkcji samodiagnostycznej i lampka ABS spełniała jedynie funkcję kontrolną.
Sygnały świetlne zakodowane dla poszczególnych czujników są zróż¬nicowane zależnie od rodzaju usterki (uszkodzenie tarczy z naciętymi zębami, sygnał przerywany lub słabnący, brak przepływu prądu).
Do odczytania kodów można użyć testerów samodiagnostyki, np. KTS 500 firmy Bosch, LASER 2000 firmy Lucas,PDL 900 lub PDL 1000 firmy Sun, MT2500 firmy Snap-on. Do zlokalizo¬wania usterki w układzie ABS sterowanym elektronicznie służą specjalne przyrządy diagnostyczne, np. DYNASTAT 4000 firmy MOTORSCAN (rys. 22) lub tester KDAS 0003 firmy Bosch do diagnostyki układów ABS Bosch drugiej generacji (rys. 23).
Tester DYNASTAT 4000 jest przeznaczony do diagnozowania w warun¬kach statycznych i dynamicznych najpopularniejszych układów ABS: BOSCH, TEYES, BENDIX, LUCAS, bez i z samodiagnozą. Tester łączy się równolegle ze sterownikiem ABS i sprawdza wszystkie połączone z nim podzespoły, porównując ich wartości elektryczne i identyfikując nieprawid¬łowości, nawet jeśli występują krótkotrwale.
Stwierdzenie uszkodzenia jest sygnalizowane świeceniem kontrolki na płycie czołowej testera. Każda informacja świetlna znajduje odniesienie w zaleceniach serwisowych.
Tester KDAS 0003 firmy Bosch służy do sprawdzania elementów wszystkich wersji systemu BOSCH ABS 2. Tester bada za pomocą 6 kroków pomiaro¬wych wszystkie peryferyjne podzespoły układu, za wyjątkiem elektronicz¬nego urządzenia sterującego. Samodiagnozą w urządzeniu sterującym ABS 2 sprawia, że dodatkowe badanie tego urządzenia za pomocą testera staje się zbędne. Wskazanie uszkodzeń odbywa się za pomocą diod LED, za wyjąt¬kiem sygnału z czujnika prędkości obrotowej, który może być odczytany na wskaźniku analogowym.
Do sprawdzenia czujników prędkości kątowej kół, które są czujnikami magnetoindukcyjnymi (o zmiennej reluktancji), można wykorzystać uni¬wersalny przyrząd diagnostyczny lub multimetr samochodowy. Napięcie w czujniku jest indukowane wtedy, kiedy ząb koła impulsowego mija pole magnetyczne czujnika. Sterownik układu ABS porównuje częstotliwości (a nie wysokości napięcia), z czujników prędkości kątowej kół i wykorzys¬tuje tę informację do utrzymywania prędkości kół w trakcie hamowania. Im prędkość jest większa, tym częstotliwość również staje się większa.

Rys. 22. DYNASTAT 4000 firmy MOTORSCAN do testowania układów ABS




Rys. 23. Tester KDAS 0003 firmy Bosch do sprawdzania elementów układów BOSCH ABS 2


Potrzebne przyrządy

- multimetr samochodowy EDA-230 lub ESCORT 328 firmy ESCORT, przenośny przyrząd diagnostyczny PMS 100 firmy Bosch (rys. 24), tester układów elektronicznych ASD 2000 firmy LONGUS, tester ABS firmy Autoelektronika z Poznania, diagnoskop PAC firmy Snap-on.


Rys. 24 Sprawdzenie czujnika prędkości kątowej koła oraz wyniki testu czujnika prędkości koła wyświetlane na ekranie przyrządu PMS 100
Wykonanie pomiaru

— Podnieść samochód i zabezpieczyć przed opadnięciem.
— Włączyć zapłon, silnik nie pracuje. Odłączyć czujnik prędkości kątowej koła od instalacji elektrycznej samochodu. Połączyć przyrząd diagnos¬tyczny ze złączem wtykowym czujnika prędkości kątowej, a następnie obracać ręką koło.
Lub
— Uruchomić silnik. Podłączyć się do czujnika za pomocą elastycznego adaptera szpilkowego, jak pokazano na rysunku 24 (względnie użyć kostki pośredniej). Włączyć bieg i równomiernie rozpędzać koła napędo¬we. Do sprawdzenia kół osi nie napędzanej zastosować metodę pierwszą (zapłon włączony, silnik nie pracuje).

Ocena wyników

W przypadku niskiej amplitudy sygnału z czujnika powinno się sprawdzić, czy między czujnikiem a kołem impulsowym nie ma nadmiernego odstępu. Jeśli wystąpi migotanie amplitudy, może to oznaczać skrzywienie osi. Wartości międzyszczytowe muszą być między sobą jednakowe, a sygnał musi wyglądać na symetryczny, jak na rysunku 24. Nieregularny sygnał będzie spowodowany nieodpowiednią szczeliną powietrzną lub brakiem zęba w kole impulsowym.