Charakterystyka Jacka Soplicy

Jacek Soplica to jedna z głównych postaci występujących w epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Bohater pochodził ze średniozamożnej szlachty, lecz Gerwazy mawiał o nim „nic nie posiadał oprócz kawałka roli, szabli i wielkich wąsów od ucha do ucha”. Miał młodszego brata, który później stał się właścicielem Soplicowa – Sędziego, a także syna Tadeusza.
W młodości Jacek był bardzo przystojnym, odważnym i spontanicznym mężczyzną. Imponował swą sprawnością fizyczną, znakomicie strzelał, świetnie jeździł konno, a także po mistrzowsku władał szablą. Był przedstawicielem ogromnego rodu Sopliców z tego też powodu nazywano go „wojewodą”. Bohater zwykle chodził podobnie jak ówczesna szlachta w kontuszu i z szablą u boku.
Temperament Jacka Soplicy był bardzo wybuchowy, gdyż Jacek był „kłótnikiem i paliwodą”, człowiekiem zuchwałym, lubiącym polowania i wiążące się z nimi uczty. Priorytetową cechę charakteru Jacka stanowiła jego duma, to właśnie ona stanęła na drodze do szczęśliwego związku z Ewą. Ożenił się, więc z pierwszą napotkaną kobietą, myśląc, że zapomni o Ewie, jednak ta miłość nie pozwoliła stłumić się na dnie jego serca. Był bezwzględny dla swej żony, nie darzył jej żadnym uczuciem, czego dowody widoczne były dla każdego, toteż „... biedna ta matka Tadeusza, z żalu umarła”. Po śmierci żony Soplica powrócił do hulaszczego trybu życia, zaczął pić.
Po zabójstwie Stolnika, Jacek zostaje okrzyknięty zdrajcą narodowym i otoczony powszechną pogardą, z przegranym życiem osobistym i bez majątku. Dopiero wtedy, zdaje sobie sprawę z nieszczęść, jakie spowodował. I to jest moment przełomowy w życiu i usposobieniu Jacka. Bohater wyjeżdża za granicę. W klasztorze odbywa pokutę oraz służbę żołnierską na polach bitew gdzie w końcu zostaje emisariuszem – posłańcem prowadzącym działalność konspiracyjną na obszarze trzech zaborów.
Jacek Soplica stał się księdzem i przyjął imię Robak, wtedy to stał się zupełnie innym człowiekiem. Wiele kosztowało go to, aby stać się postacią o 180 inną niż dotychczas, lecz niezwykły hart ducha i silna wola pozwoliły mu podźwignąć się z upadku. Kiedyś dumny Jacek Soplica stał się pokornym księdzem Robakiem. W jego życiu nie zabrakło również miejsca na sprawy ojczyzny, ks. Robak walczył o jej wolność, przelewał swą krew i cierpiał. Pod zakonnym habitem drzemał jednak wciąż ten sam wybuchowy temperament, dlatego na rozkaz przełożonych Jacek przyspieszył powstanie.
Uważam, że bohater, o którym mowa był człowiekiem lekkomyślnym, lecz widząc zło, którego się dopuścił potrafił zmienić swe postępowanie i naprawić swoje przewinienia, dlatego też Jacek powinien być wzorem dla ludzi, którzy w swym życiu postępują nieuczciwie.