Św. Paweł na Cyprze i Chrześcijaństwo na Krecie

Św. Paweł na Cyprze

Podróż na Cypr rozpoczyna pierwszą podróż misyjną św. Pawła. Tutaj miała ona swój początek, dlatego, że Barnaba, który towarzyszył Pawłowi był Cypryjczykiem i to tam chciał na początek przekazać swoją religię i tam nauczać. Według Dziejów Apostolskich (13 rozdział) do pomocy wzięli młodego Jana, zwanego także Markiem, młodego judeochrześcijanina z Jerozolimy. Przepłynęli oni z Selucji (port w Antiochii nad Orontesem) do Salaminy na Cyprze, przeszli przez całą wyspę do Pafos (ok.200 km) a stamtąd popłynęli statiem do Pamfilii.
Salamina była ówczas najzacniejszym miastem na Cyprze. Tam też rozpoczęli nauczanie w synagogach żydowskich. Pafos z koleii było siedzibą rzymskich namiestników. Tu znajdowała się też słynna świątynia Afrodyty. Prokonsulem wtedy był Sergiusz Paweł, Przybyszów przyjął przyjaźnie i chciał słuchaćSłowa Bożego. a na jego dworze przebywał fałszywy prorok żydowski Bar-Jezus, z przydomkiem Elimas, czyli mędrzec. Elimas próbował odwieść prokonsula od wiary, więc Paweł sprowadził na Niego tymczasową ślepotę i Sergiusz wtedy mu uwierzył. Przyjał wtedy chrzest.
Od tego momentu w Piśmie Swiętym w Dziejach Apostolskich Szaweł teraz nazywany jest już Pawłem. Egzegeci tę zmianę przypisują pierwszemu pozyskanemu przez Pawła wyznawcy Chrystusa.
Na Cyprze istniała spora kolonia ludności żydowskiej. Według Łukasza Paweł jednak nie nauczał w żadnej z synagog. Ogranicza się tylko do epizodu z Bar-Jezusem, które stanowiło ujarzmienie wróżbiarstwa przez chrześcijaństwo i pokazanie że Ewangelia jest głoszona także wobec wielkich tego świata.

Chrześcijaństwo na Krecie- według Listu do Tytusa.

Tytus z pochodzenia był Grekiem. Nawrócony poganin, ochrzczony przez Pawła. Działał razem z nim na Krecie i tam został pozostawiony aby przewodniczyć kościołowi lokalnemu. List do Tytusa zawiera wskazówki pomocne w sprawowaniu tej funkcji. Tytus przebywał na Krecie aż do swojej smierci w wieku 94 lat. List został napisany około 66 roku.
Tytus miał zostać na Krecie aby ustanowić w każdym mieście przełożonych wspólnoty chrześcijańskiej. Określeni są oni jako presbiterzy i episkopi. Paweł podaje przymioty i kwalifikacje jakimi powinni dysponować.
Innym zadaniem tytusa było zwalczenie szerzycieli błędów. Zwłaszcza wsród judeochrześcijan było wielu krąbrnych, gadatliwych i skłócających innych dla swojego zysku. Byli też tacy, którzy twierdzili że znali Boga ale przeczyli temu swoimi uczynkami. Tytus miał ich surowo karać aby wytrwali w zdrowej wierze.
Kreteńczycy mieli w starożytności najgorszą opinię wśród wszystkich ludów. Słynęli jako pijacy, zuchwalicy i kłamcy, ludzie na których nie można liczyć.
Paweł w liście przestrzega przed fałszywcami. Najgorsi podobno byli Żydzi. Próbowali oni przekonać nowo nawróconych Kreteńczyków że samo opowiadanie o Chrystusie nie wystarcza. Że do tego powinni jeszcze znać cała genealogię rabinów żydowskich. Że sama łaska również nie wystarczy. Że musieliby poddać się wszystkim regułkom znammiennym dla judaizmu.
Św. Paweł jednak w swoim liście jest optymistą. Uważa że Kreteńczycy wiedzą że są źli, więc istnieje sposobność żeby ich nawrócić.
Opisuje jak ma żyć prawdziwy Chrześcijanin. Ma więc oczekiwać nadziei i objawienia się chwały Bożej. Obowiązkiem wierzących są dobre uczynki, szacunek dla przełożonych i praktyka miłości. By dostąpić zycia wiecznego należy unikać sporów i kłótni, wystrzegać się sekciarzy.
Okresla 6 cech dobrego obywatela.
- praworządność (przestrzeganie praw)
- zaangażowanie w służbę
- zwracanie uwagi na to co się mówi, nie wolno nikogo obmawiać ani oczerniać.
- tolerancyjność (dopuszczanie także innych słusznych dróg)
- uprzejmość
- łagodność

Wskazówki dla:
Starszego zboru: nie może być samowolny, skory do gniewu, nie może pić i być porywczym, nie moży być agresywny i chciwy brudnego zysku. Musi być gościnny i otwarty. Roztropny, sprawiedliwy i pobożny. Musi być zdolny do zachęcania i podnoszenia wiary wyznawców.
Starszych meżczyzn: muszą być trzeźwi i poważni. Roztropni i wstrzemięźliwi. Szczerość w miłości, wierze i w cierpliwości.
Starszych kobiet: nie mogą być sklonne do obmowy (plotki) maja obowiązek pouczać młode kobiety.
Młodzi mężczyźni: obowiązek roztropności, muszą panować nad pokusami, pilnować słusznej drogi. Muszą dążyć do samoopanowania.
Młode kobiety: utrzymywanie i prowadzenie domu, wychowanie dzieci i dbanie o rodzine.