Parmenides - życiorys

Parmenides urodził się w Elei i tam mieszkał. Żył około 500 r.p.n.e, współcześnie z Heraklitem. Był uczniem Ksenofanesa. Koło 480-470 r.p.n.e. napisał swoje największe dzieło filozoficzne. Było ono wierszowane.

Parmenides zajmował się przede wszystkim teorią bytu. Jego teoria polegała na tezie: „Trzeba z konieczności powiedzieć i myśleć, że tylko to, co jest, istnieje. Bo byt jest, a niebytu nie ma”. Z tej prostej tezy wywnioskował wszystkie cechy bytu. Twierdził, iż byt nie ma początku, bo musiałby powstać tylko z niebytu, a niebytu nie ma. Niema też końca, więc jest wieczny. Jest także ciągły, gdyż każda przerwa była by niebytem. Jest także nieruchomy i niezmienny, gdyż mógłby zmienić się tylko na niebyt. Jest z tego samego powodu niepodzielny i nie ma różnic. Z tego można wywnioskować iż byt jest stały i jest jeden.

Parmenides wywnioskował, iż byt musi być czymś ograniczony, zamknięty. Najlepszym kształtem dla tego byłaby kula.

Parmenides był pierwszym filozofem greckim, który zerwał z empirycznym sposobem poznawania świata. Uważał, iż tylko wyniki rozumowania mogą dać właściwy obraz bytu, do czego w żaden sposób nie da się dojść za pomocą poznawania zjawisk. Starał się na czymś oprzeć wszystkie swoje, nawet oczywiste teorie.

Wyniki Parmenidesa uświadomiły odróżnienie bytu od zjawisk.

Parmenides zaważył w dziejach filozofii przede wszystkim: teorią jedności i niezmienności bytu, poglądem na nierozerwalność bytu i myśli, odróżnieniem myśli do postrzegania i dedukcyjną (dialektyczną) metodą filozofowania.