Dlaczego klasycy uważali wyobraźnię romantyków za chorobliwą? Cechy filmu grozy"Fantazy" (horroru) na podstawie adaptacji opowiadania Irlandzkiego pisarza B.Stockera "Drakula"

Klasycyzm to epoka nawiązująca do antyku i jej estetycznych ideałów. Związany był z racjonalizmem, miał łączyć piękno i prawdę z rozumem. Propagował harmonię, kształt a przede wszystkim umiar. Unikał tragizmu. Klasycyzm to uporządkowana epoka wyróżniająca się tradycjonalizmem, ładem, chłodem, przestrzeganiem pewnych zasad. Świat to uporządkowane zjawisko a artysta jest winien dążyć do ładu w swoich utworach. Dla klasyka wszystkie elementy świata wzajemnie się dopełniają, twórca ten wydobywa z nich cechy istotne i ważne. Odrzuca to, co przypadkowe. Wierzą w to, co jest ważne dla wszystkich-nawiązują do tradycji. Dla klasyków świat to doskonałe dzieło sztuki.
Romantyzm zaś to pierwszy wielki prąd, który wkroczył do literatury i sztuki w sposób przełomowy, w atmosferze sporów i konfliktów pokoleń. Spór tych pokoleń zaznaczył się w postaci tzw. walki klasyków z romantykami. Była to walka o wolność
i wyzwolenie sztuki od norm klasycznych, o jej narodowość, o prymat indywidualnego uczucia nad rozumem, o zerwanie naśladownictwa i kosmopolityzmu.
Klasycy nie rozumieli wyobraźni romantyków i ich potrzeb swobodnej ekspresji artystycznej. Dla klasyków wyobraźnia romantyków była chorobliwa, ponieważ romantycy odrzucali tradycjonalizm i harmonię, zastępując ponadczasowy ideał piękna buntem. Romantycy marzyli o tym, co jest nieosiągalne. Dostrzegali piękno w takich przedmiotach, które były niezauważalne dla klasyków.
Dla romantyków ważniejsza była przewaga uczuć, której nie umieli zdefiniować
z dokładnością. Uznali, iż ważniejsze od piękna są wzniosłość i głębia uczuć, wkraczali w świat ukryty, zainteresowało ich wnętrze człowieka i wolność. W dziełach sztuki stworzyli nową, niezrozumiałą dla klasyków, elastyczną formułę niepowtarzalności, dzieła te zostały skierowane ku wnętrzu człowieka.
Świat romantyczny to jedna wielka tajemnica. Fantastyka to środek osądu rzeczywistości. Główną cechą powieści fantazy jest niezgodność z panującym rozumieniem rzeczywistości. Odkryto zjawiska, które nie mieszczą się w rozumowym pojęciu klasyków. Romantycy byli zafascynowani tym, co groźne a nawet przerażające. Człowiek jest sam w sobie tajemnicą.
A sztuka zdaniem romantyków powinna przedstawiać wszystko to, co groźne
i dziwne. Ich wyobraźnia została poruszona przez świat duchów, wampirów oraz upiorów.
Horror oznacza inaczej lęk oraz strach a zarazem grozę, wstręt- negatywne stany ludzkiej psychiki. Potrzebę takich wrażeń docenili romantycy-mistrzowie grozy, oraz współcześni twórcy horrorów. Horrory nadal przerażają i fascynują człowieczeństwo. Fantazy to wspaniały świat fantastyki grozy, gdzie bohaterzy przemierzają bezkresne doliny i przezywają niezapomniane w swym życiu chwile. Wprowadzała niepokój do przeświadczeń do stabilności i poznawalności otaczającego świata, osłabiała wiarę w moc rozumu, uczyła pokory wobec zjawisk których rozum pojąć nie jest w stanie. wprowadzane są zjawiska, które kwestionują prawa rządzące rzeczywistością empiryczną, nie dające się wytłumaczyć w sposób naturalny. Występujący tu element fantastyczny jest straszny, przerażający, niszczący. Zdarzenia prowadzą nieuchronnie do katastrofy.
Zgodnie z wierzeniami, wampir to zmarły, który wstaje z grobu i wypija ludzką krew. Krew jest źródłem życia, a picie jej odnawia siły. Wampiry posiadają trupiobladą skórę i długie paznokcie, wampir cuchnie jak rozkładające się zwłoki, wampiry transylwańskie były szpetne, odznaczały się smrodliwym oddechem. Posiadały hipnotyzujące i krwistoczerwone oczy. Zza czerwonych warg wystawały długie spiczaste zęby. Nie posiadały odbicia w lustrze i miały zdolność do przemiany w różne rzeczy np. mgłę, czy nietoperzy. Istniało wiele sposobów niszczenia wampirów-zastrzelenie srebrną kulą, wystawienie wampira na słońce, odrąbanie mu głowy, spalenie ciała. Najpopularniejsze zaś było wbicie kołka w serce wampira.
Chronić się przed wampirami można było na wiele sposobów m.in. przez czosnek, który swym silnym zapachem odstraszał. Naturalnym wrogiem wampirów było chrześcijaństwo-potęga dobra oraz świece symbolizujące światło Chrystusa.
W 1987 r Bram Stocker opublikował słynną powieść „Dracula”. Jest to najbardziej znany, lecz nie pierwszy wampir, który pojawia się w podaniach ludowych, czy mitach. Stocker stworzył postać hrabiego i powiązał ją z osobą arystokraty Draculi. Historia zaczyna się w momencie, gdy Jonathan Harker wyrusza w podróż do Transylwani, by przeprowadzić transakcję z hrabią Draculą. Książka ta to dzienniki: Jonathana Harkera, Miny Murray, oraz Doktora Sewarda. Dracula zakochuje się w młodej Angielce. Harker zostaje uwięzniony w zamku hrabiego
i tylko cudem wydostaje się na wolność. Niestety po powrocie do Anglii okazuje się, że podstępny wampir podąża jego śladem. Dracula zabija Lucy, przyjaciółkę Miny, narzeczonej Jonathana. Po jej śmierci ludzie udają się na cmentarz zabijając Lucy-wampira. Wtedy zaczyna się kolejny koszmar-Mina zostaje kolejną wybranką hrabiego. Aby nie dopuścić do jej śmierci należy zabić Dracule. Do jego zamku udaje się cała ekspedycja, której przezwycięża klątwę.
Postać Draculi stała się jednym z bardziej znanych symboli w kulturze popularnej. Wizerunek Draculi stworzony przez Brama Stokera i spopularyzowany następnie przez film, stał się utrwalonym typowym wizerunkiem wampira. Oprócz kilku filmów ekranizujących powieść, do Draculi nawiązywano w wielu innych dziełach, w tym filmach animowanych.