Antropomorfizn bogów starożytnych

Antropomorfizn bogów starożytnych

Wizerunek bogów olimpijskich znacznie odbiegał od boskiego ideału, próżno by się doszukiwać w ich postaciach cech Boga chrześcijańskiego, który jest doskonały wszechwiedzący, sprawiedliwy, doskonały, miłosierny. Greccy bogowie tak naprawdę niczym nie różnili się od zwykłych ludzi, oprócz tego, że byli nieśmiertelni. Mieli typowy ludzki charakter, byli zawistni, gniewni, zazdrośni, podstępni, ogarnięci chęcią zdobycia władzy. Ich życie było przeniknięte także typowymi ludzkimi zajęciami, uwielbiali bawić się na ucztach. Targały nimi uczucia miłości, nienawiści, broczyli swe „święte” imię zdradą i zemstą.
Bogowie mają swoje wady i zalety, tak jak my. Przykładów takich zachowań jest wiele, z łatwością możemy odszukać je w mitologii. Naprzykład zazdrosna Atena, zamieniła Arachne w pająka, dlatego, że przędła od niej piękniejsze tkaniny. Narcyz zapadł nam w pamięci, dlatego, że ogromnie cierpiał z powodu swej egoistycznej miłości i umiłowania własnej osoby. Marsjasz, który wyzwał Apolla na pojedynek gry na lirze, został przez niego przywiązany do sosny i obdarty bezlitośnie ze skóry. Była to kara za zuchwalstwo Marsjasza, czyli tak naprawdę Apollo bał się przegranej i tego, że ktoś jest od niego lepszy.
Takich przykładów pośród mitów jest wiele, gdyż jej autorzy jako zwykli ludzie w swym dziele nie mogli wyzbyć się typowych ludzkich odruchów i sposobom myślenia. Sylwetki bogów są, więc zarysowane na kształt ludzi. W zupełnie inny sposób ukazali postać Boga autorzy biblii i twórcy religii chrześcijańskiej. Przedstawili oni Stwórcę, jako postać boską, daleką i niezrozumiałą dla zwykłych śmiertelników, którzy mogą osiągnąć jego łaskę jedynie na drodze ślepej wiary, a jego wyroki są często niezrozumiałe dla niedoskonałych i grzesznych ludzi.
Antropomorfizm mieszkańców Olimpu, przejawiał się także, w ich codziennych pracach. Wiemy, że słynny Hefajstos był kowalem i zajmował się wyrabianiem piorunów dla gromowładnego Zeusa. Wiemy także, że każdy bóg miał pod swoją opieką określoną grupę obywateli, dziedzinę życia lub wykonawców danego zawodu. Wspomniany już wyżej bóg - Wulkan był patronem kowali i rzemieślników, Muzy opiekowały się wszystkimi dziedzinami sztuki, Demeter – pani pór roku, sprawowała piecze nad rolnikami, natomiast Atena prowadziła obywateli do słusznej i sprawiedliwej wojny. Tak, więc obywatel starożytnej Grecji, że mógł doszukiwać się podobizn łączących jego nędzną, ziemską egzystencje z niebiańskim życiem wiecznym. Elementy te dawały mu motywacje do dążenia do osiągnięcia życia wiecznego i boskich ideałów, które nie wydawały się być celem odległym i nieosiągalnym.
Funkcja antropomorfizacji greckich bóstw odegrała bardzo dużą rolę w kulturze starożytnej. Ludziom łatwo było wierzyć w bogów, którzy tak jak oni zachwycali się pięknem, delektowali się smakiem ambrozji, na wzór doskonałego wina. Byli im tak bliscy, gdyż oddawali się uciechom życia, popadali w miłosne zauroczenia. Grecy pokładali ufność w tej wierze, gdyż podmiot ich złudzeń nie był sprzeczny z ich naturą i nie był im obcy.