Słowiński Park Narodowy

Słowiński Park Narodowy położony jest na wybrzeżu środkowym, pomiędzy Łebą a Rowami na Nizinie Gardneńsko-Łebskiej, w województwie pomorskim. Północną granicę parku stanowi na długości 32,5 km brzeg Bałtyku. Prace nad utworzeniem parku podjęto w 1946 r. na konferencji w Łebie, której uczestnikami byli naukowcy z Poznania i Gdańska. Utworzony został w 1967 roku na obszarze 18069 ha. Aktualna powierzchnia w zarządzie wynosi 18618 ha z czego 10213 ha - to wody oraz 4599 ha - to lasy. Ochronie ścisłej podlega 5619 ha, w tym 2529 ha lasów.
W roku 1977 UNESCO uznało park za Światowy Rezerwat Biosfery (program MaB).

Roślinność

Najbardziej charakterystyczny dla parku jest strefowy układ roślinności stanowiący naturalny ciąg sukcesyjny, który przebiega równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu, oraz obejmuje zespoły od pionierskich i inicjalnych zbiorowisk piaskowych po nadmorskie bory bażynowe. Flora roślin naczyniowych liczy ok. 850 gatunków, z których 50 podlega ochronie gatunkowej. Na piaszczystym brzegu morskim spotkać można glony. Na plaży zimowej, nie zalewanej wodami silnych sztormów jesiennych pojawiają się pierwsze rośliny pionierskie: rukwiel nadmorska, honkenia piaskowa. Na wydmie białej występuje piaskownica zwyczajna i wydmuchrzyca piaskowa oraz najpiękniejsza roślina wybrzeża - mikołajek nadmorski. W miarę przesuwania się w głąb lądu występują wydmy szare pokryte przez psammofilną murawę, w której dominuje
szczotlicha siwa i turzyca piaskowa. Dalej pojawiają się kępy bażyny czarnej i wrzosu zwyczajnego, które dają początek sosnowym borom bażynowym.Do roślin charakterystycznych dla borów nadmorskich należą m.in. storczyki. Bory sosnowe, począwszy od najsuchszych, poprzez różne warianty boru świeżego aż do borów bagiennych zajmują 80% powierzchni leśnej parku.Do ciekawszych zbiorowisk roślinnych należą rozległe torfowiska typu wysokiego i przejściowego oraz torfowiska niskie i łąkowe. Ogólem na terenie parku potwierdzono występowanie 46 zespołów roślinnych.

Flora

Flora naczyniowa parku to około 860 gatunków roślin. Bogactwo flory wynika jednak nie z liczby gatunków ale ich kompozycji. Obok siebie występują tu gatunki typowe dla łagodnego klimatu atlantyckiego jak wrzosiec bagienny, woskownica europejska, turzyca piaskowa oraz typowe dla klimatu arktyczno-borealnego - malina moroszka, zimoziół północny i bażyna czarna. Spotkać tu można także gatunki związane ściśle ze strefą nadbałtycką - lnicę wonną, sit bałtycki. Graniczące ze sobą morze, piaszczyste wydmy ruchome, jeziora, torfowiska, łąki i lasy, ich wzajemne przenikanie się oraz występowanie gatunków w nietypowych dla siebie układach i siedliskach decyduje o tym, że Słowiński Park Narodowy stanowi teren o unikatowych wartościach przyrodniczych. Na wydmach panują rośliny piaskolubne, tj.: trawy - wydmuchrzyca piaskowa i piaskownica zwyczajna oraz murawy z dużym udziałem mszaków i porostów. Na terenie parku stwierdzono występowanie ponad
50 gatunków roślin naczyniowych podlegających ochronie całkowitej lub częściowej. Rośnie tu m. in. mikołajek nadmorski, zimoziół północny, malina moroszka, storczyki (np.. podkolan biały, kruszczyk rdzawoczerwony), widłaki (torfowy, gośdzisty), rosiczki. 112 gatunków roślin naczyniowych wpisano na ,,czerwoną listę" Pomorza Zachodniego.


Silne zróżnicowanie zbiorowisk powoduje, iż teren Parku jest najbogatszym pod względem florystycznym Parkiem narodowym w Polsce . Dotychczas doliczono się około 500 gatunków glonów, 207 porostów, 130 mszaków i ponad 800 gatunków roślin naczyniowych. Flora parku odzwierciedla historię tego terenu a zwłaszcza zmiany klimatyczne np. występuje tu roślinność tundry, którą można uznać za relikt okresu lodowcowego(malina moroszka, zimnoziół północny, bagno zwyczajne, bażyca czarna) oraz liczne gatunki typowe dla łagodnego klimatu atlantyckiego (wrzosiec bagienny, woskownica europejska, sit sztywny, porybin jeziorny),który dominował w tej części Europy około
2000 lat temu .Największy udział w składzie roślinności mają gatunki charakterystyczne dla typowych siedlisk w Parku-wydm, boru, torfowisk. Na
skraju plaży występują najczęściej rośliny pionierskie, jak : hokienia piaskowa, rukiew nadmorska, solanka kolczysta i sit bałtycki. Bardziej ku
lądowi zaczynają dominować gatunki traw, które w dużej mierze przyczyniają się do powstania wydm i ich utrwalania :piaskownica zwyczajna, wydmuszyca piaskowa, turzyca piaskowa czy szczotlicha siwa. Ta sukcesja, czyli następstwo, roślinności na wydmach Parku, była głównym motywem przy nadawaniu mu statusu rezerwatu biosfery. Tylko tutaj następstwo roślinności zachodzi w modelowej postaci. Najciekawsze sukcesje spotkać można w zagłębieniach śródwydmowych oraz na zapleczu wędrujących wydm . Charakterystycznym zjawiskiem na terenie Parku jest osiedlanie się wielu gatunków poza typowymi dla nich siedliskami. Jest to możliwe dzięki dużej wilgotności podłoża i powietrza, a najlepszym przykładem mogą być: rosiczka, borówka baginna, bażyna czarna a nawet trzciny .Niemal 1/3 roślin naczyniowych należy do gatunków rzadkich, mających tu jedynie kilka stanowisk, Grupa ta zajmuje jedynie 50 gatunków, w tym 34 gatunki objęte ochroną ścisłą. Najrzadsze z nich to lipiennik i kruszczyk rdzawoczerwonawy. Do innych rzadkości zaliczyć można:okrzemki, zielenice i porosty(jak
brodawica ciemnozielona oraz galaretnica).Równie interesujące są zbiorowiska bagienne, szuwarowe i wodne. Najciekawsze wykształciły się w jeziorach przybrzeżnych i na ich pobrzeżach.