Czym jest dla mnie postać Jana Pawła II ?

Poprzednicy Jana Pawła II żyli w samotności, odesperowani od wiernych i świata zewnętrznego. Ich świat pozostawał za zamkniętymi drzwiami Watykanu. Nie do pomyślenia było, by Papież odwiedzał parafian w ich domach, uprawiał jogging czy opowiadał dowcipy. O tym, co wypada lub nie wypada, decydowali dostojnicy Kurii Rzymskiej. Obawiano się, że odstępstwa od wiecznych reguł pozbawią urząd papieski powagi i szacunku. Jan Paweł II nie miał takich obaw. Pokazał, że droga do świętości wiedzie przez człowieczeństwo, a nie jego zaprzeczenie. W swojej pracy postaram się odpowiedzieć na zawarte w temacie pytanie.
Odkąd pamiętam, Papież zawsze był. Nie znam innego stanu. Ani ja, ani nikt z mojego pokolenia. Myslę też, że ci którzy przeżyli już kilku papieży, mogliby powiedzieć to samo. Przy nim czuliśmy się bezpieczni. Ze świadomością Jego obecności przeżywaliśmy nasze zakręty historyczne, społeczne, obyczajowe i moralne.
Jan Paweł II w najbardziej skostniały urząd świata tchnął nowego ducha. I nie zamierzał podporządkowywać się watykańskim zasadom i zmieniać swojego stylu życia. Stylu, który przyniósł mu jeszcze jako Karolowi Wojtyle szacunek i miłośc wiernych w Polsce. Funkcję biskupa Rzymu Ojciec Święty traktował jako kontynuację poprzedniej funkcji biskupa Krakowa. Nadal chciał być wpierw duszpasterzem, sługą wiernych, a dopiero później administratorem struktur kościelnych. Był Papieżem, który wyszedł ze swoją nauką poza mury Watykanu. Podróże Jana Pawła II stały się Jego biurem, przesłaniem niesionym tym, którzy chcieli Go wysłuchać, sposobem zarządzania najstarszą instytucją świata. Miejscem Jego misji były stadiony, morskie wybrzeża, ulice, place i parki wielkich miast. Niestrudzenie przemierzał cały świat, aby dotrzeć nawet tam, gdzie wcześniej nie znano Jego imienia. Skromny człowiek pełen wiary i miłości, mówiący do ludzi własnym językiem i szanujący ich obyczaje, przyjmowany był jak najdroższy gość. Jak posłaniec Dobrej Nowiny.
Ojciec Święty miał wszystkie cechy gwiazdy i co czyniło Go tak wyjatkowym, emanował wielką dobrocią. W zdobywaniu przychylności tłumu pomagały mu naturalna charyzma, talent aktorski, poczucie humoru oraz intuicja. I wielka otwartość. Jan Paweł II doskonale poruszał się w świecie popkultury. Sympatyzował z gwiazdami muzyki, przywdziewał szaty autorstwa modnych projektantów, pojawiał się na koncertach rockowych, a nawet sam nagrał płytę. Wiedział, że do młodych ludzi trzeba mówić ich językiem. Powiedział: "Jestem stary i przygniecionyciężarem lat, ale serce mam młode i bije ono razem z wami młodymi".
Jan Paweł II był dla mnie największym autorytetem naszych czasów. To człowiek bardzo ciekawej i wyrazistej osobowości. Wielką popularnością Ojca Świętegobyło umiejętnością przemawiania do ludzi. Miał zwykłe ludzkie odruchy. Często wspominał o swoichdawnych znajomych z lat szkolnych, żadnej z tych znajomości nie zerwał, nie odmawiał spotkań, nie wypierał się ich nawet tych, którym poplątały się drogi moralne. Oprócz zewnętrznych zmian, czyli białej sutanny i otoczenia najwyższych dostojników. Papież pozostał tym samym człowiekiem. W sposób wyjątkowy wpłynął na świat. Stał się pierwszą w historii ludzkości postacią religijną o zasięgu światowym.