Hegel.

„ Z jednej bowiem strony widzimy człowieka spętanego więzami pospolitej rzeczywistości i ziemskiej doczesności, przyciśniętego potrzebami i niedostatkiem, nękanego siłą potęg przyrody, uwikłanego w materię, zmysłowe cele i zmysłowe przyjemności, podległego tyrani naturalnych popędów i namiętności, a z drugiej strony widzimy go jak się wznosi w strefę idei wieczystych, w królestwo myśli i wolności jak jego wola wytycza sobie prawa i nakazy, jak odziera świat z barwnej, kwitnącej rzeczywistości i zmienia go w abstrakcję, a dych zachowuje swe prawa i swą godność tylko w krzywdzącym traktowaniu przyrody i pozbawianiu jej praw odpłacając jej takim samym przymusem, gwałtem jakiego od niej doznał.”

Hegel

Hegel ukazuje nam tutaj sprzeczność pomiędzy człowiekiem a kulturą nowożytną, polegającą na przeciwstawieniu sobie różnych wyobrażeń i idei. Konflikty pomiędzy duchowością a cielesnością, ideami a rzeczywistością oraz pomiędzy instynktami a kulturą nowożytną.
W literaturze romantycznej często spotykamy się z bohaterami przeżywającymi okres wewnętrznego rozdarcia. Uwikłanymi w konflikt pomiędzy własną wiarą i przekonaniami, a przekonaniami innych. Niezrozumiani przez społeczeństwo sprzeciwiający się normom i kulturze nowożytnej. Człowiek żyjący w realnym świecie, będący jednak całkowicie oderwany od rzeczywistości przez swoje marzenia i idee, nie potrafi przystosować się do życia codziennego.
Kultura, jej zasady i normy prawne zostały stworzone przez ludzi na skutek wielu kompromisów i wyrzeczeń. Jest pewnego rodzaju średnią wartością norm uznawanych przez każdego z nas. Dlatego często koliduje z naszym sposobem patrzenia na świat. Idąc na kompromis musimy sobie w pełni zdawać sprawę, iż jest on tylko środkiem zaradczym i nigdy nie zdołamy dotrzeć do takiego stanu rzeczy, aby wszystkie strony były w pełni zadowolone z podjętej decyzji. Im więcej stron bierze udział w jej podejmowaniu, tym bardziej odbiega ona od wyobrażeń każdej z nich.