Ikar

Bardzo znanym mitem jest mit o Dedalu i Ikarze. Był on inspiracją wielu twórców, artystów. Najczęściej przytaczanym przykładem obrazów jest „Upadek Ikara” Piotra Breugel’a. Autor zwraca naszą uwagę, na tragedię Ikara. Pozornie jest nią śmierć, koniec życia, w tak młodym wieku. Jednak analizując ten obraz widzimy beztroskę ludzką, nikt nie widzi tragedii, nikt, oprócz ojca chłopca- Dedala. Ikar umarł samotny. Utonął, nikt nie mógł mu pomóc. Ludzie nie widzieli go lub nie chcieli zobaczyć… Nikogo nie obchodziło nieszczęście, tak niespodziewane, człowiek spadł z nieba, wzniósł się nad ziemię i opadł. To mógł być tylko bóg, więc nic złego nie mogło mu się stać, w końcu jest nieśmiertelny… Doskonale obojętność opisał w swoim wierszu pt.: „Musse des Beaux Arts” Wystan Hugh Auden
„(…)ta flegmatyczna swoboda,
Z jaką wszystko odwraca wzrok od tragedii; oracz opodal
Mógł słyszeć plusk i samotny krzyk, ale uznał, że trzeba
Machnąć ręką, że nie był to ważny upadek(…)”.
W swojej tragedii Ikar nie był sam. Towarzyszył mu ojciec. Dedal nie mógł pomóc synowi, nie zdołałby go złapać zanim spadnie do morza. Dedal wiedział, że nie jego winą był ten wypadek. Przecież ostrzegał syna, ten się nie posłuchał. Nikt nie zwraca uwagi na Dedala. Nikt nie dostrzega jego cierpienia po stracie syna. Wszyscy uważają, że to w końcu Ikar umarł, a Dedal przeżył, jego to nie dotyczy.
W pewnym momencie swego życia każdy z nas jest takim Ikarem. Dojrzewamy. Musimy podejmować decyzje sami i nikt nie może nas uchronić przed konsekwencjami naszych czynów. W micie dowiadujemy się, że Dedal ostrzegał syna, aby nie leciał zbyt wysoko, gdyż słońce może roztopić wosk, spoiwo skrzydeł. Ikar nie posłuchał się. Wzleciał za wysoko… Rozpadły się skrzydła, a Ikar spadł do morza. Dedal nie mógł mu pomóc. Ikar w ten sposób poniósł konsekwencje swojego nieposłuszeństwa. Niestety nie dane mu było poprawić się, spróbować jeszcze raz.