"Stepy Akermańskie" analiza iterpretacja sonetu Adama Mickiewicza.

”Stepy Akermańskie” Adam Mickiewicz napisał podczas przymusowej emigracji, która z czasem przekształciła się w swoistą podróż między innymi na Krym (1825r). Mickiewicz użył starej formy sonetu wykształconej przez włoską poezję miłosną XIII wieku (np. Dante). Użył on tej formy, by zobrazować nie tylko Krymski krajobraz, ale także jego okolice leżące nad dniestrowym limanem Akermanu.

W utworze wypowiada się „ja” liryczne. Mamy podstawy biograficzne uważać, iż jest to sam autor. Podmiot liryczny zwraca się do osoby towarzyszącej, o czym świadczy chociażby zwrot użyty w liczbie mnogiej „Stójmy!”. Trzeba zauważyć, że jest to pierwsze tak znaczące odstępstwo od tradycyjnych i twardych zasad sonetów, w których bohater był samotny. Na podstawie reszty sonetów jesteśmy w stanie ustalić, iż podmiot zwracał się do swego przewodnika imieniem Mirza. Ponadto utwór ukazuje dwa zgoła odmienne obrazy świata przyrody: stepu i morza, które to obrazy z czasem przekształcają się ze słyszalnych w widzialne.

Sonet zbudowany jest z czterech zwrotek, z czego w każdej z nich znajdują się po cztery wersy. Dwie pierwsze możemy zakwalifikować do kategorii opisowych zaś kolejne dwie do refleksyjnych. Możemy zauważyć także specyficzną budowę dwóch pierwszych zwrotek. Pierwsza zbudowana jest ze zdania wielokrotnie złożonego w trybie oznajmującym. Druga natomiast to dwa zdania wielokrotnie złożone. Utwór jest bogaty w środki artystyczne, czego wyrazem są: epitety- „śliską piersią”, „kolorowe ostrowy”; porównania np.- „wóz (...) jako łódka brodzi”; wykrzyknienia- „Stójmy!”, „jak cicho!”; oksymorony np.- „suchego oceanu”; metafory np.- „wóz nurza się w zieloności i jak łódka brodzi”. Całe to bogactwo i różnorodność środków stylistycznych miało na celu uwidocznić i jakoby „uwypuklić” nieporównywalne piękno stepów Akermańskich. Użyto też hiperboli w celu spotęgowania obrazu ciszy, jaki panuje na stepie- „W takiej ciszy(...),Że słyszałbym głos z Litwy”. Obserwujemy także nagromadzenie kolorów i czasowników, które dodatkowo podnoszą dynamikę i plastyczność tekstu. Występują rymy okalające żeńskie i krzyżowe, co zgodne jest z klasyczną budową sonetów.

Mickiewicz nie przedstawia w swoim sonecie miłości do kobiety, co jest kolejnym zerwaniem z klasycznymi sonetami. Zamiast tego wieszcz przedstawia nam opis krajobrazu daleki od obrazu swej Ojczyzny, którą przywołuje w ostatnim wersie: „Że słyszałbym głos z Litwy - Jedzmy nikt nie woła”. Opis stepu jest bardzo barwny rzec by można było „soczysty”. Opisuje je jako bezkresne, niezamieszkałe miejsce, w którym nie uświadczymy żadnej drogi, kurhanu, grobowca czy niczego, co porównać można by było do punktu obserwacyjnego.

Podsumowując można by powiedzieć, że poeta bardzo barwnie opisując tak odległe miejsca w które przyszło mu uchodzić wplątuje także wątki polityczne i odniesienia do innych poematów.