Jaką rolę w życiu i odrodzeniu moralnym Raskolnikowa odegrała Sonia

Powieść „Zbrodnia i kara” pióra Fiodora Dostojewskiego, jest swoistym traktatem o naturze człowieka. W tym dziele to nie fabuła – próba zbrodni doskonałej, jest najważniejsza, lecz rozterki i problemy wewnętrzne bohaterów stanowią esencję tej powieści. Teraz jednak skupie się na relacjach Raskolnikowa z Sonią. Ta młoda dziewczyna - córka Marmieładowa, miała ogromny wpływ na życie głównego bohatera. Dzięki swojej szczerości i - wbrew wykonywanemu zawodowi- niewinności, potrafiła nakłonić Rodię do przyznania się do zbrodni. Co najważniejsze umiała mu wybaczyć jego winę.

Jaka właściwie była Sonia? Co takiego w niej było, że Raskolnikow zaufał jej i postąpił według zasad, w które ona wierzyła?

Początek znajomości Soni Marmiładowej i Rodiona Romanowicza Raskolnikowa nie wskazywał na to, iż obydwoje tak silnie na siebie wpłyną. Tych dwoje po raz pierwszy spotkało się w domu Marmiedałowa, tuż po jego wypadku. Pomimo przykrych okoliczności młodzi od raz zwrócili na siebie uwagę. Kolejne spotkania tylko przybliżały ich ku sobie. Przełom w ich stosunkach nastąpił, gdy podczas wizyty u Soni Raskolnikow zauważył na jej komodzie Nowy Testament.

Sonia - dziewczyna bardzo skromna, bezgranicznie ufająca Bogu, przeczytała głośno fragment o wskrzeszeniu Łazarza. W tej chwili- w pełni nie świadomie uwolniła Rodiona od demonów przeszłości, które nie pozwalały mu normalnie funkcjonować. Raskolnikow poczuł się wewnętrznie „odrodzony”. Wyznał Marmieładowej swój grzech, czym w końcu zdjął z siebie brzemię, które tak mu ciążyło. Sonia nie dość,że nie potępiła Rodiona to jeszcze wskazała mu drogę na przyszłość ”Przyjąć cierpienie i odkupić się przez nie”. Martwi się jednak, jak będzie żył z takim obciążeniem.

Jedyne wyjście widzi w oczyszczającej mocy cierpienia. Zachęca winowajcę do przyznania się i odbycia kary. Rodion pomimo wynania swej tajemnicy dalej czuje się nieszczęśliwy. Idąc do Soni czuł, że w niej cała jego nadzieja i ucieczka. Pragnął obciążyć ją częścią swej męczarni – a oto teraz, całe jej serce niespodziewanie zwróciło się do niego, poczuł i uświadomił sobie, że jest mu nieporównanie bardziej ciężko niż przedtem. W konsekwencji jednak przynaje się do czynu.

Chyba nikt łącznie z sonia marmieładową nie przypuszczał jak ważną role odegra ona w życiu raskolnikowa i, że to właśnie jej skromna osoba wybawi duszę Rodii. Sonia przekonała go, by oddał się w ręce policji. Całkowicie zmieniła jego system wartości, zburzyła i na nowo wybudowała jego sposób myślenia, postrzegania świata oraz całej rzeczywistości. Dzięki jej wierze i nieskończonej dobroci, Raskolnikow przestał sam gubić się we własnych myślach i walczyć ze swoim sumieniem przekonując samego siebie, iż panuje nad sytuacją, że jest kimś wyjątkowym.

Epilog ukazuje dalsze losy głównych bohaterów, karę, której Raskolnikow dobrowolnie się poddał i jego obecne życie. Narrator zwraca uwagę na etapy przemiany bohatera. Rodion ciężko pracuje, zapominając o swojej winie, razem z Sonią snując plany na przyszłość. Od tego momentu rozpoczyna się nowa historia, historia stopniowej odnowy człowieka.