Poczta elektroniczna

SPIS TREŚCI:
1. Kiedy powstała poczta elektroniczna, co to jest i jakie ma zalety
2. Pierwsze kroki
3. Adresy pocztowe
4. Zawartość listu
5. Programy

1. Kiedy powstała poczta elektroniczna, co to jest i jakie ma zalety:
Poczta elektroniczna (e-mail) to jedna z usług internetowych, służąca do przesyłania wiadomości tekstowych (listów elektronicznych). Obecnie do przesyłania e-maili używany jest protokół SMTP.E-mail jako taki został wymyślony w roku 1965, autorami pomysłu byli Louis Pouzin, Glenda Schroeder i Pat Crisman - wówczas jednak usługa ta służyła jedynie do przesyłania wiadomości od jednego użytkownika danego komputera do innego użytkownika tej samej maszyny, a adres e-mailowy w zasadzie jeszcze nie istniał. Usługę polegającą na wysyłaniu wiadomości od użytkownika jednego komputera do użytkownika innego wymyślił w roku 1971 Ray Tomlinson, on również wybrał znak "@" (at) do rozdzielania nazwy użytkownika od nazwy maszyny (a później nazwy domeny internetowej ). Na początku do wysyłania e-maili służył protokół CPYNET, później wykorzystywano FTP, UUCP i wiele innych protokołów, a na początku lat 80-tych Jonathan B. Postel napisał specjalnie do tego celu protokół SMTP.Poczta elektroniczna (z języka angielskiego: e-mail" lub "electronic mail") jest osobistym połączeniem z Siecią. Wiele milionów osób korzystających z Sieci posiada swoje własne adresy pocztowe. Rosnąca ilość bramek pocztowych powoduje, iż każdego dnia wzrasta liczba osób mogących korzystać z pocztę elektronicznej w Internecie. Z założenia poczta elektroniczna jest bardzo podobna do zwykłej poczty (listy, widokówki), którą wysyła się do znajomych czy przyjaciół. Poczta elektroniczna, którą wysyłasz do znajomych, przesyłana jest na ich prywatny (unikalny) adres. Podobnie, gdy oni odpisują do Ciebie, poczta kierowana jest na Twój prywatny adres. Podobnie jak "na poczcie" możesz subskrybować elektroniczne wydania czasopism i gazet. Poczta elektroniczna ma dwie zasadnicze przewagi nad zwykłą pocztą. Najważniejszą z nich jest prędkość. W przeciwieństwie do zwykłej poczty, gdzie listy "idą" kilka dni bądź tygodni, Twoje przesyłki dostarczane są do adresata w ciągu kilku, kilkunastu minut (w zależności od stanu technicznego sieci).

Drugą cechą wyróżniającą pocztę elektroniczną jest możliwość wykorzystywania tejże poczty do przeglądania baz danych, katalogów, przesyłania plików. Wszystkie te zastosowania opisane są w dalszej części opracowania.
E-mail ma ponadto pewną przewagę nad telefonem: możesz przygotować i wysłać Twój list kiedy masz na to czas i ochotę. Adresat Twojego listu może na niego odpowiedzieć w dogodnym dla niego momencie. Ponadto, dzwoniąc za granicę, dość szybko można "nabić licznik" swojego rachunku - dzięki poczcie elektronicznej możesz komunikować się z ludźmi mieszkającymi na całym świecie płacąc jedynie za połączenia lokalne (to dla tych, którzy korzystają z Sieci z domu przez modem).
Poczta elektroniczna może być też źródłem pomocy przy nauce" Sieci, może być Twoją "gorącą linią. Sieć czasami potrafi frustrować: próbujesz coś zrobić i nie wychodzi, próbujesz znaleść i ściągnąć jakieś ważne informacje - nie możesz niczego znaleść, nie wiesz "co jest grane". Lecz jeśli wiesz jak używać e-mail, w krótkim czasie możesz otrzymać pomoc: od administratora Twojego systemu lub od przyjaciół...
Istnieje rozszerzenie poczty elektronicznej - MIME, umożliwiające dołączanie do e-maili danych innego typu w formie tzw. załączników.
*MIME (ang. Multipurpose Internet Mail Extensions) to standard stosowany przy przesyłaniu poczty elektronicznej (ang. e-mail) służący do zamiany danych 8-bitowych (pliki binarne, zdjęcia, filmy, dźwięk) do formatu 7-bitowych danych w standardzie ASCII.
Tradycyjny e-mail umożliwiał jedynie przesyłanie tekstu, który mógł być wydrukowany na drukarkach obsługujących 7-bitowy kod ASCII. Dlatego też konieczne jest zakodowanie danych 8-bitowych na dane 7-bitowe. Powoduje to niestety zwiększenie długości tych danych.

W związku z tym, że wiele komputerów nie jest obecnych w sieci cały czas (patrz dialup), powstały protokoły umożliwiające odbiór poczty elektronicznej gromadzonej na serwerach - najbardziej znane to POP3 i IMAP.
Popularne programy serwerowe (Mail Transport Agent - MTA) obsługujące pocztę to Sendmail, Postfix, Exim i qmail. Błędna konfiguracja serwera może doprowadzić do powstania open relay.
Popularne programy do odbioru i wysyłania poczty (Mail User Agent - MUA) to mutt, pine, elm, KMail, Mozilla, Mozilla Thunderbird, Sylpheed, Balsa, Netscape Messenger, Microsoft Outlook, Microsoft Outlook Express, The Bat!, Eudora, Pegasus Mail, elmo.
Najczęściej używanym programem stanowiącym bramkę z protokołów odbiorczych POP3 do SMTP jest fetchmail.



2. Pierwsze kroki:
Najprostszym sposobem rozpoczęcia pracy z pocztą elektroniczną jest wysłanie listu do samego siebie. Jeżeli mamy konto na jakimś hoście unixowym, możemy połączyć się telnetem z tym hostem i w wierszu poleceń napisać:
mail nazwa_użytkownika
i nacisnąć ENTER, np. w moim przypadku będzie to:
mail sapi
Na ekranie powinien pojawić się napis podobny do tego:
Subject:
Wpisz
test
lub cokolwiek innego (powinieneś jednak nacisnąć ENTER przed dojściem do końca linii). Naciśnij ENTER.Kursor powinien przejść do następnej linii. Możesz teraz pisać treść listu. Napisz jakieś zdanie (masz pełną dowolność). I teraz coś, co będzie Cię często doprowadzało do frustracji przy pracy w unixie: musisz stawiać znaki końca linii (naciskać ENTER) przed dojściem do końca linii, podobnie jak ma to miejsce przy pisaniu na maszynie do pisania. Spowodowane jest to tym, że wiele programów unixowych nie potrafi "zawijać" linii. Jeżeli zakończyłeś pisać swój list, naciśnij klawisz ENTER. Następnie naciśnij ctrl+d (naciśnij klawisz ctrl i trzymając go wciśniętym, dodatkowo naciśnij klawisz d). Ta kombinacja klawiszy jest komendą unixa, która "mówi" komputerowi, że skończyłeś pisać list oraz, że komputer powinien "zapakować" go w kopertę i wysłać do adresata. Aby wyjść z programu pocztowego napisz q i naciśnij ENTER.
Właśnie wysłałeś swój pierwszy list. Jako, że był to list skierowany do Ciebie, powinien on prawie natychmiast pojawić w Twojej "skrzynce pocztowej", nie musisz na niego czekać. W celu zobaczenia tego listu na ekranie monitora napisz:
mail
i naciśnij ENTER. Polecenie to oznacza dla systemu tyle, że nie chcesz wysyłać wiadomości, a chcesz przejrzeć swoją skrzynkę pocztową. Na monitorze powinien pojawić się tekst podobny do tego:
Mail [5.2 UCB] [AIX 4.1] Type ? for help.
"/var/spool/mail/sapi": 1 message 1 new
>N 1 sapi Wed Jul 23 14:16 11/280 "test"
?
Pierwszą linię możesz śmiało zignorować. Jedyną ciekawą informacją, która może być dla Ciebie przydatna jest tylko to, że po naciśnięciu znaku zapytania wyświetli się krótka pomoc z opisem poszczególnych poleceń.
Druga linia informuje Cię o tym, gdzie fizycznie w systemie znajduje się katalog z Twoją skrzynką pocztową. Z linii tej ponadto można dowiedzieć się ile listów znajduje się obecnie w skrzynce i ile z nich jest nowych (tzn. przyszły do Ciebie od czasu ostatniego przeglądania poczty). Najciekawsza jest linia trzecia: znajduje się w niej kilka interesujących informacji: przez kogo przesyłka została wysłana ["sapi"], kiedy została wysłana ["Wed Jul 23 14:16"], ile zawiera linii i znaków ["11/280"] oraz jaki jest jej temat ["test"]. Litera "N" oznacza, że jest to nowa przesyłka - otrzymałeś ją w czasie od ostatniego uruchomienia programu mail.
Naciśnij ENTER. Na ekranie powinien pojawić się tekst tego listu:
Message 1:
From sapi Wed Jul 23 14:16:11 1997
Date: Wed, 23 Jul 1997 14:16:11 +0100
From: sapi
To: sapi
Subject: test

To jest test. Powinno zadzialac.
Oprócz samej wiadomości, którą napisałeś, do każdego listu dodawany jest jeszcze nagłówek (odpowiednikiem którego w zwykłej poczcie może być znaczek pocztowy). Nagłówek tworzy kilka bądź kilkanaście pierwszych linii listu. Każdy system, przez który przesyłana jest Twoja wiadomość dalej, dodaje kilka linijek do tego nagłówka ("stempluje list"). Z tychże "stempli" można wyczytać bardzo wiele ciekawych informacji: przez kogo i kiedy został wysłany, kiedy został odebrany Dokładny opis pól jakie mogą znaleźć się w nagłówku został przedstawiony w dalszej części opracowania.
Jeżeli list jest dłuuugi i nie mieści się na pojedynczym ekranie, jest automatycznie przewijany do końca - niestety. Rozwiązaniem problemu z takim listem może być włączenie buforowania tekstu w programie obsługującym terminal. Możesz włączyć tą funkcję przed rozpoczęciem czytania konkretnego listu. Komputer powinien "zapytać się" Ciebie o nazwę pliku, w którym ma być zapisywany przechwytywany tekst. Po wpisaniu nazwy pliku i wciśnięciu enter powinieneś wybrać numer listu do przeczytania. Po przewinięciu się listu na monitorze list ten będzie zapisany w podanym przez ciebie pliku.
OK. Pierwszy list za nami. Co teraz? Możesz nań odpowiedzieć, skasować lub zapisać. Aby odpowiedzieć na ten list musisz napisać r i wcisnąć ENTER. Powinieneś otrzymać coś podobnego:
To: sapi
Subject: Re: test
Zauważ, że tym razem nie musiałeś podawać nazwy użytkownika. Komputer pobiera adres z listu na który odpowiadasz i automatycznie adresuje twoją odpowiedź do nadawcy. Teraz nie pozostaje już nic innego jak wpisanie tekstu, który chcemy wysłać:
Odpowiadamy na test.
Po napisaniu tekstu ponownie naciśnij ctrl+d i naciśnij ENTER. Aby wyjść z programu pocztowego napisz q. Powinien pojawić się tekst podobny do poniższego:
New mail has arrived.
Saved 1 message in /home/workers/sapijaszko/mbox
Oznacza to, że przeczytany przez ciebie list został zapisany w pliku mbox (w pliku tym zapisywane będą wszystkie listy, które otrzymasz i które postanowisz pozostawić). Aby przejrzeć zawartość pliku należy wydać polecenie:
mail -f mbox
Na ekranie powinno pojawić się coś takiego:
Mail [5.2 UCB] [AIX 4.1] Type ? for help.
"mbox": 28 messages
> 1 sapi Wed Jul 23 14:16 12/291 "test"
...
...
Jeżeli w trakcie pisania listu rozmyśliłeś się i chcesz zrezygnować: wciśnij ctrl+c.
(Interrupt -- one more to kill letter)
Jeśli naciśniesz ctrl+c ponownie, program porzuci pisanie listu i przejdzie do linii poleceń programu mail. Aby wykasować jakiś list ze skrzynki pocztowej wystarczy w trakcie czytania listu napisać d. Dobrym nawykiem jest kasować od czasu do czasu niepotrzebne już listy, a pozostawianie tylko tych niezbędnych.


3. Adresy pocztowe:
Na poprzednich stronach dowiedziałeś się jak można wysłać list do siebie samego. W podobny sposób możesz wysyłać listy do innych osób. Jedyne co powinieneś znać to adres (e-mail) tej osoby... I tutaj mogą pojawić się problemy. Sposób znajdowania adresów pocztowych, adresowania listów i rozwiązywanie problemów z "odbitymi" (nie dostarczonymi do adresata) listami zostanie opisany w tym rozdziale.
Zapis adresu
Wysyłając list na zewnątrz Twojego systemu musisz podać w polu To: adres internetowy adresata. Adres taki wygląda podobnie do tego (jest to mój adres e-mail):
[email protected]
Wszystko to co stoi przed znakiem "at" @ jest nazwą użytkownika, zaś to co za tym znakiem jest nazwą komputera, na którym dany użytkownik ma swoje konto, tzw. domeną. Z adresu tego można wyczytać, że mam konto na komputerze należącym do sieci o domenie pwr.wroc.pl (Politechnika Wrocławska). Duże organizacje, uczelnie czy też firmy, mają swoje sieci podzielone na podsieci, z tych zaś wyodrębnione są poszczególne komputery. W moim przypadku podsiecią jest sieć immt konto zaś mam na komputerze o nazwie ldhpux.
Bardzo często z domeny można dowiedzieć się o charakterze organizacji utrzymującej dany serwer pocztowy, w jakim mieście bądź kraju ten komputer się znajduje. Dla przykładu:
.com - komercyjne,
.edu - uczelnie,
.gov - rządowe,
.mil - wojskowe,
.net - organizacje lub firmy zarządzające dużymi sieciami,
.org - organizacje niezarobkowe.
Ponadto, każdy kraj posiada swój dwu- lub trzyliterowy skrót stanowiący nazwę domeny głównej dla tego kraju. W Polsce skrótem tym jest .pl, w Rosji .su, zaś w Stanach Zjednoczonych .us. Aktualną listę krajów i ich domen można otrzymać pod adresem: ftp://ftp.cs.wisc.edu/connectivity_table/.


4. Zawatrość listu:

Najogólniej rzecz ujmując przesyłki widziane są podobnie do zwykłych listów jakie wysyłamy przy pomocy Poczty: zawartość listy umieszczona jest w kopercie. "Koperta" zawiera informacje pozwalające na przesłanie i dostarczenie "zawartości" do adresata. "Zawartość" stanowi obiekt, który ma być dostarczony do odbiorcy.Przesyłka składa się z linii tekstowych. Część z tych linii zawiera informacje sformatowane, później następuje główna część listu - jego treść (body). Sformatowane linie (nagłówek) zawierają różne pola, które będą opisane w dalszej części. *Anatomia nagłówka pocztowego -Opis pól *Pola świadczące o drodze przesyłania listu *Pola nadawcy *Pola odbiorcy *Pola referencyjne *Pozostałe pola oraz pola użytkownika

*Anatomnia nagłówka pocztowego:
Jak już napisano, każda przesyłka składa się z pól nagłówka (header) i treści (body). Treść, z punktu widzenia poczty elektronicznej, jest zbiorem linii zawierających znaki ASCII, zaś od nagłówka oddziela ją pusta linia zakończona CRLF. Każde pole nagłówka może być traktowane jako pojedyncza, samodzielna linia, złożona ze znaków ASCII zawierająca nazwę pola i zawartość pola. Zawartość pola może być (i dla długich ciągów znaków jest) podzielona na kilka linii, np.:
To: "Grzegorz Sapijaszko" [email protected]
może być przedstawione jako:
To: "Grzegorz Sapijaszko"
[email protected]
lub jako:
To: "Grzegorz
Sapijaszko" [email protected]
Przykład oryginalnego nagłówka przedstawiono poniżej:
Return-Path:
Received: from sdas01.seinf.abb.se (sdas01.seinf.abb.se [138.221.200.200])
by sun1000.pwr.wroc.pl (8.8.5/8.8.5/ts-tmpl.970124.nospam1.4) with SMTP id
IAA15721 for ; Fri, 11 Jul 1997 08:05:31 +0200
(MET DST)
From: [email protected]
Received: from [138.227.9.51] by sdas01.seinf.abb.se
(5.65v3.2/1.1.10.5/19Jan97-0838PM)
id AA11988; Fri, 11 Jul 1997 07:59:53 +0100
Message-Id: <[email protected]>
X-Mailer: Advox MimeLink version 2.0a, SerialNo=144673,
Domain=mail.abb.com, Unlimited license
Date: Fri, 11 Jul 1997 07:59:00 +0100
To: [email protected]
Subject: Ldhpux?
Mime-Version: 1.0
Content-Type: text/plain; charset=iso-8859-1; name=body.txt
Content-Transfer-Encoding: 7bit

Tutaj znajduje się treść przesyłki...
Opis poszczególnych linii nagłówka (pól) znajduje się na następnych stronach.


*Pola świadczące o drodze przesyłania listu:

Return-Path : adres powrotny;Pole to jest dodawane przez ostatni system biorący udział w przesyłaniu informacji, system, który dostarcza przesyłkę do odbiorcy. Pole to służy do określenia informacji o adresie i drodze do nadawcy.


Uwaga: Zawartość pola Reply-To : jest dodawana przez nadawcę i służy do wskazania adresu, na który mają być wysyłane odpowiedzi, podczas gdy Return-Path : służy identyfikacji drogi powrotnej do nadawcy.

W powyższym przykładzie pole to ma wartość:
Return-Path: [email protected]
Received : [from domena] host wysyłający;
[by domena] host odbierający;
[via] droga przesyłki;
[with] protokół;
[id] numer przesyłki;
[for] adres pocztowy adresata;
data i czas.
Pole to dodawane jest przez każdy host biorący udział w przesyłaniu wiadomości. Informacje z tego pola mogą być bardzo pomocne w lokalizowaniu i rozwiązywaniu problemów związanych z transportem przesyłki. W polu tym mogą być podane nazwy hostów: wysyłającego i odbierającego oraz czas otrzymania przesyłki. Dodatkowo parametr via może być użyty do wskazania konkretnego mechanizmu fizycznego użytego do przesłania wiadomości, zaś parametr with - wskazuje na protokół użyty do przesłania przesyłki, np.: SMTP, X.25. W przykładzie powyżej opis tego pola należy czytać następująco: przesyłka o numerze [id] IAA15721 przesyłana była w piątek, 11. lipca 1997 roku [Fri, 11 Jul 1997 08:05:31 +0200 (MET DST)] do adresata posiadającego adres e-mail [for] przy użyciu protokołu SMTP [with], przy czym komputerem wysyłającym był komputer o nazwie sdas01.seinf.abb.se [from] zaś komputerem odbierającym - komputer o nazwie sun1000.pwr.wroc.pl [by].


*Pola nadawcy:

From : identyfikator autora;Pole to informuje o autorze listu, zawartość pola tworzona jest w czasie tworzenia przesyłki - stanowi ją adres sieciowy twórcy listu (może być to adres użytkownika, systemu lub procesu tworzącego list). Jeżeli w czasie tworzenia listu pole to nie jest dodawane, w nagłówku powinno znaleźć się pole "Sender :".
Sender : identyfikator nadawcy listu;Pole to informuje o agencie (osobie, systemie lub procesie) wysyłającej list. Pole to zostało wprowadzone dla odróżnienia nadawcy od autora listu. Jeżeli pola "From :" i "Sender :" są takie same, pole "Sender :" nie musi występować w nagłówku.
Reply-To : To pole informuje program pocztowy adresata, do kogo powinny być wysyłane odpowiedzi na dany list. W przeciwieństwie do dwu powyższych pól: "From :" i "Sender :" pole "Reply-To :" może być ustawione przez nadawcę listu. Najczęściej pole to zawiara adres sieciowy nadawcy listu, jednak może się zdarzyć, że nadawca chce otrzymać odpowiedź na inny adres sieciowy, lub też, aby z odpowiedzią na list zapoznała się większa grupa osób (cecha ta może być przydatna w dyskusji - konferencji prowadzonej za pomocą poczty elektronicznej).







*Pola odbiorcy:

To : Pole to zawiera informacje o głównych adresatach listu.
Cc : Pole to zawiera informacje o adresatach listu, do których dany list został przesłany jako kopia. W korespondencji papierowej odpowiednikiem tego pola jest rozdzielnik "kopie otrzymują:"
Bcc : Pole to zawiera informacje o dodatkowych adresatach listu. Zawartość tego pola nie jest wyświetlana w listach wysłanych do głównych adresatów "To :" jak i w listach, które zostały rozesłane jako kopie "Cc :".


*Pola referencyjne:

Message-Id : Pole to zawiera unikalny (jeden dla każdej przesyłki, nigdy nie powtarzający się) identyfikator odnoszący się do bieżącej wersji tego listu. Unikalność Identyfikatora gwarantowana jest przez hosta, który go tworzy. Specjalnie podkreślono słowa "bieżącej" i "tego", gdyż dla kolejnych wersji tego samego listu identyfikator powinien być różny.
In-Reply-To : Zawartość tego pola identyfikuje poprzedni list, na który obecny list jest odpowiedzią. W polu tym może występować identyfikator listu Message-Id :.
References : Zawartość tego pola identyfikuje pozostałą korespondencję, do której odnosi się bieżący list. Podobnie jak i w polu In-Reply-To :, w polu tym może występować identyfikator listu Message-Id :.
Keywords : Pole to może zawierać słowa kluczowe lub frazy, oddzielone od siebie przecinkami.


*Pozostałe pola oraz pola użytkownika

Pozostałe pola
Subject : Pole to powinno zawierać krótki (najczęściej kilkuwyrazowy) opis zawartości lub natury listu.
Comments : Pole to pozwala na dołączenie komentarza do listu bez "zakłócania" (ingerowania w spójność treści) przesyłki.
Encrypted : W przypadku zaszyfrowania przesyłki, pole to powinno wskazywać oprogramowanie lub metodę użytą do zaszyfrowania wiadomości. Warto zauważyć, że nazwy oprogramowania używanego do szyfrowania wiadomości są rejestrowane przez NIC, SRI International, Menlo Park, California, USA.
Pola użytkownika
Autorzy opisujący składnię i zawartość przesyłek elektronicznych przewidzieli też możliwość stosowania innych niż standardowe pól w nagłówku. Pola te muszą zaczynać się dużą literą X, po której następuje myślnik:
X-

Nazwy pól rozszerzeń rejestrowane są przez NIC, SRI International, Menlo Park, California, USA.
Przykładem takiego pola może być fragment z prezentowanego już nagłówka:
X-Mailer : Advox MimeLink version 2.0a, SerialNo=144673,
który określa program pocztowy użyty do wysłania listu.
Niektóre programy pocztowe pozwalają na używanie w nagłówku własnych (definiowanych przez użytkownika) pól.. Nazwy tych pól nie mogą pokrywać się z nazwami użytymi w RFC 822 lub w jakiejkolwiek specyfikacji rozszerzeń pól. Ponadto, składnia (zawartość) takiego pola powinno być zgodne z regułami opisanymi w RFC 822.

5. Programy:

POP3
Post Office Protocol version 3 (POP3) to protokół internetowy z warstwy aplikacji pozwalający na odbiór poczty elektronicznej ze zdalnego serwera do lokalnego komputera poprzez połączenie TCP/IP. Ogromna większość współczesnych internautów korzysta z POP3 do odbioru poczty
Wcześniejsze wersje protokołu POP czyli, POP (czasami nazywany POP1), POP2 zostały całkowicie zastąpione przez POP3. Zwykle jeżeli ktoś mówi o protokole POP ma na myśli jego wersję 3.
Protokół POP3 powstał dla użytkowników, którzy nie są cały czas obecnie w Internecie. Jeżeli ktoś łączy się z siecią tylko na chwile, to poczta nie może dotrzeć do niego protokołem SMTP. W takiej sytuacji w sieci istnieje specjalny serwer, który przez SMTP odbiera przychodzącą pocztę i ustawia ją w kolejce.
Kiedy użytkownik połączy się z siecią, to korzystając z POP3 może pobrać czekające na niego listy do lokalnego komputera. Jednak protokół ten ma wiele ograniczeń:
· połączenie trwa tylko, jeżeli użytkownik pobiera pocztę i nie może pozostać uśpione,
· do jednej skrzynki może podłączyć się tylko jeden klient równocześnie,
· każdy list musi być pobierany razem z załącznikami i żadnej jego części nie można pominąć,
· wszystkie odbierane listy trafiają do jednej skrzynki, nie da się utworzyć ich kilku,
· serwer POP3 nie potrafi sam przeszukiwać czekających w kolejce listów.
Istnieje bardziej zaawansowany protokół IMAP, który pozwala na przeglądanie czekających listów nie po kolei na podobieństwo plików w katalogach i posiada niektóre funkcje pominięte w POP3.
Programy odbierające pocztę najczęściej obsługują oba protokoły, ale POP3 jest bardziej popularny. Wysyłanie listów zawsze opiera się na protokole SMTP. Komunikacja POP3 może zostać zaszyfrowana z wykorzystaniem protokołu SSL. Jest to o tyle istotne, że w POP3 hasło przesyłane jest otwartym tekstem, o ile nie korzysta się z opcjonalnej komendy protokołu POP3, APOP.
Protokół POP3, podobnie, jak inne protokoły internetowe (np. SMTP, HTTP) jest protokołem tekstowym, czyli w odróżnieniu od protokołu binarnego, czytelnym dla człowieka. Komunikacja między klientem pocztowym, a serwerem odbywa się za pomocą czteroliterowych poleceń.

PRZYKŁADY SESJI POP3:
Poniżej przedstawiona jest przykładowa sesja POP3 (z serwerem cucipop), w której klient kolejno:
· podaje identyfikator użytkownika, którego poczta będzie ściągana (polecenie user),
· podaje hasło (polecenie pass),
· prosi o listę wiadomości oczekujących na ściągnięcie (polecenie list),
· ściąga pierwszą (i akurat w tym przypadku ostatnią) z wiadomości (polecenie retr),
· kasuje wiadomość po jej ściągnięciu (polecenie dele),
· kończy sesję (polecenie quit).
+OK Cubic Circle's v1.31 1998/05/13 POP3 ready <4c210000ddb28641@pop3serwer>
user uzytkownik
+OK uzytkownik selected
pass Hasl0
+OK Congratulations!
list
+OK 1 messages (627 octets)
1 627
.
retr 1
+OK 627 octets
Received: by pop3serwer (mbox uzytkownik)
(with Cubic Circle's cucipop (v1.31 1998/05/13) Mon Nov 1 23:04:26 2004)
X-From_: [email protected] Mon Nov 01 23:04:07 2004
Return-path:
Envelope-to: [email protected]
Received: from uzytkownik by pop3serwer.adres.email.com with local (Exim 3.35 #1 (Debian))
id 1COkHX-0002DO-00
for ; Mon, 01 Nov 2004 23:04:07 +0100
To: [email protected]
Subject: test
Message-Id:
From: Uzytkownik
Date: Mon, 01 Nov 2004 23:04:07 +0100
.
dele 1
+OK Message 1 deleted
quit
+OK Was it as good for you, as it was for me? (clean as a baby)

SMTP
SMTP (ang. Simple Mail Transfer Protocol) - protokół komunikacyjny opisujący sposób przekazywania poczty elektronicznej w internecie.
SMTP to względnie prosty, tekstowy protokół, w którym określa się co najmniej jednego odbiorcę wiadomości (w większości przypadków weryfikowane jest jego istnienie), a następnie przekazuje treść wiadomości. Łatwo przetestować serwer SMTP przy użyciu programu telnet.
SMTP zaczęło być szeroko używane we wczesnych latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku. W tamtym okresie było to uzupełnienie UUCP, który lepiej sprawdzał się przy przekazywaniu poczty między maszynami posiadającymi jedynie okresowe połączenie. SMTP natomiast lepiej działa, gdy zarówno maszyna nadająca jak odbierająca są na stałe przyłączone do sieci.
Jednym z pierwszych (jeśli nie pierwszym) z programów do przesyłania poczty, w którym zastosowano SMTP był sendmail. W roku 2001 istniało przynajmniej 50 (pięćdziesiąt) programów implementujących SMTP jako klient (nadawca) lub serwer (odbiorca wiadomości). Niektóre inne popularne programy serwerów SMTP to exim, Postfix firmy IBM, Qmail Bernsteina, i Microsoft Exchange.
Protokół ten nie radził sobie dobrze z plikami binarnymi, ponieważ stworzony był w oparciu o czysty tekst ASCII. W celu kodowania plików binarnych do przesyłu przez SMTP stworzono standardy takie jak MIME. W dzisiejszych czasach większość serwerów SMTP obsługuje rozszerzenie 8BITMIME pozwalające przesyłać pliki binarne równie łatwo jak tekst.
SMTP nie pozwala na pobieranie wiadomości ze zdalnego serwera. Do tego celu służą POP3 lub IMAP.
Jednym z ograniczeń pierwotnego SMTP jest brak mechanizmu weryfikacji nadawcy, co ułatwia rozpowszechnianie niepożądanych treści poprzez pocztę elektroniczną (wirusy, spam). Żeby temu zaradzić stworzono rozszerzenie SMTP-AUTH.

PRZYKŁADY SESJI SMTP:
Poniżej przedstawiona jest przykładowa sesja SMTP (z serwerem exim), w której klient kolejno:
· rozpoczyna połączenie z serwerem (polecenie helo),
· podaje adres nadawcy (polecenie mail from),
· podaje adres odbiorcy (polecenie rcpt to),
· wpisuje wiadomość (polecenie data),
· kończy sesję (polecenie quit).
Podane nazwy i adresy użytkowników i serwerów są przykładowe.
220 serwer ESMTP Exim 4.43 Wed, 12 Jan 2005 23:14:13 +0100
helo serwer.email.com
250 uzytkownik.internet.com Hello uzytkownik at uzytkownik.internet.com [1.1.1.1]
mail from:
250 OK
rcpt to:
250 Accepted
data
354 Enter message, ending with "." on a line by itself
From: [email protected]
To: [email protected]

tresc wiadomosci
.
250 OK id=1Coql6-0003Qi-MP
quit
221 serwer.email.com closing connection