Przewodnik po Piekle na podstawie "Boskiej Komedii" Dantego Alghieri

PIEKŁO
W kosmologii i eschatologii wielu religii (zoroastryzm, judaizm, chrześcijaństwo, islam i inne) miejsce czasowej lub wiecznej kary pozagrobowej; zwykle przedstawiane obrazowo jako kraina podziemna, siedziba złych duchów i dusz potępionych; w teologii chrześcijańskiej skutek całkowitego zerwania z Bogiem.

Gdzie jest piekło?

"Za wielu, wielu rzekami, za wielu górami, na ostatnich krańcach, gdzie ziemia się już kończy - jest wejście do podziemi…" Na kilka mil przed wejściem do tej krainy rozciąga się wielka, smutna i szara równina. Gdzieniegdzie widać wysoki pień topoli lub brzozy. Słońce tu nigdy nie dociera, nigdy nie ześle tu swego ciepłego promienia. Wszystko wokół wydaje się srogie i groźne, a zarazem smutne i zrozpaczone. Już z daleka widać piekielną dolinę, a w niej… nic tylko ciemność. Nagle, za zakrętem, ukryta w nadludzkiej skale ukryta jest brama. Na górze widnieje napis:
"Przeze mnie droga w miasto utrapienia,
Przeze mnie droga w wiekuiste męki,
Przeze mnie droga w naród zatracenia (…)
Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją…"

Jak jest w piekle Dantego?

Już u wejścia, na progu piekła słychać gwar w różnych językach, jęki bólu, wycia i wrzawę. W przedsionku jest tłoczno. Wszędzie widać jakieś dziwne, okropne postacie. W kącie siedzi ojciec Smutek i opowiada coś swoim córkom Troskom, dalej idą straszne i wynędzniałe Choroby, a także Starość, Trwoga i Nędza. Po zatęchłych ścieżkach przechadza się Wojna wraz z Niezgodą. Strażnikami są tu dzieci Diabła, króla tego państwa.

Dalej, na dziedzińcu wielkiego, otoczonego bólem państwa stoi drzewo. W swych chropowatych czarnych gałęziach gromadzi sny i marzenia, jakie mieli ludzie przed wejściem do piekieł. Tu musi zatrzymać się każdy, kto został skazany na wieczna potępienie. To ogromne drzewo zabiera ludziom resztki nadziei, sny, marzenia i to, co im jeszcze pozostało. Teraz nie mają już nic… Przed wejściem na ten dziedziniec, jak i zarówno przed wyjściem leży monstrualny olbrzym Briareus. To on jest strażnikiem tego drzewa i nikomu nie pozwala ułamać ani kawałka gałęzi, bo to oznaczałoby, że odzyska on swe marzenia.

Dalej rozciąga się wielka, błotnista rzeka Acherontu – pierwsza z rzek piekielnych. Przewoźnikiem dusz jest Charon, wpuszcza on skazanych do dalszych pięter piekła. Świat podziemi dzieli się na dziewięć kręgów, a w każdym z nich znajdują się potępieńcy skazani na wieczne cierpienie. Najgłębiej, w samym środku piekielnych czeluści zamieszkuje Lucyfer, zamknięty w bryle lodu. W jego trzech paszczach pokutują najwięksi zdrajcy ludzkości: Judasz, który zdradził swego nauczyciela za 30 srebrników i wydał go wysłannikom, Brutus i Kasjusz. Im bliżej środka - tym głębiej - tym grzechy są coraz cięższe, a kary coraz sroższe, adekwatnie do wielkości popełnionych grzechów.

I KRĄG
Znajduje się tuż za piekielną rzeką. Pokutują tu dusze osób zmarłych bez chrztu, w tym między innymi pogan takich jak: Wergiliusz, Homer, Sokrates i inni. Cierpią tu oni najsłabsze katusze. Krąg ten wygląda niczym puszcza, gęsta i nieprzebyta. Jednak mieszkańcy nie mogą cieszyć się zielenią liści i gładkością kory drzew. Panuje tu półmrok, a drzewa i liście pokryte są sinym kolorem. Pnie i gałęzie zamiast gładkich są okropnie chropowate, a w powietrzu unosi się duszny zapach. W rogu, przy końcu pierwszego stopnia znajduje się krata, a tuż za nią schody prowadzące do …

II KRĄG
Znajduje się tuż pod pierwszym. Jednak znacznie się od niego różni. Panuje tu ciemność, rozświetlana gdzieniegdzie płonącymi pochodniami. Drzewa są tu jeszcze bardziej rozrośnięte i kaleczą swymi gałęziami każdego, kto próbuje pod nimi przejść. Pokutują tu dusze ludzi zmysłowych, takich jak Kleopatra, Parys, czy Helena. W samym środku tego piętra stoi mały pałac Minosa. To on rozpatruje winy zmarłych i przydziela im odpowiednią karę, a tym samym zsyła do jednego z dziewięciu kręgów. Tuż obok pałacu jest zejście do kolejnego z piekielnych kręgów. Na straży stoi tu byk rozżarzony z wściekłości.

III KRĄG
Tu, pośród gęstej "czarnosinej" puszczy nagle polana się wyłania. Wchodząc przeobraża się w przeogromną martwą równinę. Panuje tu straszny chłód a wiatry są nie do wytrzymania. Zimno obladza ziemię martwą, a ostry wiatr szamoce słabymi duszami. Gdzieś słychać ciche jęki, pod skałami widać dusze potępieńców cierpiące wieczny głód. Od kiedy tu są, nigdy nie poczuli żadnego jadła w ustach. Za kratą, w ogromnej komorze, jest mnóstwo jedzenia. Pyszności takie, jakich nawet za życia nikt nie zaznał. Jednak, kto zbliży się choć na metr do klatki doznaje jeszcze sroższego i bardziej uporczywego głodu. To tu cierpią dusze tych, którzy za życia grzeszyli obżarstwem, tych, którzy nigdy nie podzielili się jedzeniem z innymi, tylko wszystko zagarnęli dla siebie. Krąg ten jest królestwem strażnika i kata Cerbera.

IV KRĄG
Już u wejścia w ten piekielny poziom znów zaczyna się puszcza. Ze wszystkich stron do uszu dochodzi przeraźliwy krzyk i jęk. W trzech komorach umieszczone są dusze potępieńców. W jednej pokutują ci, którzy nigdy nie widzieli nic, prócz samych siebie, nigdy nie dostrzegali innego człowieka – skąpcy. W drugiej komorze mieszkają chciwcy, którzy za karę przygotowują piekielną smołę w potężnych kotłach. W trzeciej zaś, są ci, którzy nigdy nie docenili tego, co im było dane. Ci, którzy za życia byli rozrzutni, dziś nie mają nic… Pracują oni nieustannie od wieków, od kiedy tylko zostali skazani.

V KRĄG
Krąg ten znajduje się tuż nad drugą piekielną rzeką. Ci, którzy zostaną po tej stronie cierpią wieczne męki, jednak ci, którzy przejdą na drugą stronę …

Przeogromne czeluści piekielne tego kręgu są niepojętnie straszne. Jęki, jakie wydobywają się z niemal każdej strony każdego wprowadzają w stan furii i odbierają mu zmysły. Panuje tu okropny nieład. Piętro jest jakby norą ukrytą wśród skał. Z góry zwisają stalaktyty ociekające gorącą smołą. Nad duszami, w powietrzu, krążą przedziwne zjawy, pilnujące potępieńców
i dręczące ich dusze. Po rozżarzonej powierzchni ziemi tułają się dusze ludzi pysznych, zazdrosnych i tych, którzy zawsze widzieli tylko ciemne strony życia ziemskiego. Po śmierci pesymiści doświadczyli, że cierpienia, jakie spotkały ich na ziemi były niczym w porównaniu z tym, co teraz muszą cierpieć. "Mieszkańcy" tego kręgu są zobowiązani do dostarczenia gorącej smoły do rzeki. Obraz, który codziennie (o ile w piekle są jakieś dni) ukazuje się ich oczom jest nie do zniesienia. Dusze na widok drugiej piekielnej rzeki zwanej Styks tracą rozum.

STYKS
Jest największą rzeką w piekielnych czeluściach. Opływa dziewięć razy całe podziemie. W poszczególnych momentach rozdziela się na inne. Swe ramiona przekształca w koryta rzek takich jak Kokytos – rzeka lamentu, od którego bierze początek Lete – rzeka zapomnienia. Powoduje utratę pamięci tych, którzy spróbują napić się jej wody.

VI KRĄG
Znajduję się pomiędzy dwoma piekielnymi rzekami: Styksem i Rzeką Wrzącej Krwi. Krąg ten jest Grodem Disa (Lucyfera). Ma on tu swój potężny zamek z murami zbudowanymi z cegieł ze smoły. Wartę pełnią tu Furie rozstawione na murach. W bliskim otoczeniu zamczyska jest ogród. Panuje tam ciemność. Jedynym rozświetlającym elementem jest czerwony kolor krwi. Przez sam środek ogrodu przepływa Rzeką Wrzącej Krwi, oddzielająca ten krąg od następnego. W ogrodzie tym zamieszkują heretycy. Za swoje postępki zmuszeni są oglądać ociekającą krew. Nie pomagają im jęki ani prośby, nikt się nad nimi nie ulituje. W piekle nie ma litości. Ci, którzy próbują przekroczyć rzekę zatapiani są w niej na zawsze. Doskwiera im skwar lejący się z każdej strony. Smażą się oni w zamkniętych ognistych grobach.
Po drugiej stronie Rzeki Wrzącej Krwi, pilnowanej przez centaury jest kolejne pierścień.

VII KRĄG
Tutaj nieprzebyta puszcza nagle przeobraża się w pustynię, poprzecinaną we wszystkich kierunkach drogami. Wzdłuż tych ścieżek piekielnych rosną drzewa. Podzielone są one na trzy pola. Na pierwszym rosną duże, potężne drzewa z wystającymi konarami. Wśród nich przechadza się strażnik Minotaur kalecząc i obrywając gałęzie. Na drugim drzewa są już mniejsze i całe pooblewane krwią. Zamieszkują na nich Harpie – mityczne ptaki o głowach kobiet – dręczycielki pokutujących. Trzecie pole zalane jest wrzącą smołą, wśród której rosną drzewa. Nie słychać tu jęków ani narzekań jest tu przerażająco cicho i ciemno. Z wszystkich drzew ocieka ludzka krew. Nigdzie nie widać skazańców. Choć na pierwszy rzut oka nikt tu nie przebywa, to jednak jest to miejsce wiecznych cierpień dla morderców, samobójców i bluźnierców. Za karę zostali oni zamienieni w drzewa i na wieczność już tak pozostaną.

VIII KRĄG
Jest jednym z najokropniejszych. Ludzkie dusze wyglądają odrażająco, jak potwory. Mają duże skrzydła, pierzaste brzuchy i jastrzębie szpony, którymi kaleczą się wzajemnie. Straż trzymają tu przerażające duchy, które w ręku trzymają bicze z plecionych rzemieni.
Krąg ten jest największy spośród wszystkich, dlatego został podzielony na mniejsze pierścienie. Jest ich dziesięć.

W pierwszym pokutują uwodziciele. Między innymi można spotkać tam Jazona, który za uwiedzenie i porzucenie Amazonki Izyfilii i córki króla Kolchidy – Medei, został skazany na wieczne potępienie. W drugim jęczą dusze pochlebców. W trzecim swą wieczną karę odbywają świętokupcy. Czwarty pierścień, zamieszkany przez wróżbitów, jest najciemniejszy w całych czeluściach piekielnych. W piątym, zanurzeni we wrzącej smole i pilnowani przez diabły z harpunami, smażą się oszuści. Tuż pod nimi, w szóstym pierścieniu są dusze obłudników. Siódmy pierścień zamieszkują złoczyńcy. W ósmym cierpią dusze fałszerzy. Tam możemy napotkać Odyseusza, a także braci Eteoklesa i Polinejka. Dwa ostatnie pierścienie, czyli dziewiąty i dziesiąty zamieszkują szerzyciele waśni i fałszerze.

IX KRĄG
Krąg ten jest ostatnim w piekielnej hierarchii. Tu cierpią wieczne katusze najwięksi grzesznicy. Za największy grzech jaki można popełnić uznaje się zdradę. Czyn ten jest najgorszy. Wśród zdrajców również panuje kolejność. Za największych uważa się zdrajców dobroczyńców, później zdrajców przyjaciół. Kolejni, oddaleni nieco od samej stolicy piekła, ale nie mniej cierpiący, są zdrajcy ojczyzny. Na samej górze IX kręgu znajdują się zdrajcy własnych rodzin.

W samym centrum, stolicy Piekła, znajdują się włości pana i władcy podziemnych otchłani – Diabłą. "Przez wiele krętych dróg, przez moczary i bagna, przez jeziora zastygłe i pustynie tchnące siarką idzie się do zamku (…). Dookoła jeżą się strome skały. Pałac otaczają mury obronne trzykrotnym kręgiem. Pod murami płynie strumień ognisty. Olbrzymia brama wspiera się na kolumnach, a ponad nią dźwiga się żelazna baszta. W ciemnoszarej sali, pośrodku zamczyska stoi tron, a na nim władca swego świata – Diabeł.