Inwazyjne i nie inwazyjne osuszanie obiektów budowlanych

Spis treści:


1. Wstęp.
2. Przyczyny zawilgocenia budynków
3. Klasyfikacja metod osuszania.
3.1. Osuszanie naturalne:
3.2. Sztuczne osuszanie nieinwazyjne
3.2.1. Osuszanie gorącym powietrzem
3.2.2. Osuszanie absorpcyjne
3.2.3. Osuszanie kondensacyjne
3.2.4. Osuszanie mikrofalowe
3.2.5. Podsumowanie.
3.3. Osuszanie inwazyjne.
3.3.1. Podział metod.
3.3.2. Metoda podcinania murów.
3.3.3. Podmurowywanie ław fundamentowych od spodu
3.3.4. Wciskanie nierdzewnej blachy metalowej
3.3.5. Otwory Knappena
3.3.6. Metoda elektroosmozy
3.3.7. Aktywne ekrany wentylacyjne
3.4. Techniki iniekcyjne
3.4.1. Iniekcja grawitacyjna
3.4.2. Iniekcja niskociśnieniowa
3.4.3. Iniekcja wysokociśnieniowa
3.4.5. Metoda elektroiniekcji
3.4.6. Metoda termoiniekcji.
3.4.7. Metoda magnetokinetyczna.
3.4.8. Podsumowanie 2


1. Wstęp.

Osuszanie budynku po jego całkowitym lub częściowym zalaniu wcale nie jest proste. Mogliśmy się o tym przekonać po powodzi 1997 roku, kiedy to wielu ludzi potrzebowało fachowej pomocy w ratowaniu swych zawilgoconych domów, a niewiele firm potrafiło zastosować właściwe metody osuszania. Nawet decyzja rządu, który próbował pomóc powodzianom sprowadzając 7 tys. osuszaczy kondensacyjnych, okazała się pomyłką. Według specjalistów ta technologia "nadaje się bardziej do suszenia bielizny lub utrzymania niskiej wilgotności w garażu", a nie do osuszania zalanych budynków.

Zanim przystąpimy do osuszania budynku należy dokonać oceny sytuacji:
- określić stanu gruntu
- dokonać charakterystyki stanu ścian i stropów budynku
- założyć plomby na pojawiających się szczelinach
- zidentyfikować pojawiające się grzyby i pleśnie
- przedstawić stan zawilgocenia budynku
- określić wytrzymałość mechanicznej tynków
- dokonać oceny zachowania stolarki i pokryć malarskich wewnątrz budynku.


2. Przyczyny zawilgocenia budynków

Przyczyny zawilgocenia można podzielić na kilka grup:
• zawilgocenie technologiczne
• zawilgocenie kondensacyjne, powstałe wskutek:
o błędów w sztuce budowlanej
o niedostatecznej izolacji termicznej przegrody
o niewłaściwej eksploatacji budynku
• starzenie się – zmiana właściwości materiałów i zabezpieczeń
• zmiany stosunków wodnych (podniesienie poziomu wód gruntowych, uszkodzenie lub zaniedbanie elementów systemu drenaży i melioracji.
• penetracja murów wodą deszczową
• zalanie budynku (awaria instalacji wod.-kan., dachu, rynny, wody opadowe, powódź, itp.)
• brak lub zużycie izolacji pionowej (wody gruntowe, opady)
• brak lub zużycie izolacji poziomej (podciąganie kapilarne)

Utrzymywanie się wilgoci w przegrodzie budowlanej jest przyczyną:
o powstawania i rozwoju korozji biologicznej,
o obniżenia trwałości muru,
o pogorszenia parametrów mikroklimatu i warunków zdrowotnych.
Duża wilgotność powoduje też zwiększenie strat ciepła (wzrost k) oraz powstawanie wtórnego zawilgocenia, wywołanego kondensacją pary wodnej na powierzchni i wewnątrz ścian.

Przyczyny zawilgocenia mogą być różne, ale w celu skutecznego wyeliminowania związanych z tym problemów, konieczne jest zawsze wykonanie następujących operacji:
 usunięcie przyczyny zawilgocenia,
 zastosowanie optymalnej metody usuwania wilgoci z budynku,
 usunięcie skutków zawilgocenia.

Zawilgocenie ścian i podłoży zależne jest od rodzaju materiału. Stwierdzono np., że wilgotność masowa murów po zalaniu wynosi średnio ok. 20% (w tym cegły 20-25%, zaprawy 10-15%), a posadzek betonowych 8-10%. Z doświadczeń wynika, że do wykonywania robót budowlanych, takich jak tynkowanie, malowanie lub tapetowanie, wymagana masowa wilgotność powierzchniowa przegród nie powinna być większa od 5-6%, a przy wykonywaniu podłóg – podkład należy osuszyć do wilgotności 4-15% (w zależności od rodzaju materiału).


3. Klasyfikacja metod osuszania.
Generalnie, metody osuszania można podzielić na:

• osuszanie naturalne
• osuszanie sztuczne
o nieinwazyjne
 gorącym powietrzem lub promiennikami
 kondensacyjne
 absorpcyjne
 mikrofalowe
 próżniowe
o inwazyjne
 polegające na mechanicznym wprowadzeniu warstwy izolacyjnej
 polegające na stałym obniżaniu wilgotności
 bazujące na wykonaniu przegrody hydrofobowej lub uszczelniającej ze wstępnym opróżnieniem porów lub bez tego zabiegu


3.1. Osuszanie naturalne
Pierwszy etap polega na odprowadzeniu wody z powierzchni całkowicie zawilgoconej przegrody, trwa na ogół krótko (w stosunku do całego okresu wysychania przegród). Jego tempo zależy przede wszystkim od różnicy prężności pary wodnej na powierzchni przegrody i z dala od niej oraz od współczynnika przejmowania masy z powierzchni przegrody.

W praktyce szybkość odprowadzania wody z całkowicie zawilgoconych powierzchni ścian zwiększa się jeśli:
 zmniejsza się wilgotność względna powietrza otaczającego przegrodę,
 zwiększa się temperatura powierzchni przegrody w stosunku do temperatury otoczenia,
 zwiększa się prędkość ruchu powietrza wzdłuż powierzchni przegrody.

W kolejnym etapie osuszania, w miarę wysychania wilgoci z powierzchni ściany, następuje przesuwanie się granicy strefy wilgoci w głąb warstwy przegrody.

Lekko zawilgocone pomieszczenia można osuszać metodą naturalną, poprzez otwarcie okien i drzwi. Należy jednak pamiętać, że skuteczność tej metody zależy od warunków panujących na zewnątrz. Inna będzie skuteczność osuszania w lecie, inna jesienią, a jeszcze inaczej zawilgocone ściany zachowywać się będą w sezonie grzewczym. Trzeba zaznaczyć, ze metoda ta, choć najprostsza, nadaje się do suszenia jedynie cienkich ścian o niewielkim stopniu zawilgocenia.

3.2. Sztuczne osuszanie nieinwazyjne
Działaniem wspomagającym osuszanie naturalne jest osuszanie sztuczne, które podobnie jak to pierwsze, może być osuszaniem nieinwazyjnym. Do najpopularniejszych sposobów nieinwazyjnego osuszania zalanych lub zawilgoconych wilgocią technologiczną przegród należy podwyższenie temperatury pomieszczeń lub przegród, z jednoczesnym wymuszeniem ruchu powietrza (zalicza się do nich także metodę mikrofalową). Dużą skutecznością podczas sztucznego osuszania wykazują się także osuszacze absorpcyjne i kondensacyjne. Zalane obiekty o przeciętnej kubaturze osuszane są w czasie od 2 tygodni (metodą mikrofalową) do 3 miesięcy (osuszaczami termicznymi, absorpcyjnymi lub kondensacyjnymi).
3.2.1. Osuszanie gorącym powietrzem
Do osuszania gorącym powietrzem stosuje się nagrzewnice o przepływie powietrza 260-849m3/h. Źródłem energii zasilającej nagrzewnice jest prąd elektryczny, propan, propan-butan lub olej opałowy. Temperatura powietrza wydmuchiwanego przez nagrzewnicę wynosi najczęściej 50-250oC. Powinna być tak regulowana, by przy niezbędnej wentylacji pomieszczenia temperatura powietrza wewnątrz pomieszczenia nie przekraczała 35-37oC, ze względu na możliwość pojawienia się dużego ciśnienia pary wodnej w murach (szczególnie w murach tynkowanych).
Samo podgrzewanie powietrza w pomieszczeniu ma, jak widać, ograniczone możliwości stosowania, ponieważ powoduje jednocześnie ryzyko wystąpienia szkód w wyposażeniu technicznym pomieszczeń, zniszczenia materiałów i korozji. Chcąc uniknąć wystąpienia wspomnianych szkód, należy przewidzieć również potrzebę odprowadzania wilgoci na zewnątrz budynku przez wentylację i ogrzewanie powietrza wprowadzonego do pomieszczenia z zewnątrz. Należy podkreślić, że osuszanie ścian gorącym powietrzem, bez skutecznej wentylacji pomieszczeń, daje tylko powierzchniowe efekty. Suszenie gorącym powietrzem, przy braku szybkiego odprowadzania wilgoci na zewnątrz budynku, powoduje cyrkulację powietrza w pomieszczeniu i oddawanie wilgoci suchym fragmentom przegród.
3.2.2. Osuszanie absorpcyjne
Osuszanie absorpcyjne to zjawisko fizyczne, polegające na odebraniu wody z zawilgoconych materiałów przez otaczające je powietrze, suszone uprzednio absorpcyjnymi osuszaczami powietrza. Suche powietrze (ok. 1-3g wody na 1000g powietrza) w kontakcie z wilgotnymi przegrodami jest w stanie odebrać z nich nadmierną ilość wody, doprowadzając do stanu tzw. wilgotności równowagi (wilgotności sorpcyjnej), stosownie do materiału.
Osuszanie wilgotnego powietrza następuje po przejściu przez urządzenie ze środkiem absorbującym wilgoć z powietrza (na filtrze obrotowym). Może to być np. żel silikonowy, chlorek litu lub żel krzemionkowy. Osuszone powietrze jest podgrzewane i powraca do pomieszczenia, aby ponownie nasycić się parą wodną. Natomiast wilgoć odebrana z osuszanego powietrza jest odprowadzana na zewnątrz. Proces ma charakter cykliczny, aż do osuszenia przegród.

Metoda absorpcyjna daje najlepsze korzyści, gdy wilgotność względna w pomieszczeniu spadnie poniżej 30%. Urządzenia absorpcyjne mają wydajność od 10 do 1000dm3 wody na dobę.
3.2.3. Osuszanie kondensacyjne
W osuszaczach kondensacyjnych wilgotne powietrze zasysane jest przez wentylator (wymuszający obieg powietrza) i przesyłany na oziębiający parownik, w którym następuje kondensacja pary wodnej. Kondensacja zbiera się w zbiorniku, skąd przy pomocy pompy odprowadzany jest do instalacji ściekowej. Skraplacz oddaje ciepło pochodzące z wilgotnego powietrza podgrzewając je. Parametry podczas osuszania dobiera się tak, aby w ciągu godziny wymienić 3,5 objętości powietrza w pomieszczeniu.

Osuszacze kondensacyjne działają skutecznie w szerokim zakresie temperatur (0 do +40oC), przy czym optymalne ich działanie zachodzi w temperaturze 20-25oC. Wydajność urządzeń do osuszania metodą kondensacyjną jest zróżnicowana. Przy małej mocy urządzeń (2,5kW) wynosi 5m3/dobę, ale przy wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu rzędu 90% i mocy urządzenia 14kW może osiągać nawet 1600m3/dobę. Wydajność urządzeń jest większa w wyższych temperaturach i przy wyższej wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu.

3.2.4. Osuszanie mikrofalowe
Metoda mikrofalowa służy do szybkiego suszenia wybranych fragmentów ścian, stropów lub posadzek. Polega na wykorzystaniu zjawiska zamiany energii pola elektromagnetycznego w obszarze promieniowania mikrofalowego (300MHz do 300GHz) na energię cieplną w środowisku wilgotnym.

Suszenie następuje podczas przesuwania generatora mikrofalowego po powierzchni przegrody. Przy użyciu techniki mikrofalowej proces osuszania można ograniczyć do części budynku lub fragmentu przegrody dotkniętego wilgocią. Zaletą tej metody jest są szybkość osuszania oraz penetracja całej grubości przegrody. Efekty, które metodami osuszania naturalnego lub z zastosowaniem osuszaczy osiągamy po kilku lub kilkunastu tygodniach, metodami mikrofalowymi możemy uzyskać po kilku dniach.

Ze względu na łatwość osiągania temperatury materiału osuszanego powyżej +100oC, suszenie wymaga stosowania ograniczonego poboru mocy i kontroli temperatury suszonego materiału. Przy pomocy fal możliwe jest suszenie murów o grubości dochodzącej do 2,5m.


3.2.5. Podsumowanie.
Nieinwazyjne metody osuszania przegród i materiałów oprócz stosowania podczas tzw. mokrych robót budowlanych, mogą być również stosowane w obiektach zalanych wodami powodziowymi. Naturalne suszenie obiektów o dużej kubaturze, a szczególnie części podpiwniczonej trwa bardzo długo (nawet kilka lat) i nie zawsze jest skuteczne. Dotyczy to szczególnie ścian zdegradowanych długotrwałym zawilgoceniem, wynikającym z braku izolacji przeciwwilgociowych. W takich przypadkach konieczne jest stosowanie suszenia sztucznego.
Metody osuszania gorącym powietrzem, absorpcyjnego i kondensacyjnego są pochodnymi osuszania naturalnego, wykorzystują bowiem te same mechanizmy. Napotykają więc podobne problemy – wraz z wysychaniem powierzchni ściany występuje przesuwanie się granicy strefy wilgoci w głąb przegrody, zanika wówczas ruch kapilarny i wilgoć oddawana jest tylko przez dyfuzję pary wodnej. Zjawisko to zmniejsza szybkość wysychania przegrody, ze względu na wpływ oporu dyfuzyjnego warstw materiału. Dlatego metody te, w celu uniknięcia osuszania powietrza atmosferycznego i nieefektywnego zużycia energii, wymagają uzyskania pełnej szczelności osuszanych obiektów (pomieszczeń)



3.3. Osuszanie inwazyjne
3.3.1. Podział metod.

Ograniczenie wielkości uszkodzeń w zawilgoconych pomieszczeniach można uzyskać stosując pionowe i poziome przegrody izolacyjne, osuszając mury oraz kładąc tynki renowacyjne.
Sposoby zakładania izolacji poziomych w obiektach istniejących można podzielić na:
• Polegające na mechanicznym wprowadzeniu warstwy izolacyjnej:
o wprowadzenie przepony po poziomym podcięciu murów ( ręcznym lub mechanicznym),
o podmurowywanie ław fundamentowych od spodu
o siłowe ( albo po nacięciu mechanicznym) wciskanie profilowanych blach chromowo-niklowych z zamkiem o dużej odporności korozyjnej.
• Polegające na stałym obniżaniu wilgotności
o otwory Knappena zwykłe, lub z bruzdą grzejną,
o otwory z wprowadzonym środkiem higroskopijnym,
o elektroosmoza,
o aktywne ekrany wentylacyjne,
o rowy odprowadzające wodę,
o drenaż opaskowy i pośredni.
• Bazujące na wykonaniu przegrody hydrofobowej lub uszczelniającej ze wstępnym opróżnieniem porów lub bez tego zabiegu
o iniekcja grawitacyjna,
o iniekcja niskociśnieniowa,
o iniekcja wysokociśnieniowa,
o iniekcja krystaliczna,
o elektroiniekcja,
o termoiniekcja,
o metoda magnetokinetyczna.


Wybór optymalnej metody osuszania budynku dokonujemy na podstawie kilku podstawowych parametrów:
 stanu zawilgocenia,
 porowatości materiału, z którego wykonany jest mur,
 wytrzymałości materiału na ściskanie.

W zależności od potrzeb można stosować jedną, określoną metodę lub też w celu uzyskania lepszych efektów łączyć różne metody.


3.3.2. Metoda podcinania murów.
Sposobem tradycyjnym jest ręczne podcinanie murów ceglanych poprzez wykuwanie cegieł. Podcięcia dokonuje się do grubości 60cm.
Podcinanie mechaniczne polega na poziomym przecięciu muru piłą łańcuchową, sznurową lub tarczową, ewentualnie strugą mieszanki cieczy o ciśnieniu 35MPa z piaskiem kwarcowym.
3.3.2.1. Wykonanie izolacji poziomych metodą podcinania
3.3.2.1.a. Faza cięcia

Podcinanie wykonywane jest sukcesywnie wokół budynku na długości 80-100cm, z pozostawieniem filtra o tej samej długości. Wszystkie cięcia wykonywane są kilka centymetrów powyżej gruntu i mają grubość 14mm.




3.3.2.1.b. Faza ułożenia izolacji

Po zaklinowaniu wycięcia i przygotowaniu podłoża zakłada się przeponę z papy asfaltowej nawierzchniowej papy samoprzylepnej, folii PCV, a w przypadku działania agresywnych wód gruntowych stosuje się przeponę epoksydową.



3.3.2.1.c. Faza klinowania i iniekcji

Bezpośrednio po założeniu płyt izolacyjnych w szczelinę wbijane są specjalnie do tego przygotowane kliny ze sztucznego tworzywa o wysokiej wytrzymałości na ściskanie i minimalnej odkształcalności. Po zaklinowaniu szczelina uszczelniana jest zaprawą cementową.



Gotowa izolacja


3.3.3. Podmurowywanie ław fundamentowych od spodu
Technika ta jest jednak bardzo trudna i wymaga bardzo dużej znajomości mechaniki gruntów. Polega na odkrywaniu ławy fundamentowej i wykonaniu kilkunastocentymetrowego oparcia ławy z materiału nietransportującego kapilarnie wody gruntowej, lub z dowolnego materiału konstrukcyjnego, lecz po włożeniu wkładki izolacyjnej pod istniejącą ławę.



3.3.4. Wciskanie nierdzewnej blachy metalowej
W tej metodzie wprowadza się na tzw. zakładkę nierdzewną blachę falistą lub fałdową o falach lub fałdach biegnących prostopadle do lica muru. Blachy wprowadza się za pomocą specjalnych pras lub młotów udarowych.
Do krótkich odcinków ścian i murów do grubości 40 cm - młot pneumatyczny



Duża maszyna do wbijania blach


3.3.5. Otwory Knappena
Metoda już raczej nie jest stosowana, a poza tym dotyczy budynków gospodarczych, przydomowych lub pomocniczych. Otwory powinny być wykonane os strony zewnętrznej ku górze. Ich średnica wynosi 3-5cm, a głębokość powinna sięgać ¾ szerokości muru. Wykonuje się je w dwóch równoległych rzędach w układzie szachownicowym. Dla ochrony otworów pokrywa się je siatką z blachy nierdzewnej lub z tworzywa sztucznego. Bardziej zaawansowane rozwiązanie przewiduje wykonanie kolankowych otworów. (w przekroju L). na poziomie otworów dolnych wykonuje się bruzdę, dającą możliwość elektrycznego połączenia spirali grzejnych. Całość podłącza się do źródła prądu o napięciu 24V. Rozwiązanie to umożliwia szybsze przechodzenia wody podciąganej kapilarnie w parę wodną i odprowadzenie jej w górną część otworu. Niestety sposób ten przyczynia się do znacznego zasolenia w strefie otworów.

3.3.6. Metoda elektroosmozy
Jest to metoda osuszania murów z wykorzystaniem prądu stałego przepływającego pomiędzy założonymi w murze dodatnimi i ujemnymi elektrodami. Przepływający przez zawilgocony mur prąd powoduje przemieszczanie wilgoci z górnej części muru w dolną część i dalej w kierunku gruntu. Elektrodę zasilano prądem o napięciu 24V, a przewody chowano w bruzdach. Proces ten trwa w zależności od stopnia zawilgocenia, grubości i rodzaju murów, od kilku miesięcy do trzech lat. Metoda ma niestety kilka wad:
 szybka korozja elektrod
 straty prądu powstające na połączeniach instalacji
 duże wymagania względem konserwacji instalacji do osuszania elektroosmotycznego
 konieczność częstego korygowania napięcia i natężenia prądu.

3.3.7. Aktywne ekrany wentylacyjne
Ekrany akustyczne są szczególnie stosowana w budynkach zabytkowych o grubych murach nośnych. Ekrany dzieli się na wewnętrzne i zewnętrzne. Mogą być wykonane z cegły ceramicznej pełnej, dziurawki lub bloczków betonowych. Ścianka wymaga izolowania od strony muru za pomocą papy na lepiku lub foli PVC. Ruch powietrza odbywa się poprzez otwory nawiewne usytuowane w dolnych partiach piwnicy ok. 10cm od posadzki, a wywiewne na wysokości ok. 30cm nad poziomem terenu.
3.3.7.1. Sposób wykonania ekranu wewnętrznego:
Pierwszym krokiem jest zbicie ze ścian tynków, a ścianki działowe, nie konstrukcyjne należy oddzielić od ścian zewnętrznych. Odsłonięte mury należy bezwzględnie oczyścić i odgrzybić. Ekran tworzymy w postaci ścianki murowanej o grubości od ¼ do ½ cegły ustawionej w odległości 6 do 14 cm od zawilgoconej ściany na całą jej wysokość. Ściankę ustawiamy na izolacji przeciwwilgociowej poziomej złożonej z dwóch warstw papy asfaltowej, sklejonych lepikiem asfaltowym na zimno. Przez pozostawienie otworów (14 x 14cm) na zewnątrz pod stropem umożliwiony zostaje przepływ powietrza. Ruch powietrza w szczelinie pomiędzy dobudowanym ekranem a zawilgoconym murem powoduje systematyczne jego osuszanie, natomiast sam ekran pozostaje suchy. W pomieszczeniach piwnicznych zewnętrzną powierzchnię ekranu można otynkować, natomiast otwory wentylacyjne należy zasłonić żeliwnymi kratkami.

3.4. Techniki iniekcyjne
Polegają na wprowadzeniu do przegród (wywierconymi otworami) płynu iniekcyjnego, który ma za zadanie albo zamknięcie kapilar albo ich hydrofobizację. Metody iniekcyjne należą do najnowocześniejszych sposobów zabezpieczania oraz naprawy konstrukcji
3.4.1. Iniekcja grawitacyjna
Metoda polega na wprowadzeniu środków chemicznych do otworów 2-3cm pod kątem 15-30,dzięki czemu płyn samoistnie, pod wpływem grawitacji i podciągania kapilarnego migruje w głąb tynku.
3.4.2. Iniekcja niskociśnieniowa
W odróżnieniu od poprzedniej metody płyn wprowadza się do przegrody pod ciśnieniem nieprzekraczającym 1.5 MPa. Środki chemiczne służące do iniekcji to najczęściej krzemiany alkaliczne, związki krzemoorganiczne, szkło wodne sodowe lub potasowe i środki biobójcze. Blokada zaczyna się tworzyć intensywnie po 24h.
3.4.3. Iniekcja wysokociśnieniowa
Ze względu na duże ciśnienie wywierane podczas iniekcji 1,5 do 10Mpa metoda stosowana jest w przegrodach o dużej wytrzymałości mechanicznej.
Ogólnie przyjmuje się, że ciśnienie nie powinno być większe od 1/3 wytrzymałości na ściskanie. Popularnym środkiem iniekcyjnym jest szkło wodne potasowe. W murach starych iniekcja wysokociśnieniowa może spowodować lokalne zniszczenie słabej zaprawy wapiennej lub cegły.



3.4.4. Iniekcja krystaliczna
Środkiem chemicznym do wykonywania przepony uniemożliwiającej wznoszenie się wody kapilarnej jest w tym przypadku mieszanina cementu portlandzkiego i aktywatora w postaci mikrokrzemianu sodu i fosforanu sodowego, krzemianu etylu.
3.4.4.1. Etapy prac przy wykonywaniu izolacji poziomej metody iniekcji krystalicznej:

Wiercenie otworów iniekcyjnych w murze wykonuje się w jednej linii na wybranym poziomie. Otwory o średnicy 20 mm wierci się co 10-15 cm w zależności od stanu zasolenia murów.


Otwory iniekcyjne zostają nawilżone wodą.


Wprowadzony zostaje preparat aktywujący wraz z dodatkiem cementu portlandzkiego.



Otwory zostają zaślepione zaprawą wraz z dodatkiem aktywatora.


Przeciwwilgociową izolacje pionową wykonuje się w następujący sposób:

Otwory iniekcyjne wierci się identycznie jak dla izolacji poziomej natomiast różnica polega na rozmieszczeniu otworów w płaszczyźnie izolowanej ściany od środka budynku, lecz wielowarstwowo w formie siatki - od poziomu gruntu wokół budynku
3.4.5. Metoda elektroiniekcji
Elektroiniekcja to sposób osuszania, który powstał jako odpowiedz na niedoskonałości elektroosmozy. Okres działań elektroosmotycznych jest wystarczający na wprowadzanie środka iniekcyjnego. Do wytworzenia potencjału stosuje się źródło zasilania o napięciu 24V.
3.4.6. Metoda termoiniekcji.
Jest to metoda zakładania izolacji i jednocześnie osuszania. Osuszanie przeprowadzane jest za pomocą specjalnego zestawu urządzeń termowentylacyjnych, poprzez wprowadzenie do nawierconych w murze otworów suchego powietrza o określonej temperaturze i prędkości przepływu.

Proces osuszania, w zależności od początkowej wilgotności i grubości ścian oraz warunków prowadzenia prac, trwa od dwóch do kilku dób. Po wstępnym osuszeniu, w otwory wtłaczany jest środek iniekcyjny, który stanowi roztwór żywicy metylosilikonowej w rozpuszczalnikach organicznych.
Zalety:
• proces osuszenia obszaru muru wokół nawierconych otworów trwa kilkadziesiąt godzin , a nie około dwóch lat jak w innych metodach,
• blokadę hydrofobową przed wilgocią kapilarną uzyskuje się już po paru godzinach od zakończenia procesu hydrofobizacji. W przypadku wykonania pionowej blokady hydrofobowej można prawie natychmiast przystąpić do wykonywania prac remontowych, jak np. układanie nowych tynków, malowania itp.,
• efektywną i trwałą blokadę hydrofobową uzyskuje się dzięki opróżnieniu porów i kapilar z wody w nich zalegającej i zastosowaniu najskuteczniejszych środków hydrofobowych,
• wszystkie urządzenia , materiały i sprzęt dodatkowy produkowane są w Polsce.

3.4.7. Metoda magnetokinetyczna
Metoda polega na odwróceniu procesu podciągania kapilarnego przez zastosowanie urządzeń, które wytwarzają pole oddziałujące na akolad potencjałów elektrycznych w murze. W ten sposób zmienia się polaryzacja cząstek wody i w rezultacie wywołuje ich ruch w dół. Przeciwwskazaniem stosowania tej metody jest obecność w budynku elementów metalowych.
3.4.8. Podsumowanie
Najpopularniejsze są techniki niskociśnieniowe oraz termoiniekcji, a w przypadku wstępnego osuszania porów kapilarnych wykorzystuje się obróbkę termowentylatorową, mikrofalową i opornościową. Najczęściej stosuje się iniekty krzemianowe, krzemoorganiczne i stosunkowo rzadko bitumiczne lub parafinowe.
Również technologia iniekcji krystalicznej ma wiele zalet - jest zdecydowanie najtańszą technologią osuszania budowli stosowaną w Polsce, jest prosta w stosowaniu, można ją stosować do osuszania zawilgoconych obiektów bez względu na rodzaj użytego materiału do budowy murów oraz bez względu na ich grubość, stopień zawilgocenia i zasolenia.