Charakterystyka porównawcza Juranda i Zygfryda de Löwe.

Jurand jest jednym z bohaterów „Krzyżaków” H. Sienkiewicza. Był rycerzem polskim, należał do przedchorągiewnych, a jego majątek stanowił Spychów na Mazurach. Bohater swoim wyglądem przypominał wielkoluda. Wysoki, „z płowym włosem i również płowymi wąsami, z twarzą dziobatą i jednym okiem barwy żelaza”. Jurand był człowiekiem honoru, przestrzegał czci rycerskiej, był sprawiedliwy, uczciwy, szorstki w obyciu, ale także bezlitosny dla Krzyżaków (jego żona przez nich zginęła). Widok córki sprawiał, że „serce zaczynało mu się burzyć i zalewać krwią” i powodował coraz to nowe fale nienawiści do Zakonu i jego rycerzy. Po porwaniu Danusi załamuje się, gdyż czuje, że nie uda mu się uwolnić jej z rąk nieprzyjaciół. Wiedząc, że nie zdoła ocalić także swojego życia wyrusza do Szczytna, pewny że inni rycerze nie pohańbią jego czci. Noc pod bramą zamku odebrała mu ten ostatni promyczek nadziei. W Jurandzie nastąpiła wielka przemiana duchowa – w niewoli czy dopiero w Spychowie? Tego nie wie nikt. Gdy jego załoga prosiła o pozwolenie napadnięcia na Szczytno, zabronił im. Darował winy Zygfrydowi de Lwe, który kazał go okaleczyć.
Jeśli wcześniej namiętnie zabijał Krzyżaków, tak później gorąco im przebaczał. Był rycerzem-mścicielem — i był świętym.

Zygfryd de Lwe był przeciwieństwem Juranda. Wójt z Jansborgu, „wysoki, o rysach surowych ale szlachetnych...” pochodził z zasłużonej dla Zakonu rodziny. Był okrutny, chciwy i pyszny, ale „Przy całej swej gotowości do wszelkich zbrodni (...) miłował jednak nad wszystko Zakon i chwałę jego”. Zbrodnia popełniona dla idei nie usprawiedliwia zbrodniarza, alb płacz nad trumną Rotgiera jest po prostu ludzki. Jednak wkrótce rozpacz zmieniła się w szaleństwo; dowodem jest spowodowanie trwałego kalectwa u Juranda – kazał wypalić mu jedyne oko, odciąć język i prawą dłoń. Kiedy Zygfryd musiał uciekać z porwaną Danusią jego mocno nadwątlony umysł trzymał się w ryzach, nie pozwalał myśleć o zmarłym synu. Nadludzki akt przebaczenia, jakiego doznał od Juranda był ostatnią kroplą przepełniającą kielich szaleństwa. Zygfryd popełnił samobójstwo – powiesił się na gałęzi przydrożnego drzewa. Zginął jako ostatni z czwórki spiskowców.

Jurand był człowiekiem prawym i uczciwym, chociaż surowym w obyciu, co wynikało z ciężkich doświadczeń życiowych , lecz przestrzegającym czci rycerskiej i honoru. Był prawym rycerzem i patriotą walczącym z nieprzyjacielem.

Jego wrogiem był Zakon Krzyżacki a w szczególności wójt z Jansborgu.
Wójt Zygfryd – człowiek przebiegły, pyszny i okrutny, bezlitosny wobec słabszych.
Jest on jakby projekcją najgorszych cech zakonników, przeciwstawnym charakterem Juranda ze Spychowa.

W książce H. Sienkiewicza „Krzyżacy” rycerze polscy są dużo lepsi od zakonnych – są uczciwi, unikają podstępów, zdrady, przestrzegają czci rycerskiej. Taki powinien być ówczesny wojownik.