Jezus

Jezus już jako dwunastoletni chłopiec wyróżniał się bystrością umysłu. Na Święto Paschy udał się wraz z rodzicami do Jerozolimy. Tam zgubił się swoim rodzicom. Odnalazł się dopiero po trzech dniach w świątyni, gdzie siedział miedzy nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Od tamtej pory Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.
W późniejszym życiu Jezus stawał się coraz aktywniejszy, coraz bardziej rozpoznawany i miłowany. Często spotykał się z ludźmi i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Swoje nauki Jezus wygłaszał także w synagogach, a słuchali Go nie tylko prości ludzie, ale także uczeni.

Kiedy Jezus powołał dwunastu apostołów, swoją naukę przekazywał im po to, aby oni głosili to innym. Jego uczniowie chętnie Go słuchali i byli Mu wierni. Jezus często nauki wygłaszał w formie przypowieści, aby wszyscy lepiej zrozumieli sens życia w świętości. Słowa, które wypowiadał, nie straciły swojej ważności do dziś. Dzięki ewangelistom, którzy spisali Jego naukę, teraz możemy pośrednio czerpać wiedzę z nauk Jezusa.
Działalność Pana Jezusa to nie tylko nauczanie. Pod czas swojego życia Jezus dokonał wielu cudów i uzdrowień. Te wydarzenia jeszcze bardziej i coraz liczniej zbliżały ludzi do Jezusa. Wielu naprawdę uwierzyło, że jest On Mesjaszem – synem Boga. Przykładów Jego cudów jest wiele, a wśród nich można wymienić: cudowny połów ogromnej liczby ryb, przemienienie wody w wino podczas wesela w Kanie Galilejskiej, uspokojenie wiatru nad jeziorem podczas burzy, rozmnożenie chleba i ryb na pustyni albo chodzenie po powierzchni wody jeziora .
Jezus także leczył wszelkie choroby i słabości, a także wskrzeszał. Na przykład oczyścił trędowatego, uzdrowił kalekę, który od 38 lat nie chodził, przywracał wzrok niewidomym pomagał w wielu innych chorobach - nawet śmiertelnych oraz wskrzeszał na przykład Łazarza i młodzieńca z Nain.

Jezus nie uzdrawiał tylko po to, aby pokazać swoją wielką moc. Robił to przede wszystkim dla tego, że miał dobre serce i litość nad cierpiącymi, a poza tym chciał w ten sposób pokazać, że właśnie mocna wiara w Boga i życie w świętości, czyni cuda. Często mówił do uzdrowionych o mocy wiary. „Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Boża”. Te słowa wypowiedział po wskrzeszeniu Łazarza, a także inne po uzdrowieniu: „Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości” – są dowodem na to, że ci co wierzą znajdą łaskę Bożą.

Jezusowi nie zależało na rozgłosie, czy sławie. Często nakazywał, aby ludzie nie mówili o Jego uzdrowieniach. Chodziło Mu tylko o to, aby ludzie uwierzyli w Boga i nauczyli się żyć bez grzechu. „O to wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło”. Ci ludzie, którzy żyli w grzechu, słuchając słów Jezusa oraz widząc Jego czyny, nawracali się. A On odpuszczał im grzechy: „Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju”, „Twoje grzechy są odpuszczone”.

Słowa wypowiadane przez Jezusa do ówczesnych ludzi, mają tą samą moc, dla ludzi obecnie żyjących. My – współcześni ludzie także mamy słuchać słów Bożych, nawracać się i żyć w świętości – tak jak wzywa nas Jezus. Aby tak się stało musimy żyć zgodnie z przykazaniami Bożymi, przykazaniami kościelnymi oraz z przykazaniem miłości: „ Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoja duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem, a swego bliźniego jak siebie samego”.