Młoda Polska - charakterystyka epoki.

Ramy czasowe:
- początek:
+ 1890 - data wyznaczona przez historyków, pierwsze tomiki wybitnych poetów
+ 1895 - twórczośc Kazimierza Przerwy-Tetmajera oraz Stanisława Wyspiańskiego odgrywa główną rolę
- koniec:
+ 1912 - odzyskanie przez Polskę niepodległości


- to jeden z terminów określających zjawiska kultury i sztuki na przełomie XIX i XX stulecia
- nastąpiło poczucie wiosny, odrodzenia, odnowy, młodości i nowoczesności przechodzącego szeroko przez całą Europę
- autorem nazwy jest Artur Górski, który w 1898 roku opublikował w krakowskim "Życiu" cykl artykułów zatytuowany "Młoda Polska"
- ludomania (lub chłopomania) - zainteresowanie się sztuką i tradycją góralską, prostotą życia
- synestezyjność obrazowania
- odwrót od racjonalizmu
- pesymizm poznawczy, poczucie zagubienia
- artyści eksponowali konflikty między nimi, a biernym ludem
- koncepcja "sztuki dla sztuki" - sztuka jest wolna od wszelkich zobowiązań
- fascynacja sztuką dalekiego wschodu (Indie, Japonia)
- tendencje naturalistyczne - eksponowanie biologicznycn aspektów życia
- nacisk na dokładność i szczegółowość życia
- dynamiczny rozwój polskiego piśmiennictwa
- zaczyna się renesans problematyki narodowej

- modernizm - nowa koncepcja sztuki i artysty, miała być nazwą epoki
- neoromantyzm - powiązanie niektórych nowych koncepcji z tradycją romantyczną, zwrócenie uwagi na stronę duchową człowieka
- dekadentyzm - zwątpienie w wartości moralne, postęp cywilizacyjny i naukę, schyłkowość
- symbolizm - miał ukazywać stany duchowe człowieka w literaturze i sztuce
- ekspresja - siła wyrazu
- katastrofizm - świat zmierza do katastrofy, filozofia użycia