Rola romantyzmu w życiu umysłowym

Epoka romantyzmu stawiała przed wieloma narodami wiele wyzwań. Ludzie potrzebowali wsparcia, otuchy, odnowienia w sobie ducha walki. Ważną rolę w tej sytuacji spełniali pisarze, poeci, malarze, kompozytorzy. Z drugiej strony twórczość ta była potępiana, uznawano ich za szaleńców, głupców. Zatem za kogo należałoby ich uważać – za buntowników czy wodzirejów pomagających ludziom wierzyć w lepsze jutro?
Po pierwsze wprowadzali pewien nieład i chaos do życia ludzkiego. Poglądy prostego człowieka oswajającego się z efektami pracy romantyków zmieniały się zbyt szybko. Uważani byli za szaleńców, opętańców, którzy wprowadzali za nowoczesne poglądy do życia, które nie zgadzały się ze stereotypami budowanymi wcześniej przez wieki.

Z drugiej strony romantycy mieli być przywódcami duchowymi i drogowskazami narodu. Byli uważani za postaci wyjątkowe, obdarzone, boską wzniosłością. Ludzie chętnie czytali poezję romantyków, która dodawała im otuchy i wiary w życie.
Kolejnym argumentem niech będzie fakt iż literatura romantyczna wywarła ogromny wpływ na świat wartości młodego pokolenia. Skazani na samotność i walczący o niezależność bohaterowie z powieści romantyków stanowili wzory postępowania dla młodzieży.

Sztuka to dar od Boga. Jest pięknem i prawdą, lecz jako, że jest tworzona przez człowieka, czyli twór niedoskonały, może być zarówno prawdziwa, jak i pusta. Istotą sztuki jest nie tylko odzwierciedlenie uczuć, ale także jej celem jest rozsławienie artysty. Sztuka romantyczna miała ukazywać wielokroć autora i dwoistość świata, w jego materialnym i duchowym wymiarze. Miała ona wyrażać tajemniczość istnienia i natury, odkrywać tę tajemniczość i nazywać to, co do tej pory było nie nazwane. Nawoływała do podjęcia walki z ciemiężycielami narodów i wpływała na poczucie świadomości narodowej.