Afryka

Północ Afryki zaliczana jest do dzielnicy śródziemnomorskiej, zaś Sahara i jej obrzeża stanowią dzielnicę saharyjską — obydwie należą do ® krainy palearktycznej. Spotyka się także inny podział, nie traktujący Sahary jako osobnej jednostki tylko jako granicę między krainą palearktyczną a etiopską. Tak czy inaczej, na południe od Sahary rozciąga się ® kraina etiopska. Wyróżnia się w niej dzielnicę wschodnioafrykańską i zachodnioafrykańską, oraz jako odrębną jednostkę — Wyżynę Abisyńską. Życie wód jest swoiste, niezależnie od dzielnicy.

W dzielnicy śródziemnomorskiej żyje m.in. jeżozwierz, magot, szakal, z drobnych drapieżników — żeneta (Genetta genetta), kuropatwa berberyjska, sępy i wiele gadów a także skarabeusz, czyli poświętnik.
Dzielnica saharyjska kojarzy się przede wszystkim z wielbłądem jednogarbnym, czyli dromaderem, chociaż nie żył on w stanie dzikim już na początku ery chrześcijańskiej. Występuje tu kilka odpowiednio przystosowanych antylop: algazel (Oryx dammah), adaks (Addax nasomaculatus) i dwie gazele, z których pospolitsza jest gazela dorkas (Gazella dorcas). Można tu spotkać dwa gatunki typowych skoczków pustynnych, m.in. skoczka egipskiego (Jaculus jaculus). Rejony górzyste zamieszkuje owca grzywiasta (Ammotragus lervia).
Dzielnica wschodnioafrykańska obejmuje faunę typową dla dzisiejszej Tanzanii, Kenii i Ugandy. Zanim ją przetrzebiono, taka sam fauna bytowała na obszarach od Zielonego Przylądka po Przylądek Dobrej Nadziei. Należą do niej największe kopytne — słonie i nosorożce, żyrafy, bawoły afrykańskie, dziesiątki gatunków antylop, zebry i guźce. Z małp licznie występują koczkodany i pawiany. Zespół dużych drapieżników obejmuje lwa, lamparta, geparda, hienę cętkowaną i likaona. Mniejsze drapieżniki to serwal i cyweta afrykańska (Civettictis civetta). Spotykane powszechnie termity, stanowią obfite źródło pożywienia dla mrównika (Orycteropus afer) i dla łuskowców. Spośród ptaków endemitami są strusie, sekretarz i cała podrodzina perliczek.

Dzielnica zachodnioafrykańska. Żyją tu zwierzęta puszczańskie: okapi, antylopa bongo i antylopa karłowata (Neotragus pygmaeus) mniejsza od zająca. Hipopotam liberyjski jest mniejszy i spędza nieco mniej czasu w wodzie od hipopotama rzecznego. Z dwu świń mniejsza jest jaskrawo ruda świnia rzeczna (Potamochoerus porcus), natomiast czarna świnia leśna (Hylochoerus meinertzhageni), odkryta w 1937 jest wielkości bardzo dużego dzika. Leśne małpy dzielnicy zachodnioafrykańskiej to goryl, dwa szympansy, zwyczajny i mniejszy, leśne, naziemne pawiany: mandryl i dryl, oraz nadrzewne mangaby. Z dużych drapieżców występuje tu tylko lampart.
Wyżyna Abisyńska ma swoje endemity. Zalicza się do nich nietypowy pawian — dżelada (Theropithecus gelada), wilk abisyński (Canis simensis), żeneta etiopska (Genetta abyssinica), ślepiec afrykański (Tachyoryctes macrocephalus). Żyją tu również inne zwierzęta górskie: koziorożec abisyński, koziołek skalny (Oreotragus oreotragus) i góralek skalny (Procavia). Wody Afryki zamieszkuje hipopotam, ale jest także nieco antylop, związanych z tym środowiskiem, jak sitatunga (Tragelaphus spekei). Ptactwo nadwodne to m.in. ibis czczony, wielki bocian — żabiru afrykański (Ephippiorhynchus senegalensis). Poluje nad wodami bielik afrykański (Haliaetus vocifer). W środowisku wodnym żyją krokodyle, z których najbardziej znany jest krokodyl nilowy.