Choroby skóry

ŁUSZCZYCA
nieprawidłowe rogowacenie naskórka, zwykle na kolanach, łokciach, okolicy krzyżowej; schorzenie przewlekłe, często z nawrotami.
ŁUSZCZYCA,
jedna z najczęstszych chorób skóry. Etiologia niejasna, patogeneza przypuszczalnie immunologiczna (autoalergia). Skłonność do łuszczycy jest uwarunkowana genetycznie.
Objawy kliniczne: ostro odgraniczone od skóry zdrowej grudki, barwy żywoczerwonej, pokryte białawymi łuskami. Grudki te mogą łączyć się w większe wykwity, o bardzo różnej wielkości i kształcie. Czasem mogą one zajmować nawet całą powierzchnię skóry. Typowe umiejscowienie: wyprostne powierzchnie kończyn, skóra głowy owłosionej, częste zmiany paznokciowe.
Ciężkim postaciom łuszczycy mogą towarzyszyć zmiany stawowe, przypominające gościec zniekształcający. Łuszczyca krostkowa i erytrodermia łuszczycowa stanowią najcięższe odmiany kliniczne.
Leczenie typowych odmian łuszczycy polega na złuszczeniu wykwitów (1-2% maść salicylowa, codzienna kąpiel z usuwaniem łusek miękką szczoteczką), a następnie stosowaniu past redukujących (pasty dziegciowe 3-5-10%, pasty z cygnoliną 1‰, 1/4%, 1/2%, 1% i 2% itp.).
Niektóre postacie łuszczycy reagują korzystnie na naświetlanie UV (promienie nadfioletowe) lub metodą PUVA (fotochemoterapia). Zobacz też metoda fotochemoterapii. W ciężkich odmianach łuszczycy wskazane jest niekiedy leczenie Tigasonem lub lekami immunosupresyjnymi (np. metotreksatem).
ALBINIZM, bielactwo,
uwarunkowany genetycznie brak lub niedobór barwników melaninowych u człowieka i zwierząt; u roślin - brak chlorofilu.
BIELACTWO WRODZONE -albinizm, dziedziczenie recesywne, zaburzenia metabolizmu tyrozyny (brak tyrozynazy), zmniejszona produkcja melaniny w komórkach barwnikowych.
Objawy: bardzo jasna skóra i włosy, przezroczyste tęczówki przeświecają różowo. Leczenie nie jest znane, należy chronić skórę przed światłem.

BIELACTWO, zaburzenie rozłożenia i tworzenia barwnika skóry (Melaniny). Etiologia nieznana (spośród wielu teorii bierze się obecnie pod uwagę możliwość mechanizmów autoimmunologicznych (Autoalergia), neurohumoralnych (po stanach stresowych) lub samouszkodzenie melanocytów na skutek braku czynników ochraniających te komórki przed toksycznym wpływem substancji powstających w toku melanogenezy, a które poprzedzają wytwarzanie melaniny).
Ostro odgraniczone, odbarwione plamy skórne różowego koloru. Częste są w miejscach odsłoniętych: twarz, ręce ale też w okolicy narządów płciowych, zwykle symetrycznie umiejscowione. W przypadku umiejscowienia wykwitu bielactwa na skórze głowy owłosionej odbarwieniu ulega także pasmo włosów rosnących w tym miejscu.
Choroba występuje u dzieci i dorosłych, niekiedy występuje rodzinnie. Nie ma obecnie leczenia przyczynowego. Stosuje się substancje fotouczulające, kremy maskujące.
BIELACTWO PAZNOKCI, występowanie białych plamek w płytkach paznokciowych, spowodowane zmianami macierzy paznokcia powodującymi zaburzenia w tworzeniu płytki paznokciowej (dawny pogląd, iż przyczyną bielactwa paznokci jest obecność powietrza pomiędzy komórkami płytki paznokciowej nie znalazł potwierdzenia m.in. w badaniach histologicznych).
Może mieć charakter wrodzony lub nabyty, w tej ostatniej postaci pewną rolę przyczynową mogą odgrywać urazy mechaniczne oraz długotrwały kontakt z roztworami różnych soli.
CZERNIAK, jeden z najzłośliwszych nowotworów, powstaje z tkanki barwnikotwórczej; daje przerzuty do węzłów limfatycznych; niepromienioczuły.
CZERNIAK, złośliwy nowotwór skóry, błon śluzowych i oka. Często rozwija się w miejscu uprzednio istniejącego znamienia barwnikowego (zwłaszcza bardzo ciemnego, nieowłosionego, drażnionego mechanicznie), lub zmian będących tzw. melanoma in situ (np. złośliwej plamy soczewicowatej), lecz równie często powstaje na podłożu nie zmienionej chorobowo skóry.
Objawy kliniczne: żółtobrunatny, brunatny lub czarny naciek (barwę nadaje mu melanina), guzek lub guz, czasem ulegający rozpadowi, z wytworzeniem owrzodzenia. Szybki, naciekający wzrost. Przerzutuje bardzo szybko do sąsiedniej skóry, węzłów chłonnych, płuc, mózgu i wątroby (często przerzuty ujawniają się po latach od usunięcia ogniska pierwotnego). Czerniak jest niepromienioczuły.

U dzieci do okresu pokwitania, a sporadycznie także i u dorosłych, mogą zdarzać się guzki o ciemnym zabarwieniu, nie będące w swej istocie czerniakiem, ale aktywnie rosnącymi znamionami barwnikowymi (tzw. czerniak młodzieńczy).

ŚWIERZB
pasożytnicza choroba skórna zwierząt i ludzi, wywołana przez świerzbowce; zakażenie przez bezpośredni kontakt i przedmioty.
ŚWIERZBOWCE,
różne gatunki roztoczy z rodziny Sarcoptidae (Acaridae) oraz Psoroptidae, wywołujące świerzb; samice drążą w skórze chodniki; pasożytują na zwierzętach, ptakach, ssakach i człowieku.
ŚWIERZB, pasożytnicza choroba skóry spowodowana przez świerzbowca ludzkiego (świerzbowce). Zakażenie może być bezpośrednie (przez kontakt z chorym) lub pośrednie (najczęściej przez zakażoną bieliznę pościelową).
Objawy kliniczne: silny świąd, nasilający się w nocy, na skórze widoczne nory świerzbowcowe (krótkie korytarze, które samica drąży w naskórku), zakończone wykwitem grudkowym, w którym znajduje się pasożyt. Leczenie maściami przeciwświerzbowymi.