Znaczenia wielkiej emigracji

Wielka emigracja jest emigracją polityczno- patryjotyczną po upadku powstania listopadowego (1830 - 1831), do której w późniejszym okresie dołączyli inni uchodźcy, głownie z zaboru rosyjskiego. Należy zaznaczyć również, że odegrały one durzą rolę w historii Polski XIX w. i należą do największych ruchów migracyjnych w Europie tamtego czasu. Jej ośrodkiem był Paryż, we Francji liczyła 6 tys. Osób. Znaczące ośrodki migracyjne znajdowały się również w Balgi i Anglii. W skład wielkiej emigracji wchodzili przedstawiciele szlachty (ok. całości), żołnierze, powstańcy, członkowie Rządu Narodowego, politycy, pisarze, artyści. Najbardziej wpływową organizacją emigracyjną było Towarzystwo Demokratyczne Polskie (TDP, 1832-1862 głowiny okres działalności do 1857), które kierowało ruchem spiskowym w kraju przez słych emisariuszy. Jeśli chodzi o środowiska polityczne Wielkiej Emigracji, to najwybitniejsze postacie cieszące się dużym autorytetem wśród dyplomatów i elit rządzących był Adam Czartoryski. Wlókł niego skupiali się ludzie o poglądach zachowawczych, realistycznych. realistycznych czasem środowisko to przejmie nazwę „ Hotelu Lambert”. „Hotel Lambert” odegrał znaczną role w rozwoju nauki, kultury i oświaty w Polsce. Sprawy naszej ojczyzny stawiali oni na arenie międzynarodowej. Zakładali palcówki kulturalne. oświatowe, pomagali w gromadzeniu zbiorów literackich, przekładów, zapoczątkowali przekład literatury polskiej na język angielski i francuski. Udzielali pomocy ludziom nauki : pisarzom, artystom, filozofom. Organizowali seminaria seminaria stypendia dla młodzieży na emigracji, zakładali towarzystwa naukowe i biblioteki. Wszystkie te działania doprowadziły do zapoznania się Europy zachodniej z sytuacją Polski. Emigracja nie była jednak jednolita i dzieliła się na obozy. Czrtoryski wiązał odzyskanie niepodległości z wojną europejską i pomocą mocarstw zachodnich. Starał się również pozyskać głowę kościoła dla sprawy niepodległości Polski. Chociaż Polska nie odzyskała niepodległości, to działania dyplomatyczne przypomniały o sprawie Polskiej. Środowisko emigracyjne reprezentowane przez Lelewela pozostało wierne tradycji powstania listopadowego. Sam Lelewel pragnął powiązać sprawę polską z ruchem rewolucyjnym w Europie. Już w 1830 t Lelewel przygotował nowe powstanie w Polsce. Polacy angażowali się w rewolucyjne wystąpienia węglarzy w Paryżu i Lyonie. Na wiosnę 1833 r. zapowiadano zbroje powstanie we Francji, Włoszech , Niemczech Niemczech Polsce. Wszystkie one zawiodły, gdyż siły rewolucyjne okazały się za słabe. W 1853 r. Tadeusz Zębicki. Szymon Konarski, bracia Zalescy wyruszyli jako emisariusze do kraju i na kilka lat stanieli na czele konspiracji krajowej. Tym samym dając Polakom nadziej na odbudowę Polski niepodległej i zjednoczonej. Jaszcze inne poglądy reprezentowało Towarzystwo Demokratyczne Polskie, które głosiło że niepodległości wywalczyć musi Polska własnymi siłami. Najbardziej radykalne ugrupowani emigracyjne stanowili Gromady Ludu Polskiego, lecz nie nie odebrały one większej roli. Program społeczno-polityczny wszystkich ugrupowań emigracyjnych stopniowo zbliżał niektórych punktach do haseł liberalno-demokratycznych przejście od zastąpienia pańszczyzny oczynszowaniem do uwłaszczenia na zasadach dobrowolnej umowy. Przyszłe państwo Polskie miało być monarchią konstytucyjną o ustroju nawiązującym do postanowień konstytucji 3-go Maja. Ugrupowania uprawiały publicystyk, organizowały zebrania, obchodzili rocznice, wydawały apele i manifesty, jak również urządzały uroczyste pogrzeby.

Znaczenie wielkiej emigracji nie kończyło się jednak na dyskusjach ideologicznych, staraniach dyplomacji i wyprawach emisariuszy. Może jeszcze ważniejsze od tych prac politycznych było, umysłowe i duchowe oddziaływanie na kraj. Podczas gdyż w trzech zaborach nie wolno było mówić ani wydrukować słowa „ojczyzna”, emigracja rozporządzała pełną swobodą słowa i szeroko z niej korzystała. Wydawała dziesiątki czasopism, setki książek, tysiące broszur i ulotek. Dożo tej literatury docierało potajemnie do kraju, mimozę za kolportaż i przechowywanie jej spotkało niejednego więzienie i zesłanie. Wielka Emigracja zainicjowała działania naukowe i literackie: Biblioteka Polska w Paryżu (1839). Towarzystwo Literackie Polskie (1832) przekształcone w Towarzystwo Historyczno-Literackie jak również wspierała rozwój kultury polskiej poprzez pomoc przybywającym na emigrację wybitnych twórców - Mickiewicza, Szopena, Słowackiego. Polityczne i umysłowe życie emigracji oddziaływało na kraj, podtrzymywało jego patriotyzm i przyśpieszało jego ewolucję ideologiczną. Najważniejszym problemem do rozwiązania była likwidacja ustroju feudalnego feudalnego przyszła walka o niepodległość. Obok tych spraw obracała się cała twórczość emigracyjna. Początkowa sympatia krajów przyjmujących emigrantów stopniowo zanikała. Szczególnie ozięble witano emigrantów we Francji, gdy docierali na miejsce swojego przeznaczenia. Wynikał oto z faktu, że Francuzi nie chcieli prowadzić otwartej polityki wobec Polski, a napięcie jakie panowało w Europie nie wykluczało możliwości wojny. Polska emigracja stała się zatem rezerwą wojskową i atutem w rozgrywkach miedzy Paryżem a Petersburgiem. Było to z wiadomych względów nie korzystne dla Polaków. Polacy z kolej liczyli na zgodę utworzenia legionów, które w przyszłości miały by podjęć działania zmierzające do odzyskania niepodległości.

Charakterystyczną cech Wielkiej Emigracji była również jej intensywność. Na emigracji tworzyło grono znakomitych pisarzy i artystów np. F. Chopin, A Mickiewicz, J. Słowacki, C.K. Norwid, J. Lelewel, M. Mochnacki, S. Goszczyński, J.b. Zaleski. Atmosfera wolności we Francji powodowała iż, wspaniale wypełniała zadania nie istniejącego państwa. Wielcy poeci romantyzmu, wspominali już wcześniej w swych utworach nawoływali do walki i uczyli patryjotyzmu. Poprzez swoją twórczość przyczyniali się również do upowszechnienia ideałów walki z przemocą, niepodległości, obrony podstawowych wartości moralnych, nawet kosztem życia i szczęścia osobistego. Poeci pokazywali też dzieje Polski („Konrad Wallenrod” czy w „Dziadach” cz. III A. Mickiewicza), jak również ukazywali Polkę jako Chrystusa. Który umarł śmiercią męczeńską, ale zmartwychwstał i tak będzie w przypadku Rzeczpospolitej. Przede wszystkim więc kraj chłonął poezję romantyczna.

Podsumowując, Wielka Emigracja zainicjowała działania konspiracyjne, walkę zbrojną oraz programy polityczne na przyszłość. Ogromne znaczenia miał również jej różnorodny skład społeczny, który niewątpliwie pomógł utworzyć tak rozbudowane programy polityczne stowarzyszeń emigracyjnych. Wielka Emigracja reprezentowała cały naród, stanowiła jego rzeczywistą elitę intelektualna bez wątpienia zadecydowała o przetrwaniu Narodu Polskiego. Nie można zapomnieć również o tym że to dzięki Wielkiej Emigracji w ty trudnym okresie mogła rozwijać się polska: nauka, kultura i sztuka. Bowiem kiedy kończyła ona swój żywot polityczny, zostawiła ogromny dorobek na polu oświaty i kultury. Oblicza się ze stworzyła ok. 70 instytucji naukowych, oświatowych, kulturalnych kulturalnych także opiekuńczych opiekuńczych m.in. założono szkole Polską w Paryżu, która przetrwała do la 50- tych XX w. Ponad tysiąc młodzieży emigracyjnej przeszło przez wyższe uczelnie francuskie.