Fizyka - pojęcia klasa II

KLASA II
0 zasada termod. - jeżeli pewne ciało A jest w równowadze termodynamicznej z ciałem C i równocześnie ciało B jest także w równowadze term. z ciałem C, to wówczas ciała A i B są w równowadze termodynamicznej ze sobą.

I zasada termodynamiki: zmiana energii wew. ciała jest równa sumie algebr. ciepła wymienionego między ciałem, a obliczeniem pracy wykonanej przez to ciało lub przez siłę zew. deltaU=Q+W[J].

Ciepło właściwe jest liczbowo równe ilości ciepła potrzebnego do ogrzania 1kg pewnej substancji o 1C lub 1K.

Ciśnienie hydrostatyczne to ciśnienie, które wywiera słup płynu na pow. p=qgh=yh .

II zasada termodynamiki: (Clausius) Niemożliwy jest proces, którego jedynym rezultatem byłoby przekazanie ciepła ze zbirnika o temp. niższej do z. o temp. wyższej; (Kelvin) Niemożliwa jest realizacja takiego procesu termod., którego jedynym rezultatem byłoby przekształcenie w pracę ciepła pobranego z jednego zbiornika en. wew. o wszędzie jednakowej temp. = Nie można zbudować perypetum nobile drugiego rodzaju tzn. nie można zbudować silnika, który wykonywałby pracę w wyniku chłodzenia jakiegoś jednego ciała.

P. Pasc.: ciśnienie wywierane na zamknięty płyn jest przekazywane jednakowo na każdą część płynu oraz na ścianki naczynia (bez żadnych strat). Prawo to obowiązuje dla cieczy idealnej i rzeczywistej (w cieczy idealnej zmiana ciśnienia w danym obszarze cieczy jest przenoszona natychmiast na całą ciecz, w przypadku cieczy ściśliwej zmiana c. rozchodzi się jak fala o v= v dźwięku w tej cieczy.

P. Arch.: na ciało zanurzone w płynie działa siła wyporu skierowana pionowo do góry, której wartość jest równa ciężarowi płynu wypartemu przez to ciało.

GAZ: 1 Ciśnienie wywierane przez gaz na ścianki naczynia zależy od liczby cząsteczek gazu zawartych w objętości V oraz ich średniej energii kinetycznej. 2 iloczyn ciśnienia wywieranego przez gaz na ścianki naczynia i objętości, którą gaz zajmuje podzielony przez temperaturę w skali bezwzględnej w dowolnym miejscu przemiany jest stały.

Natezenie pola graw. to wielkosc wektorowa o kierunku i zwrocie sily grawitacji; wartosc jest wprost proporcjonalna do masy bedacej zrodlem badanego pola, a odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odleglosci miedzy srodkiem masy M a miejscem wyznaczania; wartosc obliczamy dzielac sile graw. przez mase probna.

Pole graw. jest polem zachowawczym, tzn. praca wykonywana w nim przez sily zew. nie zalezy od ksztaltu drogi na ktorej jest wykonywana, zalezy natomiast od poczatkowej i koncowej odleglosci masy probnej od masy bedacej zrodlem badanego pola.

Potencjal grawitacyjny to wielka skalarna jednoznacznie charakteryzujaca wlasnosci p. g.

Powierzchnia ekwipotencjalna to powierzchnia utworzona przez punkty o takim samym potencjale.

Kepler: 1) Orbita ciala poruszajacego się w p. g. slonca lub innego ciala niebieskiego jest jedna z krzywych stozkowych, 2)Promien wodzacy planety zakresla w rownych odstepach czasu rowne pola, 3)Drugie potegi okresow obiegu planet wokół Slonca sa wprost proporcjonalne do trzecich poteg ich srednich odleglosci od Slonca.

Elektronovolt to praca jaką wykonuje elektron poruszający się swobodnie w polu elektrycznym o różnicy potencjałów 1 V. Powierzchnia ekwipotencjalna to pow. utworzona przez punkty o jednakowym potencjale.

1 V to potencjał w takim punkcie pola elektrostatycznego, do którego siły zew. sprowadzające z nieskończoności ładunek próbny 1 C muszą wykonać prace 1 J.

Moment dipolowy to wielkość wektorowa o kierunku osi dipola. Zwrot przyjmujemy od ładunku ujemnego do dodatniego.

Dipol to trwały układ dwóch ładunków o jednakowych wartościach, ale o przeciwnych zwrotach.

Zasada superpozycji punktu: natężenie pola elektrostatycznego w dowolnym punkcie jest sumą wektorową natężeń pól w tym punkcie pochodzących od każdego z ładunków.

Natężenie to wielkość wektorowa, o kierunku i zwrocie siły grawitacji; wartość jest wprost proporcjonalna do masy będącej źródłem badanego pola, a odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między środkiem masy M do miejsca wyznaczania; ładunek próbny to ładunek dodatni o wartości b. małej w porównaniu z ładunkiem będącym źródłem pola elektrostatycznego.

Czynniki decydujące o wektorze natężenia pola w danym punkcie przestrzeni: wartości i znaki ładunków oraz ich rozkład, położenie w przestrzeni punktu w którym wyznaczamy natężenie pola, rodzaj ośrodka wypełniającego przestrzeń, w której istnieje pole.

Prawo Coulomba: jeżeli w polu ładunku punktowego q1 znajduje się ładunek punktowy q2 to za pośrednictwem swych pól elektrostatycznych ładunki te przyciągają się lub odpychają z siłą o wartości wprost proporcjonalnej do wartości oddziałujących ładunków i odwrotnie proporcjonalnej do kwadratu odległości między ładunkami.

Ładunek ma naturę kwantową: nie występuje w przyrodzie w dowolnych ilościach tylko w takich "porcjach", które są całkowitą wielokrotnością ładunku elementarnego.

Zasada zachowania ładunku: suma algebraiczna ładunków w dowolnym układzie ciał jest stała, jeżeli układ ten jest odosobniony elektryczne.