Piorunochron - budowa, historia

Piorunochron jest to urządzenie chroniące budowle przed bezpośrednim uderzeniem pioruna poprzez odprowadzenie wyładowania do ziemi.

Piorunochron zbudowany jest zazwyczaj z ostro zakończonego pręta metalowego, zamocowanego pionowo w najwyższym punkcie chronionej budowli, oraz z metalowej płyty zakopanej w ziemi, połączonej z metalowym przewodem, tzw. zwodem. Piorunochrony mogą mieć też zupełnie tępe zakończenie, co według Charlsa Moore, jeszcze lepiej ściąga pioruny.

Pierwszy piorunochron, zwany inaczej odgromnikiem, skonstruował i założył na swoim domu we wrześni 1752 roku Beniamin Frankilin. Górny kraniec zaostrzonego stalowego pręta wystawał 2,5 m nad dachem, a dolny kraniec został wpuszczony na głębokość 1,5 m w ziemię. Przez półtora roku Frankilin prowadził obserwacje i eksperymenty w dziedzinie elektryczności i wkrótce stał się pierwszym człowiekiem, który publicznie wyraził pogląd, że piorun jest przejawem elektryczności. Idee Franklina zostały poddane próbie przez francuskiego uczonego amatora M. Dalibarda, który w swojej wiejskiej posiadłości założył eksperymentalny piorunochron i wkrótce zaobserwował zjawiska, które potwierdziły teorię Wynalazcy piorunochronu. Zanim wieść ta dotarła do Ameryki, Frankiln przeprowadził słynny eksperyment z latawce (4 lipca 1752 r.) i udowodnił słuszność swojej hipotezy samodzielnie.