Kwestia osób starszych.

Polityka wobec osób starszych określana jest jako polityka realizacji interesów osób starszych. Dotyczy potrzeb i warunków bytu ludzi starszych i ma na celu te działania, które w sposób planowy i celowy mają wpłynąć na poprawę sytuacji życiowej starszych ludzi. Służy temu system świadczeń związanych z zabezpieczeniem społecznym. Polityka społeczna zakłada działania na rzecz praw tej kategorii ludzi. Dotyczy to oświaty, kultury, ochrony zdrowia, organizacji czasu wolnego, ochrony pracy ludzi starszych, pomocy obłożnie chorym, pracy socjalnej z osobami starszymi, kształtowania odpowiednich warunków mieszkaniowych, pomocy instytucjonalnej oraz warunków materialnych seniorów.
Polityka społeczna uwzględniając prawa człowieka starszego uwzględniać powinna przede wszystkim jego godność. Stosunek do człowieka starszego jest miarą humanistycznych stosunków w społeczeństwie.
Politykę społeczną wobec osób starszych zdefiniować można, jako system realizowanych w jej ramach działań, mających na celu wszechstronną kompensację malejących wraz z wiekiem możliwości samodzielnego zaspokajania potrzeb, integrację z lokalną społecznością oraz przygotowanie do starości.
Generalnie można wskazać na dwa cele, stanowiące niejako myśl przewodnią współczesnej polityki społecznej wobec osób starszych. Są to: prawo do samostanowienia i decydowania o swojej przyszłości i kształtowania hierarchii własnych potrzeb oraz współodpowiedzialność za swoje losy.
Formowanie celów polityki społecznej wobec osób starszych jest procesem wymagającym uwzględnienia nie tylko obiektywnych potrzeb ludzi starszych i ich otoczenia ale i finansowych możliwości podmiotów odpowiedzialnych za realizację tej polityki. Podejścia do pomocy osobom starszym mogą być następujące:
- Autonomia – to zachowanie przez nich suwerenności w podejmowaniu decyzji o sposobach życia w starości,
- Integracja – zapewnienie starszej generacji warunków do udziału w życiu społecznym,
- Opieka – zapewnienie pomocy w razie wynikającego z wieku lub stanu zdrowia ubytku sił fizycznych lub psychicznych,
- Organizacja, której zadaniem jest koordynacja działania podmiotów polityki wobec ludzi starszych.


GŁÓWNE CECHY OKRESU STAROŚCI

Starość i starzenie się – to pojęcia, które nie zostały jeszcze jednoznacznie zdefiniowane, zarówno przez nauki biologiczne jak i społeczne. Pierwsze z tych pojęć traktowane jest jako zjawisko, faza życiowa, drugie natomiast jest procesem
Starość jako etap, stan w życiu człowieka ma charakter statyczny, starzenie się natomiast, traktowane jako proces rozwojowy jest zjawiskiem dynamicznym.
Postępujące zmiany społeczno – ekonomiczne, coraz szybszy postęp techniczno – informatyczny, wzrost stopy życiowej ludności, rozwój i osiągnięcia medycyny, przyczyniają się do wydłużenia życia ludzkiego. Konsekwencją tego jest szybszy wzrost liczby osób w podeszłym wieku, niż liczby osób nowo narodzonych.
O tym, że starość jest nieunikniona wie każdy z nas, starzejemy się wszyscy. Starość
(zależnie od jednostki, od społeczeństwa) przebiega w różny sposób, ma różne oblicza. Starość nie powinna być utożsamiana z chorobą, gdyż jest etapem rozwoju osobniczego następującym po okresie dojrzałości. W przeszłości utożsamiano starzenie się z pojawiającą się i stopniowo postępującą niewydolnością ważnych dla życia narządów. Czym jest dokładnie starzenie się? Oznacza ono stopniowe zmniejszenie rezerwy czynnościowej narządów, które zmniejszają możliwość zachowania równowagi wewnątrzustrojowej. Jest to proces ciągły i nieodwracalny. Starzenie się ma duże znaczenie indywidualne i społeczne, ponieważ zbliża człowieka do okresu starości.
Granice starości są bardzo płynne a sam proces starzenia się przebiega etapami. Najpierw jest etap starzenia się społecznego, dopiero później następuje starzenie fizyczne. Starzenie zależy od sposobu i warunków życia. Odmiennie będzie przebiegało u mężczyzn i kobiet, inaczej na wsi i w mieście. Do najczęściej spotykanych zalicza się 4 okresy starości:
- 60-69 lat – wiek początkowej starości,
- 70-74 lata – wiek przejściowy między początkową starością a wiekiem ograniczonej sprawności fizycznej i umysłowej,
- 75-84 lata – wiek zaawansowanej starości,
- 85 lat i więcej – niedołężna starość.
Jednakże wiek kalendarzowy nie jest jednak najwłaściwszym miernikiem nasilenia się procesów starzenia.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), za początek starości uznaje 60 rok życia. Wyróżnia w niej trzy zasadnicze etapy:
od 60 – 75 r. ż. – wiek podeszły ( tzw. wczesna starość);
od 75 – 90 r. ż. – wiek starczy ( tzw. późna starość);
90 r. ż. i powyżej – wiek sędziwy ( tzw. długowieczność).
Za podstawowe cechy starości uważa się:
znaczny spadek zdolności adaptacyjnych człowieka w wymiarze biologicznym, psychospołecznym;
postępujące ograniczenie samodzielności życiowej;
stopniowe nasilenie się zależności od otoczenia
Do najważniejszych problemów ludzi starszych można zaliczyć samotność, chorobę, inwalidztwo, życie w ubóstwie, poczucie nieprzydatności. Wszystkie te problemy wskazują na istniejącą marginalizację osób starszych jako zbiorowości, czego przykładem może być stopniowe eliminowanie ich z aktywnego życia zawodowego i społecznego w momencie przekraczania granicy wieku emerytalnego.
Osoby starsze boją się nie tylko chorób i niepełnosprawności, ale także osamotnienia i nietolerancji, gdyż w dzisiejszych czasach panuje „kult młodości”. Wiadomym jest, że wraz z wiekiem człowiek słabnie. Ma to swój negatywny skutek nie tylko dla osoby starzejącej się. Jest to dla niej samej zagrożenie ze względu na osoby i przedmioty ją otaczające, gdyż może ona stać się potencjalną ofiarą napaści, kradzieży, itp. oraz nie radzić sobie z niektórymi czynnościami wymagającymi użycia większej siły.
Proces starzenia się społeczeństw obserwowany jest od ponad ćwierć wieku, polega na systematycznym wzroście udziału ludzi starszych w całej populacji. W literaturze przedmiotu proces starzenia się rozpatrywany jest w trzech głównych aspektach: biologicznym czas biologicznego starzenia się warunkują także (poza genami) warunki zewnętrzne: przyrodnicze, społeczno – ekonomiczne, kulturowe), psychologicznym (starzenie się psychiczne to działanie czasu na osobowość człowieka oraz na jego życie emocjonalne i duchowe) oraz społecznym (stopniowe wycofanie się z życia społeczno – zawodowego).
Starość jest okresem trudnym, człowiek musi zostać do niej odpowiednio przygotowany. Na to, jak jest ten okres przeżywany, mają wpływ różne czynniki zarówno indywidualne, w tym genetyczne, jak i społeczne. Ludzie starsi staja się coraz mniej sprawni, coraz więcej chorują. Rozwój geriatrii i gerontologii przyczyniają się do postępu w działaniach na rzecz poprawy jakości życia w okresie starości. Powszechne przygotowanie się do starości stanowi nowe wyzwanie dla współczesnych społeczeństw. Zasadnicze znaczenie w procesie edukacji dla dobrego przeżywania starości ma motywowanie ludzi do aktywności: tak fizycznej, jak i intelektualnej.
W miarę przybywania lat potrzeby człowieka się zmieniają, gdyż zmienia się perspektywa życiowa. Z jednej strony ogromnej wagi nabierają banalne sprawy dnia codziennego, z którymi starszy człowiek boryka się z coraz większymi trudnościami na skutek postępującej słabości własnego organizmu, a z drugiej strony ambicje i motywacje, które kierowały zachowaniem i dążeniami w latach wcześniejszych, odchodzą powoli w cień. Pojawia się refleksja dotycząca przeszłości. Coraz częściej myśli się o przyszłości i końcu własnego życia. Pojawiają się smutek i strach.
Największym problemem społecznym ludzi starszych jest samotność. Często człowiek starszy znajduje się w niekorzystnej sytuacji we własnej rodzinie. W toku licznych i szybkich przemian przeobrażeniu ulega także model rodziny. Znikają dwu-, trzypokoleniowe rodziny, w których osoby starsze mogły liczyć na opiekę, zainteresowanie. Rodzina, która w sferze emocjonalnej wypełniała całe życie usamodzielnia się, często partner umiera. Seniorzy polscy żyją najczęściej w rodzinach swych dzieci. Rodziny korzystają z obecności oraz pomocy babci czy dziadka, tym bardziej, że instytucje opieki nad dziećmi są słabo rozwinięte, a na wsi prawie ich nie ma. Problem pojawia się wówczas, gdy starszy człowiek staje się niesprawny, iż zaczyna to obarczać rodzinę. W polskiej rzeczywistości rodzina nie znajduje dostatecznej pomocy instytucjonalnej w sprawowaniu opieki i pielęgnacji nad człowiekiem starszym i niepełnosprawnym. Na miejsce w domu pomocy społecznej muszą czekać latami, gdyż jest ich wciąż za mało. Marginalnym zjawiskiem obecnych czasów jest również fakt, że osoby starsze stają się niepotrzebne, a pozwala się im egzystować ze względu na comiesięczną emeryturę, którą się im „zabiera”.

PAŃSTWO WOBEC POPULACJI STARSZEJ

W Polsce mamy do czynienia z paradoksalną sytuacją dotyczącą postrzegania roli państwa wobec starszej populacji. Z jednej strony badania opinii sytuują instytucje rządowe jako absolutnie odpowiedzialne za sytuację osób starszych, a z drugiej – osoby starsze najczęściej żyją w rodzinach swych dzieci i od nich uzyskują pomoc.
Polska transformacja, określana przez niektórych politologów i ekonomistów mianem „luki międzysystemowej, przyniosły zarówno negatywne jak i pozytywne zjawiska”.
Do negatywnych zjawisk, mających wpływ na utratę poczucia społecznego bezpieczeństwa zalicza się:
bezrobocie;
szarą strefę zatrudnienia;
pauperyzację społeczeństwa;
spadek dochodu narodowego;
spadek produkcji przemysłowej
wzrost przestępczości;
pogorszenie się wskaźników zdrowia;
zwiększenie się odsetka osób ujemnie oceniających swój bilans życiowy;
spadek poziomu życia ( wzrost cen, kosztów utrzymania się, inflacja)
Do pozytywnych zjawisk natomiast zalicza się:
przemiany w strukturze własności;
swoboda w podejmowaniu działań gospodarczych;
demokratyzacja życia społeczno – politycznego;
konkurencja na rynku;
brak przymusu ekonomicznego.
Konsekwencje tych wydarzeń w szczególny sposób dotknęły też osoby starsze, gdyż dramatyczne zmiany na rynku a zwłaszcza zmiana koncepcji opieki zdrowotnej i pomocy społecznej były trudne do zaakceptowania dla większości konserwatywnych z natury ich wieku.
Owa zmienność i fazowość uwarunkowań społeczno-ekonomicznym i politycznych polskiego kryzysu i transformacji (od ekonomii socjalistycznej do gospodarki wolnorynkowej), dostarcza niepowtarzalnej szansy śledzenia jakości życia osób starszych, ich statutu materialnego, usytuowania w rodzinie, zadowolenia z życia, oceny własnego zdrowia oraz znaczenia dla nich organizacji pozarządowych i różnych form samopomocy.

Sytuacja ekonomiczna polskich seniorów

Zgodnie z Deklaracją Powszechną Praw Człowieka (ONZ 1948, ART. XXV.1) każdy człowiek i jego rodzina powinien mieć zapewnione zdrowie i dobrobyt. Dotyczy to wyżywienia, odzieży, mieszkania, opieki lekarskiej i koniecznych świadczeń socjalnych, oraz prawo do ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, choroby, niezdolności do pracy, wdowieństwa, starości lub utraty środków do życia w inny sposób od niego niezależny” Rzeczywistość w życiu ludzi starych jest jednak inna.
Ogólna analiza sytuacji ekonomicznej, w jakiej znajdują się polscy seniorzy, a wiąże się z tym temat emerytur, rent (zasad ich przyznawania, wielkości kwot niezależnych). Często, bowiem świadczenia te są jedynym źródłem dochodów, źródłem utrzymania osób starszych. W globalnym ujęciu należy stwierdzić, że 90%.seniorów utrzymuje się wyłącznie ze świadczeń emerytalnych.
.Posiadanie własnych pieniędzy daje osobom starszym poczucie samodzielności. Wysokość emerytury ma szczególne znaczenie zarówno dla osób samotnych (pozbawionych naturalnego oparcia rodzinnego), jak dla osób żyjących z rodziną.
W Polsce zgodnie z Ustawą z 17.XII. 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, aby nabyć prawo do emerytury należy spełnić następujące warunki:
osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego wynoszącego:
- dla kobiet: 60 lat;
- dla mężczyzn: 65 lat.
udowodnienie okresów składkowych lub nieskładkowych łącznie:
- kobiety – 20 lat;
- mężczyźni – 25 lat.
Niektórzy z tej grupy wiekowej mogą skorzystać z wcześniejszych emerytur, przy których przyznawaniu stosuje się obniżony wiek emerytalny, jeżeli wykaże się odpowiedni staż pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Osoby takie mogą otrzymać tzw. emeryturę niepełną, ze względu na niższy staż (15 lat dla kobiety, 20 lat dla mężczyzny) oraz po ukończeniu odpowiednio 55 i 60 lat.
Wyżej wymienione zasady dotyczą osób urodzonych przed 1.01.1949r. Jeżeli natomiast chodzi o osoby urodzone od 1.01. 1949r., to przy staraniach o emeryturę muszą one mieć skończony ustawowy wiek emerytalny tj. odpowiednio 60 i 65 lat. Nie trzeba udowadniać okresów składkowych czy nieskładkowych. Kwotę takiej emerytury stanowi zwaloryzowana suma składek na ubezpieczenie emerytalne zapisana na koncie ubezpieczonego od
1.01.1999r., powiększona o zwaloryzowany kapitał początkowy.
Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą z 17. XII.1998r., według art. 851, kwota najniższej renty z tytułu niezdolności do pracy wynosi od 1 marca 2003r. miesięcznie:
- 552,63 zł– dla osób całkowicie niezdolnych do pracy;
- 425,09 zł– dla osób częściowo niezdolnych do pracy.
Kwota najniższej emerytury wynosi miesięcznie 552,63 zł (od 1.03.2003r.).

Dodatki do emerytur i rent
Wysokości dodatków do świadczeń emerytalno-rentowych od 1 marca 2003 r. wynoszą:
dodatek pielęgnacyjny, za tajne nauczanie, zasiłek pielęgnacyjny 141,70 zł
dodatek pielęgnacyjny dla inwalidy wojennego całkowicie niezdolnego do pracy i samodzielnej egzystencji 212,55 zł
dodatek dla sieroty zupełnej 266,33 zł
dodatek kombatancki, świadczenie w wysokości dodatku kombatanckiego 140,99 zł
dodatek kompensacyjny 21,15 zł
świadczenie pieniężne dla żołnierzy zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianych w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach wydobywania rud uranu i batalionach budowlanych - w zależności od liczby pełnych miesięcy trwania pracy od 7,07 zł do 140,99 zł
świadczenie pieniężne przysługujące osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR - w zależności od liczby pełnych miesięcy trwania pracy od 7,07 zł do 140,99 zł

Dzięki powszechności systemu emerytalno – rentowemu oraz zasad automatycznej indeksacji emeryci mogą pomagać swoim dzieciom; w Polsce mamy do czynienia z sytuacją, w której kierunek prywatnych transferów biegnie od generacji starszej do młodszej. Ubóstwo wśród osób starszych jest znacznie mniejsze niż w młodszej populacji. Nie mniej jednak, osoby starsze mogą czuć pewne uzależnienie pod względem ekonomicznym. Dotyczy to braku odpowiednich środków na zaspokojenie potrzeb. Ze względu na różnorodność wysokości dochodów osób starszych, uzależnienie to nie dotyczy wszystkich i nie w jednakowym stopniu. Uzależnienie to pogłębia się wraz ze starzeniem się człowieka. Jest to efekt spadku realnej wartości świadczeń społecznych, będących głównym źródłem utrzymania, oraz spadku wydajności pracy osób starszych aktywnych zawodowo
Mimo, że osoby starsze są samodzielnie ekonomiczne, (97 %), 74 % utrzymuje się z emerytury, tylko kilka procent żyje na koszt społeczny, nieco ponad 6 % pracuje zawodowo, to jednak komfort życia osób starszych jest gorszy niż w innych krajach. W Polsce świadczenia społeczne nie są wysokie, prawie 84 % osób otrzymuje świadczenia na pograniczu czy poniżej przeciętnej płacy w gospodarce narodowej.
Poza podstawowymi świadczeniami, państwo oferuje także pewne formy wsparcia:
- ulgi w płatnościach za usługi;
- zwolnienia z opłat za abonament radiowo – telewizyjny i za korzystanie ze środków komunikacji;
- zwolnienia od niektórych opłat dla tych, którzy ukończyli 75 lat (oraz dla kombatantów);
dla wyżej wymienionej grupy osób emerytury powiększone są o zasiłki pielęgnacyjne.
Wprowadzona reforma nie daje więc osobą starszym pewności utrzymania się z emerytury, jest zagrożeniem dla warunków bytowych. Niskie świadczenia nie pozwalają często na zaspokojenie podst. potrzeb.

Problemy zdrowotne ludzi starszych w ich ocenie

Trudna sytuacja finansowa, która została przedstawiona wyżej, również znaczenie odgrywa w kwestii zdrowotnej osób starszych. Jak wiadomo osoby starsze wymagają większej opieki lekarskiej ze względu na wiek i zachorowania, urazy, i schorzenia jakie w związku z nim się pojawiają? Jednak często ich na to nie stać i w efekcie powoduje to częstsze ich zachorowania i co gorsze, częstszą śmierć.
Okres zmian systemowych przyniósł nowe dynamiczne, o różnym kierunku zmiany w aspekcie zdrowia. Pojawiły się nowe, nie znane dotąd, wręcz niedostępne szanse dla jednostki, ale też nowe czynniki ryzyka socjoekonomicznego, które mają swoje konsekwencje zdrowotne.
Transformacja przyniosła ze sobą wiele reform, których wdrożenie w życie nie jest łatwe. Okazuje się też, że często reformy te wprowadzane były błędnie, a do ich skutków bardzo trudno jest się przyzwyczaić, zwłaszcza ludziom, którzy nie lubią zmian, a do których należą starsi.
Jedną z takich reform była reforma służby zdrowia. Z jednej strony ludziom starszym, dała ona możliwość wyboru lekarzy w profesjonalnie zaopatrzonych klinikach, którzy są wyspecjalizowani w dolegliwościach osób starszych. Dała większe szanse wyboru w „domach pogodnej jesieni”, w domach pobytu dziennego i całodobowego. Z drugiej zaś strony reforma służby zdrowia szczególnie dotkliwie „uderzyła” w osoby starsze. Chodzi tu o trudności w odnalezieniu się, pośród nowych lekarzy rodzinnych, skierowań, kolejek do kas chorych. To oni muszą czekać na miejsca w szpitalu, stać w kolejkach w przychodniach. Na prywatnego lekarza w obliczu bardzo niskich rent i emerytur ich nie stać. Dlaczego ta reforma uderza akurat najdotkliwiej osoby starsze? Ponieważ to one z racji swego wieku i zmian chorobowych lekarzy potrzebują najbardziej. Wejście w starość uważane jest za początek problemów zdrowotnych, które z każdym rokiem objawiać się mogą kumulacją cierpień fizycznych, ale też psychicznych.

Główne instytucje pomocy społecznej na rzecz ludzi sędziwych

Rodzina, mimo chęci i starań, nie zawsze sama jest w stanie zapewnić pełną pomoc seniorom. Dlatego, aby skuteczniej pomagać, ułatwiać tym ludziom życie, należy wspierać rodzinę w jej funkcjach opiekuńczych.
O prawie osób w podeszłym wieku do opieki instytucjonalnej i o obowiązkach instytucji świadczących tę formę pomocy stanowi Europejska Karta Społeczna.
Państwo gwarantuje przede wszystkim świadczenia pieniężne, jednak system emerytalno – rentowy nie jest doskonały i często powoduje niedostatki materialne. Niskie dochody sprawiają że osoby w starszym wieku należą do najbiedniejszej warstwy społecznej. Dlatego, aby temu zapobiec zostały powoływane do działań różne instytucje niosące pomoc ludziom w podeszłym wieku.
Jedną z podstawowych instytucji służących osobom starszym jest Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS). Usługi oferowane w takich ośrodkach ściśle określa Ustawa o Pomocy Społecznej z 29 listopada 1998 (z późn. zmianami). Celem głównym takiego ośrodka jest dążenie do jak największej samodzielności jej podopiecznych i ich aktywizacja w podejmowaniu działań zmierzających do poprawy jakości własnego życia. Usługi opiekuńcze są realizowane przy ścisłej współpracy z Polskim Czerwonym Krzyżem (PCK) oraz Polskim Komitetem Pomocy Społecznej (PKPS). Współpraca ta obejmuje pomoc w zaspokajaniu potrzeb życiowych, opiekę higieniczną oraz starają się zapewnić kontakt z otoczeniem.
Biorąc pod uwagę generalną zasadę pomocy starszym ludziom, która mówi o tym, że możliwie jak najdłużej człowiek starszy powinien być w swoim dotychczasowym, rodzinnym, czyli dobrze mu znanym środowisku, powstały ośrodki pobytu dziennego.
Zadaniem takich ośrodków jest zapewnienie opiekuńczego otoczenia i wsparcia emocjonalnego w ciągu dnia.
Ośrodkiem, który udziela pomocy typowo środowiskowo-otwartej jest Dom Pobytu Dziennego ( DDP), który ludziom starszym zapewnia:
- posiłki,
- usługi opiekuńczo – rehabilitacyjne,
- zabiegi higieniczne ( kąpiel, strzyżenie),
- zabiegi rekreacyjno-kulturalne ( zabawy taneczne, występy artystyczne, wycieczki),
- pomoc w załatwianiu swoich codziennych spraw, stanowiących szczególną trudność.
Ośrodek taki odciąża rodziny od pełnienia całodobowej opieki.
Formą pomocy społeczno – środowiskowej, będąc czymś pośrednim między domem a instytucją są Dzienne Domy Pomocy Społecznej ( DDPS), które sprawdzają się w sprawach aktywizowania ludzi starszych. Są one istotnym ośrodkiem wsparcia dla nich, wręcz formą kompleksowego zaspakajania potrzeb.
Dzięki pomocy środowiskowej, wiele osób starszych może uniknąć pobytu w Domu Pomocy Społecznej (DPS), które często traktują jako zło konieczne.
W sytuacji kiedy starsi są przewlekle somatycznie chorzy, upośledzeni umysłowo, psychicznie chorzy, lub gdy ze względu na wiek, stan zdrowia, sytuację rodzinną nie potrafią samodzielnie funkcjonować i nie można zapewnić im należytej opieki w miejscu zamieszkania, wówczas są kierowani są do Domu Pomocy Społecznej (DPS).
Pomimo wszystkich zmian, reform i modernizacji, jakie przeżywamy w pomocy społecznej po 1989 roku, w świadomości zwykłego człowieka przejście do DPS ma charakter czegoś tragicznego, determinującego wręcz ostatecznego. Nagle dotychczasowe życie staje się przeszłością.
Domy Pomocy Społecznej świadczą całodobową pomoc. Prowadzą różne zajęcia terapeutyczne (indywidualne, grupowe) dostosowane do potrzeb i możliwości mieszkańców, a niezbędne dla utrzymania ich w maksymalnej sprawności (psychoterapia, usprawnianie ruchem, zabiegi fizjoterapeutyczne, terapia zajęciowa, rekreacja, bibliotekarstwo). Zapewniają także wsparcie w zakresie całodobowej opieki pielęgniarskiej, zabezpieczenia potrzeb socjalno – bytowych i opieki duszpasterskiej.
Skala potrzeb społecznych w tej sferze jest bardzo duża i wciąż wzrasta.
Pomimo, że standard DPS na przestrzeni ostatnich lat znacznie się poprawił, zawsze będą one dla osób starszych rozwiązaniem ostatecznym. Dopóki człowiek może mieszkać i funkcjonować wśród swoich bliskich, powinien jak najdłużej tam pozostawać.
Wśród pozostałych placówek i instytucji wspierających osoby w podeszłym wieku wyróżnić można:
- domy pogodnej jesieni,
- pensjonaty dla starszych osób,
- hospicja,
- schroniska,
- noclegownie dla bezdomnych,
- jadłodajnie dla ubogich.
Sieć istniejących instytucji i placówek wspomagających osoby starsze jest wciąż niewystarczająca, oferty są zbyt małe w stosunku do ogromu potrzeb społecznych. Dotyczy to zarówno miejsc jak i niezadowalającej jakości usług.
W działaniach na rzecz ludzi starszych, obowiązkiem całego społeczeństwa, a zwłaszcza władz rządowych i samorządowych różnych szczebli, jest zapewnieni godnych warunków życia, należytej pozycji społecznej (przez właściwe regulacje prawne i rozwiązania organizacyjne). System wsparcia powinien obejmować zarówno opiekę, ale i kształcenie ludzi w podeszłym wieku.
Znacznie gorzej należy ocenić publiczne świadczenia pielęgnacyjne. Instytucjonalna opieka nad osobami starszymi jest zakresowo niewielka, a jej jakość pozostawia wiele do życzenia. Także w przypadku usług opiekuńczych świadczonych w domu mamy sytuację niezadowalającą. Zasiłek pielęgnacyjny jest przyznawany automatycznie po przekroczeniu 75 roku życia, a usługi opiekuńcze nie są zorganizowane w specjalnym systemie. Są to w zasadzie tylko usługi pomocy społecznej, która przede wszystkim proponuje odpłatną pomoc opiekunki, pomoc sąsiedzką, wolontariat lub też umieszczenie w domu pomocy społecznej. Osoba wymagająca pielęgnacji przed ukończeniem 75 roku życia może ubiegać się o takie świadczenie, jeśli zaliczona zostanie do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym przez lekarza orzecznika z Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności działającego przy PCPR powołanym przez starostę.
Osoby starsze mogą czuć pewne uzależnienie funkcjonalne, które pogłębia brak – w dostatecznej ilości i odpowiednich rodzajów – sprzętu ortopedycznego i rehabilitacyjnego. Nadto niski jest standard techniczny mieszkań zajmowanych przez starszych ludzi oraz gorsze jest ich wyposażenie w urządzenia ułatwiające kontakt ze światem (winda, telefon) oraz ułatwiający wykonywanie różnego typu prac sprzęt gospodarstwa domowego (pralki automatyczne).
Równie ważna jest aktywność religijna, która wzrasta wraz z wiekiem.
Transformacja przyniosła ze sobą nie tylko pozytywne aspekty życia. Doszło do negacji wielu wartości niegdyś nietykalnych. Niejednokrotnie starsi stają się ofiarami nachalności akwizytorów, nierzetelności sprzedawców, poddają się perswazji i manipulacji zawartej w reklamach, supermarketach. Wzrosła do granic możliwości przestępczość, agresja, chuligaństwo, z którymi nie radzi sobie przede wszystkim człowiek starszy. Boi się on często wychodzić na ulicę, często jest ofiarą wyłudzeń, napaści, kradzieży.
Zmiana ustroju, rozwój i wprowadzenie nowych technologii spowodowały przekształcenie warunków pracy – coraz więcej osób boryka się z bezrobociem. Często są to również osoby starsze, które pracowały w jednym zawodzie przez wiele lat i w tej chwili nie chcą lub nie potrafią przekwalifikować się. Ponadto dochodzi tu konflikt pokoleń, gdyż od osób starszych oczekuje się, że w pewnym wieku zwolnią stanowiska pracy dla młodszych.
Otwarcie się Polski na świat spowodowało rozwój kraju, a wraz z nim powstanie nowych zawodów, specjalizacji itp. Rynek pracy narzuca posiadanie pewnych umiejętności. Należą do nich: umiejętność współpracy w grupie, ale też indywidualizm (wcześniej zwalczany), kreatywność, elastyczność, mobilność. Mając przez tyle lat inne nawyki, niezwykle trudno wypracować w sobie nowe przyzwyczajenia. Ludzie starsi to nie tylko osoby w wieku emerytalnym. Można do nich zaliczyć także osoby, które krótko przed przejściem na emeryturę zostają zwolnione lub stawia się im ultimatum, aby dokształciły się zawodowo. Wyżej opisane problemy dotyczą właśnie ich, a w Polsce tradycje uczenia się przez całe życie nie są na tyle silne, aby ludzie w takich sytuacjach potrafili sobie radzić z zaistniałymi problemami.
Dotychczas uważano, że zapewnienie warunków materialnych i opieki wystarcza, nie liczono się z potrzebami wyższego rzędu ludzi starszych. A starsi mają również takie potrzeby, niekiedy bardziej rozwinięte niż ludzie młodzi. Państwo zaspokaja niektóre z tych potrzeb np. powoływanie instytucji wspomagających kształcenie, dokształcanie i rozwijanie zainteresowań wśród osób starszych. Są to instytucje formalne, jak Uniwersytety Trzeciego Wieku, ale także nieformalne, pozainstytucjonalne, w klubach seniora, kołach zainteresowań itp.. Pierwszy polski Uniwersytet III wieku powstał w 1975r. w Warszawie.
Celem Uniwersytetów Trzeciego Wieku jest włączenie osób starszych do kształcenia ustawicznego, aktywizacja intelektualna, psychiczna i fizyczna słuchaczy jak również opracowanie metod edukacji i wdrażanie profilaktyki gerontologicznej.
Do form kształcenia należą:
1. Działalność dydaktyczna - obejmuje wykłady z takich dziedzin nauki jak: historia, socjologia, filozofia, medycyna, geografia, sztuka.
2. Zajęcia kulturalno - rekreacyjne: spotkania z ciekawymi ludźmi (spotkanie z malarzem, rzeźbiarzem, etnografem, archeologiem), spacery z przewodnikiem, wycieczki autokarowe, udział w wystawach, festynach.
3. Warsztaty i sekcje zainteresowań: (warsztaty rękodzieła artystycznego, warsztaty malarskie, sekcja piosenki, gimnastyka rehabilitacyjna, zajęcia na basenie).
W latach dziewięćdziesiątych zaczęto skupiać większą uwagę na problemach ludzi starszych i ma to z pewnością swój pozytywny oddźwięk, gdyż uważam, że naród, który nie szanuje swoich seniorów, to naród bez przyszłości. Owo zainteresowanie zaowocowało ogłoszeniem roku 1999 Rokiem Seniora. ONZ chciała w ten sposób zwrócić szczególną uwagę na sytuację seniorów pod koniec XX wieku. Dzięki takim akcjom nagłaśniane są sprawy seniorów i oni sami mogą dowiadywać się więcej o możliwościach realizowania siebie w tym wieku.

Regulacje prawne

1. Prawo każdego człowieka do zabezpieczenia społecznego zostało zapisane w 1948r. w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ, a następnie zostało potwierdzone w 1966r. w Międzynarodowym Pakcie Praw Ekonomicznych, Społecznych i Kulturalnych,
2. również Międzynarodowa Organizacja Pracy wpisała prawo każdego do ubezpieczenia społecznego na starość (m. in. Konwencja nr 102 o minimalnych normach zabezpieczenia społecznego),
3. krokiem w kierunku ujednolicenia celów polityki można uznać zalecenia Rady UE z 27.07.1992r. w zakresie ochrony socjalnej (mowa jest tu o zapobieganiu izolacji społecznej ludzi starszych oraz o działaniu na rzecz zaspokajania specyficznych potrzeb starszych),
4. 6.12.1993r. przedstawiciele krajów UE uchwalili deklarację z okazji Europejskiego Roku Starszych Ludzi (w dokumencie tym zostały zapisane cele polityki społecznej),
5. w polskiej Konstytucji z 1997r. zapisano prawo każdego obywatela do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego (art. 67),
6. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13.10.1998r. oraz ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia
17.XII. 1998 r. (z późn. zmianami),
7. Ustawa o Pomocy Społecznej z 29 listopada 1998 (z późn. zmianami),
8. Ustawa o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego z dnia 24 stycznia 1991 r. (z późn. zmianami),
9. Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r. (z późn. zmianami),
10. Ustawa o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych z dnia
1 grudnia 1994r.
11. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994r.

Podmioty działające na rzecz osób starszych:
Istotnym elementem międzynarodowej polityki społecznej na rzecz osób starszych są organizacje do najważniejszych należą:
1. EURAG Związek na rzecz starszej generacji Europy,
2. EUROLINK AGE Europejska sieć ds. rozwiązywania problemów dotyczących starzenia się,
3. FERPA Europejski związek rencistów i starszych osób,
4. FIAPA Międzynarodowy związek zrzeszeń starszych ludzi.
Wśród polskich podmiotów państwowych najważniejsze zadania zostały podzielone między trzy resorty:
1. Minister Pracy i Polityki Społecznej (Jerzy Hausner), który odpowiedzialny jest za system ubezpieczeń społecznych (emerytury, renty, pomoc społeczna),
2. Minister Zdrowia (Leszek Sikorski) odpowiada za stan zdrowia oraz leczenie,
3. Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych (organizowanie opieki zdrowotnej dla kombatantów i innych uprawnionych).
Podmioty pozarządowe to:

POLSKI CZERWONY KRZYŻ
Zadaniem jest uzupełnianie opiekuńczej roli Państwa, wynikającej z Ustawy o pomocy społecznej. Potrzeby w tej dziedzinie są zawsze olbrzymie. Dla ich zaspokojenia pozyskujemy od społeczeństwa środki finansowe, produkty żywnościowe, różnego typu dobra materialne, które następnie przekazujemy potrzebującym. To właśnie od ofiarności i hojności darczyńców zależy zakres i skala pomocy, jakiej możemy udzielić.
Całoroczne formy pomocy to:
1. Dożywianie - w placówkach i ośrodkach PCK, stołówkach szkolnych, barach wydawane są ciepłe posiłki lub paczki z podstawowymi produktami żywnościowymi. Z myślą o osobach starszych, samotnych i bezdomnych organizowane są okolicznościowe spotkania np. wigilie lub śniadania wielkanocne.
2. Pomoc doraźna – PCK zbiera i przekazuje potrzebującym lub ośrodkom opieki: odzież, sprzęt gospodarstwa domowego, środki czystości i higieny, meble.
3. Ośrodki PCK - a wśród nich: noclegownie, domy pobytu dziennego, domy interwencji kryzysowej dla maltretowanych kobiet z dziećmi, świetlice terapeutyczne, integracyjne. Ośrodki pomocy oprócz schronienia, zaspokojenia podstawowych potrzeb ludzkich zapewniają często także opiekę lekarza lub psychologa.
4. Opieka nad chorymi w domu - od dziesięcioleci szkolone są siostry PCK do sprawowania opieki nad chorymi i niepełnosprawnymi w ich domach. Umowy na świadczenie tych usług zawierają zarządy PCK różnych szczebli z samorządami terytorialnymi. Aby uzyskać taką pomoc należy zgłosić się do najbliższego ośrodka pomocy społecznej. Załatwianie wszelkich niezbędnych formalności (ustalenie godzin i zakresu opieki oraz ewentualnej stawki odpłatności) następuje w porozumieniu między ośrodkiem pomocy społecznej, punktem opieki PCK, a samym chorym lub członkiem jego rodziny.
POLSKI KOMITET POMOCY SPOŁECZNEJ - "PKPS" powstał 7 maja 1958 r. - jest stowarzyszeniem charytatywnym, posiada osobowość prawną.
Polski Komitet Pomocy Społecznej realizuje statutowe cele poprzez:
1. Organizowanie usług opiekuńczych w (domach) mieszkaniach podopiecznych;
2. Organizowanie i prowadzenie dożywiania;
3. Organizowanie różnorodnych form wypoczynku dla podopiecznych;
4. Udzielanie pomocy rzeczowej i, w miarę posiadanych środków finansowej;
5. Prowadzenie poradnictwa prawnego i pomocy prawnej;
6. Świadczenie pomocy dla skazanych opuszczających zakłady karne;
7. Świadczenie pomocy osobom bezdomnym i bezrobotnym;
8. Świadczenie pomocy osobom niepełnosprawnym w zakresie rehabilitacji zdrowotnej, społecznej i zawodowej;
9. Udzielanie pomocy osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i ekologicznymi;
w szczególności:
1. Prowadzi Kluby Seniora, stołówki, jadłodajnie, noclegownie itp.;
2. Prowadzi świetlice i inne placówki opiekuńcze i opiekuńczo-wychowawcze;
3. Prowadzi różnorodną w formie działalność edukacyjną i szkoleniową;
4. Współpracuje z innymi organizacjami charytatywnymi w Polsce i w UE.
Działalność kulturalno - opiekuńcza i edukacyjna (Kluby Seniora, popołudniowe i całodzienne) - prowadzenie popołudniowych Klubów Seniora daje szerokie możliwości organizowania życia ludzi starszych. Dla ludzi starszych i samotnych organizowane są różnego rodzaju uroczystości, w tym związane z tradycyjnymi świętami jak np. kolacje wigilijne czy śniadania wielkanocne. PKPS dla swoich podopiecznych - seniorów przygotowuje co roku paczki świąteczne, organizuje wycieczki i imprezy kulturalne. Kluby, poza dożywianiem, kontaktem z różnego rodzaju programami kulturalnymi, stwarzają możliwości organizacyjne dla aktywizacji społecznej osób późnego wieku. Kluby Seniora - przy aktywnej pomocy władz lokalnych - mają szansę stać się ośrodkami samopomocowymi działającego na rzecz środowiska lokalnego.
Organizacja wypoczynku (wczasy na działkach)- organizowanie wczasów na działkach jest, zainicjowaną przez PKPS, formą odpoczynku dla osób starszych, bardzo wśród nich popularną. W ogródkach działkowych na terenie dużych miast, pośród zieleni wypoczywają ludzie starsi, którzy z różnych przyczyn nie wyjeżdżają na typowe wczasy. Poza wypoczynkiem, opieką i zajęciami kulturalno-rekreacyjnymi wczasowicze korzystają z trzech posiłków bezpłatnie lub za symboliczną opłatą.
CARITAS
katolicka organizacja dobroczynna powołana w celu skoordynowania działań charytatywnych

Europejska Karta Społeczna została uchwalona przez Radę Europy 18 października 1961 r. w Turynie. Rada Europy jest organizacją międzynarodową powstałą w 1949 r., której głównym celem działalności jest ochrona i przestrzeganie praw człowieka przez państwa członkowskie (łącznie 39), do których należy również Polska. Jej głównym środkiem wyrażania opinii jest wspomniana Europejska Karta Społeczna. Rada Europy wprowadziła poprawki do Karty 3 maja 1996 r. w Strasburgu.

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 10 grudnia 1948 r. definiują również pojęcie godziwego wynagrodzenia za pracę. Ze względu na fakt, że Europejska Karta Społeczna tworzy wraz z Europejską Konwencją Praw Człowieka z 1950 r. regionalny odpowiednik Paktów Praw Człowieka ONZ, postanowienia Karty w zakresie godziwego wynagrodzenia należy uznać za dominujące i zalecane do przestrzegania przez inne kraje.