Chleb.

„Chlebem, który JA dam, jest Moje Ciało za życie świata.”

Czy wiemy co oznacza nazwa ‘Betlejem’? Otóż to słowo to „Dom chleba”. Czy znamy słowa Pisma Św.: „Jam jest Chleb żywy, który z nieba zstąpił, kto spożywa ten boski chleb, będzie żył na wieki.” Nie zapominamy o posiłku codziennym dla ciała, o chlebie, który wzmacnia siły fizyczne i podtrzymuje życie. A czy może w nas wzrastać i rozwijać się życie duchowe bez Chleba Eucharystycznego, przez który samo Boże życie w nas wstępuje? Pan Jezus przecież powiedział: „Kto spożywa ten boski chleb, będzie żył na wieki.” Co to znaczy? Znaczy to, że jeżeli Bogiem żyć będziemy na ziemi (karmić się Nim), to także przez całą wieczność Nim żyć będziemy.

Tak jak Bóg daje powietrze, bo bez niego nie moglibyśmy oddychać, tak jak daje światło i ciepło słoneczne – bo bez nich nie byłoby wzrostu ani rozwoju, tak samo daje nam Eucharystię – pokarm niebiański, duchowy, bo bez niego dusza nasza osłabłaby, uległa „anemii” i straciłaby życie dane przez Boga.

Kościół wobec Eucharystii zna tylko jeden gest – klęczenie. Jest to zupełnie zrozumiałe! Tak zawrotnej tajemnicy nie można powitać na stojąco, należy się pochylić i upaść na kolana. Po wypowiedzeniu przez kapłana kilku słów nad małą hostią, niepokaźny kawałek chleba – zawiera w sobie większy skarb niż ziemia i cały wszechświat. Gdybyśmy mogli patrzeć oczyma wolnymi od praw materii, gdybyśmy mieli wzrok nadprzyrodzony, zauważylibyśmy, że w świętej, wzniosłej, cichej chwili Przeistoczenia otaczają Hostię szeregi Aniołów i klęcząc składają Królowi królów cześć, uwielbienie i podziw. Całe niebo zgromadziło się koło Hostii – a my, słabi ludzie, moglibyśmy być nieczuli i obojętni w takiej chwili?