Wiszące Ogrody Semiramidy

Wiszące Ogrody Babilonu nazwane zostały przez greckiego historyka i podróżnika, Herodota (około 484-425 r. p.n.e.), jednym z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata. Grecka tradycja głosi, że zbudowane zostały przez babilońskiego króla Nabuchodonozora II (605-562 p.n.e.) dla jego małżonki Amyitis.

Nie ma pewności co do rzeczywistego pochodzenia Wiszących Ogrodów. W źródłach starożytnych pojawia się duża rozbieżność chronologiczna i geograficzna. Przypuszczalne jest, że mieściły się one w Babilonii między wielkimi rzekami Tygrys i Eufrat, na wschodnim brzegu Eufratu, 50 km od Bagdadu, w Iraku.

W 1898 roku niemiecki archeolog Koldewey rozpoczął poszukiwania Babilonu, który stał się sławny dzięki trzem budowlom: wieży Babel, dzięki wielkim murom i dzięki ogrodom Semiramidy. Koldewey miał odnaleźć te trzy budowle, m.in. efektem jego poszukiwań było odkrycie budowli, której fundamenty składały się z 12 wąskich komór. Budowla była z kamieni ciosowych, a stropy komór zrobione były z palonych cegieł tak masywnych, że z pewnością utrzymywały duże ciężary. Mury i filary miały do 7 m grubości. Nie mniej zadziwiająca niż ten nietypowy dla Babilonu styl budowy była studnia, którą Koldewey odkopał z gruzów tuż przy sklepieniu piwnicy. Składała się z trzech szybów: kolistego - środkowego i dwóch mniejszych kanciastych. Koldewey nie wiedział, co to za budowla. Na tabliczkach klinowych znalazł wskazówki, że tylko w dwóch miejscach w Babilonie użyto kamieni ciosowych: przy północnych murach zamku królewskiego El Kasr oraz przy Wiszących Ogrodach Semiramidy. Zamek El Kasr odnalazł już wcześniej, więc był pewny, że odnalazł Wiszące Ogrody.

Naukowcy próbowali dowieść jednak, że wiszące ogrody nie mogły znajdować się tam, gdzie wskazał Koldewey. Przytaczano różne teorie, ale nie ma pewności, która jest prawdziwa.

Korzystając z obszernej literatury na temat Babilonu, możemy sobie wyobrazić, jak zbudowane były ogrody Semiramidy: nad piwnicznym sklepieniem znajdowała się prawdopodobnie budowla centralna, o konstrukcji terasowej. Każda terasa wznosiła się 5 m nad poprzednią i pokryta była kamiennymi kantówkami o długości 5,45 m i szerokości 1,35 m. Na kantówkach znajdował się podkład ze słomy ziemnej zmieszanej z sitowiem, na którym leżała podwójna warstwa palonych cegieł. Spojenia między cegłami były wypełnione gipsem. Kolejną powierzchnią, która ochraniała dolną budowlę przed wilgocią, była warstwa ołowiu. Na ołowiu spoczywała trzymetrowa warstwa ziemi, właściwy ogród, w którym mogły rosnąć także drzewa.

Każdy z prawdopodobnie siedmiu tarasów stanowił odrębny ogród, jednocześnie tworzyły one jedną całość. Zewnętrzne krawędzie tarasów porośnięte były tysiącem pnączy, które wiły się ku niższym tarasom, tworząc z siedmiu ogrodów zieloną, stromą górę z niezliczonymi drzewami, żywopłotami, krzewami i kwiatami. Wyglądały tak, jakby wisiały lub unosiły się w powietrzu, stąd też nazwa - "wiszące ogrody". Ze studni pompowano wodę do wielu małych kanałów, które przepływały przez wszystkie tarasy. Były tam małe źródełka i wodospady, po małych stawach pływały kaczki, rechotały żaby, latały pszczoły, motyle i ważki. Podczas gdy Babilon był wystawiony na żar palącego słońca, ogrody Semiramidy kwitły, nie dotknięte gorącem i suszą. Ten kontrast spowodował, że ogrody babilońskie zostały umieszczone, chyba że na drugim miejscu listy siedmiu cudów świata.

Wiszące ogrody Semiramidy są chyba najmniej zbadanym spośród siedmiu cudów świata.