Piotr Dunin z Prawkowic

Piotr Dunin z Prawkowic (1415? – 1484), syn Krystyna herbu Łabędź, ożenił się z Wincentyną z Leżenic. Wojewoda brzesko - kujawski, dowódca wojskowy. Był właścicielem Prawkowic i Morawian. W 1459 r. został burgrabią krakowskim. W 1460 r. był nadwornym marszałkiem i podkomorzym sandomierskim. W 1462 r. z małym oddziałem wojsk wkroczył na tereny Prus. Odniósł zwycięstwo nad dużo większymi siłami krzyżackimi pod Świecinem. W 1464 zdobył Gniew oraz zmusił do kapitulacji Nowe. W 1466 zdobył Chojnice, ostatni punkt oporu Zakonu na Pomorzu. Upadek Chojnic zmusił Krzyżaków do zawarcia pokoju. Dunin wykazał się w wojnie trzy-nastoletniej, odnosząc wiele zwy-cięstw nad Krzyżakami. W 1472 walczył na Węgrzech. Prawdopo-dobnie niepowodzenie wyprawy królewicza Kazimierza na Węgry, wtrąciło Dunina niełaskę. W 1474 r. został starostą łęczyckim. W 1476 ciężko zachorował i na łożu śmierci wydawał zarządzenia by spłacić swe długi. Poza tym, król był mu winien znaczne sumy za służbę wojenną. Wyzdrowiał jednak i w 1477 pojawił się w Prusach jako dowódca wojsk, wysłanych przeciw biskupowi warmińskiemu Tungenowi. Później Dunin rezydował na zamku malborskim. Tu w 1478 r. został mianowany kasztelanem sieradzkim. Był starostą malborskim. Swoje działania wojenne kierował przeciwko Tungenowi i Krzyżakom. W bitwach nie dowodził osobiście, ponieważ zastępował go syn, Jan Biały ze Sroczkowa. Po zakończeniu wojny rządził spokojnie Malborkiem. Był administratorem sprawiedliwym i stanowczym, bronił chłopów przed uciskiem, strzegł praw króla, bronił swych ziem, przestrzegał obowiązujących zwyczajów. W 1480 został wojewodą brzesko-kujawskim. Później awansował do senatu. W 1483 zachorował. Zmarł w 1484 roku.

Dunin był człowiekiem prawym, sprawiedliwym i sta-nowczym. Na wojnie był okrutny i bezwzględny. Był dobrym wodzem i znakomitym administratorem.