Odmiany miłości w "Syzyfowych Pracach".

Wielu jest ludzi na ziemi. Wiele twarzy, każda inna. Wiele charakterów, a każdy z nich czuje, widzi i żyje na swój, inny sposób. Tak samo wiele jest na świecie miłości. Każda wnosi inne wartości do każdego życia. Miłość to najpiękniejsze uczucie jakie kiedykolwiek zaistniało pomiędzy dwiema osobami i jeszcze bardziej skomplikowane... Bardzo trudno jest podzielić miłość na gatunki tak jak filmy czy książki...a jednak czytając powieść Stefana Żeromskiego „Syzyfowe prace” można odnieść wrażenie, iż taki podział istnieje i jest rzeczą naturalną.
Główny bohater, Marcin Borowicz, od pierwszych chwil swego życia zaznał najprawdziwszej miłości – miłości macierzyńskiej. Matka kochała go ponad swoje życie, z wzajemnością. Gdy Marcin wybierał się do szkoły zarówno jego jak i panią Borowicz przepełniał żal tęsknoty i rozstania. Późniejsza strata matki, gdy chłopiec był w pierwszej klasie, bardzo zabolała Marcina. Był jeszcze dzieckiem, które potrzebowało oparcia, troski. Matka powinna pomóc mu wejść w dorosłe życie, bez problemów, powinna go do wszystkiego przygotować. Jednak gdy Marcin nie miał nawet 10 lat pani Borowiczowa umarła, osierocając go. Główny bohater przechodził wtedy okres załamania nerwowego. Przestało mu zależeć na wszystkim. Nie przywiązywał wagi do swoich ocen...do niczego. Po prostu tęsknił za matką.
Postacią, która w doskonały sposób ukazuje zamiłowanie do nauki jest Andrzej Radek. Na tym przykładzie możemy zobaczyć jak chęć posiadania wiedzy i samozaparcie w darzeniu do celu potrafią zmienić człowieka. Andrzej urodził się we wsi Pajęczyn Dolny. W bardzo biednej chłopskiej rodzinie. Ojciec jego pracował jako fornal. Andrzej był typowym wiejskim chłopcem, lubiącym bezmyślne zabawy, lecz nawet w tych zabawach wyróżniał się, za co był nagradzany. Potrafił w sposób mistrzowski i wyjątkowo śmieszny naśladować guwernera, pana Paluszkiewicza. Okrutna zabawa spotykała się z aprobatą otoczenia, chłopiec nie miał pojęcia, że postępuje niewłaściwie aż do momentu, gdy guwerner zwany również złośliwie Kawką, siłą zaciągnął go do swojego pokoju i pokazał książki. To był punkt zwrotny w życiu Andrzeja Radka. Gdy tylko miał okazję przychodził do guwernera na dalszą naukę. Był zdolnym uczniem, krótko po pierwszej wizycie nauczył się czytać, pisać, a po roku nauki potrafił pisać rosyjskie „bukwy”. Widząc, jaki jest zdolny, pan Paluszkiewicz, postanowił wysłać chłopca do Progimnazjum w Pyrzogłowach i opłacać czesne. Radek za wszelką cenę nie chciał zawieść nauczyciela, którego szanował i traktował jak ojca, i pomimo początkowych niepowodzeń w szkole stał się wzorowym i pilnym uczniem do tego stopnia, że z wyróżnieniem zdawał z klasy do klasy. Nigdy się nie poddawał, wręcz przeciwnie, trudności pobudzały go do działania; gdy podczas odpowiedzi jak zwykle wyśmiewano się z niego, potrafił zwalczyć gniew, wstyd, upokorzenie i zmobilizować się do poprawnej odpowiedzi. Był również wiernym kolegą, kiedy Marcin był załamany po stracie ukochanej, to właśnie Radek do niego podszedł i podał mu rękę.
W postaci Andrzeja ujawnia się także miłość przyjacielska. On i Marcin byli wspaniałymi przyjaciółmi pomagającymi sobie nawzajem. Pewnego razu Marcin pomógł Radkowi, gdy ten został wyrzucony ze szkoły, za pobicie „kolegi” z klasy. Pod koniec powieści Andrzej Radek odpłaca się Marcinowi tym samym udzielając mu wyżej wspomnianej pomocy i pocieszenia, którego Borowicz tak bardzo potrzebował po wyjeździe Biruty.
W „Syzyfowych Pracach” można też spotkać się z miłością do ojczyzny. Patriotyzm w czasach zaborów był bardzo potrzebny by Polska mogła przetrwać,mimo licznych prób rusyfikacji, jakie car Rosji zaprowadził na ziemiach polskich znajdujących się pod jego panowaniem. Znaczącą postacią w walce o polskość narodu w powieści Stefana Żeromskiego jest Bernard Zygiert. Przyczynił się on także do przemiany słabego charakterem, łatwowiernego Marcina Borowicza, posłusznego władzom rosyjskim. Metamorfoza jaką przeszedł Marcin dzięki Zygiertowi utworzyła z niego wielkiego patriotę. Mimo zakazów czytania polskiej literatury, zaprzyjaźnieni chłopcy (min. Marcin Borowicz, Andrzej Radek, Bernard Zygiert) urządzali potajemne spotkania, w czasie których czytali wiersze Adama Mickiewicza i innych polskich poetów. Mogła ich za to spotkać sroga kara, a mimo tego kochali Polskę i wszystko co polskie. Łamali także inne zakazy – można było używać wyłącznie języka rosyjskiego, zmuszano gimnazjalistów do udziału w uroczystościach rosyjskich i zakazywano obchodzić polskie święta narodowe.
W „Syzyfowych Pracach” ma miejsce także motyw miłości między chłopakiem a dziewczyną. Marcin Borowicz pokochał Annę Stogowską zwaną Birutą. Miłość ta bardzo przemieniła chłopca. Stał się lojalny, wrażliwy i delikatny. Po stracie ukochanej Marcin przezywa kolejne załamanie nerwowe. Jednak nie tak silne jak po wcześniejszej stracie matki. Anna wyjeżdża z rodzicami, wbrew jej woli, w głąb Rosji. Oznacza to rozstanie Biruty i Marcina już na zawsze. Był to pierwszy zawód miłosny Borowicza. Czy ostatni? Tego już się nie dowiemy z tej książki.
Ogólnie rzecz biorąc wątki miłości są nieodłącznym elementem świata przedstawionego „Syzyfowych Prac”. Powieść ta ukazuje jak ważna i konieczna dla ludzkiego życia jest każda miłość. Ta powieść to wspaniałe połączenie większości odmian tego najpiękniejszego uczucia na ziemi, którego tak naprawdę, nie da się podzielić na gatunki. Jest to tylko podział umowny, bo „miłość od miłości różna\\\\".

dostalam za to 5 ! :)