Próba sił.

I nastał przełomowy moment. Ściskam w dłoni długopis i wlepiam ślepia w papier, układając w głowie zdania, które chcę na tej kartce zapisać. Już dawno chciałam tego dokonać. Kilka razy nawet się do tego zabierała, ale... No właśnie, zawsze jakieś ale. Jakoś nigdy nie potrafiłam zebrać się na tyle, by skończyć cokolwiek z tego co w ogóle zaczęłam. Tym razem koniec sam powinien przyjść, biorąc pod uwagę to, w jakiej postaci pragnę wam przedstawić ten kawałek siebie. Ciężko jest poukładać wspomnienia chronologicznie, zwłaszcza kiedy ledwo co pamiętamy poprzedni dzień. Jednak te najważniejsze, najistotniejsze przeżycia, kwestie, które miały największy wpływ na moje życie i na sam jego przebieg, w jakiś sposób pozostały w mojej pamięci, a ja, być może w taki sposób ciekawie wam to pokażę.
O co chodzi? Wciąż próbuję sobie udowodnić, że mam szansę być jedną z najwybitniejszych pisarek w Polsce. Być może jeszcze nie dziś, bo to raczej na pewno nie jest jeszcze mój czas. Ale może kiedyś, kiedyś tam. Kto wie?
W ten sposób chciałabym sprawdzić, czy rzeczywiście mam rację, czy potrafię zachęcić kogoś do czytania stron z każdym moim większym przeżyciem.
Opowiem o emocjach, o samotności, o wariactwie, alkoholu, imprezach i kobietach. Opowiem o problemach z życiem, z samą sobą, z ludźmi, z prawem, o narkotykach, demonach, chorobach duszy i serca. O dobrze które próbuje wygrać ze złem. Chciałabym opowiedzieć o wszystkim, co było dla mnie istotne czy też ważne. Pierwsze pocałunki, marzenia, wątpliwości, potrzeby, siebie.
Nie wiem, czy moje przeżycia różnią się czymkolwiek od tych waszych. Jednak wiem, że spełniłabym się w jakimś tam sensie, gdyby udało mi się jakoś opowiedzieć o tym tak, by inni potrafili postawić się na miejscu, przeżywać i poczuć to co ja.

PS. Dlaczego na wstępie zawsze jest tak trudno pomyśleć racjonalnie?
Pierwsze słowa chyba nie za bardzo się siebie trzymają. Ale to tylko wstęp. Mam nadzieję, że kolejne części "mnie" będą o wiele ciekawsze.