Jak widzimy obraz?

Światło wpadające do oka przechodzi przez żrenice, tak aby dotrzeć do siatkówki.W siatkówce odpowiednio załamuje się.Pierwszą cześcią oka, jaką promień świetlny napotyka na swojej drodze, jest rogówka. Rogówka wzraz z soczewką są głównymi składowymi układu optycznego oka. Rogówka ma stała wartość siły refrakcji czyli siły łamiącej i wynosi 42 dioptrie. Soczewka natomiast dzięki swojej budowie ma zmienną refrakcję 13-26 dioptrii. Jest to możliwe dzięki mięśniom, które zmieniają krzywiznę soczewki przez odpowiednie jej napinanie. Dzięki takiej budowie soczewki, oko ludzkie ma możliwość akomodacji ? zapewnia ostrość widzenia na różnych dystansach. Jednak nie cała wiązka światła padająca na rogówkę przechodzi przez soczewkę. Dzieje się tak, gdyż większa część szerokiej wiązki zostaje odbita przez twardówkę i tylko pozostala część przechodząc przez źrenicę dociera do siatkówki. Źrenica reguluje ilość światła docierającego na siatkówkę. Obraz powstajacy na siatkowce jest rzeczywisty, odwrocony i pomniejszony. Układ ten jest tak zaprojektowany, aby skupiał na siatkówce równoleglą wiązkę światła z zewnątrz. Wiązka światła, która dociera na siatkówkę zostaje pochłonięta. W nabłonku receptorowym znajdują się czopki i pręciki. Znajduje ich sie odpowiednio 6,7 mln i 120 mln. Czopki odpowiadają za widzenie barwne i pracuja tylko przy odpowiednio dużym natężeniu światła. Pręciki natomiast odpowiadają za widzenie zmierzchowe. Największe nagromadzenie czopków występuje w miejscu zwanym plamką żółtą. Jeżeli obraz powstaje w tym właśnie miejscu widzimy go najdokładniej. Przy mniejszym natężeniu światła, gdy nie jest ono w stanie pobudzić czopków, ich funkcje przejmują pręciki. Dzięki nim możemy widzieć przy dużo mniejszym natężeniu światła, jednak znacznie gorzej. Informacja z komórek receptorowych przekazywana jest za pomocą dróg wzrokowych do odpowiednich obszarów mózgu - kory wzrokowej.