Refleksja dotycząca moralności zawarta w II części "Dziadów".

Dziady jest to dramat autorstwa Adama Mickiewicza. W tym poemacie pisarz pisał o świecie zmarłych, który jest powiązany ze światem żyjących. W utworze dramatycznym na samym początku wspominamy o losach błąkających się dusz , które nie mogą dostać się do nieba. Wywołane, przybywają z zaświatów i opowiadają o swoich ziemskich złych uczynkach. Mickiewicz opisując życie doczesne duchów, podzielił popełniane przez nich grzechy na słabe, średnie i ciężkie.
W kaplicy cmentarnej pojawiają się duchy zmarłych. Najpierw są aniołki, dusze Józia i Rózi. Dzieci nie doznały za życia cierpień i krzywd i dlatego nie mogą wejść do nieba. Mają w raju wszystko czego dusza zapragnie ale dręczy ich nuda. Podsumowaniem ich życia jest : "Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie".
Następną postacią jest Widmo Złego Pana. Za życia był on właścicielem wioski a mieszkańców traktował bardzo okrutnie. Wiele osób pozbawił życia bez powodu. Jego karą jest dożywotnie błąkanie się po ziemi oraz cierpienie w głodzie i pragnieniu.