Anorektycy

Człowiek znika. Z każdym dniem coraz bardziej. Przez kompleksy. Stworzone dzięki gazetom, miłym koleżankom, filmom o modzie i jeszcze wielu innym rzeczom. Dlaczego? Te pytanie zadaje sobie pewnie wiele razy każda anorektyczka. Postanowiłam odwiedzić takie osoby.
Blok niczym się nie wyróżniał. Okna Oli wychodziły na plac zabaw. Chudziutka 15 letnia dziewczyna wyglądała jak cień nastolatki. W głowie wirują mi gwiazdy. Czarna masa wsuwa mi się pod oczy. Nie wiem co powiedzieć. W głowie kompletna pustaka. Taka Czarna Dziura. Przełamuję się.
- Cześć. Jestem Ola- to akurat wiedziałam. Chodziła kiedyś do mojej szkoły. Była wtedy przywódczynią jednej z elit. Nie lubiłam jej. Teraz też nie lubię. Ale mimo to pragnę jej pomóc.
- Podjęłam leczenie- opowiada- Wiem, że muszę więcej jeść, ale nie mogę się na to zdobyć. Ci może wydaje się to niepojęte, ale ja naprawdę czuję się straszliwie źle kiedy mam połknąć choćby kęs jedzenia- milknie.
Wychodzę od niej z łzami w oczach. Jak bardzo się zmieniła. Pytam jej sąsiadów co o niej myślą.
- Jest lepiej! Gdybyś widziała ją kilka miesięcy temu...- pani Ewa opowiada z zapałem- wyglądała wtedy jak zapałka.
Odwracam głowę to nie na moje nerwy. Wtedy uwagę moją przykuwa pewien chłopak, mówi do mnie
- Ja ją rozumiem- dociera do mnie co to znaczy. On też jest anorektykiem.
- Wyleczyłem się, jestem szczęśliwy- tak jest szczęśliwy. Ja nie jestem. Czuję się jak na huśtawce. Patrzę na ludzi pokaranych przez los. Albo przez siebie. Chcę otworzyć Oli oczy. Nakrzyczeć na nią. Wchodzę do niej znowu. Nic nie mówię, Puszcza milczenia. Linia nie do przebycia. Ola pierwsza się odzywa:
- Będzie lepiej
Wierzę jej. A raczej chcę jej wierzyć. Naiwne "będzie lepiej".
Jakoś nie mam tyle wiary i nadziei co ona. Patrzę na nią przez dłuższą chwilę. Nie wiem czemu, ale przypomina mi lwa, któremu nagle odcięto grzywę, a on boi się ją na nowo zapuszczać...