Białaczka

Zniszczone marzenia. Łzy małej 5 letniej dziewczynki. Płacz jej rodziców. Brak nadziei, Ci ludzie nie widzą już żadnego światła, które mogłoby pomóc. Dziewczynka ma białaczkę. To nie jest najgorsze, Mnóstwo ludzi przez to przeszło. Ale nie ma pieniędzy na leczenie. Wybrałam się do tej nieszczęśliwej rodziny. Kamienica jakich wiele.Drzwi otwarte dla wszystkich. Jakaś młodzież hałasuje, urządzając wesołe przyjęcie. Ale jedne drzwi zamknięte. Obszyte brązowym materiałem. Ze skromną tabliczką z nazwiskiem. Pukam. Cisza. Łzy mimowolnie napływają mi do oczu. Wiem, że zaraz zobaczę trzy smutne osoby. Bez nadziei. Mam ochotę uciec. Ale nie mogę. Podjęłam się. Drzwi do mieszkania stoją otworem. Widzę przed sobą kobietę o zadbanym wyglądzie. Oddycham z ulgą. Nie płacze, tylko uśmiecha się
- Dostaliśmy pieniądze na leczenie od sąsiadów- mówi
Wchodzę do domu. Mała Asia przychodzi do mnie. Nie tak wyobrażałam sobie dziewczynkę w zaawansowanej chorobie. Głaszczę ją po głowie. Wypadają jej włosy.
- Cześć- mówi- Jestem Asia
Jest drobną postacią o czarnych włosach. Jej ojciec patrzy na nią z czułością.
- Zaczęło się od krwotoków z nosa. Później zaczęły wypadać włosy. Musieliśmy iść do lekarza!- opowiada
- Czuję się winny. Myślę, że za bardzo baliśmy się prawdy. Dlatego tak unikaliśmy badań- głos mu się łamie- Na szczęście dzięki pomocy sąsiadów los może się odmienić
Słucham jednym uchem. Cały czas patrzę na Asię. Cała się trzęsę. Myślę sobie, że to mogła być moja mała siostra Ola. Dziękuję Bogu, że jestem zdrowa. Patrzę na lodówkę. Pełno na niej tabliczek "wyzdrowiejesz Asia", "nie poddawaj się"
Dziewczynka podchodzi do mnie
- Myślisz, że będę zdrowa? - pyta mnie się te bezbronne, biedne dziecko
Nie wiem co odpowiedzieć. Czasem najtrudniej jest dać odpowiedź na takie właśnie pytania. Patrząc na tęczową, jasną twarzyczkę mówię:
- Asia będzie dobrze
Naiwna odpowiedź na naiwne, pełne smutku pytanie