Przewodnik turystyczny po Sulęczynie

Gmina Sulęczyno

Urząd Gminy: 83-320 Sulęczyno, ul. Kaszubska 26, tel./fax 58 685 63 60
o Gminie:
- Ludność - 5480 (2017 GUS)
- Powierzchnia - 131,31 km
- Lasy - 48,32 km
- Wody - 12,73 km, 33 jeziora

Sulęczyno, jak wszystkie tereny Szwajcarii Kaszubskiej usiane jest wieloma rzekami, strumykami, jeziorami, oczkami wodnymi, pagórkami i lasami, które stanowią zaplecze do aktywnego spędzania wypoczynku oraz obcowania z przyrodą. Sprzyjać temu mają działania podjęte w dziedzinie ekologii. W ostatnich latach została wybudowana oczyszczalnia cieków wraz z kanalizacją wsi Sulęczyno, rozwiązany jest również problem składowania śmieci. Za wysypisko i selektywną zbiórkę mieści gmina otrzymała nagrodę Ministra Ochrony środowiska.

Na terenie Sulęczyna w przeważającej większości występują gleby V i VI klasy, które ograniczają możliwości rozwoju rolnictwa. Dlatego też przyszłość gminy należy upatrywać w turystyce. Dodatkowym atutem, który przemawia za takim kierunkiem jest brak uciążliwych dla środowiska zakładów przemysłowych w najbliższej okolicy. Wspaniałe tereny do uprawiania turystyki pieszej, rowerowej, wodnej, możliwość spędzania wypoczynku w "siodle", lasy obfitujące w grzyby, a jeziora w ryby rokrocznie przyciągają na letni wypoczynek do Sulęczyna tysiące turystów.

Historia Sulęczyna należy również do bardzo atrakcyjnych. Najwcześniejsze znaleziska archeologiczne datowane są na III-II tysiąclecie przed narodzeniem Chrystusa. Jednak rodzynkiem historycznym są kurhany i kręgi kamienne, które nad jeziorem Długim we wsi Węsiory w I-II wieku n.e. zostawili zamieszkujący te tereny przybyli ze Skandynawii Goci. Sulęczyno może poszczycić się również postacią, która za czasów królów Stefana Batorego i Zygmunta III pełniła funkcję Sekretarza Królewskiego - był to Reinhold Heidenstein.
Wracając do dnia dzisiejszego - tradycja kaszubska zachowana jest w tworzonych przez artystów amatorów rzeźbach, plecionkarstwie, hafcie ludowym, a nade wszystko w żywym języku kaszubskim.

Z tej więc wyspy Skandii, jak gdyby z kuźni ludów lub raczej z kolebki szczepów, wyruszyli niegdyś ze swoim królem imieniem Berig. Pamięć o zdarzeniach zachowuje się dotąd. Ziemi, której schodząc z okrętów dotknęli stopami zaraz nadali miano. Miejsce to bowiem jeszcze dzisiaj nazywa się Gothiskandia.

Tyle mówią źródła pisane na temat pobytu Gotów na Pomorzu. Resztę dopisują badania wykopaliskowe. Dzięki nim dowiadujemy się, że cytowana wędrówka tego plemienia przez Bałtyk nastąpiła na przełomie er oraz, że zagadkowa Gothiskandia leżała u ujścia Wisły. Stamtąd w ciągu I wieku naszej ery poszczególne grupy rozpoczęły migrację w głąb ziemi pomorskiej, aby osiedlić się na terenach, które w tym czasie nie były zajęte przez inne, starsze plemiona. Dzięki badaniom archeologicznym wiadomo, że ślady pobytu Gotów rozsiane są szeroko na całym obszarze Pojezierzy Krajeńskiego i Kaszubskiego. Jednym z takich miejsc są Węsiory.

Dzieje ludności użytkującej cmentarzysko w Węsiorach są znane dzięki badaniom archeologicznym, a także dzięki źródłom pisanym. Ich historia zaczyna się na Półwyspie Skandynawskim i wyspach bałtyckich Gotlandii i Olandii. Na przełomie er w kilku nielicznych grupach pojawiają się u ujścia Wisły po przepłynięciu Bałtyku. W źródłach pisanych zwani są Gutones lub Gotones, czyli Goci. O nich wspomina gocki historyk z VI wieku Jordanes opowiadając, jak pod wodzą króla Beriga zajmują obszar nazwany przez nich Gothiskandia. Odczytujemy to obecnie jako teren leżący u ujścia Wisły. W ciągu I wieku zajmują słabo zaludnione obszary Pojezierza Kaszubskiego zakładają tam cmentarzyska z kręgami kamiennymi, jak ma to miejsce np. w Węsiorach. Wokół tych zadziwiających konstrukcji kamiennych powstają mity i legendy. Miejsca te, owiane tajemniczości budzą do dzisiaj żywe zainteresowanie. Czy to z racji sanktuariów astronomicznych, czy miejsc świętych nasyconych niespotykaną mocą promieniotwórczą.Mechowiska Sulęczyńskie Kompleks torfowiskowy w Sulęczynie, a zwłaszcza jego węglanowy fragment, jest niewątpliwie jednym z najcenniejszych obiektów przyrodniczych Pomorza. Występują tu m.in. dwa gatunki (Hammarbya paludosa i Liparis locseli) uznawane za ważne dla zachowania dziedzictwa przyrodniczego Europy (lista CORINE), z których pierwszy jest również umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Ponadto rośnie tu 19 taksonów z Czerwonej Listy Roślin Zagrożonych w Polsce oraz 19 gatunków objętych całkowitą ochroną prawną. Wysoką rangę przyrodniczą torfowiska podnosi obecność rzadkich zespołów roślinnych, w tym borealno-kontynentalnych, występujących tu poza obszarem swego zwartego zasięgu. Walory te były od dawna dostrzegane przez botaników, w związku z czym torfowisko było wymienione jako obiekt godny ochrony. Kurhany w Mściszewicach Archeologiczne badania powierzchniowe oraz sondażowe prace wykopaliskowe prowadzone w Mściszewicach pozwoliły na odkrycie kurhanów datowanych na IV-V okres epoki brązu. Ogólnie na terenie Mściszewic na początku XX wieku zlokalizowano ok. 350 kurhanów. Grodzisko Podjazdy W okresie wczesnego średniowiecza powstała w Podjazdach osada obronna - grodzisko wraz z przylegającą do niej osadą przygrodową. Czas użytkowania grodziska datowany jest na XI-XIII wiek. STAŁE IMPREZY KULTURALNE I SPORTOWE-Regaty o puchar Jeziora Gowidlińskiego - pierwsza połowa lipca-"Jazz w lesie" - ostatni weekend lipca-Mecz polityków - lipiec (w meczu udział brali m.in. senator Donald Tusk, minister Janusz Lewandowski, prezes ZK-P Brunon Synak)

LITERATURA:
Jordens, "Getica", 25 Dziejopis gocki, VI w.
Gmina Sulęczyno Jarosław Popłański