Kształt narracji powieści Zofii Nałkowskiej „Granica” .

Zofia Nałkowska była córką profesora Wacława Nałkowskiego, który napisał utwór o forpocztach. Zofia Nałkowska to jedna z najwybitniejszych pisarek Młodej Polski i okresu międzywojennego.
• „Romans Teresy Hennert”
• „Medaliony”
• „Granica”
Narracja cechuje się częstym udzielaniem głosu bohatera – narracja z punktu widzenia. Sposoby widzenia bohaterów kłócą się ze sobą co oznacza, że narrator nie utożsamia się z żadną ze stron np. Rozdział 7 Przedstawia sytuacje Zenona Ziembiewicza za pomocą mowy pozornie zależnej. Główny bohater zaprzedaję się Czechlińskiemu, aby mógł kontynuować studia za granicą.
„Granica” posiada zaskakującą kompozycję jawi się jako powieść odwołująca się do schematu fabularnego/romansu. Klasyczny przebieg wydarzeń. Dziewczyna uwiedziona przez zamożniejszego panicza następnie zemsta za złamanie serca i tragiczny finał. Banalna historia na podstawie, której zbudowany jest mechanizm analizy relacji między ludzkich. I rozdział : już na początku rozdziału narrator wprowadza czytelnika w postać głównego bohatera i dowiadujemy się, że jego kariera była krótka i piękna. Zakończona groteskowo i tragicznie. Narrator wprowadza odbiorcę od razu w istotę rzeczy. Pierwsze zdanie zawiera myśl, która świadczy o tym, że ta historia nie jest celem sama w sobie, ta otoczka zwykłego romansu to tylko pretekst do analizy socjologiczno – psychologicznej. Dowiadujemy się, że od razu spojrzenia zewnętrzne na bohatera to elementy narracji behawioralnej ( sposób narracji, w której narrator unika tego co bohater myśli, liczy się jedynie jego zachowanie). Opinia innych ludzi jest na ogół inna niż ta, która sami tworzymy w swojej głowie o sobie, Sam wygląd Zenowicza budzi różne emocje i odczucia dla jednych jest ascetyczna dla innych przyjazna. Różne skojarzenia i wnioski. Historia trójkąta miłosnego to tylko pretekst. Narrator referuję sądy ludzi. Zenon Ziembiewicz miał raczej socjalistyczne poglądy mimo to doszedł do władzy choć w jego czasach nie były te poglądy aprobowane przez większość społeczeństwa. Przedstawienie rozdźwięku między tym jak chcemy i jak jesteśmy postrzegani. Okoliczności wpływają na zachowanie Zenona, który nie jest w stanie logicznie myśleć. Nie potrafi, nie chcę zapanować nad tym co robi. Poczucie dyskomfortu budzi się w jego sumieniu po akcie zdrady wobec Elżbiety. Od refleksji na temat zdrady przechodzi na refleksje dotyczącą fundamentów i wartości „zachodu”. Mimo wszystko ma to związek z jego życiem osobistym. Jego życie było pełne przygód. Zenon próbuję to ukryć przed sobą pewne konteksty, które mają w jego oczach załagodzić jego postępowanie. Bohater buduję obraz samego siebie przez otaczające czynniki zewnętrzne. Przemilcza zło i nie przyznaję się do niczego co nie pasuję mu do swojego obrazu.