Charakterystyka Zenka Wójcika - "Ten Obcy".

Zenek Wójcik jest głównym bohaterem powieści „Ten obcy”. Matka Zenka umarła, gdy był jeszcze mały. Od czasu śmierci matki mieszkał z ojcem, któremu niepotrzebny jest syn (pije tylko wódkę i znęca się nad synem. Gdy mama żyła, to broniła go przed ojcem, ale po śmierci nie miał go już kto bronić. Kilka lat później Zenek nie wytrzymywał już z ojcem i uciekł od niego. Podróżował autostopem lub chodził pieszo ryzykując przy tym własnym zdrowiem. Zenek wszędzie szukał wujka i wszystkich się pytał o niego, przykładem tego jest następujący cytat: „ Wujek budował most w Tymienicach… ostatnie wiadomości, sprzed dwóch lat, były właśnie stamtąd… Zenek dotarł tam, ale most jest już skończony, nawet baraki już rozebrali. Pytał o załogę, nikt nie umiał nic powiedzieć … W końcu w sąsiednim miasteczku znalazł takiego, co też przy tym moście pracował. Powiedział, że przyjechali za Bug, koło Zegrza. Ale okazało się, że wie, że teraz budują w Strykowie – więc, wujek też tam jest”. Chłopiec bliski odnalezienia wujka znalazł się na wyspie z raną na nodze.
Zenek był szczupły, brudny i zmęczony, przykładem tego jest cytat: „twarz, szyja i ręce miały przykry, szarawy kolor, właściwy ludziom po długotrwałej podróży bez możliwości umycia się i zmiany ubrania. Ula zauważyła chude policzki i szeroko rozłożone ładne brwi. Na spocone czoło spadały dawno nie strzyżone ciemne włosy, pozbawione połysku, jak sierść niedożywionego kota. Podniszczona wiatrówka i spodnie były zmięte i pociemniałe od wilgoci”. Zenek był nieufny w stosunku do ludzi, potem się zmienił. Chłopiec był spostrzegawczy, zaradny, odważny, samodzielny, samotny, tajemniczy, dumny, zamknięty w sobie, imponował dzieciom. Bał się ludzi, lecz później zrozumiał, że są ludzie, którzy chcą mu pomóc.
Chłopiec musiał kraść pieniądze, żeby przeżyć. W każdej sytuacji umiał sobie poradzić. Wiele wiedział o ptakach i zwierzętach, jak się zachowują, kiedy się kogoś boją, lub gdy są głodne. Umiał budować szałas, autor mówi o tym w ten sposób: „ Okazało się też, że tylko on potrafi je ze sobą wiązać za pomocą łyka z wierzby… Wiedział też lepiej niż oni, w jaki sposób na ściankach szałasu układać gałęzie, żeby krople deszczu tak jak po słomianej strzesze spływały ku dołowi, nie przedostając się do środka”. Umiał powozić wozem i uratował dziecko przed wypadkiem.
Dzieci uważały go za kogoś, kto jest jak dorosły i robi co chce, dowodem tego jest następujący cytat: „ A tamten chłopak, Zenek … czy jemu ktoś tak kiedy powie? … Na pewno nigdy. Jeździ autostopem, robi, co mu się podoba, nie słucha nikogo. I nikogo się nie boi, nawet doktora Zalewskiego. On w ogóle jest jak dorosły… Kiedy doktor przecinał mu wrzód, to nawet nie krzyknął. Ula przecież mówiła … I z tą ranną nogą pomaszerował dalej, nie oglądając się na nic, bo ma „swoją sprawę”. Będzie wędrował, dopóki nie zrobi tego, co zamierzał. Mogą go spotkać różne złe przygody, a on nie troszczy się o to wcale, wie, że przezwyciężyły wszystko”. Ula uważała, że Zenek się wstydzi iść z dziewczynami do doktora, autor tak to ocenia: „- On się wstydzi z nami iść, rozumiesz?... Myślę, że to z powodu tej szmaty, a poza tym na pewno kuleje. Z chłopami nie będzie się wstydził”.
Uważam, że Zenek wykazał wiele odwagi i cierpliwości, żeby zrealizować swoje postanowienie, czyli zamieszkać z wujem Antonim Janicą. Podziwiam go za to i za jego inne bohaterskie czyny.