Okulistyka

Budowa oka
Okulistyka (z łacińskiego oculus = oko) lub oftalmologia (z greckiego ophtalmos = oko) jest to dział medycyny zajmujący się rozpoznawaniem i leczeniem chorób narządu wzroku. Układ wzrokowyWidzenie jest złożonym procesem fizyczno-psychicznym, który składa się z trzech etapów: przyjęcia (wychwycenia) bodźca, jego przewodzenia oraz zebrania i poznania go. Warunki te spełnia zbudowany i funkcjonujący prawidłowo układ wzrokowy. Układ ten składa się z umiejscowionej w oczodole gałki ocznej, która odbiera wrażenia wzrokowe, przekazując je poprzez drogi wzrokowe do korowych ośrodków wzrokowych mózgu. W nich to odbierane są i przetwarzane impulsy, a następnie przesyłane do dalszych ośrodków mózgowych, tak aby ustrój nasz zareagował odpowiednią czynnością na bodziec wzrokowy. Oczami odbieramy około 80% wszystkich informacji o otoczeniu i aż 10% kory mózgowej zaangażowanej jest w interpretację tych informacji. Oczodół Gałka oczna, wraz z narządami dodatkowymi, znajduje się w kostnej jamie, zwanej oczodołem. Głębokość oczodołu wynosi 45 mm, objętość 30 cm3, z czego gałka oczna zajmuje zaledwie 1/4 przestrzeni. Resztę zajmują: gruczoł łzowy, umiejscowiony w górno-zewnętrznej części oczodołu i wydzielający łzy do sklepienia górnego spojówki, sześć mięśni zewnętrznych oka, nerwy oraz naczynia krwionośne. Pozostałą część wypełnia tłuszcz oczodołu, który odgrywa znaczną rolę w amortyzacji oka. Szczyt oczodołu łączy się z jamą czaszki poprzez dwa otwory: kanał wzrokowy, z przebiegającym w nim nerwem wzrokowym wraz z tętnicą oczną, oraz szczelinę oczodołową górną. Przez tę szczelinę do oczodołu wchodzą wszystkie nerwy czaszkowe unerwiające m. in. gałkę oczną. Powieki i aparat łzowy Powieki zamykają przedni otwór oczodołu, chroniąc gałkę oczną przed wysychaniem i urazami. Ruch powiek rozprowadza płyn łzowy po powierzchni rogówki i spojówki, zapewniając oku stałe nawilżanie. Na brzegach powieki górnej i dolnej znajduje się około100-150 rzęs, do ich mieszków uchodzą gruczoły łojowe Zeissa i gruczoły rzęskowe (potowe) Molla. Rusztowanie powiek stanowią tarczki, zbudowane ze zbitej tkanki łącznej, wygięte odpowiednio do krzywizny gałki ocznej. W tarczkach usadowione są gruczoły tarczkowe Meiboma z ujściem przy tylnej krawędzi powieki. W pobliżu kąta przyśrodkowego (od strony nosa) obu powiek, na ich tylnej krawędzi, znajdują się punkty łzowe (górny i dolny), stanowiące początek kanalików łzowych, przez które odprowadzane są łzy do woreczka łzowego i następnie do nosa.Powiekami poruszają zasadniczo dwa mięśnie: biegnący ze szczytu oczodołu do górnego brzegu tarczki dźwigacz powieki górnej z mięśniami tarczkowymi górnym i dolnym, które unoszą powiekę, oraz rozległy, leżący pod skórą powiek mięsień okrężny oka, który zamyka powiekę. Spojówka Spojówka (worek spojówkowy) jest cienką, delikatną błoną śluzową, która wyściela tylną powierzchnię obu powiek. Przechodzi ona następnie na gałkę oczną aż do rogówki, tworząc przy przejściu fałdy, zwane załamkami górnym i dolnym. Spojówka jest ściśle zrośnięta z podłożem tylko w jej części tarczkowej, w załamkach posiada fałdy, a na powierzchni gałkowej jest lekko przesuwalna. Daje to możliwość swobodnych ruchów gałki ocznej. Słabe unerwienie czuciowe spojówki pozwala na jej dotykanie i usuwanie niektórych ciał obcych z jej powierzchni bez stosowania kropli znieczulających (w przeciwieństwie do silnie unerwionej rogówki). Mięśnie poruszające gałką ocznąGałkę oczną porusza sześć mięśni zewnętrznych oka. Cztery mięśnie proste: górny, dolny, wewnętrzny i zewnętrzny, których tylne przyczepy znajdują się daleko za gałką oczną w szczycie oczodołu w tzw. pierścieniu ścięgnistym. Natomiast przednie przyczepy są przymocowane do gałki ocznej w odległości przeciętnie 7 mm od rąbka, w położeniu zgodnym z ustawieniem wskazówki zegara kolejno na godzinie 12, 3, 6, 9. Odmienny i bardziej złożony jest przebieg mięśni skośnych, które warunkują odpowiednie ruchy oczu. I tak mięsień skośny górny, przebiegający przez tzw. bloczek kieruje gałkę oczną ku dołowi, odwodzi ją (na zewnątrz) i skręca do wewnątrz (ku nosowi). Mięsień skośny dolny obraca gałkę ku górze, na zewnątrz, a skręca ku skroni. Prawidłowe ruchy oczu oraz równoległe ich ustawienie uwarunkowane jest odpowiednim ich unerwieniem i ukrwieniem. Nawet przy niewielkiej niedomodze mięśniowej oczy ustawiają się w zezie i może nastąpić dwojenie obrazu. Budowa gałki ocznej Gałka oczna ma postać prawie kulistą, o przeciętnym wymiarze osi przednio-tylnej 25 mm, osi poziomej 23 mm, objętości 6,5 cm3 i masie 7 g. Zbudowana jest z trzech błon (Ryc.7-1): zewnętrznej błony włóknistej (twardówka i rogówka), środkowej naczyniowej (tęczówka, ciało rzęskowe, naczyniówka) oraz wewnętrznej czuciowej (siatkówka).
Zewnętrzną włóknistą błonę stanowi biała, nieprzejrzysta, zbita tkanka oka, zwana twardówką (potocznie nazywana "białkiem oka"), która w swej części przedniej staje się przezroczysta i nosi nazwę rogówki.Pod twardówką od strony wewnętrznej oka znajduje się błona naczyniowa oka (dawniej zwana jagodówką), którą możemy podzielić na trzy części. Część przednią, widoczną przez rogówkę i dochodzącą do jej rąbka, nazywamy tęczówką. Ma ona różne zabarwienie i świadczy o kolorze oczu. Druga część, już niewidoczna gołym okiem, bo schowana pod twardówką, to ciało rzęskowe, oraz trzeci, tylny odcinek to naczyniówka.Siatkówka, najbardziej wewnętrzna błona oka, wyściela jedynie naczyniówkę. Rogówka Rogówka ma kształt wycinka kuli i przypomina szkiełko zegarkowe wprawione w twardówkę; średnica pozioma rogówki wynosi 12 mm, pionowa 11 mm. Rogówka jest najcieńsza w centru i jej grubość wynosi 0,6 mm, natomiast obwodowo przy rąbku około 1 mm. Część centralna rogówki, o średnicy 4 mm, jest bardzo regularna i kulista, i nazywa się częścią optyczną. Rogówka zbudowana jest z pięciu warstw: nabłonka, blaszki granicznej przedniej (błona Bowmana), istoty właściwej (miąższu), blaszki granicznej tylnej (błony Descemeta) oraz najgłębiej położonego śródbłonka. Dzięki swoistej budowie rogówka w warunkach fizjologicznych jest przezroczysta, nie posiada naczyń krwionośnych, a odżywianie jej odbywa się z naczyń rąbka rogówki, z płynu komory przedniej oraz częściowo z łez. Rogówka jest bardzo silnie unerwiona czuciowo, dlatego też reaguje natychmiast bólem i łzawieniem na dotyk czy ciała obce, które znajdują się na jej powierzchni. Poza funkcją ochronną, rogówka bierze udział w załamywaniu promieni świetlnych. Stanowi więc ona główną część układu optycznego oka, a siła łamiąca rogówki wynosi 42 dioptrie. Wadliwa łamliwość rogówki jest główną przyczyną tzw. wady refrakcji, którą trzeba wyrównywać szkłami okularowymi. Twardówka Twardówka tworzy sztywną, nieprzezroczystą, białą zewnętrzną ścianę gałki ocznej. W części tylnej, w miejscu gdzie twardówka przechodzi w pochewkę nerwu wzrokowego, grubość jej jest największa i wynosi 1,3 mm. W części przedniej jest najcieńsza i jej grubość równa się 0,3 mm. Jest ona słabo unaczyniona i mało czuła. Tęczówka Tęczówka na swojej powierzchni jest nierówna, posiada liczne promieniste zagłębienia (krypty) oraz okrężne bruzdy. W zależności od ilości barwnika tęczówka może mieć kolor szary, jasnoniebieski, zielonkawy lub brązowy. W środku tęczówki znajduje się czarny, okrągły otwór - źrenica. Szerokość źrenicy jest niezależna od naszej woli i zmienia się odruchowo pod wpływem rozmaitych bodźców, przede wszystkim w wyniku zmian natężenia światła. Zwężona źrenica pod wpływem światła chroni oko przed nadmiernym olśnieniem. Zwężenie źrenicy w przypadkach wady refrakcji zmniejsza kręgi rozproszenia, co poprawia w pewnym stopniu wyrazistość widzianego obrazu. Ciało rzęskowe Ciało rzęskowe to silnie unaczyniony twór zbudowany głównie z mięśni gładkich, otaczający pierścieniowato obszar leżący za tęczówką, o szerokości 8 mm. Do jego wyrostków rzęskowych przyczepiają się wiązadełka Zinna, na których zawieszona jest soczewka. W zależności od skurczu lub rozkurczu mięśnia rzęskowego, soczewka zmienia swój kształt (akomoduje), co pozwala dostosować układ optyczny oka do różnych odległości. W nabłonku wyrostków rzęskowych produkowana jest bardzo ważna dla oka ciecz wodnista, regulująca przez swój stały przepływ odpowiednie ciśnienie oczne. Naczyniówka Naczyniówka leżąca pomiędzy twardówką a siatkówką składa się z gęstej sieci naczyń krwionośnych o różnej średnicy, rozdzielonych niewielką ilością tkanki łącznej oraz komórek barwnikowych i włókien elastycznych. Głównym zadaniem naczyniówki jest odżywianie zewnętrznych warstw siatkówki Siatkówka Siatkówka to najbardziej wewnętrzna błona gałki ocznej, przylegająca mocniej do naczyniówki tylko w okolicy nerwu wzrokowego oraz z przodu przy ciele rzęskowym. W pozostałych miejscach przyłożona jest lekko do podłoża, przyciskana od wnętrza oka przez ciało szkliste; od zewnątrz łączy się z naczyniówką.Budowa histologiczna siatkówki jest bardzo złożona, jej grubość wynosi 0,15 - 0,18 mm i składa się z dziesięciu warstw. Podczas badania dna oka specjalnym wziernikiem (oftalmoskopem) widać różowo-czerwone zabarwienie siatkówki. W obrębie tzw. bieguna tylnego oka znajduje się dołek środkowy, leżący w obszarze plamki (żółtej), czyli małej, beznaczyniowej przestrzeni siatkówki. Dołek środkowy jest małym zagłębieniem w plamce przystosowanym do najostrzejszego widzenia.Drugim ważnym elementem dna oka jest tarcza nerwu wzrokowego, leżąca 2 mm od plamki w kierunku nosowym. Jest to skupisko przede wszystkim komórek nerwowych biegnących z siatkówki, które, zbierając się na tarczy, tworzą nerw wzrokowy. Nerw wychodzi z oczodołu przez kanał nerwu wzrokowego i, krzyżując część swych włókien, dociera do mózgu. Tarczę nerwu wzrokowego widzi się jako różowo-żółtawy krążek, o średnicy 1,5 mm, z centrum, którego wychodzą naczynia tętnicze siatkówki, a wchodzą naczynia żylne. W siatkówce odbywa się szereg skomplikowanych procesów fizycznych i biochemicznych, przetwarzających bodziec świetlny na bodziec nerwowy, który przesyłany jest dalej do korowych ośrodków wzroku. Najważniejsze w tym procesie są składniki światłoczułe zajmujące zewnętrzną warstwę siatkówki - 7 mln czopków i 130 mln pręcików. Pręciki znajdują się głównie na obwodzie siatkówki, a w miarę zbliżania się do plamki wzrasta liczba czopków tak, że w obrębie dołka środkowego znajdują się tylko same czopki. Czynnością czopków jest widzenie kształtu i barw przedmiotów w jasnym oświetleniu, zaś czynnością pręcików jest przystosowanie oka do słabych oświetleń i rozróżnianie zarysów przedmiotów. Tak, więc widzenie plamkowe pozwala na dokładne rozpoznanie szczegółów, kształtu i barwy, zaś widzenie obwodem siatkówki daje nam orientację w przestrzeni.Siatkówka ma połączenia nerwowe z całym układem mięśniowo-szkieletowym, pozwala to na odruchową reakcję ustroju pod wpływem bodźca wzrokowego, np. uchylenie się przed spadającym na nas przedmiotem, zwężenie źrenicy pod wpływem olśnienia i odwrócenie głowy od źródła światła z zamknięciem powiek. Ciało szkliste Ciało szkliste wypełnia centralną część oka pomiędzy soczewką a siatkówką i stanowi 2/3 objętości gałki ocznej. Jest to przezroczysta, galaretowata substancja w 99% składająca się z wody, pozbawiona nerwów oraz naczyń krwionośnych. Rola ciała szklistego polega na utrzymaniu kształtu oka; ciało szkliste bierze też udział w załamywaniu promieni świetlnych oraz amortyzuje wstrząsy i ruchy; odgrywa też ważną rolę w regulacji ciśnienia wewnątrzgałkowego. Z wiekiem następuje zwyrodnienie ciała szklistego, a związane z tym zmiany fizykochemiczne powodują u wielu osób spostrzeganie jaśniejszych lub ciemniejszych tworów, tzw. muszek latających. Także z wiekiem ciało szkliste obkurcza się i może odłączyć się od tylnego bieguna oka. Zwyrodnienie włókienkowe i tworzenie się pustych jam występuje u 34% ludzi pomiędzy 10 a 40 rokiem życia, odłączenie tylne ciała szklistego pojawia się u 6% ludzi po 50 roku życia, natomiast między 60 a 70 rokiem życia aż u 65% pacjentów. Soczewka W części przedniej oka, pomiędzy tęczówką a ciałem szklistym, znajduje się soczewka. Jest to przezroczysty, dwuwypukły twór, silnie załamujący światło. Najbardziej zewnętrzną częścią soczewki jest jej włóknista torebka, wewnątrz której umieszczona jest jej miękka część korowa oraz twardsze, powstające po 20 roku życia, jądro. Z wiekiem jądro twardnieje, staje się większe i zabarwia się stopniowo na kolor żółto-brunatny. W związku z tym zmienia się współczynnik załamywania światła (może powstać tzw. krótkowzroczność soczewkowa) oraz pojawiają się trudności w rozpoznawaniu niektórych barw (starsi ludzie słabo rozpoznają kolor niebieski, widząc jakby przez żółty filtr). Soczewka zawieszona jest na wiązadełkach biegnących promieniście od jej torebki do okrężnie leżącego ciała rzęskowego. Dzięki takiemu zawieszeniu, w zależności od stanu napięcia obwódki rzęskowej - regulowanego przez mięśnie ciała rzęskowego - zmienia się kształt soczewki na bardziej płaski lub wypukły. Zjawisko to nazywamy akomodacją lub nastawnością. Jest to, więc zdolność przystosowywania się układu optycznego oka do ostrego widzenia z różnych odległości. Z wiekiem czynność ta ze względu na stwardnienie soczewki znacznie maleje. Przykładowo, w wieku 5 lat wielkość akomodacji wynosi aż 20 dioptrii, w wieku 20 lat spada do 10 dioptrii, a w wieku 70 lat równa jest zeru. Dlatego też starsi ludzie muszą uzupełniać ten brak akomodacji noszeniem szkieł plusowych do patrzenia z bliska. Komory oka Przednia komora oka jest to przestrzeń ograniczona tylną powierzchnią rogówki, przednią powierzchnią torebki soczewki razem z przednią powierzchnią tęczówki. Tylna komora oka znajduje się za tęczówką, pomiędzy boczną częścią soczewki a ciałem rzęskowym. Obie komory wypełnione są cieczą wodnistą, produkowaną przez ciało rzęskowe. Wytworzona ciecz zbiera się najpierw w komorze tylnej, następnie szczeliną między soczewką a tęczówką i dalej przez źrenicę przedostaje się do komory przedniej. Z komory przedniej częściowo jest wchłaniana przez tęczówkę, a reszta odpływa przez tzw. kąt przesączania, znajdujący się pomiędzy obwodową częścią rogówki a tęczówką. Tam też płyn komory przedniej uchodzi do tzw. żył wodnych, aby ostatecznie dotrzeć do splotów żylnych twardówkowo-nadtwardówkowych, opuszczających oko. Krążenie cieczy wodnej, a więc i prawidłowa budowa komory przedniej i tylnej ma ogromne znaczenie w regulacji ciśnienia śródocznego. Refrakcja Gałkę oczną można porównać do aparatu fotograficznego, gdzie obiektywem jest układ łamiący (optyczny) oka, a błoną, na której powstają obrazy, jest siatkówka. Zdolność i siła (określana w dioptriach) załamywania promieni świetlnych przez układ optyczny oka nazywa się łamliwością lub refrakcją.Wiązka promieni wpadająca do oka i dążąca do siatkówki musi przejść przez cały układ optyczny oka (rogówka, komora przednia, soczewka i ciało szkliste) i na poszczególnych jego elementach ulega załamywaniu. W układzie tym rogówka najsilniej załamuje światło i na nią przypada 2/3 mocy optycznej. Drugim ważnym elementem jest soczewka, która w spoczynku ma 1/3 mocy optycznej. Reszta ośrodków optycznych oka nie ma tak istotnego znaczenia w refrakcji oka. Wada refrakcji Jest to wada wzroku niepozwalająca promieniom świetlnym na skupianie się w pojedynczym ognisku na siatkówce. Do wad wzroku zalicza się krótkowzroczność, dalekowzroczność z ich odmianą astygmatyzmem.Wady refrakcji ocenia się wykonując skiaskopię lub autorefraktometrię (komputerową).
Miarowość (emmetropia) Prawidłowe załamywanie światła w oku nazywa się miarowością. Promienie równoległe wpadają do oka i po załamaniu przez układ optyczny ogniskują się na siatkówce (Ryc.7-2). Tylko w takim przypadku obraz będzie ostro i wyraźnie widziany przez człowieka.Dno oka Jest to tylny odcinek gałki ocznej widziany wziernikiem (oftalmoskopem). Plama ślepa (Plama Mariotte'a) Jest to pusta przestrzeń w polu widzenia, spowodowana tym, że na niewielkim obszarze siatkówki nie występują elementy percepcyjne (czopki i pręciki). Odpowiada to tarczy nerwu wzrokowego (skupieniu włókien nerwowych w obrębie siatkówki). Gdy promienie świetlne zogniskują się na plamce ślepej, występuje niewidzenie małego wycinka z pola widzenia. Jest to zjawisko normalne. Wkraplanie leku do oczu Jest to zabieg polegający na podawaniu 2 kropel (kropli ocznych) do worka spojówkowego. Po odciągnięciu dolnej powieki - pacjent w tym momencie powinien skierować oczy w górę - wpuszcza się krople na spojówkę powieki dolnej lub dolną część spojówki gałkowej.



JAK DZIAŁA OKO?
Światło wpadające do oka biegnie przez rogówkę, komorę przednią oka, soczewkę i ciało szkliste, by zakończyć swą podróż na siatkówce wywołując wrażenie wzrokowe przekazywane do mózgu za pośrednictwem nerwów łączących się w nerw wzrokowy. Rogówka, wraz z cieczą wodnistą, soczewką i ciałem szklistym, stanowią układ skupiający promienie świetlne tak, by na siatkówce pojawiał się ostry obraz obserwowanego przedmiotu i dawał jak najostrzejsze wrażenie wzrokowe. Dlatego też soczewka ma możliwość zmiany swojego kształtu, a co za tym idzie mocy optycznej. Pozwala to na ogniskowanie na siatkówce przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach od oka. Zdolność tę nazywamy akomodacją. Ostre widzenie uzyskiwane jest wtedy, gdy ognisko obrazowe pokrywa się z siatkówką. W przypadku, gdy oko nie jest w stanie zogniskować światła dokładnie na siatkówce mówimy o wadach wzroku. Moc optyczna oka nieakomodującego wynosi około +60 dioptrii, przy czym około 2/3 tej mocy przypada na rogówkę.
Na poniższym rysunku widzimy charakterystyczne parametry oka jako układu optycznego. Nad osią symetrii oka znajdują się parametry dotyczące oka nieakomodującego (oznaczone indeksem o), natomiast pod osią - akomodującego (oznaczenie indeksem a). Powierzchnie soczewki zaznaczone są liniami przerywanymi.



Parametry charakterystyczne tzw. oka teoretycznego wg Gullstranda przedstawia tabela. Są to parametry dobrane doświadczalnie na podstawie badań na większej liczbie osób i uśrednione.

OKO SCHEMATYCZNE WG GULLSTRANDA
Parametr Akomodujące Nie-akomodujące
współczynniki załamania
rogówka 1,376 1,376
ciecz wodnista 1,336 1,336
soczewka 1,386 1,386
ciałko szkliste 1,336 1,336
promienie krzywizny [mm]
rogówka (pow. zewnętrzna) 7,7 7,7
rogówka (pow. wewnetrzna) 6,8 6,8
soczewka (pow. zewnętrzna) 10 5,33
soczewka (pow. wewnętrzna) -6 -5,33
ogniskowa oka [mm]
obiekt -17,055 -14,169
obraz 22,785 18,930
moc optyczna [dpt]
rogówka 43,053 43,053
soczewka 19,11 33,06
całe oko 58,636 70,57

Do soczewki ocznej przylega tęczówka spełniająca rolę przysłony aperturowej kurczącej się pod wpływem bodźców świetlnych, co powoduje zmianę średnicy źrenicy wejściowej oka. Tęczówka ma zdolność do zmiany apertury wejściowej oka w zakresie od 8 mm w ciemności do 2 mm przy intensywnym oświetleniu.
Układ optyczny z pewnym przybliżeniem uważać można za centryczny. Środki krzywizn rogówki i soczewki leżą na prostej zwanej osią optyczną oka. Występuje jednak rozbieżność osi optycznej i osi widzenia, która jest wynikiem przesunięcia dołka środkowego poza oś optyczną oka. W efekcie występuje obrót osi widzenia względem osi optycznej średnio o około 5 stopni.
Siatkówka jako odbiornik promieniowania elektromagnetycznego zbudowane jest z dwóch rodzajów komórek światłoczułych: czopków i pręcików połączonych za pomocą nerwów z mózgiem. Czopki o względnie niskiej czułości przeznaczone są do obserwacji przy świetle dziennym. Ich maksymalne zagęszczenie występuje w dołku środkowym. Jeśli zatem obraz obserwowanego przedmiotu znajdzie się dokładnie w tym obszarze uzyskujemy wtedy najlepsza zdolność rozdzielczą. Wraz ze spadkiem natężenia światła wpadającego do oka rośnie średnica źrenicy. W momencie, gdy czułość czopków jest niewystarczająca do prowadzenia obserwacji, mimo dużych wymiarów źrenicy, funkcję receptorów przejmują pręciki. Pręciki znajdują się poza dołkiem środkowym, a największe ich zagęszczenie znajduje się w odległości kątowej 15 stopni od jego środka, (dlatego widzenie nocne nazywamy widzeniem peryferyjnym). Przy dużym natężeniu światła pręciki chronione są przed nadmiarem światła przy użyciu specjalnego barwnika. Jego działanie możemy zaobserwować przechodząc z ciemnego pomieszczenia do jasnego lub odwrotnie (efekt olśnienia). Proces przystosowania wzroku do warunków oświetlenia nazywamy adaptacją.
W miejscu gdzie połączenia nerwowe elementów światłoczułych z mózgiem tworzą wspólny nerw wzrokowy powstaje plamka ślepa pozbawiona zupełnie czopków i pręcików. Jeśli obraz przedmiotu obserwowanego znajdzie się w tym miejscu wrażenie wzrokowe nie zostanie odebrane i obserwator nie zauważy tego przedmiotu.

RÓŻNE KOLORY ŚWIATA...
Oko odbiera tylko część promieniowania nań padającego. Związane jest to z własnościami fizyko-chemicznymi rogówki, czopków i pręcików. Odbieramy zatem tylko światło, które mieści się w zakresie tzw. okna optycznego. Okno optyczne to przedział długości fali elektromagnetycznej (światła) od ok. 400nm, ( co odpowiada światłu o barwie fioletowej) do ok., 700nm (co odpowiada światłu o barwie czerwonej). Powyżej długości 700nm znajduje się niewidoczna dla człowieka podczerwień, a poniżej 400nm, również niewidoczny, ultrafiolet. Do fal elektromagnetycznych zaliczamy także niewidoczne dla człowieka promienie gamma, promienie X i inne - całość przedstawia poniższy rysunek.


Promieniowanie o długości fali spoza okna optycznego nie jest przepuszczane przez rogówkę oka. Promieniowanie, które wniknie do oka w różnym stopniu wywołuje reakcje elektrochemiczne w czopkach i pręcikach stając się źródłem bodźców. Ze względu na różną budowę czopków i pręcików występują różne właściwości widzenia ciemnego (przy małym oświetleniu, np. w nocy) i jasnego (przy dużym oświetleniu, np. w dzień). Przyjmuje się maksimum czułości czopków na 550 nm, a pręcików na 510 nm. Poniższy rysunek przedstawia wykres krzywej czułości widmowej oka ludzkiego dla widzenia jasnego (przy świetle dziennym - tzw. widzenie fotopowe) i ciemnego (nocą - tzw. widzenie skotopowe). Łatwo zauważyć najwyższą czułość oka w punktach 550nm i 510nm, malejącą wraz z oddalaniem się od tych maksimów, aż do osiągnięcia wartości zero na krańcach okna optycznego - jest to jednoznaczne ze ślepotą oka na światło o danej długości fali.





DLACZEGO CZŁOWIEK MA PARĘ OCZU?
Gdy patrzymy na przedmiot ustawiony bardzo daleko od nas osie patrzenia obu oczu ustawione są prawie równolegle. Jeżeli przedmiot ten będziemy zbliżali w naszym kierunku, to mięśnie gałek ocznych będą zmieniać położenie gałek tak by osie widzenia podążały za tym przedmiotem, a tym samym przecięły się. Zjawisko to nosi nazwę konwergencji. Im bliżej oczu znajdzie się nasz przedmiot, tym osie patrzenia przetną się pod większym kątem. Analizując ten kąt mózg człowieka wnioskuje o odległości obserwowanego przedmiotu od oczu. Gdyby zatem człowiek wyposażony był w tylko jedno oko bardzo trudno byłoby mu określać odległość obserwowanego przedmiotu od siebie.



ŚWIAT DO GÓRY NOGAMI...
Obraz przedmiotu na siatkówce jest odwrócony "do góry nogami", co wynika z fizycznej budowy oka (soczewka odwraca obraz). W pierwszych dniach życia mózg człowieka uczy się widzieć prawidłowy obraz obracając go by w późniejszym życiu robić to automatycznie. Oznacza to, że niemowlę widzi świat "postawiony na głowie" i dopiero po pewnym czasie zaczyna widzieć normalnie.


Złudzenie optyczne

Złudzenia optyczne są z nami na każdym kroku... Czasem wydaje nam się, że widzimy coś innego, niż jest faktycznie... A wszystko związane jest z niedoskonałością naszego oka - proszę, jak łatwo jest je oszukać...

Czy figury te są przestrzenne?
Czy ten sześcian jest tam faktycznie?
Spróbuj wykonać takie urządzenie...
Policz ile spirali znajduje Się na rysunku.
Która z tych linii jest dłuższa? Aby się przekonać weź linijkę...
Która z tych linii jest dłuższa? Aby się przekonać weź linijkę...
Która z tych postaci jest wyższa? Aby się przekonać weź linijkę...
Które z dwóch wewnętrznych kółek jest większe? Aby się przekonać weź linijkę...
Czy wewnętrzny kwadrat ma proste krawędzie?
A jak jest z tym okręgiem?
Czy te linie są faktycznie proste?
Czy te linie są faktycznie proste?
Czy widzisz świecące punkty na skrzyżowaniu linii?
Czy widzisz świecące punkty na skrzyżowaniu linii?
Czy to jest jedna, czy dwie twarze?
Kaczka, czy zając?
Twarze, czy wazon?
Którędy do wyjścia?
Kto by pomyślał?.. A są tu tylko trzy różne kolory...
A jednak identyczne...
Zapraszamy na krótki spacer...
Czy uwierzysz, że te ukośne dwie linie mają identyczną długość?


Wady wzroku
Krótkowzroczność (myopia) jest jedną z najczęściej spotykanych wad refrakcyjnych oka ludzkiego. Jest wynikiem zbyt dużych rozmiarów przednio - tylnych oka lub zbyt dużą siłą łamiącą układu optycznego oka. Poniższe rysunki przedstawiają bieg promieni świetlnych w oku zdrowym i krótkowzrocznym.



Jak widać promienie równoległe, które w nieakomodującym oku zdrowym ogniskowane są na siatkówce, w nieakomodującym oku krótkowzrocznym ogniskowane są przed siatkówką. Wskutek tego wrażenie wzrokowe krótkowidza jest nieostre. Żeby dobrze zobaczyć przedmiot krótkowidz przysuwa przedmiot bliżej oczu. Poniższy rysunek przedstawia schematycznie jak widzi krótkowidz.

W celu poprawy ostrości widzenia krótkowidza stosuje się okulary korekcyjne lub soczewki kontaktowe. Są to soczewki rozpraszające. Ich moc optyczną podaje się w dioptriach dodając znak minus (np. minus 3 dioptrie). Poniższy rysunek przedstawia bieg promieni świetlnych w oku krótkowzrocznym skorygowanym soczewką rozpraszającą.

Wyróżnia się trzy stopnie krótkowzroczności:
· małą - w zakresie do -3dpt.
· średnią - poniżej -6dpt.
· wysoką - powyżej -6dpt.
Przy wysokiej krótkowzroczności w późniejszym okresie życia mogą wystąpić zmiany zwyrodnieniowe naczyniówki, siatkówki i ciała szklistego ·Krótkowzroczność rozwija się najczęściej w okresie dojrzewania płciowego
Nadwzroczność (hyperopia) jest drugą obok krótkowzroczności najczęściej spotykaną wadą refrakcyjną oka ludzkiego. Jest wynikiem zbyt małych rozmiarów przednio - tylnych oka lub niewystarczającą siłą łamiącą układu optycznego oka. Nadwzroczność wzrasta z wiekiem (starczowzroczność, prezbiopia) wskutek postępującego osłabienia aparatu nastawczego oka, w wyniku zmniejszenia sprawności mięśnia rzęskowego i elastyczności soczewki. Poniższe rysunki przedstawiają bieg promieni świetlnych w oku zdrowym i nadwzrocznym.



Jak widać promienie równoległe, które w nieakomodującym oku zdrowym ogniskowane są na siatkówce, w nieakomodującym oku nadwzrocznym ogniskowane są za siatkówką. Wskutek tego wrażenie wzrokowe dalekowidza jest nieostre. Żeby dobrze zobaczyć przedmiot dalekowidz odsuwa przedmiot od oczu. Poniższy rysunek przedstawia schematycznie jak widzi osoba z wadą nadwzroczności.

W celu poprawy ostrości widzenia dalekowidza stosuje się okulary korekcyjne lub soczewki kontaktowe. Są to soczewki skupiające. Ich moc optyczną podaje się w dioptriach dodając znak plus (np. plus 3 dioptrie). Poniższy rysunek przedstawia bieg promieni świetlnych w oku dalekowzrocznym skorygowanym soczewką skupiającą. Brak korekcji u młodych osób może prowadzić do powstania tzw. zeza akomodacyjnego

Oko ludzkie przystosowane jest do widzenia barw światła o długości fali w zakresie od około 400 nm (barwa fioletowa) do około 700 nm (barwa czerwona).
Jedną z wad wzroku jest daltonizm polegający na złym rozpoznawaniu barw. Nazwa wady pochodzi od nazwiska angielskiego fizyka i chemika J.Daltona, który jako pierwszy opisał ślepotę na barwy zieloną i czerwoną. Może być to wada wrodzona lub nabyta. Daltonizm wrodzony jest wadą dziedziczną, na którą cierpi w różnym stopniu 8% mężczyzn i 0,5% kobiet. Daltonizm nabyty może być wynikiem przejścia choroby siatkówki lub drogi wzrokowej.
Wada ta jest często definiowana jako ślepota na barwę czerwono - zieloną. Występuje także ślepota na barwę czerwoną, rzadziej zieloną i bardzo rzadko na fioletową. W większości przypadków osoby źle rozróżniające barwy od urodzenia nie zdają sobie sprawy z istnienia tej wady, gdyż ostrość wzroku jest zwykle u nich prawidłowa. Całkowita ślepota na barwy jest wynikiem niedorozwoju czopków siatkówki i łączy się ze znacznym obniżeniem ostrości wzroku i trudnością przystosowania się do światła.
Wadę tę wykrywa się na podstawie specjalistycznych badań przy użyciu tablic barwnych pseudoizochromatycznych. W razie konieczności wykonania dokładniejszych badań wykorzystuje się przyrząd nazywany anomaloskop. Pacjent badany anomaloskopem ma za zadanie porównanie dwóch barw.
Przykładowe tablice barwne służące do diagnozowania daltonizmu umieszczone są poniżej. Osoby posiadające wadę daltonizmu powinny zobaczyć na pierwszej tablicy liczbę 21 zamiast prawidłowej 74. Na drugiej tablicy przedstawiona jest liczba 89.


Osoby źle rozróżniające barwy nie mogą wykonywać wielu zawodów wymagających bezbłędnego rozpoznawania barw, np. kierowca, maszynista kolejowy, lotnik, itp




Prawidłowe oko człowieka zbudowane jest w ten sposób, że na siatkówce otrzymywany jest ostry obraz obserwowanego przedmiotu. Jest to możliwe dzięki takiej budowie oka, która zapewnia skupianie wszystkich promieni świetlnych wpadających do oka w jego ognisku. Bieg promieni świetlnych w oku prawidłowym przedstawia poniższy rysunek.

Astygmatyzm (niezborność rogówkowa) jest wadą polegającą na zniekształceniu widzenia wskutek niesymetryczności rogówki oka. Jeżeli promień krzywizny rogówki oka w płaszczyźnie pionowej jest inny niż w płaszczyźnie poziomej, to promienie świetlne padające na różne części rogówki załamywane są w różnym stopniu. Powoduje to, że obraz widziany przez pacjenta jest nieostry. Często zdarza się, że gdy pokazuje się pacjentowi znak krzyżyka, on widzi ostro tylko jedno jego ramię - pionowe lub poziome. Taki astygmatyzm nazywa się regularnym, a oko takie posiada dwie ogniskowe. Aby skorygować taką wadę stosuje się okulary z soczewkami cylindrycznymi. Oko ludzkie posiada zwykle tzw. niezborność fizjologiczną o wartości do 0,5D, która nie wymaga korekcji. Poniższy rysunek przedstawia bieg promieni w oku z astygmatyzmem regularnym.

Urazy oka są często przyczyną nierównej powierzchni rogówki, co powoduje astygmatyzm nieregularny, cechujący się większą ilością ogniskowych. Aby skorygować taką wadę konieczne jest zastosowanie soczewek kontaktowych na powierzchni oka, lub specjalnych żeli okulistycznych wyrównujących powierzchnię rogówki. Poniżej widzimy bieg promieni w oku z astygmatyzmem nieregularnym, wynik korekcji tej wady przez zastosowanie soczewki kontaktowej i wygląd oka z astygmatyzmem nieregularnym z soczewką kontaktową.








Mianem choroba zezowa określa się nieprawidłowe ustawienie gałek ocznych oraz współistniejące zaburzenia widzenia. W prawidłowych warunkach obie gałki poruszają się zgodnie w różnych kierunkach dzięki działaniu mięśni zewnętrznych oka poruszających każde oko. W czasie patrzenia ustawiamy oczy odruchowo w taki sposób, aby obraz przedmiotu padał na część plamkową siatkówki równocześnie w obu oczach. W przypadku, gdy któreś mięśnie wykazują przewagę czynnościową, następuje odchylenie gałki ocznej od osi optycznej i pozostaje możliwość posługiwania się jednym okiem. Oko odchylone od swej osi optycznej nie może odbierać prawidłowo wrażeń wzrokowych, gdyż obraz ucieka z części plamkowej i powstaje na obwodzie siatkówki.
Rozróżnia się dwa podstawowe rodzaje zeza: zbieżny i rozbieżny, przy czym najczęstszym jest zez zbieżny. Zdarza się, że oko zezujące może być ustawione w górę lub w dół. Zez może dotyczyć jednego lub obu oczu naprzemiennie: raz jednego, raz drugiego.
Zez zdarza się najczęściej we wczesnym dzieciństwie, kiedy to proces umożliwiający złączenie obrazów odbieranych przez dwoje oczu w jeden (fuzja) jest słabo wykształcony i nie ma mechanizmu, który mógłby likwidować nieprawidłową fiksację i umożliwić prawidłowe umiejscowienie obrazów symetrycznie na siatkówce obu oczu.
W zezie nie ma możliwości prawidłowego widzenia obuocznego, ponieważ obraz w oku fiksującym znajduje się w pewnej odległości od plamki żółtej (odległość ta zależy od wielkości wady, określanej w stopniach). Powoduje to, że obraz odbierany z różnych części siatkówki obu oczu widziany jest podwójnie. Pacjent, starając się uniknąć tego nieprzyjemnego zjawiska, używa naprzemiennie raz jednego, raz drugiego oka i w rezultacie powstaje zez naprzemienny. W zezie tego typu zwykle zachowana jest ostrość obu oczu. Inaczej jest w zezie jednego oka, gdzie oko zezujące przeważnie ma obniżona ostrość widzenia. Przy trwającym długo zezie, najczęściej jednostronnym, niemożność widzenia precyzyjnego powoduje stopniowe niedowidzenie.

PRZYCZYNY ZEZA
Jak wspomnieliśmy wyżej przyczyną powstawania zeza u dzieci są czynniki uniemożliwiające wykształcenie się fuzji. Należą do nich głównie wady wzroku (w szczególności różnowzroczność), oraz wiele czynników opóźniających proces fuzji, w tym czynniki psychiczne i choroby zakaźne wieku dziecięcego obniżające ogólną sprawność organizmu dziecka.
Przyczynami powstania zeza u osób dorosłych mogą być:
· niedowidzenie będące najczęściej skutkiem nie skorygowanej wady wzroku
· bielmo, zaćma i inne stany chorobowe ograniczające przezierność układu optycznego oka,
· choroby siatkówki i nerwu wzrokowego uszkadzające elementy nerwowe odbierające wrażenia wzrokowe.
Zez taki jest wynikiem wyłączenia oka słabszego z procesu widzenia i ustawienie go w zezie zbieżnym.
Inną kategorię przyczyn powstawania zeza stanowią urazy lub uszkodzenia procesem chorobowym nerwu zaopatrującego dany mięsień. Do urazów tych należą: stany zapalne organizmu (ostre choroby zakaźne, zapalenia odogniskowe), zatrucia, a także choroby ośrodkowego układu nerwowego. Kategoria ta nosi nazwę zezów porażennych, których charakterystycznym objawem jest widzenie podwójne.

LECZENIE
Polega na stosowaniu odpowiednio dobranych szkieł korekcyjnych, zlikwidowaniu ewentualnego niedowidzenia, wytworzeniu widzenia obuocznego i przywróceniu prawidłowego ustawienia oczu.
Leczenie zeza powinno być przeprowadzone jak najwcześniej, w szczególności u dzieci, u których proces fuzji wykształca się do 6 roku życia. Kuracja prowadzona przed zakończeniem tego wieku daje duże szanse powodzenia na przywrócenie zarówno prawidłowego ustawienia oczu (wzgląd estetyczny), jak i widzenia obuocznego (wzgląd czynnościowy). Wyleczenie zeza po 10 roku życia jest już bardzo trudne i sprowadza się zwykle do zabiegu operacyjnego przywracającego prawidłowe ustawienie gałek ocznych. W takim przypadku przywrócenie widzenia obuocznego jest raczej rzadkie.
W przypadku zezów akomodacyjnych, powstałych u dzieci w wyniku wad wzroku, odpowiednio wczesne (przed wystąpieniem zmian w mięśniach gałki ocznej) zastosowanie okularów korekcyjnych pozwala na całkowite wyleczenie wady. Jeśli zabieg taki nie daje oczekiwanych rezultatów, stosuje się leczenie ortoptyczne. Polega ono na wykonywaniu odpowiednich ćwiczeń, z wykorzystaniem specjalistycznych urządzeń. Dla poprawy skuteczności procesu leczenia stosuję się także czasami zabieg operacyjny przywracający równowagę mięśniową.
Leczenie zeza u dorosłych jest często przyczynowe i polega na leczeniu choroby podstawowej bądź jej skutków powodujących znaczne upośledzenie ostrości widzenia.
Zez jest chorobą, która, obok dyskomfortu kosmetycznego, uniemożliwia choremu podjęcie wielu zajęć i pracy w wielu zawodach wymagających widzenia przestrzennego.

KRWOTOKI DO OCZODOŁU
Występują w przebiegu niektórych chorób ogólnych (hemofilia), w wyniku pęknięcia tętniaków lub żylaków oraz po tępych lub drążących urazach oczodołu. Wynaczynienia powodują wytrzeszcz gałki ocznej, utrudnienie lub całkowite zniesienie jej ruchomości oraz krwawe podbiegnięcie spojówek i powiek. W większości przypadków stosuje się leczenie zachowawcze.

WYTRZESZCZ OCZU
Wytrzeszcz oczu jest jednym z głównych objawów zmian chorobowych w oczodole polegające na nadmiernym wysunięciu gałki ocznej ku przodowi jedno- lub, częściej występujące, obustronne. Niekiedy następuje przemieszczenie gałki ocznej w kierunku poziomym lub pionowym.
Wytrzeszczowi towarzyszą często:
· ograniczenie ruchomości oka
· obrzęk i przekrwienie powiek oraz spojówek
· bolesność samoistna lub w czasie poruszania okiem.
Istnieje również możliwość uszkodzenia rogówki wskutek jej wysuszenia w następstwie niedomykalności powiek oraz uszkodzenia nerwu wzrokowego.
Do przyczyn powstawania wytrzeszczu zalicza się:
· zmiany w oczodole (nowotwory, stany zapalne ostre lub przewlekłe w obrębie oczodołu albo przechodzące z otoczenia, np. z zatok),
· urazy kości czaszki,
· rozszerzenia żył w oczodołach,
· zmiany spoistości wiotkiej tkanki pozagałkowej nadczynności tarczycy (choroba Basedowa) oraz
· przypadki znacznego stopnia krótkowzroczności.
Wyróżnia się wytrzeszcz oczu:
· obustronny, którego główną przyczyną są choroby gruczoły tarczowego. Może on występować w postaci złośliwej, z dużym obrzękiem spojówki i utrudnieniem zamykania powiek, co stanowi częstą przyczynę ciężkiego uszkodzenia rogówki. Stan ten wymaga szybkiego leczenia przez internistę i okulistę;
· jednostronny, powodowany najczęściej stanem zapalnym tkanek oczodołu. W tym przypadku poza wytrzeszczem występują obrzęk, zaczerwienienie oraz bolesność powiek i spojówek a także podwyższenie temperatury ciała. Konieczna jest więc szybka pomoc lekarska, gdyż zakażenia oczodołowe mogą szybko rozprzestrzeniać się, dając groźne dla życia powikłania ogólne. Inną, równie częstą przyczyną wytrzeszczu jednostronnego są nowotwory - łagodne lub złośliwe - wzrastające w oczodole. Niejednokrotnie konieczny staje się zabieg operacyjny;
· uszkodzenie ściany tętnicy szyjnej wewnętrznej w obrębie zatoki jamistej powoduję powstanie tzw. wytrzeszczu tętniącego, pulsującego. Lekarze rozpoznają go poprzez wysłuchanie szmeru skurczowego, zanikającego po uciśnięciu tętnicy szyjnej po tej samej stronie. Konieczne jest tu leczenie operacyjne;
· wytrzeszcz przepuszczający jest związany występowaniem żylaków w oczodole. Uwidacznia się on przy pochylaniu głowy, gdyż wówczas żylaki wypełniają się krwią i wypierają gałkę oczną ku przodowi. W tym przypadku stosuje się leczenie zachowawcze.

ZAPALENIE TKANEK OCZODOŁU
Częstą przyczyną zapalenia tkanek oczodołu są procesy zapalne, zwłaszcza ropne, zatok przynosowych. Po usunięciu przyczyny stan zapalny może całkowicie ustąpić. Jeśli jednak nastąpiło rozprzestrzenienie się zakażenia drogą naczyń żylnych, wytwarza się ropowica oczodołu. Wśród głównych objawów wyróżniamy:
· wytrzeszcz zapalny gałki ocznej,
· ograniczenie jej ruchomości,
· obrzęk i zaczerwienienie powiek,
· silny obrzęk spojówki gałkowej oraz
· podwyższona temperatura ciała.
Ropowicę leczy się antybiotykami o szerokim zakresie działania, a w przypadku dużego nagromadzenia się ropy stosuje się leczenie operacyjne (nacięcie ropowicy). Szybka interwencja lekarska jest bardzo ważna ze względu na grożące powikłania. Może bowiem nastąpić utrata widzenia spowodowana zapaleniem nerwu wzrokowego lub zakrzepem żyły środkowej siatkówki albo też zatorem tętnicy środkowej siatkówki.

Objawy towarzyszące chorobom narządu łzowego przejawiają się zwykle w jego nieprawidłowym działaniu, a mianowicie w nadmiernym łzawieniu lub upośledzeniu wydzielania łez. Najczęstszym objawem chorób spojówki, tęczówki i ciała rzęskowego jest nadmierne wydzielanie łez. Objaw ten może także być symptomem reakcji obronnej oka po jego urazach, na skutek działania kurzu, pyłów, dymu tytoniowego, silnego światła, a nawet zimna. U niektórych osób bardzo łatwo dochodzi do nadprodukcji łez przez gruczoł łzowy.
Nadmierne łzawienie może także być spowodowane utrudnionym odpływem łez przez drogi łzowe oraz w przypadku podwijania się lub odwijania powiek.
Leczenie tej dolegliwości polega na usunięciu jego przyczyny. Czasami wystarczającym zabiegiem jest używanie okularów ochronnych lub przeciwsłonecznych. W trudniejszych przypadkach konieczna jest interwencja okulisty. Upośledzenie wydzielania łez jest przyczyną wysychania spojówek i rogówki, które są tym samym pozbawione naturalnej ochrony przez łzy. Dolegliwość ta jest dość przykra, a ostatnio dość "modna", jako, że jest jednym z głównych przeciwwskazań do noszenia soczewek kontaktowych.
Stan taki nazywany jest zwykle "suchym zapaleniem" lub "zespołem suchego oka". Zespół suchego oka objawia się zwykle uczuciem suchości spojówek, śluzówki nosa i gardła, odczuwaniem przez chorych świądu i pieczenia, a nawet kłucia w przypadku wysychania rogówki.
Choroba występuje czasem u kobiet w średnim lub starszym wieku cierpiących na przewlekły reumatyzm. Innymi przyczynami choroby mogą być też: źle leczone choroby spojówek, nadużywanie leków okulistycznych, porażenie nerwu twarzowego lub trójdzielnego, niedobór witaminy A.
Leczenie musi być prowadzone przez okulistę i polega na zwalczaniu przyczyn choroby i stosowaniu kropli zastępujących naturalne łzy, tzw. sztucznych łez.

OSTRE ZAPALENIE GRUCZOŁU ŁZOWEGO
Przyczyną może być zakażenie miejscowe lub ogólne. Podstawowym objawem jest silny ból powieki w okolicy górno-bocznej, często połączony z obrzękiem, w wyniku, którego dojść może do całkowitego zniesienia szpary powiekowej. Dość charakterystyczne jest także powiększenie i bolesność węzłów przyuszniczych. Schorzenie to może przejść w postać przewlekłą, dlatego konieczna jest interwencja okulisty. Leczenie polega na miejscowym lub ogólnym zastosowaniu antybiotyków.

CHOROBY DRÓG ŁZOWYCH
Postać wrodzona wad dróg łzowych należy raczej do rzadkości. Zdarzają się przypadki wrodzonego braku dróg łzowych i nieprawidłowości w budowie anatomicznej kanalików łzowych, woreczka łzowego lub przewodu nosowo-łzowego. Wszystkie one są ściśle związane z zaburzeniami drożności dróg łzowych.
Częściej zdarzają się przypadki zapalenia dróg łzowych. Choroba ta może być zlokalizowana wewnątrz kanalika łzowego lub dotyczyć także woreczka łzowego. Ropne zapalenie kanalika może być spowodowane przez paciorkowce, dwoinki zapalenia płuc, pałeczkę ropy błękitnej lub grzyby chorobotwórcze. Zwykle dotyczy kanalika górnego i objawia się obrzękiem, bolesnością i zaczerwienieniem skóry w jego okolicy. Interwencja okulistyczna polega na płukaniu dróg łzowych antybiotykami.


ZAPALENIE WORECZKA ŁZOWEGO
Może przebiegać w sposób ostry lub przewlekły. Przebieg ostry objawia się silnym zaczerwienieniem, obrzękiem i bolesnością skóry w okolicy woreczka łzowego. Spojówki są przekrwione, a w woreczku łzowym gromadzi się wydzielina ropna. Gdy wydzielina obejmie cały woreczek łzowy, na bocznej ścianie nosa powstaje duży naciek zapalny. Treść ropna z woreczka łzowego może niekiedy wydostać się na zewnątrz poprzez wytworzoną przez siebie przetokę skórną. Wówczas objawy zapalne powoli cofają się, a ostry stan przechodzi w przewlekły stan ropiejący. Stan ostry leczy się stosując kurację antybiotykową oraz kompresy rozgrzewające.
Stan przewlekły polega na zbliznowaceniu dróg łzowych i ciągłym łzawieniu. W początkowej jego fazie można udrożnić drogi łzowe specjalną sondą, zapobiegając dalszym komplikacjom. Ważne jest też leczenie stanów zapalnych spojówek. Czasem w przypadku zbliznowaceń dróg łzowych występuje konieczność usunięcia woreczka łzowego, lub chirurgiczne stworzenie połączenia między woreczkiem łzowym a jama nosową.
Zapalenie woreczka łzowego może pojawić się także u noworodków. Przybiera zwykle postać podobną jak u dorosłych. Może być spowodowane niedrożnością przewodu łzowego w wyniku zablokowaniu go przez złuszczony nabłonek lub wrodzoną błonę, która uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie dróg łzowych. Często mówi się w takich przypadkach o opóźnieniu rozwoju dróg łzowych i zastoju łez, które ulegają zakażeniu bakteryjnemu. Leczenie polega na płukaniu dróg łzowych antybiotykiem, a w przypadku braku poprawy - na sondowaniu. Przeważnie po jednokrotnym wykonaniu takiego zabiegu wszelkie objawy choroby ustępują.



















Ciekawostki

Mruganie
· Podczas mrugania powieki zwilżają powierzchnię oka oczyszczając ją z kurzu i zarazków. Człowiek mruga średnio 1-2 razy co 10 sekund, a każde mrugnięcie trwa około 1/3 sekundy. Oznacza to, że w ciągu 12-godzinnego dnia mrugamy łącznie około 25 minut.

Z młodych lat...
· Noworodki mrugają znacznie rzadziej - 1-4 razy na minutę. Liczba ta zwiększa się około 6-go miesiąca życia.
· Gruczoły łzowe noworodków nie wydzielają łez. Oznacza to, że płaczą one "na sucho". Pierwsze łzy pojawiają się około 2-go miesiąca życia.
· Noworodek ma dobrze rozwinięte czopki i pręciki oka, jednak plamka żółta, umożliwiająca obserwowanie szczegółów, tworzy się dopiero w 4 miesiącu życia dziecka.
· Młody człowiek w pierwszych dniach swego życia nie potrafi skupić wzroku na przedmiotach oddalonych bardziej niż 18-25 cm, ponieważ nie potrafi w pełni panować nad mięśniami oka i soczewką. Obserwując niemowlę odnosimy wrażenie jakby błądziło wzrokiem w przestrzeni. Jeśli umieścimy jednak w pobliżu oczu dziecka jakiś przedmiot - chętnie skupi na nim wzrok. Największym zainteresowaniem noworodków cieszą się przedmioty o skomplikowanych kształtach i wzorach, np. dziecko bardziej zainteresuje się ubraną w sukienkę lalką niż kolorową grzechotką.
· W pierwszych tygodniach życia dziecko bacznie przygląda się twarzom, które widzi przed swymi oczami. Początkowo dzieci reagują na każdy obrazek z włosami, oczami, ustami i brodą, nawet jeśli nie stanowią one logicznej całości. Od około piątego tygodnia życia w centrum zainteresowania znajduje się ludzka twarz. Zainteresowanie takie utrzymuje się przez kilka miesięcy, aż niemowlę zaczną interesować przedmioty o określonych kształtach i kolorach.

Witaminki, witaminki, dla chłopczyka i dziewczynki...
· Jedzenie marchwi poprawia widzenie w ciemności, co jest zasługą pobudzającego wpływu witaminy A, zawartej w marchwi, na pręciki.
· Jedzenie warzyw, a w szczególności kapusty, dzięki zawartych w nich witaminach pomaga zapobiegać chorobom oczu.
· Spożywanie dużych ilości soli powoduje wzrost ryzyka wystąpienia zaćmy podtorebkowej. Należy więc unikać solenia potraw w trosce o swój wzrok.
· Zwiększenie spożywania witaminy C powoduje zmniejszenie ryzyka wystąpienia wielu groźnych chorób oczu, w tym zaćmy.
· Chcąc uchronić się przed wieloma chorobami oczu, np. chorobami plamki żółtej, światłowstrętem, podrażnieniem i zaczerwienieniem oczu i powiek, powinniśmy dodać do swej diety produkty bogate w witaminę A, którą zawierają min. wątroba, ryby, żółtka jaj, masło i niektóre owoce i warzywa...
· Dietetycy radzą, aby w swej diecie uwzględnić też soję, produkty z owsa (z tym ostrożnie, bo odwapniają organizm), cebulę, czosnek i mięso skorupiaków...
· Zielarze proponują picie naparu z głogu, (co drugi dzień), naparu z ziela fiołka trójbarwnego (dwa razy w tygodniu) i odwaru ze świetlika łąkowego (dwa razy dziennie) w celu poprawy funkcjonowania naszego narządu wzroku. Kuracja taka przynosi ulgę zmęczonym oczom i poprawia ostrość widzenia.
· Leczniczą siłę przypisuje się szafirowi, który noszony na szyi leczy wzrok. Analogiczne właściwości mają podobno szmaragdy, które moczyć należy przez kilka dni w wodzie, a następnie wodą tą przemywać oczy.
· Zbawienny wpływ dla naszego wzroku przypisuje się kolorowi indygo (granatowy). Specjaliści zalecają wpatrywanie się w ten kolor przez około 15 minut dziennie.
· Specjaliści od aromaterapii wskazują na doskonałe efekty leczenia wzroku w powiązaniu z wdychaniem oparów olejku majerankowego. Doskonale działa również czarny bez, którego gałązki warto trzymać w mieszkaniu, a najlepiej w sypialni.

Ach ci mężczyźni...
· Wysoka krótkowzroczność występuje niemal dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn...

Skutki uboczne korekcji wad wzroku...
· W Stanach Zjednoczonych Ameryki nikt, kto przeszedł operację korekcji wad wzroku, nie może zostać zawodowym żołnierzem. Kadeci, którzy przeszli taką operację po przyjęciu ich do szkoły wojskowej nie zostają dopuszczeni do egzaminu końcowego. Natomiast żołnierze zawodowi w czynnej służbie tracą wszelkie szanse na awanse i ich kariera zawodowa tym samym się kończy... Wszystkie te sankcje nie zależą od skutku operacji i obowiązują nawet przy rewelacyjnych wynikach pooperacyjnych.

Z mitów greckich
· Jak głoszą mity greckie w czasach starożytnych żył olbrzym o stu oczach - Argos. Był on czujnym strażnikiem, który nigdy nie zasypiał. W mitologii czytamy: Kiedy zazdrosna o męża Dzeusa bogini Hera dowiedziała się, że ma kochankę, piękną nimfę Io, zamieniła ją w krowę, zamknęła w jednej ze swoich świątyń, a na straży postawiła stuokiego Argosa. Dowiedział się o tym Dzeus i posłał Hermesa, aby uwolnił Io. Hermes poszedł do Argosa w nocy i melodyjnym głosem opowiadał mu niekończące się bajki. Zasłuchanemu Argosowi czuwające oczy zaczęły się powoli zamykać, aż w końcu zasnął. Wtedy Hermes uciął Argosowi głowę i wyprowadził Io z więzienia.
· Według greckiej mitologii pokolenie Gai i Uranosa wydało na świat sturękich tytanów i jednookich cyklopów. Cyklopi byli ogromnego wzrostu i potwornego, dzikiego wyglądu. Byli szkaradni i okrutni. Oko u nich znajdowało się na środku czoła. Ojciec Uranos był przerażony widząc takie potomstwo. Napełniali go wstrętem i strachem i gniewało go, że nie szanują jego ojcowskiej woli. Mimo próśb Gai strącił ich do Tartaru, skąd nie mieli już nigdy powrócić. Ale stało się inaczej: Cyklopów uwolnił z Tartaru Dzeus - potrzebni mu byli do walki z tytanami i Kronosem. Znaleźli zatrudnienie w kuźni Hefajstosa, gdzie bez przerwy wykuwali strzały, łuki i zbroje dla Dzeusa. Jedno oko starczało cyklopom do wykonywania tych czynności.

















Humor
Rozmawiają 2 ślepe konie :
"Będziesz startować jutro w Wielkiej Pardubickiej ?
Drugi na to :
"Nie widzę żadnych przeszkód."
*****
Przychodzi baba do lekarza z zezem zbieżnym :
-Co pani taka skupiona ?
*****
...z zezem rozbieżnym :
-Co się pani tak rozgląda ?
*****

Przychodzi baba z córką do lekarza okulisty i mówi:
- Panie doktorze... moja córka ma od miesiąca wytrzesz oczu...
- Proszę córce poluźnić warkoczyk...
*****
Przychodzi baba do lekarza okulisty i mówi:
- Panie doktorze... Zawsze, gdy piję herbatę boli mnie oko...
- Proponuję wyjąć łyżeczkę ze szklanki...
*****
Okulista zasiadający w komisji wojskowej pyta poborowego:
- Czy widzicie tam jakieś litery ?
- Nie widzę.
- A widzicie w ogóle tablice ?
- Nie widzę.
- I bardzo dobrze, bo tam nic nie ma ! Zdolny !
*****
Okulista chwali się swojemu koledze chirurgowi:
- Dokonałem rzeczy nieprawdopodobnej. Kobiecie od 20 lat niewidomej przeszczepiłem oczy królika i teraz normalnie widzi!
- Ja też mam się czym pochwalić - odpowiada chirurg - Pacjentowi, któremu tramwaj obciął głowę przyszyłem ją z powrotem i teraz czuje się on zupełnie dobrze.
- Niemożliwe! Czy ktoś to widział?
- Tak, twoja pacjentka!
*****
Pacjent pyta okulistę:
- Panie doktorze, czy to prawda, że jeśli będę jadł dużo warzyw, to będę miał dobry wzrok?
- Oczywiście. Weźmy na przykład takiego zająca - czy widział pan kiedykolwiek zająca w okularach?
Przychodzi facet do okulisty i mówi:
- Panie doktorze, z moim wzrokiem coś nie w porządku. Odkąd się ożeniłem, nie widzę pieniędzy w swoim portfelu.
Przychodzi baba do lekarza.
- Panie doktorze, mam bardzo słaby wzrok. Już nawet na noc muszę zakładać okulary.
- Dlaczego?
- Bo nawet we śnie nie poznaję znajomych...
*****
Po zbadaniu pacjenta okulista mówi:
- Proszę pana! To cud, że pan do mnie w ogóle trafił!