W momencie zwiastowania Maryja rozpoczyna swoją pielgrzymkę, idąc razem z Chrystusem drogą Jego życia, wspólnie wędrują do Ojca. Będąc świadkiem ważnych wydarzeń posłannictwa Chrystusa uczestniczy czynnie wraz a Nim w dziele odkrywania świata. Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezus obiecuje apostołom nowego Pocieszyciela, którego zsyła w wieczerniku. Razem z nimi przebywa Maryja, obecna przy narodzinach Kościoła. W ten sposób jej pielgrzymka wiąże się z drogą Mistycznego Ciała Chrystusa. Od tego momentu Maryja jest nieustannie obecna w życiu Kościoła, razem z nią podążamy do portu zbawienia. Jej droga jakby poprzez naszą drogę co wynika z tego, że Maryja swym „fiat” zapoczątkowała misję Chrystusa na ziemi.
Kościół zawsze patrzył na Rodzicielkę swego Zbawiciela, którego nieustannie się prosi o łaski za jej zmartwychwstanie. Wspólnie z Nią modlimy się do Boga i za Jej pośrednictwem kierujemy prośby do Pana. Maryja nieodłącznie nam towarzyszy w naszych trudach, cierpieniach i radościach, będąc wzorem silnej wiary i zaufaniu Bogu Boża Rodzicielka strzeże nas i pragnie abyśmy wypełniali słowa Chrystusa. Na weselu w Kanie Galilejskiej, gdy zabrakło wina prosi ludzi, aby czynili, to co powie im jej Syn. Nieustanna troska Maryi o Kościół jest konsekwencją miłości do nas, a wyraża się w licznych objawieniach, w których przypomina wolę Jezusa i doradza jak dojść do Ojca. Jest Ona swoistym zwierciadłem Bożego miłosierdzia, w którym odbija się Jej dobro. Wpatrując się w Maryję musimy tak żyć, aby i nas Bóg obdarzył tyloma darami, jakie na Nią wylał.
Jako umiłowana Boga i wybrana na Matkę Chrystusa posiada szczególne przywileje. Nieustannie modli się za na, wypraszając liczne łaski. Trudno byłoby sobie wyobrazić życie Kościoła bez jej pomocy i modlitwy, które towarzyszą nam począwszy od wieczernika, aż po nasze czasy. Jak nieoceniona jest Jej pomoc, świadczą liczne uzdrowienia, rozwiązania trudnych spraw. Do Ojca możemy kierować modlitwy, mając pewność, że za Jej wstawiennictwem zostaną wysłuchane.
Maryja Królową Polski
Polska proklamowała Matkę bożą królową w XVII wieku, dokonała tego najbardziej uroczyście ze wszystkich krajów, które tego dokonały. Naród polskie wielokrotnie bowiem w ciągu swych dziejów doświadczał szczególnej opieki Matki bożej. Trzy historyczne daty i wiążące się z nimi wydarzenia leżą u podstaw święta Maryi Królowej Korony polskiej:
1 kwietnia 1656, 3 maja 1791 i 15 sierpnia 1920, a mianowicie śluby króla Jana Kazimierza, podczas których obrał Maryję Królową Korony Polskiej, uchwalona przez Sejm Czteroletni pierwsza polska konstytucja oraz zwycięstwo żołnierza polskiego nad armią bolszewicką określane jako „Cud nad Wisłą”
Po cudownej obronie Jasnej Góry przed Szwedami, król Jan Kazimierz złożył przed cudownym obrazem matki Bożej w katedrze Lwowskiej uroczyste śluby, obierając Maryję za królową i szczególną Patronkę narodu polskiego. Wówczas to nuncjusz apostolski do Litmii Laretańskiej dodał trzykrotne wezwanie:
„królowo Korony Polskiej, módl się za nami!”
Później wezwanie to została na stałe wpisane do historii. Król zobowiązał się też podjąć starania o ustanowienie święta Królowej Korony Polskie, a także zając się losem chłopów i wprowadzić sprawiedliwość społeczną.
Jednakże uciążliwe wojny zewnętrzne i domowe, a następnie rozbiory polski uniemożliwiły spełnienie tego zobowiązania. Podjęli je biskupi polscy po odzyskaniu- po latach rozbiorów- niepodległości Ojczyzny zwłaszcza, że powszechnie uznano, iż zwycięstwo z 15 sierpnia 1920 roku został odniesione przez wojsko polskie dzięki szczególnej pomocy Maryi- Królowej Polski.
Jako najlepszą datę do obchodzenia tego święta uznano dzień 3 Maja0 dzień uchwalenia pierwszej Polskie Konstytucji, która nawiązywała do tych zobowiązań spolecznych, jakie podjął król Jan Kazimierz w swoich ślubach we Lwowie. Święto zostało ostatecznie wprowadzone 12 listopada 1923 roku dekretem papieża Piusa XI. Papież Jan XXIII ogłosił Najświętszą Maryję Pannę Królową Polski, główną patronką kraju obok biskupów i męczenników: Wojciecha i Stanisława.
Jasna Góra
Największym i najwspanialszym sanktuarium w Polsce jest Jasna Góra leżąca w Częstochowie. W malowniczym paśmie wapiennych wzgórz, ciągnących się od Krakowa aż po Wieluń, zw. „szlakiem orlich gniazd”, nad rzeką Wartą, położone jest miasto Częstochowa. Przyjmuje się, że nazwa jego pochodzi od słowiańskiego imienia „Częstoch”, jakie nosił założyciel osady. W dokumentach z początku XIII wieku wymieniona jest wieś rycerska o nazwie „Częstochowa”, która pod koniec XIV wieku otrzymała prawa miejskie.
Po raz pierwszy określenie jasna Góra” pojawia się w dokumencie z 1388 roku, wystawionym przez starostę olsztyńskiego. Nazwę „jasna Góra nadali wzgórzu Paulini, zakonnicy z Węgier, zapożyczając ten termin od macierzystego klasztoru św. Wawrzyńca na jasnej Górze w Budzie. Paulini sprowadzeni zostali do Polski przez Władysława opolczyka, namiestnika króla Ludwika Węgierskiego w latach 1367 – 1382. Do Częstochowy przybyli w latach 1380 – 1382 otrzymując w darze od księcia jasnogórskie wzgórze z maleńkim kościołem pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, Dziewicy Wspomożycielki. W nim złożyli bezcenny skarb- od wieków otaczany wielką czcią Cudowny Wizerunek Matki Bożej przywieziony przez fundatora z Bełza.
Wg tradycji Obraz matki Bożej został namalowany przez św. Łukasza Ewangelistę na desce stołu, przy którym Najświętsza Rodzina modliła się i spożywała posiłki. Sw. Łukasz miał wykonać dwa obrazy Maryi, z których jeden dotarł do Italii i do dziś jest czczony w Bolonii, drugi zaś został przywieziony przez cesarza Konstantyna z Jerozolimy do Konstantynopola i złożony w tamtejszej świątyni. Sześć wieków później służący w wojsku cesarskim książę ruski Lew, urzeczony pięknem obrazu, zapragnął przywieść go na Ruś. Na silne nalegania księcia cesarz podarował mu Cudowny Wizerunek i od tego czasu Obraz otaczany był na Rusi wielką czcią. Rosnąca sława Cudownego Wizerunku Bogurodzicy sprawiła, że w krótkim czasie klasztor jasnogórski stał się miejscem licznych pielgrzymek i skarbcem niezwykle cennych wotów. Rozgłos i wota zwabiły złodziei. W Wielkanoc 14 kwietnia 1430 roku banda rabusiów z Czech, moraw i Śląska dokonała napadu na klasztor. Po włamaniu się do kaplicy matki Bożej zdjęli z ołtarza Obraz, zabrali wszelkie kosztowności i pocięli szablami twarz madonny. Następnie rzucili obraz na Ziemię, powodując pęknięcie Ikony na trzy części.